JOHN MAYER

Vandaag ben ik blij met mijn ouwe Samsung walkman. In de trein van Leiden naar Rotterdam zit ik rustig te lezen in de nieuwe roman van Herman Koch: Geachte heer M., ik zit in hoofdstuk vier: erg leuk. Die rust duurt helaas slechts een tiental minuten. Dan komt een aantal bekakte Leidse studentes mijn coupé binnendenderen. Lallend en brallend overschrijden die trutten de geluidsbarrière. Het niveau van hun conversatie, beter gezegd hun gelul, tart elke beschrijving … en maar hinniken en dan vooral stompzinnig,  quasi bezopen, hinniken …

‘in mijn kapsalon zat veel meer aardappel dan in de jouwe,  zag ik toevallig en toen ik daar wat van zei, werd die Turkse klootzak ……’

‘nou ja , sorry hoor, in die van mij zat een schijfje tomaat en volgens mij hoort dat helemaal niet in een kapsalon, toch?......’

Ja en in die kapsalon van mij zag ik een paar haren zitten, getverpielekes, hahahahaha ‘

En dat allemaal zo oerendhard, dat ik geen letter van dat fijne boek meer kan lezen. Ineens herinner ik me mijn kleine vriend in mijn binnenzak; mijn walkmannetje. Het duurt even voor ik het snoertje uit de klit en de heb de oordopjes in maar dan krijg ik meteen John Mayer door. Lief en vriendelijk. Dat hysterische koorballenkabaal  verdring ik met de volumeknop. ‘Baby your my wonderland,’ zong hij en dat voert me gelijk naar die lieve ‘little girl’ Julieta uit Argentinië. Ze komt me, helemaal uit Argentinë even troosten (per mail)  met mijn ongewenste vrijgezellenstatus. Charlotte Gainsbourg, een Amerikaanse singersongsongwriter  raadt Julieta me aan: ’Luister eens naar haar; ze zal je troosten.’ Ik heb geluisterd en haar zang en muziek is als of er een engeltje in je oor piest.

Ik woon nu bij Bahram. Een vriend. Een man uit Iran. Hij woont hier al 15 jaar. We deden samen theater. Bijzonder relaxed, de afgelopen vier dagen.  Hier in huis heeft Bahram  ‘You Tube’ opgezet en geheel toevallig komt ook hier John Mayer voorbij. En het kan haast geen toeval zijn dat hij zijn hit:’I can’t stop myself loving you’ net nu aan het zingen is, want, ik woon nu wel niet daar, waar zij woont. maar ik hou nog wel vreselijk veel van haar ….. helaas, zij niet meer van mij. Al heel erg lang houdt ze niet meer van mij en nóóit, nóóit heb ik dat geweten. Oké, ze deed wel brommerig en nors tegen me en ze wilde nooit meer met me vrijen al die jaren …… maar dat dat betekende, ‘ik houd niet meer van je,’ is nooit tot me doorgedrongen. Stom hè? Ook niet toen ze ruim drie jaar terug, plotseling met haar Surinaamse vriendin Tiza, voor bijna twee jaar naar Paramaribo ‘emigreerde’. Samen met Tiza had ze zich opgegeven voor een vrijwilligersproject dat als doel had: het realiseren van betaalbare en wind- en waterdichte huizen voor de autochtone bevolking van Suriname … de Indianen toch hè … als ik het wel heb. De autochtone ….. een minderheid daar. Bizar!  Het is wel treffend, waar het hart van vol is loop de mond van over.  Ik begin dit stukje in de trein van Leiden naar Rotterdam en ik eindig toch weer bij haar in Suriname.

Waarom vertel ik dat eigenlijk allemaal … drie jaar geleden was ze me nog zatter dan ze me 15 jaar geleden zat was …. En wederom had ik helemaal niks in de smiezen.

‘Goh, wat is ze toch een geweldig wijf,’ dacht ik toen , ‘een dubbel goed doel dienen: ontwikkelingshulp combineren met haar grote hobby volkshuisvesting.’

Ik kende haar niet meer terug toen ze eind 2014 weer voor de deur stond. Bruin! Bruin! Echt sexy bruin!! Nog wel niet zo bruin als Tiza maar dat kan natuurlijk niet. Ze straalde volop energie, kracht uit: dat bouwen daar, had haar goed gedaan …. en nog steeds had ik niet door, dat ze toen al iets meer véértien jaar niet meer van me hield!

Zachtjes (want Bahram slaapt al), met omfloerste ogen en een brok in mijn keel neurie ik met John Mayer mee: ‘I can’t stop myself loving you’.