SOFTIJS

Vriendelijk was ik, dat wel,  maar zakelijk vriendelijk. Zò kocht ik de oubliehoorn met softijs: ‘Mag ik een softijsje van één euro, mijnheer.’

’ Dat wordt dat één euro,’ zei de verkoper van de  snackbar.

‘Ja,’ zei ik kortaf, maar niet onvriendelijk en ik overhandigde de verkoper één euro. ’ Alstublieft’ zei ik nog.

De verkoper gaf me mijn ijsje en zei: ‘Fijne dag nog.’

‘Dank u … , werk ze,’ zei ik en liep de snackbar uit terwijl ik een hap uit mijn softijsje nam. Het was eigenlijk een wat te grote hap … ik had zoveel trek in dat ijsje, dat ik helemaal vergat, dat ik wel eens pijn aan mijn hoofd zou kunnen krijgen, als ik een te grote hap ijs zou nemen. Iedereen die wel eens een te grote hap van een ijsje heeft genomen weet hoe venijnig de daardoor veroorzaakte hoofdpijn kan zijn …. maar…. die weet ook, dat die pijn godzijdank, meestal snel weer wegtrekt. Voor de rest at ik het ijsje met beleid op. Rustig dus.

Het was een rare dag. De zon scheen volop en soms was het zinderend warm en soms was er een noordelijk briesje en dan was het ineens weer een beetje fris. Door mijn voorzichtigheid met al te grote hapjes ijs en door de warmte smolt de ijsco sneller dan ik hem op kon eten, helaas. Het ging snel…. sneller dan ik me had kunnen bedenken en het ijs droop over mijn hand, mijn arm, mijn t-shirt en mijn korte broek. Ik beet het puntje helemaal onderaan de oubliehoorn af maar dat had tot desastreus gevolg dat er een plons gesmolten softijs via mijn kin en mijn hals op mijn borst en t-shirt terechtkwam. Heel vaak had ik al dat soort ijs gegeten maar nog nooit was ik daardoor zo in moeilijkheden gekomen. 

Ik had nu alleen nog een lege oubliehoorn in mijn hand. Even heb ik nog geaarzeld of ik die oubliehoorn nog zou opeten of zou weggooien. Uit ervaring weet ik dat je van die oubliehoorns op zich behoorlijke dorst kan krijgen, dus besloot ik hem maar weg te gooien in een afvalbak. Toevallig stond ik net naast een afvalbak.

Ik voelde me niet bepaald op mijn gemak met die kleverige lichaamsdelen en bevuilde kleding. Een geluk bij een ongeluk was, dat ik vrij dicht bij mijn huis was. Maar het was toch zeker tien minuten lopen en het was vrij druk op straat. Oude mensen, jonge mensen, mensen met hondjes. Ik zag al die mensen wel naar mij kijken maar ik deed net alsof ik dat niet zag. Ik keek zo half vooruit, half schuin naar de straatstenen. Soms hoorde ik mensen wel lachen maar ik wist natuurlijk niet of zij mij nu wel of niet uitlachten. Om mezelf gerust te stellen dacht ik maar dat ze mij niet uitlachten.

Ik was blij toe dat ik dat ik eindelijk thuis was. Mijn vuile kleren stopte ik in een emmertje sop. Ik stapte onder de douche en trok schone kleren aan.

DRUKKE DAG

Ik heb een drukke dinsdag. De wekker gaat al om zes uur. Ik was maandag om tien uur naar bed gegaan. Zoveel mogelijk die maandagavond al klaargemaakt voor de dinsdag: ontbijtje: een bord muesli …. een lunchpakketje: boterham met kaas…… boterham met chocopasta ….. een appeltje …… een banaantje …….. twee flesjes water …… dit allemaal in mijn rugzak gekieperd. …. rugzak bij de deur gezet …. klaar om dinsdag mee te nemen. Ook de ziekenhuispapieren moesten natuurlijk mee … die gingen in mijn binnenzak. Ik moest al heel vroeg in het Franciscus ziekenhuis zijn en ik wilde op de fiets gaan want het zou mooi weer worden die dinsdag. Om 8 uur was de afspraak in Franciscus dus moest ik zeker wel om kwart voor zeven van huis. Ik had overigens makkelijk later van huis kunnen gaan want ik was al om vijf over half acht bij het ziekenhuis aangekomen Volgende keer kan ik dus een kwartiertje later weg.

Ik moest naar het ziekenhuis voor de neuroloog. Ik ben namelijk zo ongeveer anderhalf jaar geleden gevallen en daarbij brak ik mijn rechterarm, mijn rechterschouder en er werd toen een zenuwbaan beschadigd. Die breuken zijn nu  onderhand wel redelijk geheeld maar die zenuwbaan nog niet, daar heb ik nog steeds last van. Het leek aanvankelijk de goede kant op te gaan: de bewegelijkheid van de hand ging vooruit maar de laatste tijd gaat het de verkeerde kant op: de hand is snel koud, ik kan niet zo goed meer schrijven en de fijne motoriek is verminderd. Daarom heb ik de neuroloog nog eens gevraagd  naar die beschadigde zenuw te kijken. Hij heeft  allerlei krachtoefeningetjes met mijn hand en vingers gedaan en zijn assistentes hebben  stroomstootjes (EMG)op mijn arm los gelaten. Vanmiddag om vier uur belt hij mij op mijn mobiel om de uitslag te vertellen. Misschien kan dat nog in dit stukkie.

En inderdaad: het kan nog in dit stukkie want de neuroloog heeft ontdekt dat er iets niet goed zit bij mijn ellenboog (bij het tinteldoosje), niets ernstigs, moet door rust overgaan. Over drie maanden moet er dan een nieuw EMG gemaakt worden  en aansluitend een afspraak om de nieuwe toestand te bekijken. Veel heil verwacht ik hier overigens niet van.

Tot slot van deze drukke dinsdag moest ik mijn vriendin Babs begeleiden naar het ziekenhuis ; er moesten foto’s van haar linkerknie gemaakt worden; ik mag daar niks over schrijven. Babs dacht dat ik in het ziekenhuis inspiratie op zou doen voor leuke anekdotes voor mijn stukjes, want ze vindt mijn stukjes de laatste tijd humorloos en zuur.

Op de afdeling waar Babs geholpen moest worden viel helaas weinig te lachen. Misschien is het leuk als ik schrijf dat er drie heel dikke mannen met baarden  achterelkaar in drie bedden voor een operatiekamer werden geschoven….of misschien is het leuk als ik schrijf dat er een verwarde man in de wachtkamer zat die riep, dat tbs moest worden afgeschaft: ‘gooi alle verwarde mensen die veroordeeld worden  meteen levenslang de bak in, net als in Rusland’.

Het allerleukst vond ik nog wel dat Babs in het ziekenhuis trakteerde op een reuze softijs met oubliehoorn. Maar voor dit stukje is dat eigenlijk niet om te lachen en ook niet echt leuk.

KAMPIOENSSCHAAL

En nu is alles voor Rotterdam op betaald voetbalgebied  ineens beslist. Feyenoord landskampioen en Excelsior en Sparta blijven in de eredivisie. Driewerf ‘hoera!’.

Dan was er vanochtend (ruim twee hele uren)op tv Rijnmond die happening te zien van de huldiging van het team van Feyenoord op de Coolsingel. Ik zat toevallig bij iemand thuis die dat graag wilde zien maar van mij hoeft dat niet. Ik zou daar never-nooit naar kijken. Dit is voor mij een typisch geval van hoofdpijnverwekking. Misschien, héél misschien, als Sparta kampioen zou worden van Nederland (hahahahahaha) en dan zo’n huldiging zou krijgen ……. wat toch nooit gaat gebeuren……………… maar probeer nou eens voor te stellen ….. dat dat gewoon gaat gebeuren ….. in dat geval zou ik misschien een samenvatting van 5 minuten in mijn hoofd kunnen toelaten.

Lee Towers, aardige man hoor, maar nog steeds moet hij zijn tot op het bot versleten liederen slijten aan het legioen, dat zich wel met heel erg weinig tevreden toont. Walk on, man!

De cameramensen weten van verveling niet wat ze met deze uitzending aan moeten. Tot vervelens toe zwaaien ze hun camera vanaf het stadhuis naar het Kruisplein en weer terug. Ik kreeg de neiging om tegen het televisiescherm aan te gaan lullen: ‘Ja, hoor, nou weten we het wel, dat er hier veel mensen zijn.’ Enkele keren tijdens deze life-uitzending ben ik trouwens in slaap gesukkeld, ik vond de uitzending te vergelijken met kijken naar groeiend gras. Een heel enkele keer, was er wat boeiends te zien, als ik dan tenminste wakker genoeg was om er van de genieten.

Op een gegeven moment zag een tamelijk oude vrouw, ik schat haar op 87, vrij slaapverwekkende dansbewegingen maken , de regisseur schrok daar kennelijk van en haalde de vrouw meteen van het scherm maar wat gebeurde er vervolgens de vrouw kwam weer in beeld nu met haar tamelijk oude dochter naast haar en samen stonden zij nu heel enthousiast en lachend te swingen.

Heel leuk vond ik ook het interview met de man die zaterdag van 8 meter hoogte op de grond gevallen was. Hij had bijna alles aan zijn linkerkant gebroken maar hij zou en hij moest bij de huldiging van Feyenoord zijn. Met een heleboel gips lag hij vanuit een ziekenhuisbed naar het stadhuisbalkon te staren. Hij had aan de val ook nog twee blauwe ogen overgehouden, deze bouwvakker en Feyenoordfan uit Helmond.

Zonder te vragen of hij welkom was, behoorde ook ineens de heer Opstelten tot de aanwezigen. Waarschijnlijk was de cameraman de enige die hem herkende want hij bleef Ivo Opstelten constant volgen. Opstelten wilde mensen een hand geven maar iedereen liep hem straal voorbij, hij wou een stukje kaas pakken maar de schaal werd bij hem weggetrokken.

Het moment waarop de meute had staan te wachten naderde. Trainer Giovanni van Bronkhorst en aanvoerder Dirk Kuijt gingen vanaf het balkon van het stadhuis de kampioensschaal aan de hunkerende massa laten zien.  Een aantal fotografen verdrong zich nogal stuitend voor het tweetal Feyenoorders zodat de mensen beneden vrijwel niks van de kampioensschaal kon zien. De fotografen werden opzijgezet en vrij snel voegden zich alle Feyenoorders bij van Bronckhorst en Kuijt op het balkon en  zij gingen allen staan springen. Een van de Feyenoorders, Toornstra, wilde een geintje uithalen en gooide de schaal van het balkon de massa in. Dat was even flink schrikken Sommige mensen moesten opzij springen anders hadden ze de schaal op hun kop gekregen. Maar het was gelukkig maar een lichte namaak schaal. Kuijt stond al snel weer op het balkon te zwaaien met de echte kampioensschaal, samen met Aboutaleb. Even tevoren had Aboutaleb Opstelten nog het stadhuis uitgeschopt. 

NESSELANDE

Terwijl ik dit stukje schrijf speelt Feyenoord om het voetbalkampioenschap van Nederland. Het is twee minuten over half vier en ik hoor iemand in de buurt vuurwerk afsteken …. zou dat uit blijdschap zijn om een door Feyenoord gescoord doelpunt?

Ik heb geen tv aan; geen radio … niks. Wat ik wil is helemaal niks weten, tot vanavond. Tot Studio Sport. Ik wil de samenvatting zien waarin bekend wordt of Feyenoord wel of geen kampioen wordt.

Vanmiddag ben ik met mijn vriendin naar Nesselande gegaan. We zijn met de metro gegaan. Daar werd steeds omgeroepen dat er geen fietsen in de metro mochten worden meegenomen vandaag in verband met Feyenoords kampioenswedstrijd. Misschien mocht dat morgen ook wel weer niet. Dat was omdat als Feyenoord kampioen zou worden de huldiging op maandag op de Coolsingel plaats zou vinden en dan zouden er dus ook weer geen fietsen in de metro mee mogen. Ook werd in alle metrostations omgeroepen dat in de hele binnenstad geen alcohol was toegestaan en dat alle alcohol zou worden afgepakt.

Het was een uur of een dat we dat hoorden. Ik was toen  dus met mijn vriendin op weg naar Nesselande. Nesselande is een chique woonwijk met een strand en een heuse boulevard. Het was helaas geen weer om over de boulevard te gaan lopen flaneren. Veel wind, tamelijk lage temperaturen en af en toe een dreigend buitje. We zijn op een terrasje gaan zitten aan die boulevard. Ik heb een tonic gedronken, dat drink ik meestal op een terrasje, ook wel eens een biertje maar dan moet het wat later op de dag zijn. Mijn vriendin nam eerst een koffie en toen ook nog een tonic. Het was wel een duur terrasje: 8 euro 30 voor 2 tonic en een cappuccino vind ik nogal aan de dure kant. Vòòr mij moest iemand, die daar was met zijn vrouw en twee kinderen, bijna zeventig euro betalen voor vier drankjes en vier hamburgers.

Vanaf het terras zagen we een hoge installatie staan die waterskiërs hielp snel door het water te  skiën. Er waren niet veel waterskiërs actief. Het was ook niet zulk waterskiweer.  De bedoeling was dat de waterskiërs zich hechtte aan een katrol en  een kabel. Vervolgens moest er over schansen gesprongen worden en twee scherpe bochten gemaakt worden….en dan kon er weer een nieuw rondje gemaakt worden.

Mijn vriendin vertelde dat het strandje hier in korte tijd een slechte naam had gekregen door vandalistische jeugd. Maar daar is tegen opgetreden door de overheid. Nu is het weer een net strand hoewel er nog steeds mensen rondlopen die niet weten hoe het hoort ….er komen  nog steeds mensen hun hondje op dit strandje uitlaten, met alle gevolgen van dien …..

Het is nu 16.00 uur. Nog een kwartiertje en we weten wie de nieuwe voetbalkampioen van Nederland is. Feyenoord of Ajax. Als inwoner van Rotterdam hoop ik natuurlijk van harte dat Feyenoord kampioen wordt.

Ook hoop ik, als Sparta-fan, dat Sparta wint en zich veilig speelt voor degradatie of nacompetitie. Maar het zal wel nacompetitie worden voor Sparta; het zal dan nog moeilijk genoeg worden voor ze want Sparta is geen ploeg met een vechtersmentaliteit en die heb je nodig in de nacompetitie

VURENHOUT

A:        Hé, hallo daar, jongeman, kan jij niet eens een leuke grote kast maken waar ik al mijn mooie kleren in kan doen? Een kast van hout …. het liefst van vurenhout, want dat is het goedkoopst en zoals je weet zit ik niet zo goed in de slappe was, knul, anders zou ik wel een notenhouten kast laten maken. Dan zou ik er ook meteen een vakman bij halen. Dan zou ik jou zeker niet vragen ….. want ik weet heus wel dat jij een prutser bent. Nee, ho, ho, ho voordat je wat gaat zeggen, jongeman ……Ik heb niet gezegd dat je tot niks in staat bent. Die kast van vurenhout kan jij best wel in elkaar zetten, knul, met wat boren, wat schroeven en hier en daar wat lijm, daar niet van, dat kan je wel want aan vurenhout stel je ook niet zulke hoge kwaliteitseisen  dan aan notenhout. Voor notenhout heb je gewoon een vakman nodig, jongen. Maar ja zoals ik al zei daar heb ik gewoon het geld niet voor. Jammer maar helaas

B:        Ik heb altijd wel gedacht dat u me een prutser vond, meneer. Maar als u in uw huis eens even in het rond kijkt, dan zou u zien, dat vrijwel alles hier door deze prutser in elkaar gezet is: de tafel, de stoelen, de lijsten van de schilderijen, de keukenkasten, het bed en dat alles staat er al jaren zonder een mankement te vertonen. Als u mij zou vragen dezelfde dingen te maken maar dan van notenhout, dan zou ik er het drievoudige voor vragen……jaaaaa dan zou deze prutser er het drievoudige voor vragen. Deze prutser kan namelijk net zo goed notenhout bewerken als vurenhout alleen het materiaal notenhout is drie keer zo duur. Die zogenaamde vakman die u wilt, heeft hetzelfde basisloon als ik.

A:        Dus jij bedoelt als het ware, beste knaap, dat het niks uitmaakt een prutser of een vakman, bedoel je dat? Dus als een prutser met notenhout werkt maakt hij net zulke mooie dingen als een vakman met notenhout?

B:        Wat ik bedoel te zeggen dat ik in uw ogen een prutser ben maar dat ben ik dus helemaal niet. Ik ben een eerste klas vakman een all-round timmerman die nergens zijn hand voor omdraait. U heeft nooit geld gehad voor notenhout dus heb u heeft mij nooit opdrachten kunnen  geven voor een notenhouten tafel, notenhouten stoelen, notenhouten wandmeubels en noem verder maar op. Dat lag echt niet aan mij maar aan uw beperkte beurs.

A:        Hahahahaha nou wordt ie mooi, hahahaha, nou komt het omdat ik geen geld beschikbaar heb. Heb ik je ooit iets tekort gedaan, knul? Heb ik je ooit ondergewaardeerd, nou, zeg het dan, kom maar op! Je heb altijd de mooiste vurenhouten dingen voor me gemaakt en ik was er reuze …..reuze blij mee en ik heb je er ook altijd uitstekend voor betaald Je kreeg van mij de prutsersprijs voor je prutserswerk. Daar had je recht op, knul.

Heeee, weet je wat …… jij mag wel blij wezen dat ik zo slecht in mijn slappe was zat, anders had je niet zo goed bij mij kunnen verdienen. Als ik goed in de slappe was had gezeten, had ik wel een notenhout-vakman gevraagd in plaats van een prutser als jij.

ADA

Ada (94 jaar) en Gerard (76 jaar) vormen samen een echtpaar. Joke is hun huishoudelijk hulp.

Ada:               Gerard, wil jij voor mij ook een kopje koffie inschenken?

Gerard:         Neen! Je mankeert toch niks aan je poten?!

Joke:              Wacht maar ik zal het wel voor je doen

                        En tegen Gerard zegt zij:

Wat ben je toch vieze gore bullebak …. Wat is dat nou voor moeite om voor haar ook een bakje koffie in te schenken?

Ada:                           Zo gaat het hier nu elke dag. Hij zegt dat ik niks aan mijn handen mankeer, dus dat ik makkelijk zelf een bakje koffie in kan schenken.

Gerard:         Ze mag verdomme blij zijn, dat de koffie al gezet is ….. ik zet elke dag de koffie en zo gaat dat al jaren en al die jaren weet ze al dat ze zelf de koffie in moet schenken …. Maar elke dag maakt ze er weer een scène van.

                        Je verdomt het dingen met je handen te doen terwijl je het makkelijk kan.  Wat je allemaal wel  kan maar ‘weet ik waarom niet’ doet is: aardappelen schillen, boontjes doppen, spruitjes schoonmaken, peentjes schrappen, andijvie en witlof  snijden en ga zo maar door. Ook iets simpels als je bed opmaken ….. je zou het liefst zien, dat ik dat allemaal voor je deed maar je kan de pot op  ……ik heb je in het verleden al te veel verwend.

Ada:               Ben ik daar nou 94 jaar voor geworden om zo grof behandeld te worden ….. geen greintje respect meer is er nog over …. doe je ook zo onbehoorlijk tegen de buurvrouw van hiernaast, waar je elke avond op bezoek gaat ……  avond aan avond zit ik hier alleen te zijn.

Gerard:         Die 94 jaren hebben daar geen mallemoer mee te maken. Ik ben 76 en ik kom ook niet steeds met mijn leeftijd op te proppen. Ik vind gewoon dat jij je aanstelt, een zijkerdje bent dat alles door mij wil laten opknappen terwijl ik juist vind dat je,  door zelf dingen te doen, lekker fit blijft.

                        En dat ik elke avond bij Maria, de  buurvrouw zit, dat klopt en zo af en toe zeur je me daarover aan mijn hoofd. Ben je soms jaloers? Dan vraag je me of ik ook zo ‘onbehoorlijk’ doe tegen haar, neen, dat doe ik niet en daar is ook geen enkele reden voor. Maria en ik hebben het uitstekend met elkaar naar de zin. Zij vindt het leuk om dingen voor mij te doen en ik doe graag dingen voor haar. We vinden het fijn om bij elkaar te zijn en als ik eerlijk ben hebben jij, Ada en ik, onderhand flink de pest aan elkaar. Jij zou het waarschijnlijk anders zeggen maar je bedoelt precies hetzelfde.

Joke:              Lekkere vent ben jij, zeg Gerard ….zou je niet meteen voor vast bij die Maria van hiernaast gaan wonen?    

Gerard:         Geen denken aan; en ook  als Ada straks dood is blijf ik gewoon in dit huis wonen. Maria blijft ook in haar eigen huis. Dan kunnen we allebei aanspraak blijven maken op de volledige AOW.

Ada:               Straks …….. straks……reken maar op nog een paar jaartjes, ik heb sterk het idee, dat ik jou ga overleven, mannetje.

LINKS RECHTS

Het is een tekortkoming. Met dansles vond ik het altijd het ergst. ‘Begin met rechts’ zei de dansleraar en prompt stapte ik met mijn linkerbeen naar voren, soms bovenop  het voetje van mijn danspartner. Ik heb nooit leren stijldansen. Ik kon links en rechts nooit zo goed uit elkaar houden. Ook kon ik met dansen, de passen niet onthouden. Op de stijldansvloer voelde ik me een verwarde man. Iedereen om mij heen was vrolijk aan het zwieren en zwaaien en ik, en natuurlijk mijn partner, maar vooral ik stond in verwarring stil langs de kant.

Stijldansen kon ik dus niet maar ik kon wel degelijk dansen: vrij dansen … dansen, zonder regeltjes, op muziek van Pink Floyd of the Soft Machine. Dan maakte ik op de dansvloer wilde bewegingen met mijn hoofd, mijn armen en mijn benen ….. springen deed ik ook en dan kreeg je het omgekeerde effect: de stijldansers stonden langs de kant beteuterd naar mij te kijken, naar mij, die verwarde persoon, die ineens wèl bleek te kunnen dansen …. alleen anders.

Behalve wild dansen was er nog een soort dansen dat ik uitstekend beheerste. Dat was ‘slijpen’. Veel regeltjes waren daar niet aan gebonden. De belangrijkste voorwaarde was de muziek. De groepen Moody Blues, Procul Harum  maakten mooie slijpmuziek. De muziek moest in een uiterst laag tempo zijn. En voor het goed slagen van het slijpen moest je het doen met iemand, die ook heel graag met jou wilde dansen. Je ging zo dicht mogelijk tegen je partner aan dansen, met je handen op haar billen en als het goed is (en je bent niet te lang) dan slaat zij haar armen om je heen ….. en naarmate het muzieknummer vordert, dansen jullie steeds dichter bij elkaar. Ook jullie kruizen zijn dan inmiddels stevig tegen elkaar aangedrukt en er worden schurende bewegingen gemaakt.

Wild dansen was eigenlijk het allerleukst maar slijpen was het allerlekkerst op de dansvloer. En het fijne was: links of rechts deed er helemaal niet toe.

Mijn tekortkoming was enerzijds bijzonder hinderlijk toen ik op moest voor militaire dienst, anderzijds kwam me dat wel goed uit, want ik wilde eigenlijk helemaal niet in dienst.

Alle soldaten wisten hoe dat moest met dat marcheren. Zo’n officier riep dan, veel te hard,  ‘Links, rechts’ en alle soldaten wisten toen direct wat ze te doen stonden: links beginnen met lopen ….. maar ik begon met rechts. Ze stuurden me binnen een week al naar huis. Daar was ik dan wel weer blij mee.