LINKS RECHTS

Het is een tekortkoming. Met dansles vond ik het altijd het ergst. ‘Begin met rechts’ zei de dansleraar en prompt stapte ik met mijn linkerbeen naar voren, soms bovenop  het voetje van mijn danspartner. Ik heb nooit leren stijldansen. Ik kon links en rechts nooit zo goed uit elkaar houden. Ook kon ik met dansen, de passen niet onthouden. Op de stijldansvloer voelde ik me een verwarde man. Iedereen om mij heen was vrolijk aan het zwieren en zwaaien en ik, en natuurlijk mijn partner, maar vooral ik stond in verwarring stil langs de kant.

Stijldansen kon ik dus niet maar ik kon wel degelijk dansen: vrij dansen … dansen, zonder regeltjes, op muziek van Pink Floyd of the Soft Machine. Dan maakte ik op de dansvloer wilde bewegingen met mijn hoofd, mijn armen en mijn benen ….. springen deed ik ook en dan kreeg je het omgekeerde effect: de stijldansers stonden langs de kant beteuterd naar mij te kijken, naar mij, die verwarde persoon, die ineens wèl bleek te kunnen dansen …. alleen anders.

Behalve wild dansen was er nog een soort dansen dat ik uitstekend beheerste. Dat was ‘slijpen’. Veel regeltjes waren daar niet aan gebonden. De belangrijkste voorwaarde was de muziek. De groepen Moody Blues, Procul Harum  maakten mooie slijpmuziek. De muziek moest in een uiterst laag tempo zijn. En voor het goed slagen van het slijpen moest je het doen met iemand, die ook heel graag met jou wilde dansen. Je ging zo dicht mogelijk tegen je partner aan dansen, met je handen op haar billen en als het goed is (en je bent niet te lang) dan slaat zij haar armen om je heen ….. en naarmate het muzieknummer vordert, dansen jullie steeds dichter bij elkaar. Ook jullie kruizen zijn dan inmiddels stevig tegen elkaar aangedrukt en er worden schurende bewegingen gemaakt.

Wild dansen was eigenlijk het allerleukst maar slijpen was het allerlekkerst op de dansvloer. En het fijne was: links of rechts deed er helemaal niet toe.

Mijn tekortkoming was enerzijds bijzonder hinderlijk toen ik op moest voor militaire dienst, anderzijds kwam me dat wel goed uit, want ik wilde eigenlijk helemaal niet in dienst.

Alle soldaten wisten hoe dat moest met dat marcheren. Zo’n officier riep dan, veel te hard,  ‘Links, rechts’ en alle soldaten wisten toen direct wat ze te doen stonden: links beginnen met lopen ….. maar ik begon met rechts. Ze stuurden me binnen een week al naar huis. Daar was ik dan wel weer blij mee.