Ik had er opeens schoon
genoeg van, van al die kwieke vogeltjes op ons balkon. Natuurlijk,
het is hartstikke leuk als je vanuit de kamer die op het balkon uitkomt, het
komen en gaan kan bekijken van onze gevederde vriendjes. Soms zijn we getuige
van een kleine onderlinge vechtpartij tussen wat ongedurige spreeuwen. De reden
van de komst van die spreeuwen naar ons balkon is dat we daar lekkere en
voedzame dingen voor de vogeltjes hebben opgehangen. Helaas blijft deze
voederplek voor vogels geen geheim voor spreeuwen alleen. De vogel tamtam werkt
uitstekend. Na de spreeuwen melden zich de koolmeesjes, die een soort lijnverbinding
lijken te hebben met ons balkon. Vooral op de inhoud van de pot pindakaas zijn
ze dol. Dat potje is precies groot genoeg voor een koolmees, trouwens ook voor
de pimpelmees maar die zien we zelden. Voor spreeuwen is die pindakaaspot niks.
Ze pletteren die pot steeds op de grond. Gelukkig zijn die potten wel
behoorlijk stevig. Ze breken echt nooit, die potten. Vogels van alle soorten,
maten en kleuren vertonen zich op ons balkonnetje. Terwijl we alleen maar een
stuk of vijftig pinda’s in de schil aan een touwtje rijgen en ophangen aan de
waslijn. Die gebruiken we toch nooit in de winter. Een groot succes, vooral bij
de mezen,zijn (logisch eigenlijk wel) de
mezenballen. In alle standen peuzelen ze de ballen op. Ook eksters willen wel wat eten van de
mezenbal maar zij geven er de voorkeur aan om een hele bal of een deel er van mee
te nemen. Met hun angstaanjagende gekras slagen ze er in om veel kleine lieve
vogeltjes de stuipen op het lijf te jagen. Eigenlijk is ons balkon een soort
mini restaurantje voor lieve kleine vogeltjes. Maar ja, ze zijn moeilijk tegen te houden, die relatief
grote vogels: de duiven, de halsbandparkieten, de eksters en gaaien hoewel die
gaaien nog zo erg niet zijn. We hadden eens een keer een appel in het
gietijzeren balkonhek vastgezet. Binnen de kortst mogelijke tijd zien we een
halsbandparkiet er met die hele appel vandoor gaan.
Die gaaien daarentegen zijn
eerder te lief! Afgelopen zomer hoorde ik een hels kabaal op ons binnenterrein;
twee gaaien gingen woedend te keer tegen een paar kraaien die het gaaiennestje
hadden leeggeroofd. Toen ik even later op het binnenterrein was zag ik drie
kleine gaaienlijkjes liggen. Triest. Die kraaien hadden niet eens de moeite
genomen dit lekkere hapje op te peuzelen
Al die kleine vogeltjes
zijn echt leuk: roodborstjes, vinkjes, mussen, en ook de wat grotere: merels en
lijsters.
Het vervelende van de
grotere vogels is dat ze kleinere verjagen. Maar vreemd genoeg: van de grootste
van die vogels, de duif is vrijwel geen klein vogeltje bang. Ja, als de duif
met zijn vleugels klapt dat vliegen er wel wat kleintjes op maar die zijn ook zo
weer terug op hun ouwe stek.
Opeens had ik er dus schoon
genoeg van, van al die stront op ons balkonnetje. Laatst, met oud en nieuw, ging al mijn visite
op het balkonnetje staan kijken aar het vuurwerk. In een mum van tijd was alle
vogelpoep ons huis in gelopen. En vorige week wilde ik wat glaswerk weggooien
in onze eigen glasbak gleed ik uit over die verraderlijk gladde kakkederrie …
lag ik in een spagaat op mijn balkonnetje. Dat was voor ons de limit. Mijn vrouw
heeft al het wintervogelvoer dat we nog in voorraad hadden op het binnenterrein
opgehangen.
Sindsdien is het een stuk
rustiger bij ons op het balkonnetje en schoner.