Een vrouw, die zich eens per ongeluk ‘mijn vriendin’ noemde, corrigeerde zich haastig door daar haastig aan toe te voegen: ‘oh neen, ik ben niet zijn vriendin, hoor, maar zomaar ‘n vriendin. Eva, want zo heet ze, bedacht voor mij een bijnaam: Jos de Jankerd. Ik kende haar nog maar enkele dagen en daarvan had ze bij elkaar misschien tien uren in mijn gezelschap doorgebracht. We leerden elkaar kennen ergens tussen Spijkenisse en Rhoon tijdens een wandeling, georganiseerd door Klup, een vijftig-plus-single club. Zoals gewoonlijk, wanneer ik iemand op zo’n manier leer kennen, praat ik honderd uit over mijn heden, verleden en (nabije) toekomst.
Eva had wel gelijk. Mijn wederwaardigheden zijn verpletterend
door hun jankerigheid. Zo was daar de faalangst. De angst om afgewezen te
worden, wanneer ik een leuk meissie vroeg
of ze met me wilde lopen. En als dat dan, op m’n dertiende, eindelijk
lukte, liep ik zomaar ineens ‘met een lekker grietje’ te showen (Katinka bijvoorbeeld (ook 13)). Zij
was klein, koket en een beetje verlegen misschien. Ik was erg op mijn hoede
voor andere jongens in de buurt. Zelfs voor mijn beste vrienden. Ze zouden dat
kleine kokette meissie wel eens van me af kunnen troggelen. O,o,o, wat was ik
jaloers. Zeker als mijn beste vriend Ben grapjes maakte met haar en zij
uitbundig om hem lachte.
Zelf ben ik nooit een grapjas geweest ... dus ik dacht, toen
al, ze vindt Ben leuker als mij. Katinka vond Ben wel grappig maar ik was volgens
haar liever(en knapper!). We waren twee jaar op elkaar tot 3 Atheneum. Toen
kwam ze met het verhaal dat ze met Reinier gezoend had. Die goser zat op het gymnasium in het eindexamenjaar.
Hij woonde in Kralingen. Rijke ouders. Zijn vader was patholoog-anatoom. Ik
wist niet eens wat dat was. Mijn vader maakte tramrails schoon. Katinka gaf de
voorkeur dat rijke milieu. Ik was zo boos, dat ik wel een meter of iets meer in
de lucht sprong. Extreem hard en meedogenloos landde ik weer op de stoep. Beide hielen gebroken. Alleen rust kan mijn
hielen genezen. Een halfjaar in een rolstoel. Dat 2e jaar Atheneum
moest ik doubleren. Tussen Reinier en Katinka was het na drie maanden al uit.
Vele jaren later werd ik verrast: mijn zus kwam uit de kast.
Katinka presenteerde ze als haar nieuwe vriendin. In de betekenis van partner
dan. Ik pleurde haast van mijn stoel. Maar
toegegeven, die twee hebben het uitstekend met elkaar getroffen. Ze zijn nu al
bijna dertig jaar samen. Getrouwd zelfs. Tussen Katinka en mij ontbreekt elke
klik. Eigenaardig wel.
Kan me nog goed herinneren dat, wanneer ik thuis foeballe of
een spannende serie zat te kijken, Katinka graag met mijn zus op haar kamer
ging spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten