Een week wordt er nu gevoetbald in Qatar. Het duurt nog drie
weken en ik wil er absoluut geen
seconde, van zien of horen. Met Ziggo
heb ik geregeld dat gedurende het WK, Nederland 1 bij mij op zwart gaat.
Toevallig kom ik, tegen mijn zin, toch nog allerlei dingen
te weten. Van tv. Zo zit ik op een maandag naar het journaal van zes uur te
kijken, word ik meteen al onderuit geschoffeld: ‘de ruststand van …’ grrr! Ik
moet niet overdrijven … niet mijn vingers in mijn oren stoppen en tegelijk mijn
handen voor mijn ogen houden … dat kàn natuurlijk
helemaal niet. Dat journaal meldt ook dat
die ‘one love band’ dragen gelijk met geel wordt bestraft.
De KNVB slikt dat als zoete koek. Ons brutaaltje van gaaltje,
maakte zich nog nooit zo klein: ‘We willen winnen, dus gaan we dit slikken.’ Stoppen, zou
de enige juiste reactie zijn! Geef in samenspraak met andere landen rood aan die
autoritaire FIFA en dat slavenland. Stap van het veld: inpakken en wegwezen
daar uit die verziekte omgeving.
Als ik in de tram naar buiten kijk zie ik de Nederlandse
driekleur wapperen … hebben ze alweer gespeeld? … en nu gewonnen? … maar als ik goed kijk, zie ik, dat het die
wappievlaggen zijn. Even verderop in de tram, hebben scholieren het over de keuze voor ‘een onervaren keeper’
... ahhhh. In de Volkskrant van vanmorgen, een klein kopje op de voorpagina: ‘Qatar
kon wel het WK kopen maar niet de zege. Het verloor van Ecuador.’
Ik ben een voetbal junk. Maar dit WK-voetbal is, met de
kennis van alle ellende en terreur in dat kutlandje, voor mij niet binnen houden. Het is nu pas een week
bezig. Nog drie weken afkicken. Oranje speelde dus tegen Senegal. Ik zit te
rijsttafelen met de dames van m’n wandelclubje, (80% vrouwen); mobiels stand by
naast hun borden. Blij gejuich, gelach, gezang. Oooh, het is weer zo ver.
Op mijn zangkoortje vrijdag zitten twee kerels te mopperen
over het slechte spel van het Nederlands elftal. Ze hopen op vooruitgang in de
volgende wedstrijden. Het helpt denken ze als we met z’n allen tot slot ‘Hup Holland
Hup’ zingen. Ze krijgen hun zin. Ik zing niet mee. Die twee rennen naar huis om Nederland-Ecuador van het
begin af aan te zien. De uitslag weet ik niet; wel dat ‘ze’ gewonnen hebben.
Weer met slecht spel.
Afgelopen dinsdag tegen Qatar. Mijn zoon komt me die dag helpen
mijn laptop te installeren….op voorwaarde, dat hij naar die wedstrijd mag
kijken ….wat een dilemma. Een aanwezige vriendin zegt dat ik aan Amnestie
International kan doneren. Voor slachtoffers en nabestaanden van de Qatar-ramp.
Vijftien euro ‘moet’ de obsessieve niet-Qatar-kijker, ik dus, per wel-gekeken-wedstrijd schenken aan dat
goede doel. Dat zal ik doen. Ik ga mijn administratie bijwerken terwijl mijn
zoon met de koptelefoon op de wedstrijd bekijkt. Ned. 1 weer aan. Wel hoor ik
hem gvd drie keer juichen. ’t Was wéér een waardeloze wedstrijd, zei die. Ze
moeten nu tegen de VS. En vandaag hoor ik van een blije Portugese vriend dat
zijn land door is en dat er dit toernooi bij elke wedstrijd opvallend veel
extra tijd wordt bijgeteld.
Dit alles had ik allemaal liever niet geweten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten