Net over de helft is het IFFR nu. Het internationale filmfestival van Rotterdam jaargang 2012. Ik zie veel films, gewoon als bezoeker en ook nog eens als vrijwillige kaartjesscheurder, zaalwacht genaamd. Tot dit jaar betekendefit: bij de ingang van een filmzaal de kaartjes controleren van bezoekers van het festival. Dat gebeurde op de vanouds bekende wijze: kijken of de juiste zaal met de juiste film op het kaartje vermeld staat, dan een deel van het kaartje afscheuren en tenslotte de bezoeker (slijm, slijm) een ‘fijne voorstelling’’ wensen. Dit jaar moet de zaalwacht de geldigheid van toegangsbewijzen met een scanner controleren. Het lijkt een beetje op wat de caissière doet met de boodschappen uit het winkelwagentje van de supermarkt. De sleutelwoorden zijn hier ’e-ticketing’ en ‘scannen’.
Een IFFR bezoeker kiest op zijn pc of laptop een film uit het aanbod, betaalt het kaartje digitaal en wacht vervolgens op een mailtje van IFFR dat betaald is. Bij die betalingsbevestiging zit dan tegelijk het toegangsbewijs, waarop de streepjescode van de film staat. De IFFR bezoeker moet het toegangskaartje (een a-4-tje) zelf thuis uitprinten. Deze filmfan is nu wat duurder uit want de kosten van papier en inkt zijn voor zijn rekening. Lekker goedkoop dus voor IFFR; dat zich zo de kosten van duizenden toegangskaarten kan besparen.
Medewerkers, speciale gasten van IFFR en bezoekers met een paspartout, kunnen eveneens op hun pc of laptop de gewenste films uitkiezen. De ene pashouder, heeft recht op wat meer films dan de ander. Ik, als zaalwacht met 60 werkuren, mag 15 films thuis op mijn pc’tje uitzoeken. Als ik meer films zou willen kopen, kan dat wel, maar niet op de pc. Dan zou ik naar de hoofdkassa in de Doelen moeten, om de kaartjes te kopen.
Tot nu toe werkt dat e-ticketing vrijwel perfect. De mensen printen thuis braaf hun toegangsbewijs uit en het scannen is bij mij slechts één keer fout gegaan. Die keer viel een miniem deel van de streepjescode buiten het geprinte a-4-tje.
Bij het scannen van de pasjes ging werkelijk àlles tot nu toe goed. Als zich een bezoeker meldde, die eigenlijk bij een andere zaal moest zijn, meldde de scanner dat keurig. Ook als er überhaupt geen geldig toegangsbewijs was, dan gaf de scanner dat ook goed aan. Zoals vermeld heb ik ook zelf zo’n pas. Probleemloos kwam ik door alle controles zodat ik zorgeloos kon genieten van alle screenings. ‘Screening’ is het hier zeer veelvuldig gebruikte woord voor filmvertoning;…tsja, je wordt hier echt doodgegooid met Engelse woorden. Zo is er voor de ‘screening’ soms een ‘introduction’ door the ‘director’ (regisseur) , met na afloop een ‘Q and A’, dat staat voor ‘Question and Answer’: vragen stellen aan de ‘director’ over de film.
Ik heb nu zo’n 20 films gezien, inclusief de 6 films van de VPRO-previewdag; soms kijk ik ook naar de film die draait in de zaal, waar ik dienst heb. Ik zie dan wel niet de hele film, want ook de laatkomer moet natuurlijk gescand worden….maar goed…………. ook al zie ik de eerste tien minuten niet, toch heb ik dan wel een goede indruk van de film gekregen en als die film later nog eens in de bios komt, ga ik kijken. Zorg ik wel dat ik op tijd ben. .
De belevingswereld van jonge kinderen en pubers is dit jaar een thema van het IFFR. De films ‘Nana’ en ‘Les Géants’ zijn, met het oog op dat thema duidelijk keuzes.
Nana. Deze Franse film is gemaakt vanuit het perspectief van het vier jarige meisje Nana. Ze woont op het Franse platteland. Op een dag komt ze thuis en merkt ze dat haar moeder zomaar is verdwenen. Ze staat er dan helemaal alleen voor. Nana vertoont in deze film zeer oorspronkelijk gedrag, dat nauwelijks geregisseerd lijkt.
Les Géants, een Belgische, Franstalige film, waarin twee puberjongens, samen de zomervakantie doorbrengen in het vakantiehuisje van hun ouders. Ook zouden ze de auto kunnen gebruiken; doch geen van beiden heeft een rijbewijs. Geld hebben de jongens ook al niet, dus dat is zwaar behelpen. Ze raken bevriend met een buurjongen. Vervolgens geraken de boys in allerlei smakelijke avonturen in de mooie Ardennen omgeving. Met name de scènes met de onbehouwen ouders en de gewelddadige broer van het vriendje, zijn bijzonder hilarisch.
The Descendants, is een echte Amerikaanse film. George Clooney speelt een van de hoofdrollen. Hij heeft twee dochters. Heeft de meisjes de laatste jaren nauwelijks gezien; het echtpaar is uit elkaar gegaan en de moeder heeft de meisjes voornamelijk opgevoed. Pa (Clooney) was de ouder op de achtergrond. Veel meer met zichzelf bezig dan met zijn gezin.
Omdat de moeder zwaar gewond is geraakt en in coma ligt moet pa voor de meiden zorgen.
Van zijn oudste dochters hoort hij dat zijn ex een verhouding heeft gehad met iemand uit de buurt. Onbekend is met wie. Dat ‘nieuwtje’ raakt pa Clooney heftig. Dochter stimuleert haar vader uit te zoeken wie dat precies geweest is.
Een film die door de dominante rol van de oudere dochter prima past in het eerder genoemde thema van dit festival.
Het festival is nu over de helft. Zaterdag is de laatste dag. Ik ga nog wat films zien en me misdragen op enkele feestjes. Als ik me daar, na afloop, nog wat van weet te herinneren, dan zou het zomaar kunnen, dat dáár nog een stukkie over komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten