De medewerkersfeesten van het IFFR zijn doorgaans bijzonder vet. Dit jaar vind ik het allemaal wat minder. Misschien komt dat wel omdat ik niet zo veel energie heb of wat down ben. Dat laatste komt dan waarschijnlijk weer doordat ik mijn lieve Argentijnse IFFR-vriendinnetje Julieta Seco, van verleden jaar een beetje veel mis. Volgend jaar komt ze weer schrijft ze in Facebook; maar daar heb ik nou toch geen klote aan. Niet alleen de feesten waren vorig jaar leuker, eigenlijk was alles vorig jaar leuker. Het eten, de films, de collegae-vrijwilligers met wie ik werkte, ook het weer was veel lekkerder( minder koud en geen sneeuw).
In de foyer van de Concertzaal de Doelen sta ik mezelf een beetje wijs te maken dat het IFFR 2012 helemaal shit is, wanneer een jongetje van hooguit 25 jaar, me breeduit lachend met gebalde vuist begroet. Hij geeft aan dat ik mijn vuist even tegen zijn vuist moet drukken. Dat doe ik dan wel even maar ik weet bij God niet wie dat ventje is.
‘Hé man, ouwe swinger! Ken je me niet meer? Verleden jaar, man. In Exit-café. Hebben we staan te swingen, man. Weet je dat nou echt niet meer? Zo, hé, jij was echt retegoed, man. Ik ben Davey. Ik was toen met mijn vriend Lionel, die is erg ziek nou. Kanker. Tsja. Voor mij en mijn vriend was jij de onbetwiste dance-king. Wat een energie voor een man op jouw leeftijd.’
‘Ja, nou begint het me weer een beetje dagen. Davey, Lionel, ja…..ja, nu weet ik het weer,’ zeg ik, ‘we stonden daar op dat podium van Exit te swingen, springen en hard mee te zingen met de puike muziek die de deejay ‘Correction’ draaide. Ik had tijdens dat IFFR het uithoudingsvermogen van een renpaard….ik kon wel blijven gaan.’
Van die avond herinner ik me naast deze enthousiaste boy ook nog wel de zuurzuinig kijkende koppies van een aantal tamelijk truttige meiden van begin twintig. Ik zag ze denken:
‘Wat staat die kale oude man met zijn pluizige haardos aanstellerig jong te doen, zeg. Ik ben blij dat hij mijn vader niet is. Ik zou me compleet dood schamen…….. ik zou wegwezen uit deze tent….no doubt.’
Gelukkig compenseerde Julieta, ook een meid van begin twintig dat, door net zo wild met ons mee te swingen en me aan te kijken met een lach. En dat was zeker geen uitlachen.
‘Weet je trouwens nog dat ik in de kelder van die Exit-tent een krat bier heb gesnaaid?’ vraagt Davey me.
‘Ja, natuurlijk weet ik dat nog,’ zeg ik. ‘Dat was toch een kratje Westmalle tripple? Je had de krat onder het podium geschoven en elk halfuurtje namen we er weer een. Zowat de hele avond gratis gezopen. Alleen het eerste biertje betaalden we zelf.’
Het was eigenlijk achteraf wel wat te zwaar die trappistjes, om zo maar achter elkaar weg te klokken. Ik woon op nog geen kwartiertje fietsen van dat Exit-café. Op weg naar huis, ben ik zeker drie keer op mijn bek gegaan: gat in mijn broek gevallen, hoedje afgewaaid in de blubber (heb ik maar laten liggen), deuk gereden in mijn velg (zag een stoeprand te laat). Tot mijn grote vreugde zat de politie blijkbaar op het bureau te pitten of te internetten…………….. anders was ik misschien wel in de cel terecht gekomen. Misselijk ben ik trouwens helemaal niet geweest van die sloot monnikenbier. Vreemd, nietwaar?
Davey en ik spreken af op het eerstvolgende vrijwilligersfeest weer flink uit te pakken. Dit keer is het festijn in WORM. Ik hoorde het gelijk toen ik daar binnenkwam: ondansbare kutmuziek van een voor mij onherkenbaar genre. Dansen op deze muziek kost geen druppel zweet en kan straffeloos geschieden zonder een spraytje deodorant. Davey staat, leunend tegen een pilaar op de dansvloer. Hij kijkt beteuterd. Niks voor hem, niks voor mij. Op deze sound kunnen we onze energie niet kwijt. Wij willen dansen en wild swingen. Zweten als otters als we op de dansvloer staan te springen. Dat zit er vanavond dus niet in. Vanavond houden we het dan maar op coma zuipen en zwaar ouwehoeren. Ook niet mis trouwens; alleen de andere dag moest even niet bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten