Koud vandaag. Min tien laat ik me wijs maken. Ik moet toch echt naar buiten want er moeten vandaag twintig Tribunes in de buurt bezorgd worden. (De Tribune dat is het maandelijks verschijnend clubblad van de Socialistische Partij.) Alle abonnees wonen dicht bij elkaar gelukkig maar het gaat me toch zeker een half uurtje kosten; althans op de fiets. Lopend is het pakweg een uur. Ik pak de fiets in de berging en mijn oog valt geheel toevallig op mijn oude bivakmuts. Drie jaar geleden eens aangeschaft toen ik ook in barre omstandigheden het woonwerkverkeer Rotterdam-Zwijndrecht (20 km) fietste. Ik ben heel blij met die bivakmuts, voelt nu al warm aan. Ook de rode SP-halvevingerhandschoentjes (met dik de letters SP erop) zijn geweldig. Die handschoentjes zijn in een handomdraai om te toveren in SP-wanten. Er zitten namelijk rode kapjes aan vast waarmee de halve blote vingers toegedekt kunnen worden.
Met de Tribunes in de fietstas, de bivakmuts op en de wanten aan, stap ik op de fiets. Buurman Henk die enigszins afwezig aan komt wandelen, veert op als hij mij op zich af ziet komen in deze uitmonstering.
‘Ik ga even een bank overvallen, Henk.’ Mijn stem heeft me verraden. Henk heeft me herkend. Weer geheel in evenwicht reageert hij ad rem met de opmerking dat hij straks graag even bij me langs komt om mee te delen in de buit.
Terwijl ik zo fiets naar mijn eerste bezorgadresje realiseer ik me dat ik het PVV-zooitje nooit heb horen mauwen over de dreigende gevaren van een bivakmuts, terwijl iedereen vrijwel onherkenbaar is met zo’n ding op zijn kop. In mijn buurt wonen nog al wat buitenlandse mensen.Hun reacties op mij met mijn muts: schrikken, lachen, helemaal nakijken, nawijzen (kijk nou eens!) verbazing (met open mond nakijken), bangig (vlug harder gaan lopen). Een stel jongelui, laten we het voor het gemak eens Marokkanen noemen, begint zelfs provocerende weliswaar onverstaanbare doch brutaal klinkende kreten in mijn richting te slaken. Als ik hun kreten op luide, enigszins agressieve toon weerkaats, weet het duo niet hoe snel het zich uit de voeten moet maken.
Eenmaal thuis zit ik, helemaal verkleumd van de bezorgklus, vlak naast de radiator om weer wat op te warmen. Ik lees wat in de Tribune. Er staan wat makkelijk leesbare artikelen in over acties van de eerste weken van 2012.
Over de schoonmakers bijvoorbeeld, die meer loon, betere arbeidsvoorwaarden maar vooral meer respect verlangen.
Ook lees ik wat over de veelgehoorde wens om mensen die omvangrijke en onverantwoorde risico´s nemen op de financiële markten en miljarden gemeenschapsgeld verspelen, aan te kunnen klagen. Financieel wanbeleid moet in de toekomst strafbaar gesteld worden.
Tenslotte lees ik wat over de, met name door inspanningen van SP’ers gewonnen actie tot behoud van het vrij reizen voor alle Rotterdamse 65 plussers in het Rotterdamse openbaar vervoer.
En dan is het zo maar ineens drie uur. In slaap gevallen! Boven de Tribune nog wel. Hoe kan dat nou?! Zeker een uur lang. Opeens realiseer ik me dat ik om kwart voor drie bij de podotherapeut had moeten zijn. Ik zeur er op deze plek nooit over, maar mijn voeten dóén me toch pijn! Bij elke stap die ik zet, lijkt het wel alsof ik op een stuk glas sta. ´Ze´ zeggen dat steunzolen daarvoor zouden kunnen helpen. I hope so!
Ik ben nu zomaar veertig euro kwijt, want die podo brengt me dat consult natuurlijk in rekening en van van mijn zorgverzekeraar krijg ik vanzelfsprekend niks terug voor zo’n niet afgezegde afspraak.
Ik probeer te redden wat er nog te redden is: bel de podopraktijk……geen gehoor…….bel nog eens……weer geen gehoor……Jezus! Dan stuur ik de podotherapeut maar een mailtje, met de mededeling, dat ik zijn praktijk herhaaldelijk heb proberen te bereiken om de afspraak af te zeggen, maar dat de praktijk telefonisch onbereikbaar is. Ik kan niet eens een boodschap achter laten.
Dan, anderhalf uur later, realiseer ik me plotseling, dat het vandaag nog steeds zondag is. Als pensionado weet je soms gewoon niet wat voor dag het is. Die afspraak met de podotherapeut is dus morgen, maandag om kwart voor drie! Ik heb toen maar snel weer een mailtje gestuurd naar die podo dat hij mijn vorige maar als niet verzonden moet beschouwen.
Nou dacht ik toch werkelijk, dat ik momenteel alleen maar last had van mijn voeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten