HONDJE.

 

Gisterenmiddag stond ik even op het balkon, het was lekker weer, blauwe onbewolkte hemel, niet te veel wind en tamelijk zacht. Ik kijk een beetje rond over het binnenterrein en mijn oog valt op een tamelijk kleine, blonde man met blauwe bodywarmer, die zijn hondje, een zwarte cocker spaniel, aan het uitlaten was. Niks bijzonders zou je zeggen …  man liet hond uit. Ik keek weer wat verder rond en zag een donkere dame lopen met een meisje in het rood, dat duidelijk nog maar net kon lopen. De vrouw was groot en moest diep buigen om het meisje een hand te kunnen geven.

Toen hoorde ik plotseling het gejank van een hond, dat door merg en been ging. Ik vroeg me af of dat gejank van die cocker spaniel kwam. Het kon ook nog van een van de balkons van mijn flatgebouw gekomen zijn.

Voor alle zekerheid bleef ik dat mannetje met die spaniel even volgen en opeens zag ik het die man doen: hij liep over het gras en gaf zijn hondje een ‘hakkie’ … op zijn snuitje. Weer dat jammerlijke gejank. Het beestje wilde niet meer achter zijn baasje aanlopen. Hij bleef staan … zette zich schrap in het gras. Maar zijn baasje was natuurlijk veel sterker. Maar dat was nog niet alles. Bij zijn voordeur hing deze ‘hondenliefhebber’ zijn hond nog even op aan zijn eigen riem en liet hem heel even boven het trottoir bungelen. Vervolgens liet ie hem op de straattegels vallen. Ditzelfde tafereel herhaalde zich nog eens … en dat allemaal op klaarlichte dag.

Dit kon ik niet zo maar laten gebeuren, dit mishandelen van zo’n lief hondje. Die cocker spaniels zijn toch meestal heel lieve, zachtaardige hondjes. Ruzie met die kerel wilde ik ook niet. Mijn bedoeling was eigenlijk alleen, om hem rustig te zeggen, wat ik hem zojuist met zijn hondje had zien doen, dat ik daar boos om was en dat ik van plan was dat aan de politie te melden.  Hij siste agressief naar mij.  ‘Weg, weg, weg,’ zei hij en hij zwaaide zijn linkerarm al omhoog om me een oplawaai te verkopen. Normaal ben ik nooit zo’n held maar impulsief deed ik een stap naar voren, naar hem toe en zei: ’Wat!? Wil je me slaan? Kom dan maar op, als je durft!’ Hij hield zich, gelukkig, gelijk in. Ik ging naar huis. Thuisgekomen belde ik met dat hele verhaal de dierenbescherming. Die raadde me aan ook nog de politie te bellen omdat het dierenmishandeling was, een misdrijf.

Ik heb niet de hele middag voor het raam gestaan om te zien of er politie langs gekomen is bij die agressieveling. Aan het einde van de middag werd ik uiteindelijk door de politie gebeld. Ze hadden met die vent van die cocker spaniel gesproken, hij ontkende alles. Zolang zich geen getuigen melden van de mishandeling kan hem, volgens de politie, niks worden gemaakt. Ik ben best een beetje beducht voor die klootzak maar desondanks ga ik vanavond officieel aangifte doen … ik laat dat arme hondje niet stikken.

ZWIJGEND.

Zwijgend.

Het eerste uur zeggen ze vrijwel niets, Rien en Rita. Het is ook niet normaal om op dit tijdstip van de dag veel te zeggen.

Heel even kijken ze elkaar aan ... ‘lekker bakkie’ … is het enige dat ze tot nu toe gezegd hebben, na het kopje koffie, dat hen is aangeboden door de organisatie. Het is half zes in de ochtend. Het lijkt klaarlichte dag. De zon is bijna op. Het wordt een hete dag. Nu al is het warm. Twee anderen zijn een half uur eerder vertrokken. Toen was het ook al licht, zij het iets minder.  De rest van de groep mag pas weg rond zeven uur. Die zijn niet te benijden, want dan zal het al bloedheet zijn. De rest van de groep wandelaars is veel rapper dan de vier, die eerder mochten vertrekken. Weldra zullen zij worden ingehaald door die rest, net als zij binnenkort die twee vòòr hen zullen inhalen. Toch gaat het hen er niet om voorop te lopen. Winnen was geen doel, voor geen van de wandelaars trouwens. Meedoen was belangrijker dan winnen.

Gisteravond laat hoorde Rien, dat zijn dochter Helma morgen naar huis mag. Zij is zo blij als een klein kind. Eindelijk weer ‘eigen baas’ na een ziekenhuisopname van bijna vier weken. Na een val van haar fiets, ze viel op haar hoofd, wordt Helma depressief. Na enige dagen wordt de diagnose ‘postnatale depressie’ gesteld. Zeer tegen haar zin, maar voor haar eigen bestwil en dat van haar drie maanden oude dochtertje  Marieken, moet ze worden opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis Sancta Immaculata in Oegstgeest. Marieken moet ze bij haar man laten. Woedend gooit ze een stoel door de ruit van haar kamer. Net voor ze met een stuk glas haar pols door kan snijden, wordt Helma  ‘gered’ door de verpleging.

Rien wandelt samen met zijn oudere zus Rita. Haar gezicht verraadt een binnenpretje.  Ze denkt aan het sigaretje dat ze straks, zo over een half uurtje, gaat opsteken en waar ze intens van gaat genieten. Hoewel haar longen het met kunst- en vliegwerk (puffen, pillen en injecties) blijven doen, is er voor haar geen groter genot denkbaar. Eigenlijk is dat sigaretje haar grootste vriendin. Het interesseert haar geen reet dat de roentgenfoto’s van haar longen alsmaar donkerder worden. Ze vraagt zich wel eens af of haar partner Dien zal weten dat ze zo af en toe stiekem zit te paffen. Zonder twijfel weet Dien dat. Ze is niet achterlijk en bovendien … ze heeft een uitstekende neus.

De voornaamste reden van die glimlach op Rita’s gezicht zal het aanstaande huwelijk van haar zoon Leo zijn. Haar trots, Leo. Hij woont alweer een paar  jaar in Nieuw-Zeeland. Ze mist hem. Over drie weken stapt hij in het huwelijksbootje met de Iraakse Parvanan, wat vlinder betekent.

Het allermooiste is dat zij er samen met haar Dien bij zal zijn daar in Wellington. Wat verheugt ze zich op die bruiloft en wat is ze blij met haar vriendin, die toch maar mooi haar vliegangst gaat overwinnen.

De twee die vòòr hen liepen hebben ze inmiddels ingehaald. Als ze achterom kijken, zien ze de grote restgroep met rasse schreden naderen. 

SPINAZIE MET KAAS.

Ik ben gevallen en heb daarbij mijn rechterschouder gebroken waardoor ik een paar maanden nauwelijks tot niets met mijn rechter arm en hand heb kunnen doen. Midden in het revalidatieproces zit ik deze dag.

Moet eerst even naar de apotheek voor pillen tegen het ‘zomaar in de broek plassen’. Heb ik tegenwoordig nodig. Is een bijverschijnsel van de pijnstillers. Ik schaam me dood voor die meiden in de apotheek. Dat is mijn eerste activiteit buitenshuis.

Dan naar de Jumbo. Daar ga ik voor zo’n vijfentwintig euro levensmiddelen kopen. Dure zaak, hoor, die Jumbo! Ik ben er helaas wel op aangewezen, omdat Jumbo de dichtstbijzijnde super is en ik nog niet zo ver kan sjouwen met mijn nog niet helemaal herstelde lichaam. Wat zielig! Al wandelend naar de Jumbo neem ik me voor om ‘stamppot spinazie met kaas’ te gaan eten vanavond. Als ik me bij  de groenteafdeling buk om de laatste zak van 300 gram spinazie te pakken duwt iemand zowat een winkelwagentje mijn kont in. Ik hoor ‘sorry’ en wat binnensmonds  gemompel: ‘laatste zak spinazie verdomme’ … het geluid klinkt alsof het uit de mond komt van een doorrookte havenarbeider maar als ik me omdraai blijkt er een keurig gesoigneerde oudere dame bij die stem (en dat winkelwagentje) te horen en … ik kan zó wel zien: een travestiet is het niet.

‘Ja, u heeft pech mevrouw maar misschien hebben ze die zakken nog in de voorraad liggen … ik zou het even vragen als ik u was.’

‘Ja, dat lijkt me zo’n gek idee nog niet, baste ze .. tja, want ik zat vanmorgen aan mijn ontbijtje en toen dacht ik, het lijkt me heerlijk om vandaag eens spinazie te eten … lekker en ook nog zo gezond, hè? Nou, ú gaat in ieder geval vanavond wèl spinazie eten … weet u wat u dan eens moet proberen? Een stamppotje spinazie met kaas … dat is me toch lekker!!!

‘Dat lijkt me een uitstekend idee, mevrouw,’ lulde ik met haar mee,‘ Ik loop meteen naar de kaasafdeling. Welke kaas kan ik het beste nemen, denkt u? Oude of oud belegen?’

‘Zelf neem ik altijd oud belegen … oooh als ik er aan denk dan loopt het water me al in de mond … oooh ik hoop toch zo dat er nog  wat spinazie is … even aan die verkoopster daar vragen: verkoopster … oehoe … verkoopstertje’(dat ‘oehoe’ klinkt helemaal niet bij dat ruige stemgeluid van haar.)

Ik loop snel door naar de kaasafdeling. Een paar meter achter me is de zware-stem-dame druk in de weer met een in het geel gestoken Jumbo medewerkstertje. Ik had graag kaasblokjes gekocht maar nou heb ìk pech: er waren noch oude noch oud belegen kaasblokjes te koop. Ik besloot toen maar voor het eerst sinds mijn val een homp kaas van een pond  te kopen. Ik hoop dat ik het voor elkaar krijg om dat stuk kaas in blokjes te snijden. Alleen vrees ik dat mijn rechterhand er nog te zwak voor is, hoewel ik sinds de val, al weer heel wat dingen heb leren doen met rechts: sinds deze week kan ik de veters weer strikken van mijn wandelschoenen, met een stokertje en een ragertje de spleetjes tussen mijn tanden schoonmaken, knippen met een gewone schaar, met het nagelknippertje mijn nagels knippen, mijn deurslot met de sleutel openen en … m’n kont afvegen! Het is me alleen nog niet gelukt mezelf fatsoenlijk te bevredigen met rechts.

Die kaas heb ik trouwens keurig in blokjes kunnen snijden en samen met de puree en spinazie heb ik er een heerlijke stamppotje van gemaakt waarvan ik heb zitten smullen.

Het ergste leed is inmiddels geleden.

WIE, WAT, 'WOKE'.

In de trein hoor ik  tegenwoordig niet meer: ‘Goedemorgen dames en heren’. Dat heeft de NS veranderd in: ‘Goedemorgen reizigers’. Het woord 'reizigers' is gelijk duidelijk; alle reizigers worden begroet: mannen, vrouwen, kinderen, homo’s, lesbienne, pedo's, enz.  Genderneutraal. Geen aanleiding meer om ‘woke’ te zijn naar de NS.

Met dames- en herentoilet heb je dat ook, op veel plekken worden nu gender neutrale toiletten gerealiseerd. De bedoeling van genderneutraal taalgebruik, zoals de NS doet,  is, dat geen woorden gebruikt worden, die als vooroordeel, discriminatie of vernedering kunnen worden beschouwd. Die woorden kunnen de indruk wekken dat een bepaald geslacht of gender de norm is.

‘Woke’ staat letterlijk voor ‘wakker. Wie ‘woke’ is, ziet de onrechtvaardigheid in de wereld  en ziet dat dat onrecht óók daar zit waar je het niet zou verwachten. Politiek linkse mensen zijn meestal wel ‘woke’ Rechtse mensen vinden ‘woke’ vaak maar flauwekul.  Het gaat soms hard tussen de beide polen, elke nuance verdwijnt: als je Zwarte Piet wel ziet zitten ben je gelijk een racist en als je een homo een ‘pisnicht’ noemt ben je meteen homofoob.

Wokeness sijpelt zo langzamerhand alle kieren en hoeken van de samenleving in. Universiteiten, de media, de cultuursector, film en tv, al die instellingen zijn in de greep van ‘woke’.

Onder wokeness worden verschillende vormen van sociaal onrecht verstaan: discriminatie, ongelijkheid, mensenhandel, arbeidsuitbuiting, gendergeweld. Die verschillende vormen van onrecht haken in elkaar en vormen zo gezamenlijk het weefstel van onze samenleving.

Niet alleen racisme of feminisme maar ook pro vaccinatie standpunten (corona) worden tot ‘woke’ verklaard. De nu bijna verboden omroep Ongehoord Nederland, dwingt ‘woke’ zijn zo af:  alles wat niet blank is en niet hetero, móét omarmd worden.’

‘Woke’ is een handige vergaarbak voor alles wat rechtse mensen stom vinden aan het gedachtegoed van andersdenkenden. Het beeld van de woke-activist met diens neon geverfde haar, neusring en neo-prenouns (hen, hun), dient dus vooral de critici van wokeness – die vervolgens zelf zeer onkritisch zijn over waar ze nou eigenlijk kritiek op hebben.

In 2014 bereikte het woord ‘Woke’ voor het eerst de kranten. De achttien jarige Michael Brown, zelf ongewapend, werd in de stad Fergusondoor een politieman doodgeschoten.  De avond van de moord ging de zwarte bevolking de straat op om te protesteren tegen racistisch politiegeweld. Deze actie zou de start worden van de Black Lives Matter beweging. De actievoerders riepen elkaar op om ‘woke’ te blijven. Wat betekent: blijf alert op acties van de politie en racistische dreigingen, pas goed op jezelf. De hash#staywoke deed al gauw de ronde op sociale media. Die #uitdrukking bestond veel langer binnen de Afro-Amerikaanse gemeenschap.

In 1938 besluit de blues-zanger Lead Belly zijn nummer Scottsboro Boys met de gesproken zin: ‘Best stay woke, (everybody) keep their eyes open.’ Het lied gaat over een groep zwarte tienerjongens die beschuldigd wordt van het verkrachten van twee witte vrouwen. Lead Belly vermaant met zijn ‘stay wake’ zijn Afrikaanse toehoorders om zich altijd bewust te zijn van de gevaren van racisme en die systematische ongelijkheid, ingebakken in de Amerikaanse samenleving. Die vormden toen – en nog altijd – een dagelijkse reële bedreiging voor de veiligheid en bestaanszekerheid van zwarte Amerikanen.

In latere jaren breidde die betekenis zich steeds verder uit. ‘Woke’ werd steeds vaker de aanduiding voor een ‘wakker worden’ voor sociaal onrecht in het algemeen.

'Beste lezers, ik ga leggen. Ik heb er slaap van gekregen.'

FIETSVAKANTIE IN UMBRIË.

Kort geleden schreef ik nog dat ik waarschijnlijk wel voldoende zou hebben aan 1,2 miljoen euro op de bank, als basis tot aan mijn dood. Alle euro’s die dan meer bij me binnen rollen, geef ik weg aan mensen in binnen- of buitenland die het hard nodig hebben, armlastige personen, goede doelen. Of laat me eens een keertje  gek doen: ik koop een machinegeweer om Poetin af te maken. 

Dat laatste schreef ik niet, hoor. Ik heb natuurlijk bij lange na geen 1,2 miljoen. Ik ben ook niet één van de bijna één miljoen Nederlanders, die onder de armoedegrens leven. Dat wil ik ook niet laten gebeuren.

Piekeren over geld doe ik wel. Ik heb wèl wat geld om het nog een tijdje uit te zingen maar of  dat genoeg is tot mijn honderdste betwijfel ik. Zeker als het zo met de inflatie blijft doorgaan als nu. Dan ga ik me zelfs afvragen of ik het met mijn iele bankrekeningetje nog wel uit houd tot mijn tachtigste of negentigste.

Ik denk nog wel eens aan vroeger, toen ik nog kon sparen. Sparen leverde toen ook nog es wat op. Nu is spaarrente een vreugdeloze 0%. Ik had destijds, jaren terug  rente deposito’s van 1000 euro per stuk tegen 8%  voor 5 jaar vast. Daar had ik er een stel van aangeschaft. Ik verheugde me elk jaar weer op de uitbetaling van de rente. Die rente zit nu ook in het vermogentje waarmee ik het tot mijn dood zal moeten uitzingen.

Als ik vijftig jaar geleden een huis had gekocht dan had nu niet wakker hoeven te liggen over geld. Vrijwel alle huizenkopers zijn vermogend geworden, dat wil zeggen, die hebben meer dan een ton op de bank. Het zij ze van harte gegund.

Op vakantie gaan bijvoorbeeld, dat stel ik al jaren uit. Natuurlijk zie ik wel advertenties van reisbureaus  waarbij ik een avontuurlijke en gezonde ‘senioren, single fiets- en wandel vierdaagse in Umbrië’ kan boeken, voor slechts negenhonderdnegenennegentig euro. Ik kan me niet goed voorstellen dat ik me zoiets kan veroorloven. Dit jaar woon ik acht jaar alleen en ik ben in die jaren precies één keer weg geweest. Ik wist dat ik me dat kon veroorloven. Dat was een weekje Den Bosch in een B & B. Ik ging daar toen heen voor het jaarlijkse theaterfestival.  Bij mekaar was ik nauwelijks driehonderd euro kwijt, daar kon ik me geen buil aan vallen.

Zorgen maak ik me om de vervanging van de dure apparaten in huis, ze gaan ook allemaal al acht jaar zonder haperen mee. Ik zie ze er straks al één voor één mee ophouden.

Ik heb mijn dure rechtsbijstandsverzekering  opgezegd. Dat zit me dwars! Had ik nooit moeten doen. Straks word ik aangeklaagd voor het schrijven van seksueel grensoverschrijdende stukjes. Dan gaat me dat klauwen vol geld kosten.

Typisch vind ik het wel dat ik het geen enkel probleem vind om mijn geld uit geven aan een fiets, een laptop, een printer, een airfryer, een cursus schunnige stukjes schrijven en een schoonmaakbeurt voor mijn canapé. Allemaal urgente zaken.

Al piekerend besluit ik toch maar een  fietsvakantie te doen in Valkenburg, eind mei, één weekje maar. Ach ja, Ik zie wel waar het schip strandt.

ER ZIJN BEELDEN VAN ...

Het zijn net bier en aanstekers gooiende voetbalsupporters, met dat verschil dat de zich misdragende leden hooligans van het Amsterdamse studentencorps de grote filosofen lezen. Er is een rapport gemaakt door een advocatenkantoor. Dat rapport mag niet geopenbaard worden. Hoezo niet dan?  De voorzitter ASC/AVSV (het Amsterdamse Studentencorps) is van het rapport erg geschrokken en reageert  zoals een directeur van een vervuilende fabriek of een liegende lijsttrekker van een politieke partij zou reageren: ‘het zijn moeilijke tijden, we zitten midden in een cultuuromslag en we zijn er actief mee bezig.’ Waar leren ze die taal? Dat is nu duidelijk. Bij het corps. Meneer de voorzitter, laten we hem voor het gemak Alex noemen, schrok vooral  van de omvang  van het geweld. Nieuwe leden werden in elkaar geslagen, inclusief botbreuken, kneuzingen, hersenschudding  en ander letsels. Niet incidenteel maar stelselmatig in elk mannendispuut.

 Vergeten mag zeker niet worden het verbale wangedrag naar de vrouwelijke nieuwe studenten: voor ‘sperma emmers’en ‘hoeren’ werden ze uitgemaakt. Welke gevolgen dit nu precies gaat krijgen wordt helemaal niet duidelijk. Dat rapport mag niet vrij gegeven worden omdat daaruit disputen, daders en slachtoffers herleidbaar zijn. Het Corpsbestuur weet dus zelf precies waar de klootzakken zitten!  Waarom worden die er dan niet uitgegooid? Dat is nog zo simpel niet, aldus Alex, het was niet de opzet van rapport om mensen te slachtofferen. We hebben het hier immers over jonge mensen, die leren hier weer van. Er moet nog nader onderzoek worden gedaan. Hier praat Alex weer als de toekomstige topbestuurder. Alex gaat een gouden toekomst tegemoet: houd die man in de gaten Shell, Unilever en TataSteel.

Het (verbale) geweld blijft niet helemaal onbestraft. Sommige  disputen mogen minder leden aannemen. Zo’n straf gaat ook averechts werken. Het geeft de corpsstudent meer status: ‘zo, man, zat jij in de lichting 2021 - 2022, wow, dat was too much, man!’

Het bestuur gaat de aspirant corpsleden nu verplichten om de statuten te lezen, zodat ze weten wat er wel en wat er niet met ze uitgehaald mag worden. Dat is net zo’n goed idee als om varkens de dierenwelzijnswet te laten lezen …  en dan maar denken dat het afgelopen is met de misstanden in de slachthuizen. Waarom zou je sowieso lid willenworden van een club waar je alleen maar binnenkomt door je te laten mishandelen.

‘Je slaat niemand in elkaar. Wie dat toch doet, vliegt er uit’. Dat is een duidelijke afspraak. Een stuk duidelijker als: ’We zitten nu midden in een omslag en we zijn er mee bezig’. De oplossing  lijkt zo simpel, dezelfde aanpak als bij de voetbalhooligans: een bierverbod en onder M.E.-begeleiding naar de disputen en als iemand een klap uitdeelt worden de activiteiten stil gelegd. Schade wordt op dader verhaald en wie de fout in gaat moet zich meldenop het politiebureau. Beelden van de dader zijn er en zijn acties worden zondagavond om zeven uur uitgezonden voor Studio-Voetbal. Let maar eens op hoe simpel het dan is, zo’n cultuuromslag.

 

 

 

COMPLOTTHEORIE

Een consortium van voornamelijk hoge heren, de Kwaadaardige Elite (K.E.), is al jaren bezig om vanuit alle uithoeken van de wereld  Nederland te bestoken met complottheorieën. Miljonairs maar ook ‘de gewone man’ zijn op eigen kosten en op eigen houtje, met die theorieën in de weer.  Ze zijn er van overtuigd dat ze goed bezig zijn. Met die complottheorieën. De bekendste voorbeelden zijn: de aarde plat is; de eerste maanlanding nep was en dat het vernietigen van de Twintowers op 9/11 helemaal in scène is gezet. Met medewerking van de FBI.

Dan is er nog het gruwelijk verhaal dat op de Bodegravense  Begraafplaats kinderen begraven zijn, die het slachtoffer zouden zijn van een wereldwijd opererend satanistisch, pedofielen netwerk.  Tientallen mensen komen naar Bodegraven om, in processie, te bidden voor de omgekomen kinderen. Al lopend over het kerkhof worden op dreigende toon namen gepreveld van invloedrijke figuren als Rutte, Kaag, van Dissel en consorten.

Nieuws, dat onmogelijk waar kan zijn, wordt door vele duizenden geloofd. Het nieuws komt uit de koker van de K.E., die werkelijk macht heeft in Nederland.  De K.E. verspreidt complottheorieën en stimuleert wanordelijkheden.

Wat te denken van de toenemende wanordelijkheden in en om de voetbalstadions. Het gooien van bier, zure bommen  en aanstekers (leeg of vol), gewoon tussen de spelers in. Of speciaal gemikt op op het hoofd van een speler. Ook voetballers zijn betrokken bij het complot. Let maar eens op: voorafgaand aan het gooien van troep vanaf de tribune, lokken voetballers een fikse stoeipartij uit. Een aansteker wordt dan precies op het hoofd van de assistent scheidsrechter gegooid. De wedstrijd wordt even gestaakt. Een klein  ventje laat zich opstoken. Klautert over het hek van het voetbalveld,, rent naar een keeper en slaat hem in zijn gezicht. Ruw nemen supposten het joch in de  bedwang. Onder luid applaus verlaten ze het veld. Voor wie is nu dat applaus?

Je kan het zo gek niet bedenken of het  gebeurt. Een stel bezopen hooligans  knipt een gat in de afrastering en stuurt een horde aggressieve honden (Rothweilers) het veld op.  Afgericht door e K.E. Deze honden gaan onmiddellijk in de aanval: uitsluitend  spelers van de bezoekende club worden geattaqueerd. Dat is duidelijk niet toevallig.

Hoog bezoek vandaag  in Rotterdam: de jarige jet: Willem Alexander. Rotterdam is een beetje nerveus door zijn komst. Maar in de loop van deze dag is bij de Rotterdammers de spanning als sneeuw voor de zon verdwenen. Zij gedragen zich nu als een bedaarde,  gedisciplineerde kudde. Boze tongen beweren dat de Rotterdammers beïnvloed zijn, door de K.E. maar dat is maar gissen. Misschien was het een heel licht briesje, dat het hem deed. Niet meer dan een licht briesje.

Het was maar goed ook voor Willem Alexander: want met sufgelulde, schaapachtige Rotterdammers heeft hij liever van doen, dan met dat tuig van de richel. De K.E. heeft (dit keer gewoon voor de grap)  bepaald dat Willem Alexander met een Feijenoord sjaaltje, strak om zijn dikke nek, de feestelijke tour door de stad moet maken.

 

Een complottheorie of samenzweringstheorie is een onbewezen verklaring van een bepaalde, meestal belangrijke, gebeurtenis, ontwikkeling of toestand op bijvoorbeeld sociaal, politiek of economisch gebied, die vragen oproept.