Kort geleden schreef ik nog dat ik waarschijnlijk wel voldoende zou hebben aan 1,2 miljoen euro op de bank, als basis tot aan mijn dood. Alle euro’s die dan meer bij me binnen rollen, geef ik weg aan mensen in binnen- of buitenland die het hard nodig hebben, armlastige personen, goede doelen. Of laat me eens een keertje gek doen: ik koop een machinegeweer om Poetin af te maken.
Dat laatste schreef ik niet, hoor. Ik heb natuurlijk bij
lange na geen 1,2 miljoen. Ik ben ook niet één van de bijna één miljoen
Nederlanders, die onder de armoedegrens leven. Dat wil ik ook niet laten
gebeuren.
Piekeren over geld doe ik wel. Ik heb wèl wat geld om het
nog een tijdje uit te zingen maar of dat
genoeg is tot mijn honderdste betwijfel ik. Zeker als het zo met de inflatie blijft
doorgaan als nu. Dan ga ik me zelfs afvragen of ik het met mijn iele
bankrekeningetje nog wel uit houd tot mijn tachtigste of negentigste.
Ik denk nog wel eens aan vroeger, toen ik nog kon sparen.
Sparen leverde toen ook nog es wat op. Nu is spaarrente een vreugdeloze 0%. Ik
had destijds, jaren terug rente
deposito’s van 1000 euro per stuk tegen 8%
voor 5 jaar vast. Daar had ik er een stel van aangeschaft. Ik verheugde
me elk jaar weer op de uitbetaling van de rente. Die rente zit nu ook in het
vermogentje waarmee ik het tot mijn dood zal moeten uitzingen.
Als ik vijftig jaar geleden een huis had gekocht dan had nu
niet wakker hoeven te liggen over geld. Vrijwel alle huizenkopers zijn
vermogend geworden, dat wil zeggen, die hebben meer dan een ton op de bank. Het
zij ze van harte gegund.
Op vakantie gaan bijvoorbeeld, dat stel ik al jaren uit.
Natuurlijk zie ik wel advertenties van reisbureaus waarbij ik een avontuurlijke en gezonde
‘senioren, single fiets- en wandel vierdaagse in Umbrië’ kan boeken, voor
slechts negenhonderdnegenennegentig euro. Ik kan me niet goed voorstellen dat
ik me zoiets kan veroorloven. Dit jaar woon ik acht jaar alleen en ik ben in
die jaren precies één keer weg geweest. Ik wist dat ik me dat kon veroorloven.
Dat was een weekje Den Bosch in een B & B. Ik ging daar toen heen voor het
jaarlijkse theaterfestival. Bij mekaar
was ik nauwelijks driehonderd euro kwijt, daar kon ik me geen buil aan vallen.
Zorgen maak ik me om de vervanging van de dure apparaten in
huis, ze gaan ook allemaal al acht jaar zonder haperen mee. Ik zie ze er straks
al één voor één mee ophouden.
Ik heb mijn dure rechtsbijstandsverzekering opgezegd. Dat zit me dwars! Had ik nooit
moeten doen. Straks word ik aangeklaagd voor het schrijven van seksueel grensoverschrijdende
stukjes. Dan gaat me dat klauwen vol geld kosten.
Typisch vind ik het wel dat ik het geen enkel probleem vind
om mijn geld uit geven aan een fiets, een laptop, een printer, een airfryer, een
cursus schunnige stukjes schrijven en een schoonmaakbeurt voor mijn canapé.
Allemaal urgente zaken.
Al piekerend besluit ik toch maar een fietsvakantie te doen in Valkenburg, eind
mei, één weekje maar. Ach ja, Ik zie wel waar het schip strandt.
