Gisterenmiddag stond ik even op het balkon, het was lekker
weer, blauwe onbewolkte hemel, niet te veel wind en tamelijk zacht. Ik kijk een
beetje rond over het binnenterrein en mijn oog valt op een tamelijk kleine,
blonde man met blauwe bodywarmer, die zijn hondje, een zwarte cocker spaniel,
aan het uitlaten was. Niks bijzonders zou je zeggen … man liet hond uit. Ik keek weer wat verder
rond en zag een donkere dame lopen met een meisje in het rood, dat duidelijk
nog maar net kon lopen. De vrouw was groot en moest diep buigen om het meisje
een hand te kunnen geven.
Toen hoorde ik plotseling het gejank van een hond, dat door
merg en been ging. Ik vroeg me af of dat gejank van die cocker spaniel kwam.
Het kon ook nog van een van de balkons van mijn flatgebouw gekomen zijn.
Voor alle zekerheid bleef ik dat mannetje met die spaniel
even volgen en opeens zag ik het die man doen: hij liep over het gras en gaf
zijn hondje een ‘hakkie’ … op zijn snuitje. Weer dat jammerlijke gejank. Het
beestje wilde niet meer achter zijn baasje aanlopen. Hij bleef staan … zette
zich schrap in het gras. Maar zijn baasje was natuurlijk veel sterker. Maar dat
was nog niet alles. Bij zijn voordeur hing deze ‘hondenliefhebber’ zijn hond
nog even op aan zijn eigen riem en liet hem heel even boven het trottoir
bungelen. Vervolgens liet ie hem op de straattegels vallen. Ditzelfde tafereel
herhaalde zich nog eens … en dat allemaal op klaarlichte dag.
Dit kon ik niet zo maar laten gebeuren, dit mishandelen van
zo’n lief hondje. Die cocker spaniels zijn toch meestal heel lieve,
zachtaardige hondjes. Ruzie met die kerel wilde ik ook niet. Mijn bedoeling was
eigenlijk alleen, om hem rustig te zeggen, wat ik hem zojuist met zijn hondje
had zien doen, dat ik daar boos om was en dat ik van plan was dat aan de
politie te melden. Hij siste agressief
naar mij. ‘Weg, weg, weg,’ zei hij en
hij zwaaide zijn linkerarm al omhoog om me een oplawaai te verkopen. Normaal
ben ik nooit zo’n held maar impulsief deed ik een stap naar voren, naar hem toe
en zei: ’Wat!? Wil je me slaan? Kom dan maar op, als je durft!’ Hij hield zich,
gelukkig, gelijk in. Ik ging naar huis. Thuisgekomen belde ik met dat hele
verhaal de dierenbescherming. Die raadde me aan ook nog de politie te bellen
omdat het dierenmishandeling was, een misdrijf.
Ik heb niet de hele middag voor het raam gestaan om te zien
of er politie langs gekomen is bij die agressieveling. Aan het einde van de
middag werd ik uiteindelijk door de politie gebeld. Ze hadden met die vent van
die cocker spaniel gesproken, hij ontkende alles. Zolang zich geen getuigen
melden van de mishandeling kan hem, volgens de politie, niks worden gemaakt. Ik
ben best een beetje beducht voor die klootzak maar desondanks ga ik vanavond
officieel aangifte doen … ik laat dat arme hondje niet stikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten