VAL

Ik ben weer gevallen . Het is dinsdag 23 juli; 09.30 uur. Weer bijna op een fietspad. De vorige keer brak ik mijn rechterschouder en werd er een armzenuw beschadigd. Nu is de schade gelukkig niet zo groot maar wel hinderlijk. Mijn rechterpols heeft een behoorlijke optater gehad en op mijn rechterhand heb ik wat wondjes, op mijn linkerknie zit een behoorlijke schaafwond. Voor de zekerheid ben ik toch maar even naar de dokter gegaan, voornamelijk voor de pols. Ze, mijn dokter is dit keer een vrouw (32), ze vervangt mijn eigen arts, die een man (32) is maar dat maakt eigenlijk niks uit. Ze heeft van alles aan mijn pols en handen gevoeld, gebogen en getrokken  en ze kwam tot de conclusie dat er hoogstwaarschijnlijk niets gebroken was maar als de pols over twee dagen nog zo pijnlijk is moet ik haar bellen, dan maakt ze een verwijsbriefje voor het maken van een foto in het ziekenhuis. Ze adviseerde me om 4 maal daags 1000 mg paracetamol te nemen , de pols te koelen en zo goed mogelijk te blijven bewegen want zonder beweging wordt een pols al gauw stijf.

Voordat ik viel was ik nog bij mijn vriendin (67). Ik had van zaterdag tot en met maandag bij haar geslapen. En nu, op dinsdagochtend had ik mij spulletjes (leesboek, vuile onderbroeken, zaterdagkrant, pillendoos, zalfjes en voor deze keer ook koek: cake en bitterkoekjes, die ik bij de supermarkt had gekocht om woensdagavond te trakteren op de jokerclub) bij elkaar gepakt in mijn boodschappenwagentje om naar huis te gaan. De dinsdag, donderdag , vrijdag en zaterdag zal mijn vriendin bij mij slapen, dat is nou eenmaal zo afgesproken. Alleen doet het hier verder niet zo toe. Onderweg van haar huis naar mijn huis viel ik dus. Er was een aardige mevrouw (29) die meteen van haar fiets stapte om me weer op de been te helpen, maar dat was gelukkig niet nodig. Ik heb haar heel hartelijk bedankt, dat ze wilde afstappen voor mij en ben toen gewoon doorgelopen naar mijn huis maar de pijn in mijn pols en in mijn knie werd wel steeds erger. Ik moest ook nog een beetje opschieten omdat ik een afspraak had om bij een kennis, Alex (80), een kopje koffie te gaan drinken. Eerst moesten natuurlijk de wonden verzorgd worden toen ik eenmaal thuis aangekomen was. Ik was bezig met wondjes schoon te maken toen Mieke, een aardige buurvrouw van 72, op mijn raam klopte en vroeg hoe het met mij was. Zij wist niet dat ik gevallen was, want ze bedoelde hoe gaat het met je na die operatie aan je prostaat en je blaas en toen zag ze ineens dat ik verder ook nog wat had. Ze bood gelijk aan om een grote pleister te halen van huis voor die grote schaafwond op mijn knie…..in no time was ze weer terug om haar grote pleister met mijn leukoplast op mijn kniewond te plakken.

Toen was het de hoogste tijd om naar Alex te gaan, die kennis van me. Ik drink daar meestal twee bakken koffie en een glas limonade: ’fris’ zoals hij het noemt. We praten meestal over dezelfde dingen: het koor waar hij op zit en over Tanja, een vrouw van 66 waar hij verliefd op is. Het gaat eigenlijk  allemaal meestal over hem.

Het is hem niet eens opgevallen dat ik gewond was; hij heeft er althans niks over gezegd.

EXECUTEUR-TESTAMENTAIR

Ik ben dezer dagen nogal met mijn dood bezig. Eerst was daar de uitvaartorganisatie Yarden die me deed schrikken van het te lage bedrag dat er bij hun gereserveerd was voor mijn crematieplechtigheid en nu ben ik het zelf die op zoek gaat naar een notaris om iets definitief regelen rondom: ‘Executeur-testamentair’. Oftewel een testament maken en daarin degene of degenen benoemen die alles rondom mijn crematieplechtigheid regelen.  Ik heb al twee mensen gevonden die dat willen doen, nu nog een notaris vinden, die dat netjes op wil schrijven. Tijdens een wandeling in de buurt ontwaarde ik een notariskantoor: notaris Koenderse het was op nog geen 5 minuten van mijn huis. Alleen, helaas, na drie keer bellen wordt nog niet opengedaan. Na enig speurwerk op het web vind ik zijn telefoonnummer en krijg Koenderse al spoedig aan de lijn. Hij blijkt verhuisd naar de Heemraadsingel. Hij vertelt me ook nog waarom hij naar de Heemraadsingel verhuisd is. Zijn notarispraktijk zou onverkoopbaar zijn in een omgeving als Prinsenland en hij moet zijn praktijk binnenkort echt gaan verkopen. De Heemraadsingel is een veel beter verkoopbare ruimte dat begrijpt een klein kind nog wel. Deze Koenderse is bijzonder servicegericht: hij gaat voor mij zitten uitzoeken of er nog geschikte notarissen in de buurt van Prinsenland zitten. Drie adressen gaf hij mij en de eerste de beste: Notariskantoor Dozink  is gelijk raak. Een vriendelijke dame (een assistente) aan de lijn, die mij uitgebreid van de noodzakelijke informatie voorziet……en wat het gaat kosten: ruim vierhonderd euro. Dat is geen kattenpies.  

Het kantoor is in de Christiaan Leendert Pietersestraat nummer 56. Ik heb nog nooit van die straat gehoord maar de secretaresse weet me te vertellen dat het op 10 minuten lopen van mijn huis is. Ze vertelt me precies hoe ik moet lopen  maar dat wil nog niet zeggen dat ik het ook precies weet. Ik moet altijd even eerst een verkennend wandelingetje maken naar de plaats waar ik moet zijn (als het op een onbekende plek in Rotterdam is tenminste); ik maak geen verkennend wandelingetje als ik ergens in Twente moet zijn: bijvoorbeeld in Enschede. Wat ik dan doe is een dag eerder weggaan en toch dat verkennende wandelingetje maken alleen dus een dag eerder en niet zoals bij de notaris een week eerder als ik tenminste over een week ga.

Ik heb dus ook al twee personen gevonden die mijn executeur testamentair willen zijn. Een zoon van me en een broer van me. Ze moeten alleen nog officieel worden gevraagd. Schriftelijk. Op papier.

Die broer die ik gevraagd heb is mijn oudste broer.

Die zoon, die executeur testamentair wil zijn is mijn oudste zoon. Ik had ook mijn jongste zoon wel kunnen vragen maar dan had ik van te voren geweten dat ik nul op het rekest zou krijgen want mijn jongste zoon wil niks meer met me te maken hebben. Waarom? Ik zou niet weten waarom.  Maar ik heb geen zin om daar nog veel woorden aan vuil te maken…..met mijn oudste zoon heb ik in ieder geval een prima relatie….hij komt nog regelmatig bij me langs, we eten dan meestal samen en hij helpt mij, de ex-boekhouder, met mijn boekhouding.

OPNAME

Ik ben dus één nacht in het ziekenhuis geweest. Mijn vriendin, mijn schatje, heeft me liefdevol naar het ziekenhuis gebracht en afscheid van me genomen bij de operatiekamer. Op dinsdag werd ik geholpen en op woensdag mocht ik weer naar huis. Ik werd geholpen aan mijn blaas en mijn prostaat. De blaas daar werd eigenlijk niks aan gedaan maar aan de prostaat wel . De prostaat werd uitgehold zodat er voor  de blaas die daar vlak boven zit meer plaats (voor urine) zou komen. Dat was nodig omdat het plassen bij mij niet goed meer ging. (Net als bij vele ouwe mannetjes trouwens: mannetjes van boven de 50). Dat uithollen daar moest ik voor verdoofd worden. Dat gebeurde bij mij met een ruggenprik; ik vond dat een heel prettige, pijnloze manier van verdoven. Ik moest gebogen op de rand van een bed gaan zitten en toen gingen twee verdovingsdokters op zoek naar het beste plekje in mijn rug om in te prikken en in een mum van tijd voelde ik niks meer in het gebied van mijn navel tot mijn tenen  En dat kwam goed uit ook want net in dat gebied moest ik geopereerd worden. Voor de zekerheid kreeg ik ook nog een roesje (een klein soort verdovinkje waar je een beetje van in slaap valt). De hele operatie duurde één uur en vijfentwintig minuten. Dat vind ik zelf nog al lang. Maar die tijd zal wel nodig zijn, want ik denk niet dat die chirurg in de operatiekamer zijn tijd gaat staan te verdoen.

Na de operatie werd ik naar een zaal gebracht waar ik bij kon komen van het gebeuren. Er lagen nog meer mensen die net geopereerd waren. Ik voelde mijn hele onderlichaam nog niet. Af en toe kwam er een verpleegster wat opnemen, mijn hartslag, mijn bloeddruk en ondertussen was mijn onderlijf nog helemaal stijf; ik kreeg er geen enkele beweging in. Het duurde wel twintig minuten eer er wat beweging kwam in mijn benen. Mijn hartslag en bloeddruk waren steeds goed dus toen er een pietsie beweging in mijn benen kwam mocht ik naar de verpleegruimte van de Urologie. De operatiekamer en de ‘bijkom’’-kamer waren op de beganegrond nu moest ik naar de derde verdieping.

Een verpleegster zou mijn kist met spullen daar al naar toe hebben gebracht. De informatie die ik kreeg over de spullen die ik mee mocht nemen was niet zo duidelijk. Er zou weinig ruimte zijn om spullen op te bergen en dus was het handig als ik heel weinig spullen in een zo klein mogelijk tasje zou meenemen. Dus had ik mijn kleine rugzakje meegenomen met mijn pyjama en mij pillen erin, dan kon ik daar bovenop mijn trui en broek die ik aan had naar het ziekenhuis stoppen. Die rugzak ging in een verrijdbaar karretje dat naast mijn ziekenhuisbed stond en  in dat kastje moest ik ook de toilettas met mijn tandenborstel en kammetje stoppen wegens plaatsgebrek elders….ook mijn smartfoon moest in die toilettas. Voor mijn jack was inderdaad een belachelijk klein kastje beschikbaar. Meer als een jack ging er haast niet in. Gelukkig heb ik een groot deel van de middag bezoek gehad van mijn vriendin, mijn schatje, dat was lief en gezellig.

Ik moest daar die woensdag net zo lang blijven piesen, daar op die afdeling, dat ik mijn blaas helemaal leeg had gepiest en dat kon na één uur zijn maar dat kon ook na zes uur zijn……het werd natuurlijk zes uur  dus…tussen zes en zeven uur mocht ik naar haar mijn lieve vriendin. Mijn lieve schatje, was zo lief om mij te komen ophalen en een taxi te bestellen om mij snel naar huis te brengen.

Over 6 weken moet ik bij de chirurg terugkomen en moet het plassen helemaal goed gekomen zijn. Voorlopig is het nog niet helemaal goed: ik plas nog wat bloed, mijn piemel voelt van binnen schraal met plassen en ik moet nog steeds heel vlug naar de plee als ik moet.

Maar het gaat elke dag wat beter.

NIKS AAN

 Eigenlijk hoort een stukje als dit een beetje leuk te zijn. Maar vandaag gaat dat me absoluut niet lukken. De lezer kan dus ophouden met lezen want er is gewoon niks aan. Dat komt omdat alles wat ik deze dag doe waardeloos is. Het begon al met de nacht. Ik geloof dat ik deze nacht bij elkaar drie uurtjes geslapen heb…..dan had ik weer dorst, dan moest ik weer piesen, dan ging de wekker per ongeluk af, dan lag mijn vriendin vreselijk te snurken…..het kon vannacht niet op. Vervolgens kwam ik er rond half acht ’s ochtends achter dat ik gisteravond mijn ontbijt was vergeten klaar te maken. Ik eet altijd muesli dus dat is een heel karwei om dat klaar te maken; zeker zoals ik het doe, met rozijnen, geprakte banaan, olienootjes, rozijnen yoghurt en een beetje suiker…… daar ben ik toch zeker een kleine tien minuten mee bezig en eer ik het op heb, ben ik weer tien minuten verder en ik moest om acht uur op de sportschool zijn om me te laten wegen, onder andere dan, want ik zou ook nog wel wat oefeningen gaan doen. Ik kwam natuurlijk bijna een kwartier te laat voor het wegen. Maar ik had geluk dat sportinstructeur me nog wel wilde helpen, als ik tenminste mijn kousen en schoenen wilde uitdoen. Dat is niet bij wijze van straf, want bij wegen in onze sportschool moeten we altijd onze sokken en schoenen uitdoen.  Ik woog deze keer een kilo minder dan de vorige keer namelijk 76,6 kilo. Dat is voor mij een goed gewicht bij mijn lengte van 1.83. Toch zou ik liever 75 kilo wegen dat heb ik namelijk mijn hele volwassen leven gewogen …..nu dus alweer een tijdje niet meer helaas. ….niet dat ik veel eet….integendeel zelfs ik eet weinig, daarom denk ik dat ik de komende tijd nog wel wat meer zal afvallen. Verder heb ik al mijn gewone oefeningen gedaan die ik elke drie dagen per week doe. Ik vind het zo jammer dat er zoveel sporters zijn die eigenlijk  alleen maar komen om te kletsen met elkaar….sociaal sporten noemen ze dat. 

Na de sportactiviteit moest ik nog naar het huis van mijn vriendin om mijn spullen op te halen. Mijn spullen stonde namelijk bij mijnvriendin omdat ik bij haar een paar dagen geslapen heb. Ik slaap normaal gesproken bij haar van zaterdag tot en  met dinsdag maar bij wijze van uitzondering slaap ik deze week tot en met maandag bij haar. Dat komt omdat ik op dinsdag in het ziekenhuis opgenomen wordt om geholpen te worden aan mijn prostaat en mijn blaas. Dat is morgen pas. Om 9 uur  ’s ochtends moet ik nuchter in het ziekenhuis zijn eerst moet ik nog bloed laten prikken en dan naar de afdeling A3 alwaar de voorbereiding op de ingreep plaats zullen vinden. Het is een ingreep van niks, heb ik me laten vertellen……je kan het vergelijken met het trekken van een kies (wel met een stevige verdoving). Zover is het echter nog niet. Vanavond moet ik nog mijn spulletjes voor naar het ziekenhuis pakken en dat vind ik een heel vervelend karweitje

GEWICHT

Ik ben jarig vandaag! (Als ik dit schrijf). Op donderdag 13 juli 1950 ben ik geboren.; om tien voor half acht. Mijn gewicht was 7 pond en 60 gram. Nu ben ik 78 kilo. Elke maand laat ik me op de sportschool wegen. Toen ik daar 3,5 jaar geleden mee begon woog ik 74,8 kilo en dat vond ik wat te weinig. Ik had toen ook helemaal geen zin om te eten; logisch dus dat ik weinig woog. De sportinstructeur raadde me aan om meer fruit te eten omdat ik aangegeven had dat ik dat lekker vond. Bananen Perziken appelen, ananas, allerlei bessen en ze raadde me tevens aan om zo’n apparaat te kopen waarvan de naam me nu even niet te binnen wil schieten maar waarmee je het fruit helemaal fijn maalt. Ik ben er al gauw mee opgehouden want door dat fruitdieet kwam de zin in eten alweer snel  terug. Bovendien leerde ik in die tijd ook een meisje kennen dat mijn eetlust ook deed toenemen. Nu eens kwam ze bij mij eten dan weer at ik bij haar en alle maaltijd waren zo voedzaam dat mijn gewicht binnen de kortste keren weer op een acceptabel niveau was.

 Ik had er nog niet over gehad dat ik alleen woonde en geen meisje had toen ik zo in gewicht kelderde. Bij deze dan. Dat meisje dat ik laatst had leren kennen had me meteen al gezegd dat ze nooit voor me zou koken. Ze had wel een heerlijke lunch altijd. Ik had daar tegenover te stellen een zelf klaargemaakte sobere avondmaaltijd met wat groenvoer en een lekker zuivel- of fruittoetje. Daar zorgde ik 4 dagen per week voor. Zij hoefde nooit te koken omdat ze complete maaltijden voor 3 dagen per week kocht bij de slager die naast haar huis zat. Het zijn heerlijke doch peperdure maaltijden. Zij zorgde voor 2 dagen per week een zuiveltoetje en 1 dag per week een fruittoetje.

Maandag is het weer wegen op de sportschool. Ik verwacht dat ik ongeveer hetzelfde gewicht gebleven zal zijn. Het is de laatste keer dat ik me bij deze sportschool laat wegen. Ik stop er daar mee. Ik vind die sportschool een beetje te duur worden. 38 euro wordt een beetje te gek. Op zich is het niet zo duur want je kan daar ook spinnen, zwemmen in een koud en verwarmd zwembad en ook yoga is mogelijk. Alleen ik kan er niet volledig gebruik van maken. Het warme bad is te vol, het koude bad is te koud voor mijn geblesseerde rechterarm (dat is nog van mijn val waarbij ik mijn schouder brak en  mijn armzenuw beschadigde) en yoga kan ik ook niks meer van (ook door die zelfde val, kan ik met mijn rechterarm vrijwel niks meer doen). Ik ga nu naar een sportschool zonder zwembaden en zonder yoga, die de helft minder kost (19 euro). Ik hoop dat ik daar in ieder geval wel overal aan mee kan doen waar ik aan mee wil doen. Jammer genoeg is het een ietsje verder  weg (2kilometer)dat wordt dus langer lopen of langer fietsen maar daar is nog nooit iemand dood van gegaan, dacht ik.

DROOM

Iemand probeert me wakker te maken. Maar ik zit in een droom en kom er niet uit. Ik weet niet of het een man of een vrouw is maar ik blijf slapen, dromen. Soms lijk ik te ontwaken dreig ik mijn ogen open te doen maar ze klappen meteen weer dicht. Nu stopt het pogen me te wekken. De droom neemt weer de overhand.

Ik loop door een groot magazijn met allemaal gevouwen dozen met de naam IVOM erop. Er lopen nog veel meer mensen zoals ik; alleen maar mannen. Veel machines staan er ook om de kartonnen te vouwen en te snijden. Ik kom bekenden tegen: de buurmannen, José de Spanjaard, een paar broers en neven allemaal gekleed in een kaki-overall. Ze roken ook allemaal. Ik niet.

‘Moet je ook een sjekkie draaien Siep, vraag een van de buurmannen, die zeker niet weet dat ik al lang gestopt ben met roken omdat ik daar zware keelontsteking van krijg. De buurman taalt klaarblijkelijk echt niet om zijn gezondheid want elke ochtend stapt hij hier het pand binnen met een pak Zware Van Nelle en dat rookt hij helemaal op…..nou ja hij geeft ook wel eens wat weg.

Wie ook veel rookt is José de Spanjaard maar die rookt filtersigaretten. Het vervelende is dat hij altijd die rook in mijn gezicht staat te blazen. Ik zal niet zeggen dat hij dat expres doet, daar heb ik geen hard bewijs voor, maar hinderlijk is het wel. Dus ik zei d’r eens wat van:

‘Hé Jose, kan je die rook eens de andere kant op blazen jongen, want ik krijg er zo’n vreselijke keelkriebel van.’

Nou, je had hem toen moeten horen:

‘JIJ, JIJ, JIJ ALTIJD OUWEHOEREN, ALTIJD …..OUWEHOEREN JIJ!’

 Hij wil me bijna te lijf gaan als er een rat van onder de machine vandaan in José s overall  springt. En ratten zijn toch zeker geen appetijtelijke beestjes om op je droge huid te laten zitten. José laat van schrik zijn net opgestoken sigaret uit zijn mond vallen en begint als een dolle man op zijn linker broekspijp te slaan want daar zit ie waarschijnlijk dat stuk ongedierte en ja hoor daar snelt de rat de broekspijp uit. De rat voelt zich waarschijnlijk zo opgejaagd door José dat hij een grote sprong omhoog neemt….. meteen richting mijn strot en net als hij in mijn strot wil gaan bijten kan ik hem met mijn sterke rechterhand een oplawaai geven……… echter, hij is niet dood want hij snelt mijn overall van boven in ik voel hem over mijn borstharen trippelen en ik ga daar slaan maar ik ben natuurlijk steeds te laat. Het blijft moeilijk om het beestje een doodsklap te geven; nu is ie weer op mijn rug  en daar is ie helemaal moeilijk te pakken, tenzij ik vlug  op mijn rug ga liggen. Maar ook dat helpt niet; hij gaat alweer over mijn buik in  de richting van mijn piemel. Ik vrees even dat hij in mijn piemel gaat bijten maar hij besluit via mijn gulp weer onder de machine weg te schieten. Hij had José en mij een paar angstige momenten bezorgd. José geeft me een klap tegen mijn schouder  en voor mij  staat De Zware van Nelle-buurman, die mij uit de droom wekt.

AFSCHEID

Het pand staat in een gewone straat met kleine bedrijfjes, woningen (flats en eengezinswoningen met tuintjes).Op de gevel van het pand staat ‘uitvaartcentrum Bess’. De overledene die ik ken en waarvoor ik hier ben gekomen zou volgens de kaart, die ik kreeg gecremeerd worden. Dat lijkt me nou niet zo lekker in deze buurt.  Lijken verbranden in een woonbuurt. Ik krijg er nu al een droge keel van. Maar ik ben een beetje te snel geweest want er wordt hier helemaal niet gecremeerd: uitvaartcentrum Bess is gewoon het laatste station waar overledene en familie, vrienden en kennissen voor het laatst bij elkaar zijn en waar afscheid genomen wordt van de overledene. En ‘uitvaart centrum Bess’ biedt een heel gepast en voordelig afscheid.

Bij binnenkomst in de ruimte, krijg  ik een kop koffie (zonder cake)en praat wat met medeleden van de klaverjasclub, waarvan, dat ben ik nog vergeten te vertellen, de gestorvene ook een fanatiek en uitstekend lid was. Zij was de oudste van de klaverjasclub en won vrijwel alle competities. Ja, het was een slimme vrouw.

Ik zit dus aan de koffietafel te praten en zie uit mijn linkerooghoek de kist staan waar Lida in opgebaard ligt. Tussen de kist, waarop drie mooie boeketten  liggen(ook een van de klaverjasclub), en de koffietafel, staan grote banken, waarop we waarschijnlijk straks zullen moeten gaan zitten  wanneer de muziek gaat klinken en er gesproken gaat worden. Tot mijn verrassing heeft Lida, de overledene, het nummer ‘It’s all over now’ van de Rolling Stones gekozen als een van de afscheidssongs. Verrassend omdat ze al 92 jaar was en er zullen op de wereld toch maar weinig tweeënnegentig jarige Stones-fan zijn. De zoon van Lida  houdt een mooie toespraak over dat ze altijd zo actief was en nog wel tot kort voor haar overlijden Nederlandse les had gegeven aan buitenlandse mensen die  nog maar zo kort in Nederland wonen. Ook zegt hij dat ze altijd een lieve moeder was  geweest en dat het heel zwaar is geweest voor haar om helemaal alleen drie kinderen, twee  zonen en één dochter op te voeden. Want  vader was er kort na de geboorte van het derde kind vandoor gegaan met een vrouw, die hij klaarblijkelijk leuker vond dan hun moeder. Nooit heeft ze ooit nog  getaand naar een andere man. Na deze ervaring had ze haar buik meer dan vol van mannen.  De zoon raakte zichtbaar ontroerd. Ik heb mijn eigen papa niet eens gekend en nu moet ik ook mijn allerliefste mama nog verliezen ook. Het leven is te hard. Mijn moeder is toen wij wat groter werden veel gaan doen in het clubhuiswezen. Ze werd sportlerares en wij mochten als haar kinderen ook altijd gewoon meedoen met allerlei sporten. Toen we nog jong waren deden we alle drie het liefst mee aan trefbal, dat was een leuke sport waarbij je iemand die in een tussenvak stond met een soort voetbal tegen zijn of haar lijf moest gooien, dan was zij of hij ‘af’. Maar ik dwaal af. Namens mijn moeder dank ik u voor uw aanwezigheid bij haar afscheid.