MILIEUVRIENDELIJK

Ik ben niet milieuvriendelijk. Waarschijnlijk omdat ik er te lui voor ben. Normaal gesproken ben ik helemaal niet lui uitgevallen……maar voor milieudingen blijkbaar wel. Ik scheid bijvoorbeeld geen afval. Alles gaat in de vuilnisbak, die vlak voor de ingang van mijn flat staat. Wanneer er naast die vuilnisbak voor mijn flat ook nog een papier-, glas- plastic- en kledingbak zou staan, zou ik zonder enige moeite milieuvriendelijk zijn. Maar de plasticbak, de glasbak en de papierbak staan op een kilometer lopen en de kledingbank op anderhalve kilometer. Toen ik hier drie jaar terug kwam wonen stond ik  met drie zakken afval klaar om de boel gescheiden te dumpen. Aan een  van de buren vroeg ik waar de glasbak was. ‘’Nou, dat is niet nodig, dat doet niemand hier, we  gooien hier alles in deze vuilnisbak. ’Maar wáár zijn die andere bakken dan’, vroeg ik.. ‘O geen flauw idee, maar dat hoeven we ook niet te weten want we gooien toch alles in deze bak hier. Dus sinds drie jaar ben ik niet meer milieuvriendelijk.

Vandaag las ik in de krant dat het pas echt milieuvriendelijk was als je je eigen verpakking mee naar de winkel zou nemen, dus geen verpakte bruine bonen kopen of verpakte suiker maar zelf een doosje of een zakje van huis meenemen waarin die spullen mee naar huis genomen kunnen worden.

Het toppunt van zorg voor het milieu is met je eigen koffiebeker ergens in een zaak koffie gaan drinken. Heus het schijnt al vaak voor te komen. Veel koffiezaken zijn er alleen niet op voorbereid. Dan pakken ze de beker wel aan van de klant maar dan zetten ze er een plastic bekertje met koffie van hun zaak in. En dan wordt precies het tegenovergestelde bereikt van wat de bedoeling is. Deze klant wil juist helemaal geen plastic. Diezelfde klant bestelde voor zijn twee kinderen twee sinaasappelsap en hij gaf aan de bediende 2 meegenomen glazen…….kreeg hij twee met sinaasappelsap gevulde bekers met in elke beker een plastic rietje. ‘’Ik wil geen plastic rietjes zei de man.’ Ik heb geen andere zei de bediende.’  Dan hoef ik helemaal geen rietjes,’ zei de man, waarop de bediende de rietjes uit de glazen haalde en ze in de prullenbak gooide. Effect: 0,0.

Als je zoals, ik klant ben bij de supermarkt kom je er haast niet onderuit om zowat alles verpakt te kopen of je wil of niet……een brood, een meloen, een komkommer, stukken fruit, en misschien nog we  eens wat meer. Een peer kan je wel zonder verpakking kopen maar twee peren heb je een zakkie voor nodig en als je netjes bent neem je daarvoor een zakkie van huis mee. Zo kan je in een zak bijvoorbeeld een brood, een meloen, een komkommer, wat appels en peren , rabarber en sla doen, in je eigen verpakking. Maar vrijwel al het overige is door de supermarkt zelf al verpakt van vlees tot vleeswaren, van kaas tot geraspte kaas, van jam tot stroop, van stragiatella yoghurt tot volle yoghurt, van wijn tot bier van pepsi cola tot tonic.

Ik ga altijd met mijn eigen boodschappenwagentje naar de supermarkt daarin vervoer ik alle door de super (meestal in plastic) ingepakte waren. Dat is mijn enige milieuvriendelijk daad, totdat voor de ingang van mijn flat een papierbak, plasticbak, glasbak en kledingbak zal verschijnen.

OP DE WIP

De basisschool voor de flat waar ik woon is vandaag weer begonnen. Ik heb er nog helemaal niks van gezien. Maar gehoord des te meer. Het lijkt wel of het elk jaar meer wordt. Dit is het derde jaar dat ik dit meemaak en de tering herrie waarmee zo’n schooldag gepaard gaat is werkelijk enorm. Nu ik dat zo schrijf lijkt het wel of ik een hekel heb aan kinderen en hun geluid maar dat is helemaal niet het geval. Ik heb er lol in als kinderen vrijelijk geluiden maken bij hun spel MAAR wat van mij niet hoeft is een soort van overschrééuwen wat met name de grotere meisjes doen wanneer ze iets spannends spelen of bespreken. Bij het bespreken zal het wel over ontluikende verliefdheden gaan maar bij het spelen worden gillend krijsende geluiden gemaakt bij het zo hoog mogelijk schommelen. Ik hoefde vandaag niet eens naar het schoolplein te kijken, om te zien waar dat bijna angstaanjagende geluid vandaan kwam: van dames op de wip.

Gelijk met de school is het zwemmen weer begonnen. Voor mij betekent dat het zwemmen in warm water wel te verstaan. Ik heb er waarschijnlijk al eens over geschreven maar ik kan niet tegen zwemmen in koud water want dan bevriest mijn rechterarm zowat….. Ik ben namelijk eens gevallen en daarbij heb ik mijn schouder gebroken en de zenuw van mijn rechterarm beschadigd. Nou ja, sindsdien wordt mijn  rechterarm extra koud bij het zwemmen in koud water te koud om het lekker vol te houden. Daarom ga ik dus altijd in warm water zwemmen dan is het wel uit te houden. Vervelend in dat warme bad is wel dat het zo klein is en dat er zo veel mensen op af komen. Ik ga nooit langer zwemmen dan een half uurtje. Ik vind het namelijk helemaal niet leuk. Ik doe het om mijn ooit gebroken schouder de beweging te geven die die nodig heeft,  want als ik dat niet doe roest ie zeker vast. Vroeger vond ik zwemmen altijd leuk: duiken, bommetje, onderwater zwemmen, van de lage duik,….heer lijk allemaal! Daar vind ik nú niks meer aan en dat kan ook helemaal niet in dat warme bad wat dan hinder je de andere zwembadbezoekers te veel. Ik  ging vroeger vaak op mijn vrije woensdagmiddag naar het zwembad (het kouwe) en dan kon ik alle vervelende dingen van school vergeten. Want er waren veel vervelende dingen op school.

Vooral onderwijzers. Een onderwijzer was de allervervelendste. Dat was een soort persoonlijke kwelduivel voor mij. Het was zo dat ik bloosde als ik een beurt kreeg op school. ….en dat vond die onderwijzer leuk. Dus als het spreekwoord ‘’ hij werd zo rood als een boei’ aan de orde kwam dan zei die klootzakonderwijzer: als jullie willen weten wat dit gezegde betekent, moeten jullie nu naar hem (mij dus) kijken.  En dan werd ik natuurlijk knalrood en zo kreeg die onderwijzer de lachers op zijn hand. Gelukkig hoorde ik later, ik was toen 14, dat die leraar vroeg dood was gegaan…….. op zijn zesenveertigste, meen ik me te herinneren. Eigen schuld, dikke bult.

HOE EEN KOE EEN HAAS VANGT

Hoe een koe een haas vangt, weet ik niet en eigenlijk geloof ik dat er nog nooit een koe is geweest die een haas gevangen heeft want om een haas te vangen heb je elementaire snelheid nodig en die heeft een koe nou eenmaal niet. Hazen zijn altijd snel….altijd. Koeien zijn wel eens snel, eens per jaar als ze  uit de stal gelaten worden, dan dansen ze snel het weiland in….dansen, huppelen ik weet  niet of ze dan ook vrolijk en uitbundig loeien maar dat hoort er naar mijn idee eigenlijk wel bij.

Voor hazen is er in de nabijheid van koeien ook geen enkele reden om hard te gaan lopen, want er zal geen koe zijn die het in zijn hoofd haalt om een haas te gaan vangen. Koeien lusten helemaal geen hazen; koeien lusten alleen maar gras. Bovendien lusten hazen helemaal geen koeienvlees anders zouden koeien als er zo’n haas per ongeluk toch aan ze gaat hangen, wel een enorme trappen met haar poten uitdelen zodat die haas en alle andere hazen het wel zouden laten om van de koeien te eten.

Trouwens, als hazen melk zouden lusten, dan wordt de haas daarmee tegelijk de vijand van de boer want met melk verdient de boer zijn brood. De boer gaat zich dan intensief met de hazenjacht bemoeien en reken maar dat dat niet zachtzinnig zal gaan dat gaat hoogstwaarschijnlijk met dubbelloopse jachtgeweren en daar is voor de meeste hazen (en haasjes) geen ontkomen aan. Voor de koeien is het dan wel zaak uit de buurt van de hazen te blijven omdat ze anders misschien wel geraakt worden door de rondvliegende kogels.

Meestal zoeken melkzoekende haasjes daarom overdag hun toevlucht tot het bos om na zonsondergang en masse de koeien van hun melk te gaan beroven. Met zijn vieren tegelijk hangen de kleine flapoortjes aan de uiers van de koeien, hun maagjes met de koeiendrank  te vullen, dit, terwijl de boer voor de televisie ligt te grinniken voor bijvoorbeeld een programma als ‘Boer zoekt vrouw’ Merkwaardig genoeg verzetten de koeien zich op geen enkele wijze. Ze trappen niet naar de gulzige hazen….. ze maken niet het jammerende loeigeluid dat ze bij pijn of onraad dikwijls uiten. Vreemd! Het lijkt haast wel of ze het prettig vinden dit avondlijke gesabbel aan hun tepels.

Terwijl de koeien de grasoogst van de dag rustig staan te herkauwen, slaan de hazen hun parasitaire slag. Als een haas zijn buikje heeft rond gedronken rent het weer snel naar het dichtstbij zijnde bos en wordt onmiddellijk vervangen door een haas die als het ware al klaar stond om de plaats aan de vrij hangende tepel in te nemen. Als alle koeien dan successievelijk zijn leeggezogen ontstaat er in het bos een razend interessant schouwspel. Want daar in het bos staat een aanhangwagen met daarop een tiental grote melkbussen en om de beurt neem een haas daarop plaats on zijn melk (ja, heus melk) daarin uit te plassen. Als alle tien de bussen gevuld zijn komt er een trekker aan rijden met daar in als chauffeur een reuzenhaas, die met de melkbussen, de belendende weg oprijdt, in de richting van de plaatselijke dierentuin, alwaar talloze melkdrinkdieren zich rumoerig voor de hekken staan te verdringen in afwachting van deze heerlijke drank.

….en de boer ….hij grinnikte voort

DIEREN

Op een stuk gras tussen twee flats bij mij in de buurt vertoeft nu al een paar jaar een ooievaar. Hij (of zij) loopt daar maar een beetje in het gras te pikken en naar boven te staren want er komt wel eens wat voedsel naar beneden; gegooid door een aardige bewoner. Hij is altijd alleen. Heel soms komt er wel eens een reiger bij, die zich waarschijnlijk vergist in  de soort, want de reiger maakt zich meestal snel uit de vleugels, hoewel de ooievaar nooit agressief is.

Ik ben absoluut geen vogelkenner maar soms herken ik wel een vogeltje. Zo zat er laatst een specht tegen een boom te dreunen , tegen een klein boompje onder mijn flat. Dat vind ik dan wel weer leuk: je zit in de stad en d’r zit een specht te beuken tegen een boompje. Nou ja ik zeg nou wel stad maar eigenlijk is het helemaal geen  stad meer hier, meer een groot uitgevallen betondorp. De stad is natuurlijk de Coolsingel en van alles daaromheen en daar zie je geen ooievaars en spechten.

Wat je hier wel veel ziet is mensen met honden, ja ik bedoel letterlijk, mensen met meer dan één hond. In alle soorten en maten. Vooral kleine hondjes zijn tegenwoordig razend populair. Hoe kleiner hoe beter, lijkt het wel. Ik ben helemaal geen hondenkenner dus ik zou niet eens de bekendste hondensoort kunnen benoemen als die vlak langs me liep. Ik ben eerlijkgezegd ook wel een beetje bang voor vreemde hondjes, ik bedoel dan hondjes die ik niet ken. Soms ben ik ook bang van een hondje als ik de hondenbezitter  er naast zie lopen. Mijn vriendin, die een heel groot hondenkenner en -liefhebber is zegt altijd dat honden agressief worden gemaakt door hun baasje…..en daar geloof ik heilig in en daarom ga ik meestal als ik een agressief baasje met een hond zie aan komen naar de overkant van de straat….om alvast moeilijkheden te voorkomen.

Toch heb ik zelf een allerliefste hond gehad een lieve (bastaard) Gordon Setter, genaamd Sita. Dat was  de leukste hond van de hele wereld. Hij was leuk met de kinderen en het makkelijkste was: hij liet zichzelf uit. Hij ging zelf van het Zwaanshals naar het Kralingse bos. Dat heeft hij 5 jaar gedaan, zonder ongelukken te maken. Toen is hij op een kwaaie dag opgepikt door de politie en zijn onderhuids aangebrachte chip heeft hem en ons verraden. Hij moest ingeënt worden, hij moest de cel in van de dierenbescherming,  wij moesten de kosten van dat alles en een boete betalen. We waren in totaal bijna 400 gulden (er waren gelukkig nog geen euro’s) kwijt.

Met mijn zonen was Sita ook altijd al zo leuk. Vooral onvergetelijk vond ik de dagen dat mijn zonen klein waren, Sita al volwassen en er was sneeuw. Dan  bonden we Sita met zijn riem aan de slee vast en dan waande hij zich een ware sledehond. Zowel de kinderen als de hond hadden de grootste lol. Voorbijgangers verklaarden mij geregeld voor dierenbeul, omdat ik die arme hond zo hard liet werken. Maar daar had ik mooi maling aan. Ik wist wel beter.

FOLK

Tot mijn grote verbazing en ook blijdschap stond daar gisteren opeens om vier uur in de middag mijn vriendin voor de deur. Ze had het blijkbaar toch aangedurfd om in mijn warme benauwde huisje te komen eten en slapen. Toen ze eenmaal binnen was wist ze niet hoe ze het had. Mijn warme benauwde stulpje was omgetoverd in een heerlijk fris bijna koel  verblijf en dat was al de hele middag zo; hadden we toch gewoon hier bij mij thuis van onze gezamenlijke middag kunnen genieten. Ze vloog me om mijn hals van blijdschap (en opluchting).

‘ Ik had er echt tegen opgezien om hier te komen eten en te gaan slapen…..voor de zekerheid had ik maar een klein ventilatortje van thuis meegenomen maar dat is u helemaal niet meer nodig, godzijdank!’

‘Hoe heb je dat trouwens voor mekaar gekregen vroeg ze me nieuwsgierig…..ooo, ik zie het al, simpel zeg,  je hebt de zonwering laten zakken en je hebt de ramen en deuren tegen elkaar open gezet. Dat waren wel slimme zetten zeg, nu weet je voor de volgende keer gelijk hoe je de atmosfeer in je huis kan omtoveren.’

Het eten stelde die donderdag niet veel voor; zij at een boterhammetje met een plakje kaas en dronk daarbij een kop thee en ik verorberde een schaaltje groentesoep dat mijn Afghaanse buurvrouw mij woensdagmiddag gegeven had. Het was een lekkere uiterst goed gevulde groentesoep, die beetje minder zout en een beetje minder gepeperd had mogen zijn. Als toetje namen we een mineola, dat is toch zo’n verrukkelijke citrusvrucht!

Mijn stukje van gisteren toverde gisteravond de atmosfeer in mijn huis ook volledig om. Nadat mijn vriendin het gelezen had was ze uitermate boos. Dat een paar van die onschuldige zinnetjes een dergelijke boosheid kunnen wekken……... Ze wil gewoon niet dat ik over zoiets schrijf. Zoiets moet onder ons blijven

 Afin…. De boosheid is weer bijgelegd en we gaan samen kijken naar een film van de gebroeders Coen: Inside Llewin Davis. In de film volgen we een week uit het leven van de folkzanger Llewin Davis, die in het New York van 1961 wanhopig op zoek is naar een publiek en een slaapplaats. De knipogen naar collega Bob Dylan zijn talrijk en toch is dit geen verkapte biopic over Dylan. Het is meer een film over geluk, timing en noodlot. De film heeft geen noemenswaardige plot en moet het hebben van de heerlijke Coeneske personages, de vaak grappige dialogen en van de hoofdrolspeler Oscar Isaac, die al zijn nummers zelf zong.  Goeie film; mooie film.

Over mezelf mag ik gelukkig alles schrijven al is het nog zo raar: ik heb een aambei en daar heb ik flink wat werk aan om die weg  te krijgen. Allereerst heb ik zalf nodig en inleggers ; die inleggers zijn tegen het doorsijpelen van de zalf naar mijn onderbroek en bovenbroek..  Die zalf, neen, geen sperti……. ik heb zalf van de dokter gehad,……..die zalf moet ik ’s morgens en ’s avonds èn elke keer na het poepen aanbrengen op een schone anus. Aangezien ik minstens twee keer per dag  moet poepen  sta ik dus vier keer per dag mijn reet schoon te wassen, af te drogen en in te zalven…..dat is niet zo erg vermoeiend maar wel vervelend. De behandeling helpt trouwens wel; de aambei wordt gelukkig kleiner.

WARRIG

Hoe warrig kan een dag uiteindelijk verlopen? Ik begin met een verjaardag van een kennis en ga vervolgens naar de pedicure. De pedicure vraagt maar liefst 28, 50 euro voor een half uurtje aan mijn tenen friemelen. Misschien zeur ik wel en is het de normale prijs voor pedicuren. Maar ik vind het erg veel. Vijftien euro zou ik een betere prijs vinden. Kort na die verjaardag hadden ik en mijn vriendin ook al tegenslag. Het was die hele verjaardag droog geweest. Gaan we naar buiten en begint het me toch te zeiken. Gelukkig had mijn vriendin een goede paraplu bij zich en werden alleen de onderpijpen van mijn broek nat en mijn schoenen natuurlijk.

Donderdag, vandaag is het donderdag, is de dag dat mijn vriendin en ik altijd iets samen doen, bioscoop, theater, wandelen,  en van  daag is dat ruzie maken. Het gaat er om dat ik vandaag in mijn eigen huis wil zijn en zij persé niet in mijn veel te warme benauwde huis, want zij kan niet tegen de warmte in mijn huisje. Zij heeft zelf een koel huis en zij vindt het daar prettig toeven als het benauwd weer is. Dus blijven we op deze samen-dag ieder apart in ons huisje.

Wat ik nog niet weet of ze er wel vertrouwen in heeft om in mijn benauwde huisje haar eten te komen eten. Elke donderdag eet zij bij mij een boterhammetje met kaas met de ene keer een glaasje water en de andere keer een kopje thee. Dat lijkt vrij weinig voeding en dat is het ook maar dat doet ze expres, omdat ze de andere dag naar de lijncursus gaat, waar ze gewogen wordt  en wat ze op die donderdag eet, weegt natuurlijk niks.

Op donderdag slapen mijn vriendin en ik ook altijd samen. De door haar veronderstelde hitte in mijn huisje blijft natuurlijk tot diep in de nacht in mijn benauwde huisje hangen dus de kan is groot, beter: het is zeer waarschijnlijk dat ze deze donderdagnacht ook niet bij mij zal durven te blijven slapen. Jammer maar helaas!

Afin we zullen zien wat deze dag verder brengen zal. Ik zit ondertussen in mijn heerlijk frisse huisje. Ik heb alle ramen tegen elkaar opengezet en er waait zoals gezegd een fris windje door….. ik moet zelfs zo nu en dan de neiging onderdrukken om een vestje aan te trekken.

Misschien heb ik er al eens over geschreven maar ik heb een nieuwe hobby namelijk Sudoku. Ik begeef me nog op het allerlaagste niveau en daar gaat het me wel steeds beter af. In het begin deed in twee uur over een puzzel nu maak ik er een in een half uurtje en dat moet eigenlijk wel sneller kunnen maar dat lukt dus nog niet. Op het op een na makkelijkste niveau maak ik nog niks klaar, maak ik veel fouten en moet ik veel spieken wat de juiste oplossing is (want ik heb zo’n sudoku-boekje met oplossingen achterin). Ik ben nu al tweeën en een half uur met zo’n op een na makkelijkste puzzel bezig. Nog even dit stukje afmaken en dan ga ik weer gauw sudokuën

VERJAARDAG

Vandaag heb ik zwemmen en de sportschool en morgen heb ik een verjaardag en de pedicure. Het zijn me drukke dagen.  Voor vandaag zitten alle activiteiten er alweer op. Ik heb een half uurtje in warmwater gezwommen, ongelooflijk met deze temperatuur, maar echt waar en nog lekker ook. En ik heb een uurtje hard gewerkt in de sportschool.

Voor morgen ben ik uitgenodigd door Fred een kennis van me; 79 jaar wordt hij. Om half elf ‘s ochtends staan zowel koffie als gebak voor ons klaar. ‘Ons’ want mijn vriendin mag ook meekomen. Fred kent mijn vriendin nog wel van het koor. We hebben daar alle drie, ik, mijn vriendin en Fred, op dat koor zitten meezingen. Eerlijk gezegd verheug ik me niet zo bijzonder op die verjaardag. Mijn vriendin en ik zijn al sowieso de enigen  die uitgenodigd zijn dus de gespreksstof zal wel beperkt zijn.

Maakt allemaal niet zoveel uit. Van ons krijgt deze kersverse 79-jarige twee mooie bossen  rozen: een rooie en een witte bos

Fred heft het meestal over een kennis genaamd Nico, die al wel in de vijftig is maar nog niet zonder zijn ouders kan leven. Hij is zo kinderlijk als ie oud is ….althans als ik Fred moet geloven. Fred en Nico zadelen elkaar om beurten met allerlei klusjes op dan helpt Fred met zijn oude lijf een bankstel sjouwen voor Nico, dan helpt Nico Fred weer met een rol zeil uit de winkel ophalen en bij Fred thuis bezorgen. Maar echt boteren doet het niet tussen die twee. Ik hoor dan wel voornamelijk de moppers van de kant van Fred. Fred heeft er bijvoorbeeld een bloedhekel aan dat Nico soms met zijn hele lijf op zijn bank gaat liggen…..hij heeft dan wel zijn schoenen uitgetrokken, maar toch….. Fred besteedt veel aandacht aan zijn plantjes, vindt hij leuk Nico steekt echter niet onder stoelen of banken dat hij dat maar tijdverspilling vindt. Ik vroeg nog aan Fred waarom Nico niet op zijn verjaardag uitgenodigd was en daarop trok Fred een vies gezicht en schudde langzaam van ‘neen’. Nou ja, we zullen wel zien, mijn  vriendin en ik hebben misschien inspiratie en kunnen dan nog wel wat spannende dingen vertellen, misschien. Het samenzijn bij Fred kan in ieder geval niet langer duren dan tot half een want om één uur (dertienhonderd uur) wordt ik verwacht bij de pedicure. Ik ben bij die pedicure gegaan voor mij schimmelnagels. Het is nou een half jaar geleden dat ik daar voor het laatst was en omdat ik bovendien het idee heb dat er een stuk van de nagel van mijn grote rechterteen,  mijn teen aan het ingroeien is, denk ik: ik maak zo gauw mogelijk een afspraak. Dan kan Fred wel duizend keer jarig zijn maar in zo’n geval als dit gaat de nagel van mijn grote rechterteen voor.

Niet vergeten om af te spreken, om met mijn vriendin te zingen voor Fred, hij is namelijk een groot liefhebber van zingen, vandaar ook dat koor. Ik heb nog geen flauw idee wat we gaan zingen. Misschien wil Fred zelf ook wel iets zingen voor zijn verjaardag als traktatie aan ons; voor het koor heeft hij wel eens solo gezongen: een Nederlandse tekst opeen liedje van Elvis Presley: ‘Jij moet gaan….’