FIETSSLEUTELTJES

Dertig euro ben ik deze zaterdag kwijt aan mijn wekelijkse boodschappen bij de super. Voornamelijk voor spullen als melk, bier en spa. Alles zit nog in het boodschappenwagentje en ik loop naar de inpaktafel. Daar haal ik het karretje leeg en stop alles in de tassen. Naast me is een tengere, tamelijk jonge Surinaamse vrouw, bijna klaar met het inpakken van haar boodschappen.

‘Nee hè,’ hoor ik haar licht paniekerig zeggen en ze voelt in de zakken van haar blouse, colbert en broek. Ze pakt haar portemonnee en kijkt er vanuit alle invalshoeken  in en met een verbeten mondje schudt ze ‘nee’ en zegt:

‘waar kunnen ze toch gebleven zijn’.

Ik kan het haast wel raden maar ik vraag het toch:

‘Bent u wat kwijt mevrouw?’

‘Ja meneer’ antwoordt ze, ‘mijn fietssleuteltjes, ik kan ze nergens meer vinden.’

Misschien heeft ze de  sleutels wel in de tas tussen haar boodschappen laten vallen; daarom gaat ze die tas weer helemaal leeghalen maar: geen fietssleutels. Dan al die boodschappen weer terug in de tas. Iets radelozer voelt ze nog eens in alle zakjes maar ze vindt niet wat ze zoekt. Ze duikt nog onder de inpaktafel maar ook daar is niks te vinden.

Ondertussen ben ik klaar met inpakken. Ik zou dus weg kunnen gaan. Dit is mijn probleem niet maar ik vind het een beetje lullig om die vrouw aan haar lot over te laten. Zo’n goed mens ben ik dus, ja!

‘Mevrouw,’ zeg ik, ‘misschien hebt u ze wel in uw fietsslot laten zitten, dat is mij ook wel eens overkomen.’

‘Ja, daar heb ik nog niet aan gedacht, dat zou best eens kunnen. Ik ga gelijk even kijken … ach meneer, zou u zo lang even op mijn boodschappen willen letten? Ik ben zo weer terug?’

Een paar minuutjes hoef ik me maar te vervelen daar want  ze is inderdaad zo terug. Ze  loopt met haar mobieltje aan haar oor. Al bellend kijkt ze me aan en schudt met een zuur gezicht ‘neen’’.

‘Hallo met mij’

……………………..

‘Bij Bas van der Heijden.’

……………………………

‘Ja, ik weet dat het retevroeg is; dacht je soms dat ik lollig wou zijn, eikel?’

………………………………

‘Kom je nest nou maar uit; stap in die auto en kom me hier ophalen!’

……………………………………………………

‘Ik sta hier met een zware boodschappentas, lul; èn ik ben mijn fietssleuteltjes kwijt. Kom me nou maar gauw halen.’

……………………………………………………..

‘Ik hèb overal al gezocht, man!’

……………………………………………..

‘Ja, daar ook; ik zeg toch OVERAL!’

…………………………………….

‘Op de Bergweg … en schiet een beetje op!

Je had al lang hier kunnen wezen’

.……………………….

‘Ja!’

‘Dus u bent gestopt met zoeken, mevrouw?’

‘Ja, ik heb net mijn vriend gebeld. Hij komt me met de auto halen.’

Samen lopen we met onze boodschappen naar buiten. Zij loopt nog eens speurend om haar fietsje maar de sleutels blijven spoorloos.

‘Het zou me niks verbazen,’ zeg ik, ‘dat wanneer u straks thuis bent,  ze toch nog tussen de boodschappen blijken te zitten. Tussen de bladen van die krop sla bijvoorbeeld, daar zouden ze zich makkelijk schuil kunnen houden.’

Als mijn boodschappen in mijn fiets zitten, zeg ik gedag tegen de mevrouw.

’Bedankt,’ zegt ze nog, ‘voor het meezoeken’ en tegelijk klinkt getoeter … getoeter van de auto van haar vriend. Ik verbaas me: het is geen neger, die vriend van haar maar een gewone bleekscheet.

Ze wijst naar de boodschappentas en hij zet hem in de auto. De achterbank van de auto duwt hij naar voren, zodat haar fiets ook mee kan. Hij doet zijn mond niet open.

‘Vanmiddag maakt je met de slijptol het slot voor me open, hè Henk?’ zegt ze.  

‘Nou, dag meneer, tot volgende week misschien en nog bedankt, hè.’ 

SPOTIFY

Na het sporten brunch ik thuis met koffie en twee heerlijk (zelfgebakken) zuurdesem-boterhammen, één met honing en één met pindakaas. Na dit lekkers  wacht mij een kloteklus: Spotify.

Wat een ellende heb ik over me afgeroepen door de gratis versie te nemen van Spotify. Ja, zeiden ze daar ‘op deze gratis versie zit ook wat reklame’. In werkelijkheid zit in die gratis versie volop reclame! Onnavolgbare hoeveelheden misselijkmakende pop-ups worden op het computerscherm gekwakt. Waarom ben ik toch zo’n vreselijke krent! Ik had gewoon gelijk akkoord moeten gaan met dat tientje (9,99 euro) abonnementsgeld per maand dan was ik verstoken gebleven van die reclame-ellende.  Nou zit ik met de gebakken peren.

Ik neem trouwens zo maar aan dat iedereen weet wat Spotify is ….neen?:…. echt niet? Nou, dat is een soort super jukebox op internet.  Je kan met Spotify op je pc, elke gewenste song of elk album dat je maar wilt horen beluisteren. Je kan er ook je afspeellijsten samenstellen voor op je mobiel, IPod of IPad. Bij mij gaat dat niet lukken, want ik heb een telefoon uit het jaar 0.

Maar goed, ik heb dus met mijn stomme kop gekozen voor die gratis Spotify-versie met als gevolg, dat normaal, rustig werken op mijn pc is totaal niet meer mogelijk is. Het muziekaanbod is puik maar die pop-ups … nou ja daar had ik het al over… ik krijg die pop-ups nu niet meer uit mijn pc … Ik kan niet meer normaal werken; niet meer mailen, geen teksten maken, geen foto’s meer bewerken. Dus … besluit ik maar, beter laat dan nooit, om een abonnement te nemen van een tientje … maar …. dat viel nog niet mee! Als je voor dat tientje een abonnement wil bij Spotify, dan moet je dat wel betalen met een MASTERCARD, VISA of PAYPAL, want andere smaken zijn daar niet. En laat ik nou net die drie smaken niet hebben. Cash betalen of met een acceptgiro kan natuurlijk al helemaal niet. Nee, Spotify doet uitsluitend zaken via internet en wanneer ik  op dit moment iets wil kopen via internet dan kan ik dat alleen via IDEAL. Dus: jammer maar helaas. Dan maar geen Spotify-abonnement … maar … ik denk: daar móéten toch meer mensen last van hebben: via IDEAL worden in Nederland toch de meeste betalingen verricht. Ik ga eens googlen en wat ik dacht klopt: veel mensen blijken er last van te hebben dat ze niet met IDEAL kunnen betalen en er is inmiddels een oplossing!

Koop bij de site www.3vcard.nl een 3V VOUCHER en zet er (minimaal) 20,00 euro op. Deze 3V VOUCHER (die gewoon betaald kan worden met IDEAL) werkt als een VISA-CARD waarmee Spotify betaald kan worden. Is het nog te volgen?

Weinig klantvriendelijk, hoor.  De vele reclames tussendoor zijn godzijdank nu wel van mijn pc verdwenen maar die ellendige pop-ups, waar ik vóórdat ik met Spotify in zee ging nóóit last had, teisteren mijn pc nog steeds, hoewel een ietsje minder. Misschien moet ik ook eens googlen naar anti-pop-up-trucs en als dat probleem is opgelost  rest, eerlijk is eerlijk, een grandioze muzieksite..

ECHT IETS VOOR LUDMILA

Eigenlijk móét ik niks meer;  ik ben uitgewerkt … gepensioneerd dus. Natuurlijk, thuis zal ik  wel eens de handen uit de mouwen moeten steken, anders gaat mijn geliefde echtgenote heftig protesteren. En terecht. Zo kook ik, drie keer per week, zeem de ramen een paar keer per jaar, draai vele wasjes en doe de wat zwaardere boodschappen, want we hebben geen auto. Maar daar wou ik het allemaal niet over hebben, want, naast dat huishoudelijke werk, doe ik ook nog wat vrijwilligerswerk. Ik werk onder andere namelijk mee aan het project ‘Samenspraak’.

In ‘Samenspraak’ praat een nieuwkomer in Nederland met een oer-Nederlander (zoals ik dus); minimaal een jaar en één keer per week twee á drie uur met als doel het verbeteren van de spreekvaardigheid van de nieuwe Nederlander.  Op het moment heb ik vijf klantjes: drie Polen, een Australische en een Iranees.  

Zo’n ‘Samenspraak’-bijeenkomst duurt bij mij twee uurtjes. Steeds hetzelfde van opbouw: het eerste uurtje praten we met elkaar over min of meer belangrijke zaken van de afgelopen week; bijvoorbeeld nu eens over de zieke kat van de buren dan weer over de kwestie Rusland-Oekraïne. De nieuwe Nederlander moet het meest praten en ik corrigeer de gemaakte fouten. Vervolgens doen we een half uur, heel schools grammatica-oefeningen  uit het basisschoolboekje: (is het: de boek of het boek?; is het: dat huis of deze huis) en tenslotte, het laatste half uur lezen we samen een artikel uit de krant of (een paar bladzijden van) een roman of een toneelstuk; ik let dan streng op de uitspraak en of de tekst wel begrepen wordt.

Is dat verdomd interessant vrijwilligerswerk of niet soms?!

En dan komt daar nog bij dat ik, geheel vrijwillig mag werken met enkele uitermate aangename nieuwe Nederlanders. Ik zal me tot twee van hen beperken: de  twee fraaie Poolse zussen allebei halverwege de dertig. De oudste, Mariana, moet nog erg  veel leren. Ze is weliswaar in Rotterdam afgestudeerd (als Econoom) maar: dat deed ze in de Engelse taal. Al zeven jaar woont ze nu hier en al die jaren heeft ze het Nederlands zwaar verwaarloosd. Tot voor kort stond ze echt nog met haar mond vol tanden maar ….. het begint nu een beetje te komen en dat is mede te danken aan  ‘Samenspraak’ (aan mij dus (sic)). Het is heus moeilijk, als  Pools je basistaal is, om Nederlands te leren: het Pools kent bijvoorbeeld geen  lidwoorden en persoonlijke voornaamwoorden.

Tja, zolang ze het Nederlands niet onder de knie heeft moet ze baantjes ver onder haar niveau accepteren: een nul urencontract als zwemlerares bij Zwembad Schuttersveld (in een half jaar tijd heeft ze nog geen uur gewerkt!) en een baantje van maximaal tien uur per week als dierenartsassistente bij een in Berkel gevestigde Poolse dierenarts.

Haar jongere zus Ludmila daarentegen spreekt vloeiend Nederlands, soms denk ik: ze spreekt nog beter Nederlands dan ik. In feite is zij net zo lang in Nederland als d’r zus.

Ludmila spreekt zo goed Nederlands door d’r ex-vriend. Die wilde alleen maar in het Nederlands met haar communiceren … dat heeft zes jaar geduurd … en dan gaat het snel, hoor. Ze prààt niet alleen vloeiend Nederlands, ze léést het ook vloeiend: ze leest gewoon boeken die jij en ik ook lezen:  van Sylvia Noort, Nicci French, Connie Palmen, Tommy Wieringa en ga zo maar door. Eigenlijk, denk ik, heeft ze dat hele ‘Samenspraak’ niet nodig …. ze denkt dat ze haar uitspraak nog wat kan verbeteren … en ze is onzeker over haar zinsconstructie ….. pfff … Ik laat haar maar denken wat ze wil denken, voorlopig werken we lekker samen … en ik geef het grif toe: ik vind het wel gezellig zo, die twee uurtjes per week met Ludmila.

Toch lukt het ook Ludmila niet, ondanks al haar taalvaardigheid, een baantje op haar niveau te vinden. Met haar universitaire opleiding Financial Accountancy werkt ze nu drie dagen per week als medewerker bij een hondentrimsalon (ze moet daar de honden een wasbeurt geven)  en twee dagen per week (vrijdag en zaterdag) werkt ze in een kapsalon, speciaal voor in Rotterdam en omgeving wonende snordragende Polen.  Echt iets voor Ludmila!

OLALA

Met een banaan en een glas appelsap achter de kiezen stap ik deur uit richting sportschool. Tja, maandag-, woensdag- en vrijdagochtend is het vaste prik: sportschool.  Het is kwart voor negen als ik daar incheck; om deze tijd wordt het er weer lekker rustig. Daar houd ik van: sporten in alle rust. Hé, Keith is er ook nog; normaal gesproken begint hij  al om 6 uur ’s ochtends en is hij tegen acht uur al weer pleite.  Keith is een excentrieke Engelsman (een ouwe zeerot) die al een aantal jaren op deze sportschool rondloopt. Hij sport altijd in zwarte kleding en heeft daarbij een eveneens zwarte muts op zijn kop, waar een grijs paardenstaartje onderuitkomt. Al zijn verrichtingen in de sportschool houdt hij minutieus bij  in zijn onafscheidelijke, minuscule schriftje. Keith en ik hebben elkaar leren kennen op de sportschool een jaar of vier geleden en sindsdien maken we zo af en toe eens een praatje, drinken koffie en als een van ons er een paar keer niet geweest is, en we weten niet wat er aan de hand is, gaan we voor de zekerheid eens poolshoogte nemen.

Toevallig was ik van plan om vanmiddag bij hem langs, omdat ik hem hier al drie weken niet gezien had. Het had hem natuurlijk best mis kunnen lopen omdat ik nu eenmaal wat later sport dan hij. Maar neen, het klopte toch, hij was twee weken in de lappenmand geweest …had zelfs vijf dagen op krukken gelopen … had geen gevoel meer in zijn rechter onderbeen …

‘Maar in dat been had je de laatste jaren tóch al geen gevoel meer, Keith?’ merkte ik op

‘Nee, man, in mijn linkerbeen heb ik al jaren geen gevoel meer, nu komt mijn rechter er verdomme ook nog eens bij …’

Hij heeft ook een paar dagen niet op dat rechterbeen kunnen staan, vandaar die krukken natuurlijk. Maar nu ging het wel weer een beetje; hij was ook al drie dagen in touw op de gym.

Keith vond het een prima idee om elkaar vanmiddag te zien bij hem thuis. Praten we dan onder het genot van een kopje thee verder.

Keith woont net als ik langs de Rotte; we wonen hemelsbreed zo’n driehonderd meter van elkaar. Op weg naar zijn huis kom ik  langs  ‘Olala Chocola’ ambachtelijke chocolademakers en daar hebben ze me toch lekkere bonbons en het leek me nou eens een goed idee om dat koppie thee van straks daar eens mee op te leuken. Ze zijn goed aan de prijs hoor: tien bonbons voor zeven euro maar daar heb je ook wel wat voor.  

Om kwart over vier tikte ik  tegen Keith’s raam  (hij woont op de begane grond)  …. geen reactie …. nog es tikken … ja hoor daar kwam hij aan gehold … dàt kon hij in ieder geval weer …hollen … scheerschuim nog op zijn gezicht …liet me binnen …  veel te gehaast maakte hij zijn scheren af  …en uiteindelijk had ie op verschillende plekken zijn gezicht open gehaald.

Ik moest de waterkoker aanzetten voor de thee en voor ons allebei een theetje uitzoeken. Hem maakte het niet uit wat voor thee. Ik schonk het water in de theekoppen. Keith was verrast door de bonbons. Met zijn bloedende kop zat hij zichtbaar te genieten van de handgemaakte cocosbonbon. Normaal ben ik helemaal niet zo van die zoetigheid … maar deze handgemaakte kersenbonbon … Olala!

PINDASAUS

Gelukkig ligt  vanmorgen weer de Volkskrant in mijn brievenbus, een hele opluchting trouwens want gisteren lag daar tot mijn schrik en afschuw, die christelijke klotekrant Trouw.  Je moet toch wel een enorme eikel zijn, wanneer je als krantenbezorger het verschil tussen de Volkskrant en Trouw niet kan zien.

Vandaag biedt de Volkskrant gruwelijke reportages over de beestachtig moordzuchtige IS. De Oekraïners en  de Russische Separatisten, die niet alleen elkaar maar ook onschuldige burgers  afmaken. Ik lees de grappige column van Sylvia Witteman, over de eerste schooldag van haar jongste zoontje, dat niet naar school wil, met zijn te kleine gymschoenen; geef hem eens ongelijk. Ook de column van Jean Pierre Geelen lees ik, die schrijft over wat er gisteren en eergisteren allemaal op de televisie is geweest; dan weet ik dat tenminste ook weer.  Verder zijn er de verslagen van de Europese Kampioenschappen atletiek, dat boeit me niet zo en … natuurlijk voetbal: het artikeltje gaat over een volslagen achterlijk persoon, van beroep voetballer met de naam Luis Suarez. Deze man heeft het gepresteerd om in korte tijd tot driemaal toe zijn tanden in het lijf van een tegenstander te zetten. De voetbalclub Barcelona heeft vele tientallen miljoenen euro’s voor deze gek neergeteld om hem zijn voetbalkunsten in Spanje te laten vertonen. Dat Barcelona, tot op heden toch een nette vereniging, zich niet kapot schaamt met zo’n kannibaal als Suarez in de gelederen is mij een raadsel…. en …. het nieuws van vandaag over deze Suarez is: hij traint mee bij Barcelona!

Het gemis van de Volkskrant van gisteren heb ik overigens ruimschoots goedgemaakt. Ik had er gewoon niet eerder aan gedacht maar er liggen elke dag een paar exemplaren van die krant in de bibliotheek. Stom. Daar had ik gewoon niet aangedacht.

Gaat wel tijd in zitten in zo’n krantje lezen: kost toch gauw anderhalf à twee uur per dag. Ik trek er niet elke dag zoveel tijd voor uit, hoor,  want deze pensionado heeft ook zo af en toe wel eens wat anders te doen.

Zoals vandaag: een nieuw fototoestel kopen, natuurlijk bij Media Markt. Op het Binnenwegplein maakt een ‘zeepsopkunstenaar’ met behulp van de wind en een touw tussen twee lange stokken kolossale zeepbellen; de een nog gigantischer dan de ander. Ik en nog enkele shoppers genieten er van … tot er een mannetje van een jaar of vijf  het nodig vindt om elke iets grotere bal uit elkaar te laten spatten door er tegen te schoppen.  Ik kijk zo es in het rond … ja … ergens moet toch een vader, moeder, opa of zo zijn maar niemand maakt aanstalten om het joch te corrigeren … als hij weer eens zo’n prachtige zeepbel verknalt, kan ik het niet laten en roep (iets te luid):

‘Hé, jij! Stop daar verdomme eens mee, joh!’ Op dat moment pas komt mams schielijk uit het publiek tevoorschijn op haar roze pumps: ’Kom EricJan, kom, we gaan verder.’ Ze fatsoeneert zijn jasje en zijn spijkerbroekje; het kereltje wil nòg zo’n bel gaan mollen maar dan zegt mam:

‘Neen, nou niet meer, schat’ en samen verdwijnen ze in de richting van de Hoogstraat.

Ik ga meestal maar naar Media Markt voor al mijn fototoestellen: daar zijn de prijzen goed, ze hebben soms heel aardige aanbieding en er lopen genoeg verkopers rond om je van alles wijs te maken over welk toestel dan ook. Meestal bepaal ik thuis al mijn keuze: bekijk enkele testen van de Consumentengids en bepaal hoeveel geld ik wil gaan uitgeven. Honderd euro vandaag is vandaag de limit. Vanmiddag valt mijn keuze op de Nikon Coolpix voor honderdtien euro. Een tientje boven de begroting … nou ja, dat moet kunnen, ik ben content en dat ga ik vieren. Da’s niet moeilijk hier want vlak voor Media Markt staat de SuperPatatTent van Bram Ladage. Eens per jaar trakteer ik mezelf  feestelijk op zo’n grote patat met onbeschoft veel  pindasaus … en vandaag is die feestelijke dag.

6.47 minuten

Nog nooit was ik zo laat  op de sportschool. Om half twee maar liefst en dit terwijl mijn normale tijd zo rond acht uur ’s morgens is. De afgelopen nacht was ik laat naar bed gegaan en ik sliep eigenlijk pas nadat ik twee slaappillen had geslikt en het zal toen drie uur in de nacht geweest zijn. Tja, het is weer klote met in slaap vallen maar gelukkig: ik sta ’s morgens tussen elf en twaalf uur  fris en vrolijk op.

Ik had best wel eerder op de sportschool kunnen zijn maar ik wil altijd eerst even een ontbijtje en een stevige bak koffie bij de Volkskrant. Een enorme teleurstelling: er is géén Volkskrant maar er ligt een Trouw in mijn brievenbus. Wat een enorme miskleun van de bezorger! Voor mij is er geen grotere kutkrant dan Trouw. De Volkskrant heeft op maandag altijd een prima uitgebreide sport(voetbal)bijlage en Trouw heeft nauwelijks sport. Nog nooit had ik zo snel mijn ontbijtje op; Trouw is he-le-maal niks. Die bezorger moet het niet wagen morgen weer zo’n stink-Trouw in me bus te stoppen…. want dan ga ik mijn abonnement opzeggen.

Vroeger, als je de krant een keertje niet kreeg, of je kreeg de verkeerde krant  bezorgd, werd je eigen Volkskrantje dezelfde dag nog nabezorgd. Dat doen ze tegenwoordig niet meer.

‘Lees de krant maar op internet,’ zegt de bezorgservice  … en daar geven ze je dan een code voor …. maar daar begin ik niet aan ……. al die broodkruimels in mijn toetsenbord en m’n koffie d’r overheen … ik eet en drink niet achter mijn pc ……en nou heb ìk toevallig een pc …wat doen ze met iemand die zo’n ding niet heeft? Geven ze misschien tegoedbonnen; kan je de krant van morgen in de super kopen …. die van vandaag mag je zelf van je eigen geld gaan kopen in de winkel.

Nou mag ik onderhand mijn sportspulletjes wel bij elkaar gaan zoeken, anders zit ik tegen de tijd dat ik het eten moet klaarmaken nog te roeien op de gym. (Vanavond maak ik trouwens Burrito’s van Knorr…..voor het eerst …. is dat goed binnen te houden? …. dit overigens  terzijde).

Van mijn jongste zoon en zijn echtgenote kreeg ik een kadobon ter waarde van maar liefst veertig euro. Te besteden bij Bever, wandelsport BV.  Zoals iedere wandelaar in Nederland weet is Bever zo’n beetje de allerduurste wandelsportzaak van Nederland, dus echt helemaal blij was ik niet met die kadobon. Natuurlijk bedankte ik ze wel vlug:…haar: drie luchtkusjes (links, recht, links) hem: een high five maar ik dacht gelijk: wat moet in daar nou in godsnaam mee? Daar koop ik bij die Bever hooguit een paar sokken voor of een zweetbandje en dan moet ik nog een tientje bijbetalen of zo. Maar dat viel me eigenlijk reuze mee. Ik had toevallig een wandelrugzakje nodig en laat er bij Bever nou een hangen voor 49,95 euro. Hoefde ik maar 9.95 euro bij te betalen voor het schattigste rugzakje dat ik ooit had. Als ze dát bij Bever hadden geweten, hadden ze er, zeker weten, veel en veel meer voor gevraagd.

In mijn fraaie rugzakje gaan, vandaag voor het eerst, mijn propere sportspulletjes mee. Mijn keurige nette en heerlijk geurende schoongewassen witte handdoek. D’r is niemand die dat ziet, want de handdoek ziet er elke dag hetzelfde uit. Net zo schoon als gisteren. Hij ruikt ook nog net zo  lekker als gisteren, want ik ben dan wel aan het sporten … dat wel … maar zo weinig fanatiek, dat ik nooit transpireer. Mijn sportkleding  wordt dus ook nooit vuil. Maar toch …. maar toch gaan ze elke dag lekker kopje onder in mijn wasmachine en zo hoort het ook volgens een van de ongeschreven regels van de sportschool.

Verder gaat in de tas mijn flesje water, zonder water natuurlijk, want ik vul het flesje op het fitnesscentrum, dat scheelt weer sjouwen, toch? Verder de wielrenhandschoenen, van die   handschoenen waar de vingers van afgeknipt zijn. Die laatste gebruik ik bij het spinnen, fietsen en cross-country en als ik gewichten ga heffen. Het helpt tegen eelt op de vingers, zeggen ze. 

Inmiddels ben ik (hè, hè)op weg naar de sportschool. Het is maar zeven minuten lopen  van huis (ik heb het eens precies opgemeten met een stopwatch): 6:47 minuten precies.

Een andere ongeschreven regel op vrijwel elk fitnesscentrum is dat er geen winden worden gelaten. Terecht! Het is daar binnen toch al zo benauwd en broeierig en als je dan toch persé een wind moet laten, doe het dan zo ver mogelijk uit de buurt van een medesporter of trek je even terug op het toilet.

Ik heb me er de afgelopen jaren op getraind om in die wandeling van 6:47 minuten van huis naar de sportschool alle scheten te laten die me dwars zitten.  Ook vandaag is het weer gelukt. Ik ga weer onbezorgd aan het sporten.

REGENZONDAG

De hele dag binnen zitten, omdat vandaag de ene na de andere stortbui losbarst, daar heb ik trek in. Ik ga eerst even douchen, mijn haar wassen, me scheren en dan ga ik naar buiten. Sjiesus Mina, wat stort het als ik de douche uitkom. Ik zie de regen neerstorten in de Rotte en dan weer een flink eind opspatten. Vandaag doe ik een rood t-shirt aan en de broek van mij Adidas trainingspak. Gelukkig heb ik voor de vierdaagse een paar waterdichte loopschoenen aangeschaft (bij de LIDL, voor nog geen 20 euro) en eindelijk had ik vandaag ook mijn regenpak weer eens nodig. Een half jaar geleden kocht ik het en die zelfde avond al had ik het nodig. Het goot en toevallig moest ik op de fiets helemaal van Rotterdam Noord naar Rotterdam West. Nog nooit was ik zo nat! Het bleek zo’n regenpak te zijn dat niet ademt … alle uitademing van mijn lijf tijdens de route van Noord naar West was in mijn pak blijven drijven.

Dat weet ik natuurlijk als ik het pak vandaag aantrek. Maar dat het pak toen zo nat van binnen geworden was kwam natuurlijk doordat ik zo vreselijk hard gefietst had, want als ik niet door zou fietsen zou ik te laat komen op de toneelrepetitie en dan zou ik de wind van voren krijgen.

Vandaag is dus de  tweede keer dat ik dat regenpak gebruik … nu ga ik me niet haasten en zal er geen sprake zijn van nattigheid aan de binnenkant, hoop ik. Er zit ook een capuchon op de jas, die zet ik alvast op voordat ik de deur achter me dichttrek.

Halverwege het trappenhuis kom ik de buren tegen die me  verbaasd aankijken en vragen:

‘Ga je wandelen met dit weer?’

‘Ja, zeg ik, ik heb echt eens zin om me helemaal te laten verzuipen.’

‘Getver.’ zegt de buurvrouw.

‘Nou buurvrouw, ik heb er ook helemaal geen zin in om de hele dag binnen  te blijven hangen. Ik wandel even naar mijn volkstuin, compost wegbrengen.’

‘Ja, eigenlijk heb je wel gelijk ook.’ zegt de buurvrouw.

De buurman, nog steeds in zijn korte broek, gromt met zijn blik gericht op zijn blote harige beentjes iets onduidelijks ..het klonk als:

’gmggg s.’

Als ik eenmaal buiten sta is het noodweer voorbij. De eerste meters wandel ik nog met de capuchon op mijn kop maar doordat dat al gauw te warm wordt, gaat die snel weer af.

De straten zijn nat, logisch en niet overal heeft het regenwater goed de weg weten te vinden naar het riool. Grote plassen liggen langs de Noordsingel. Er is heel weinig verkeer. Nauwelijks wielrijders, sommigen met poncho’s, een enkele ‘dwaas op de fiets’ met een plu, en sporadisch komt een auto me tegemoet.  Een enkele automobilist kan de verleiding niet weerstaan  en rijdt hard door een plas regenwater zodat ik zeiknat wordt. Het is dan mijn lol dat die infantiele automobilist niet weet dat ik zo’n uitstekend waterdicht regenpak aan heb.

Aan de waterkant zie ik een, naar ik aanneem Marokkaanse man, spijkerbroek, grijs katoenen jack, capuchon op, een zeer lange scherpe neus, waaronder een Hitlersnorretje prijkt. Hij voert brood aan de eendjes. Dat zal wel het brood van gisteren zijn, want ik heb wel eens gehoord dat van de islam geen oud brood gegeten mag worden. Wel vreemd, alleen de eendjes hebben belangstelling voor het brood van de Marokkaan. Om hem heen zitten tientallen meeuwen die er niet naar talen. Ook de ganzen achter hem geven geen sjoege, hoewel ze doorgaans als er brood te snaaien valt haantje …. nou ja oké …. haantje de voorste zijn. De enige aalscholver in het gezelschap blijft met zijn vleugels gespreid op de rand van singel zitten opdrogen.

Eindelijk denk ik dan toch de regenbui te horen die ik al verwachtte toen ik naar buiten ging … maar  het blijkt  de luid klaterende fontein in de Bergsingel te zijn. Het blijft voorlopig nog droog. Het regent nu alleen nog  af en toe wat druppels op me kop van de bomen waar ik onderdoor loop. Een enkele keer hangen takken van struiken zo laag, dat ze over mijn hoofd scheren.

Na drie kwartier wandelen arriveer ik bij mijn huisje op de volkstuin Op het moment dat ik de inhoud van de compostzak leegschud  in de compostbak laat een plotseling opspringende pad mij behoorlijk schrikken. Die pad zal zelf ook wel geschrokken zijn.

Nu alleen nog even piesen en dan weer naar huis. In de spiegel in het huisje zie ik een rode veeg over mijn voorhoofd en mijn grijze haren. Het is geen bloed, ik ruik al gauw dat het het sap is van vlierbesjes; ik was er zojuist nog onderdoor gelopen. Even wassen en op naar huis …. en er dreigt nog steeds geen druppel regen te vallen.