STILTEDAG?

Radiozenders …  ik hoor ze alleen als ik op de sportschool ben. Thuis ben ik de afgelopen veertig jaar niet op het idee gekomen de radio aan te zetten. Nieuws en info haal ik wel uit kranten, tijdschriften en tv. Voor die tijd luister ik wel graag naar Radio Veronica of Radio London,  popzenders met goeie muziek en deejays, die je serieus nemen. Deejays die je aanspreken als volwassene en niet, zoals tegenwoordig als halve gare puber.

In de sportschool vult de radio keihard elk hoekje, elk gaatje met een giga hoeveelheid decibels.

Het zou me niet verbazen dat ik vele kilo’s zou verliezen door dagelijks, midden in de fitness-ruimte gewoon stil blijf staan. Alleen al het geluid trilt met gemak de nodige grammetjes vet uit mijn lijf. Maar daar kies ik niet voor. Ik ga naar het roeiapparaat. Een half uurtje cardio.

De deejay brengt een stukje wereldnieuws: over Rusland, het land dat achteloos burgerdoelen in Oekraïne bombardeert. Een kritische cartoonist is door de KGB van Poetin opgepakt. Hij is gemarteld. Al zijn vingers zijn gebroken en hij is als oud vuil langs de weg gesmeten. Daar wordt hij gevonden ... levend.

Het lijkt alsof de deejay dit schokkende nieuws leest voor een groep dronken pubers. Alsof het iets verrassends lolligs is. Voor de deejays lijkt alles feest. Zelfs deze gruwelijke marteling wordt gebracht als een smakelijk hapje; een feestje. Als het enigszins kan, maken ze er nog een leuke quiz van: ‘Hoe heet deze gemartelde cartoonist, ha, ha, ha? Voor de eerste beller met het goede antwoord ligt er een Manicuur Arrangement klaar bij ‘Sweety soft’,  met filialen door het hele land.’

Ik hoef niet zo nodig te fitnessen in die teringherrie. Met Bram, de sportschoolschoonmaker, praat ik er wel eens over. Hij klaagt tegen mij over pijn aan zijn oren van die muziek.

‘Jij weet toch waar die tuner staat?’ zeg ik, ‘nou, dan trek je de stekker d’r uit en knip je hem een paar keer door.’

‘Ja, kan ik  proberen maar die draad ga ik niet doorknippen, ik leg hem er gewoon naast’  zegt Bram, ‘dan zie ik wel hoe het loopt; hebben we in ieder geval even rust.’

Vandaag kom ik de sportschool in. Er heerst een weldadige stilte. Ik hoor het heffen en neerkomen van de halters; het amechtige gehijg na de intensieve sportprestatie; alleen uit  de spinning- en zumbaruimte klinkt de muziek, iets milder maar toch nog knoerthard. Daar moet Bram morgen nog maar eens wat aan doen. Maar voor hem is er geen morgen meer. Ontslagen. Op heterdaad betrapt door de receptioniste.

Gelijk wordt duidelijk dat veel sporters niet willen, niet eens kùnnen sporten zonder muziek. Een stuk of twintig liepen al meteen ontstemd weg.  Ik ga eens praten met de leiding van de sportschool of ze een 'stilte dag' willen inlassen … één dagje per week. Heerlijk toch?!  Of ben ik soms de enige? Nou ja, vooruit, voor iedereen die dat wil: oordopjes op kosten van de sportschool.