MISKOPEN.

 

De auto.

Miskopen, ze benauwen me.  Vijftienhonderd gulden, een rib uit mijn lijf,  betaal ik voor de witte Simca 1000. Mijn eerste auto! Met mijn neef Paul, dè automonteur van de familie, ga ik naar een garage.  Paul kent daar iemand, die hij blind vertrouwt.  Voor de vorm gaat hij nog even onder die kar liggen en zegt: ‘een kópie’.

Over de witte motorkap schilder ik een kleurrijk boeket  bloemen. Wáár ik ook rijd ik heb altijd veel bekijks. Echter: binnen het half jaar: lekke remleidingen, kapotte v-snaar, versleten remnaaf, verrotte koppelingsplaten. Dat kópie blijkt een miskoop te zijn. Binnen nog geen jaar en nog eens vijftienhonderd gulden aan reparatiekosten verder, verkoop ik die auto. Ik krijg er niet meer dan 100 gulden voor. Zeker nog vijf jaar zie het ik die opvallende Simca in Rotterdam rondrijden. Eerst met een blonde dame achter het stuur. Op het laatst rijdt er een of andere buitenlander in rond. Elke keer dat ik die kar zie rijden krijg ik de neiging om mijn neef Paul iets aan te doen.

De zonnebank.

In mijn slaapkamer staat mijn zonnebank. Aanschafprijs 1.199 euro. Het zweet breekt me uit. Wat zonde van het geld. Ik heb hem nu 10 jaar. De eerste twee jaar gebruik ik hem intensief. Dat wel. Misschien wel een beetje tè intensief. Ik zie er dan wel goed uit. Lekker bruin. Zelfs mijn normaal zo witte, harige benen worden mooi bruin … ja, harig blijven ze wel. Ik ben hier en daar wel iets te veel verbrand.  Mijn billen zijn te hard gegaan. Ik heb er even geen erg in dat mijn billen nooit zo veel zon hebben gehad. Ik moet dus op de blaren zitten.

Mijn kale hoofd heb ik te lang aan de zon en de zonnebank blootgesteld. De dermatoloog raadt me sterk aan om voortaan iets op mijn hoofd te zetten. Ze heeft huidkanker geconstateerd … ‘’t is bij u niet zo erg, hoor, zegt ze’.  

Mijn zonnebank is ook te gebruiken als infraroodhemel. Om lekker te relaxen. Dat heb ik alles bij elkaar misschien tien keer gedaan in tien jaar. Dus ik kan wel zeggen dat het ding zeven jaar lang werkeloos in mijn slaapkamer heeft gestaan. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan als de buurman de zonnebank mijn huis uit sjouwt. Hij wil hem wel meenemen; om niet.

Het lievelingsjasje.

Van mijn lievelingsjasje word ik lyrisch: ‘Jij bent echt mijn leukste korte jasje ooit. Zwart leer. Ik zie er met jou zo ‘vet gaaf’ uit.  Als mijn vriendin met jou loopt te paraderen ben ik apetrots. Je voelt aan als de huid van een jong, energiek dier.

Maar het jonge, energieke leer  blijkt  een inferieure kunststof te zijn. Na drie maanden komen rafeltjes en scheurtjes. Binnen twee weken ben je ondragelijk. Met pijn in mijn hart laat ik je zachtjes zakken in het donker van de container.