VROEG

Het is nog vroeg als ik dit schrijf. Tien voor negen. Voor het schrijven van een stukje als dit is het tamelijk vroeg. Normaal schrijf ik ‘s avonds. Soms over dingen die ik in de loop van dag heb meegemaakt en soms over zomaar wat.

Het begin van deze zaterdag is schitterend! Strak blauwe lucht en zó helder dat ik vanaf mijn balkon de Rotterdamse wolkenkrabbers, een klein stukje boven de grote bomen van het Kralingse Bos zie uitsteken.

Ik blijf niet te lang staan genieten op het balkon want het is daar nog maar net zes graden Celsius en dat is een beetje te koud voor in mijn pyjama. De balkondeur en het woonkamerraam laat ik wel open staan; kan het huis eens lekker luchten.

Over mijn balkondeur heb ik mijn dekbed gegooid. Het dekbed vond dat geen goed idee, in die kou,  want het wilde gelijk weer terug op mijn, nog een beetje warme,  bed .

Daar op het balkon (ik woon op de 4^e verdieping) is ook al goed te horen dat er flink wat gemotoriseerd verkeer aktief is. Het lijkt wel of er golven geluid mijn kant op komen. Het is niet echt oorverdovend; het is gewoon een beetje hinderlijk aanwezig, de ene keer erger dan de andere keer. Het is maar net hoe de wind staat, denk ik.

De vogels zijn ook al vroeg op. Vooral de eksters zijn duidelijk aanwezig. Ik zie ze alleen niet. Waarschijnlijk zitten ze in het struikgewas of in de bomen waarschuwend te krassen en te knarsen, want leuk of lief klinken die vogels niet. Eksters zijn wel krachtige, moedige vogels: ik heb twee eksters eens een kat, die te dicht bij hun nest met jongen kwam, op de vlucht zien jagen. Meestal zijn hier ook veel meeuwen maar gek genoeg zie ik nu nog geen een. Ze dachten misschien: lekker weertje vandaag, we blijven lekker bij het strand … tja, je weet niet hoe die beesten redeneren … als ze redeneren.

Aan de andere kant van mijn huis is het vandaag superrustig. Op werkdagen is het tussen acht en negen uur  op werkdagen altijd een drukte van jewelste. Ouders komen dan met de auto hun kinderen naar de school, bij mij aan de overkant,  brengen. Er staat dan een heuse file in de straat en soms ontstaan er wel eens gevaarlijke situaties wanneer autorijdende ouders plotseling te hard optrekken en vergeten dat er nog andere kinderen naar school moeten … de weg moeten oversteken. Niet alle kinderen komen met de auto er worden er ook nog wel een paar gebracht op de fiets of in de bakfiets. Zelfs komen nog enkele kinderen lopend naar school; alleen of aan de hand van hun ouders.

Dat gedoe met die auto’s enzo heb ik zelf nooit meegemaakt. Mijn ouders hadden geen fiets of een bakfiets laat staan een auto. Mijn vader was al lang en breed op zijn werk als ik naar school moest en mijn moeder kon me niet wegbrengen omdat ze thuis voor mijn kleine broertje en mijn twee kleine zusjes moest zorgen. Mijn eerste schooldagen wezen een paar buurmeisjes me de weg naar school en de acht jaren daarna ben ik alleen of samen met vriendjes  die kilometer naar school gelopen. Was geen enkel probleem.

Ik vraag me wel eens af of die auto-ouders misschien vergeten zijn dat er beentjes en voetjes aan hun kinderen zitten?

Kinderen hoor ik vanochtend niet. Die zullen wel uitslapen, voor de tv zitten, spelen met de Nintendo, met lego of zitten lezen. Buiten hoor of zie ik ze in ieder geval niet.

Wel hoor ik op een afstand, luid geschreeuw van volwassen mannen. Het klinkt niet als ruzie meer als elkaar opjutten, aanmoedigen. Af en toe hoor ik een schrel gefluit … en dan gaat me een lichtje op. Het is zaterdagochtend. Er wordt gefoebeld. Daarginder, in oostelijk richting,  zijn achter die bomen foebelvelden. Mannen foebelen daar. Zij leven zich lekker uit.

Hun spel wordt soms onderbroken door de man met de fluit.