GRATIS OV

Over drie weken mag ik gratis met de tram, bus en metro. Dan ben ik 65 jaar en drie maanden. Ik had al eens aangeklopt bij de Rotterdamse Elektrische Tram (RET) toen ik één dag vijfenzestig was maar toen stuurde die loketbeambte van de RET me met een satanisch glimlachje weg: ‘Kom over drie maanden nog maar eens terug, ouwe.’ Nee, dat zei hij niet echt. Daar zou hij voor ontslagen kunnen worden. Hij zei het niet echt maar hij straalde wel zoiets uit.

Ik denk trouwens niet, dat ik er veel mèèr gebruik van zal gaan maken, als het openbaar vervoer hier in Rotterdam gratis voor me wordt.  Ik ben namelijk een fietser en alleen als het erg slecht weer is pak ik wel eens de metro of zo en daarbij denk ik dan nooit aan de kosten daarvan.

Ik fiets omdat ik fietsen fijn vind. Lekker in de (helaas soms wel vuile)  buitenlucht. De beweging en inspanning houden me in goede conditie en ontspannen me. In het openbaar vervoer zit je maar of sta je maar. Door het rotweer van de laatste tijd ben ik nogal eens met de metro gegaan en het viel me toen op dat het zo vreselijk druk was. Een paar keer was er geen behoorlijke zitplaats te vinden en moest ik de hele rit tussen Station Oosterflank en Station Blaak blijven staan. O ja er was toch wel een zitplaats. Zo’n zitplaats, die dwars in het treinstel staat, met de rugleuning tegen de zijwand. Ik moest dan ingeklemd zitten tussen twee mensen. Daar heb ik een hekel aan. Ik heb er geen hekel aan om tussen twee mensen in te zitten, hoor maar wel aan met mijn rug tegen die zijwand te zitten. Daar kan ik absoluut niet tegen … achteruit rijden kan ik ook niet tegen. Van opzij en achteruit rijden in de metro wordt ik kotsmisselijk soms ga ik ook hyperventileren, dus kies ik er maar voor te blijven staan als er geen zitplaatsen vooruit meer zijn.

Met dat regenachtige weer is het ook stervensbenauwd in zo’n treinstel. Ik ben nogal groot (1,85m) en van al die stinkende, vochtige, verdampende lucht, die van al die kleren afkomt, heb ik het een paar keer bijzonder benauwd gekregen. Gelukkig is het een stevige paal waar je je als staande metroreiziger aan vast kan klampen. Anders was ik zeker tegen de vlakte gegaan.

Toen ik een aantal jaren geleden wat regelmatiger gebruik maakte van het openbaar vervoer viel het me op dat vooral jongeren veel naar muziek zaten te luisteren met een koptelefoon op hun hoofd en dat die muziek uit die koptelefoons in de hele coupé hoorbaar was. Dat is nu niet meer zo heftig. Wat me de laatste tijd  in de metro opvalt is het onbeschaamde harde praten over leuke of slechte leraren, goede of waardeloze sporters, bange of stiekeme collega’s, lieve of valse honden, slechte of frisse adem, dure of goedkope winkels, lekkere of vieze gevulde koeken en zoete of stoute kindjes. Wat me dan opvalt, als mensen het daar met elkaar over hebben, is, dat ze niet alleen elkaar zo af en toe aankijken maar ook … en soms ook veel meer, kijken naar wat het effect van hun gekakel is op hun medepassagiers.

Maar het is niet allemaal negatief wat de klok slaat, want een fraai en vaak vertoond ritueel in de metro vind ik,  hoe vooral donkere jongens elkaar begroeten en gedag zeggen: gebalde vuist tegen elkaar, dan zeggen ze iets voor mij onverstaanbaars tegen elkaar: ‘ ????? ????? ???? … … yeah okay man!’ (meestal in het Engels, waarom weet ik ook niet) en vervolgens wordt die gebalde vuist tegen de eigen borst gedrukt, zo  ter hoogte van het hart. Leuk en mooi ook!