Met zeshonderd euro moet
ik een hele maand zien door te komen. Ter illustratie: mijn huur is zeshonderdtwintig
euro! Dit is een van de ‘leuke’gevolgen van de echtscheiding. Gelukkig heb ik
nog wat spaarcentjes.
Normaal gesproken zou ik
maandelijks de helft moeten krijgen van mijn eigen pensioen (de andere helft
gaat naar mijn ex-vrouw) en dan zou ik de helft moeten krijgen van het pensioen
van haar. Nu is het dus zo dat ik de hele maand september moet zien uit te
zingen met de helft van mijn eigen pensioen. Die helft van haar krijg ik deze
maand niet omdat er ergens een handtekeningetje ontbreekt …althans dat zeggen
ze bij het pensioenfonds, de PFZW. Ze moeten al zeker twee maanden weten dat dat
handtekeningetje ontbreekt maar pas op allerlaatste moment komen ze er bij mij
om zeuren, als het te laat is voor een normale septemberbetaling. Er wordt geen
cent betaald zonder die handtekening. ‘Zit u maar rustig een maandje op zwart
zaad.’ Schijnen ze bij de PFZW te denken.
Zaterdag jl heb ik dat
formulier gekregen waar ik die ontbrekende handtekening moest zetten. ‘U kunt
het formulier terugsturen in de bijgesloten antwoordenveloppe’, schreef de
PFZW. Na flink zoeken in alle hoeken van de enveloppe bleek in de
PFZW-enveloppe geen antwoordenveloppe te zitten. Moest ik gaan bellen met de
PFZW om te informeren naar welk adres ik mijn dure handtekening kon sturen. Ik
kon het zowaar sturen naar een gratis antwoordnummer van de PFZW. Wat een
service!
Ik heb vanmorgen gelijk
maar even die brief op de post gedaan. Dan heb ik in ieder geval het gevoel van
zekerheid dat ze me in de maand oktober mijn geld niet kunnen onthouden.
Wat ik niet gezien had was
dat mijn buurvrouw bezig was met ramen zemen. Dat betekent dat ik het eerste
half uur nog niet bij de brievenbus zou zijn. Ze heeft altijd veel te
vertellen.
Deze keer had ze gezien
dat een vrouwtje met een hoofddoek, ze noemt haar voor het gemak een Marokkaans
vrouwtje, haar auto ietwat ongelukkig had geparkeerd. Die Marokkaanse is zo’n
moeder die denkt dat haar kinderen hun voetjes niet meer kunnen gebruiken: schooldag
in schooldag uit brengt ze haar drie kinderen met de auto naar school. Maar nu
had ze haar auto zo ongelukkig geparkeerd dat een passerend automobilist (met
weer wat brengkinderen er in) bij het langsrijden haar auto schampte. Ruzie dus met een grote opstopping tot
gevolg. De geschampte automobilist stond uit alle hoeken en gaten haar
schampschade te fotograferen. Het Marokkaanse vrouwtje ging snel proberen haar auto netjes in een vrijgekomen
parkeerplaats te parkeren. Maar dat ging
haar niet zo makkelijk af. Tot drie keer toe raakte ze daarbij een achter haar
geparkeerd staande Mercedes … heel
zachtjes, dat wel. Ook dat werd fijntjes gefotografeerd. Die Marokkaanse werd
gek. Ze vluchtte uit haar auto de school in. Inmiddels was de politie (twee man
en een vrouw sterk) gealarmeerd. Met drukke armgebaren maakte de geschampte
automobilist de grove misdaad van de Marokkaanse aan de politiemensen
duidelijk. Ook de eigenaar van de Mercedes, een bewoner van ‘mijn’ flatgebouw, ging door de knieën om de
minieme beschadigingen aan zijn voertuig te kunnen waarnemen en melden aan de
politie. De voor deze straat immense file staat er nog steeds. Het is inmiddels
wel een kinderloze file. Alleen de mamma’s en de papa’s zitten nog in de auto’s.
hun kinderen zijn al lang en breed op school.
‘Wat een vreselijk vervelend
verhaal,’ zeg ik met een diepe zucht tegen mijn buurvrouw, ’kom ik ga nu eerst maar
eens even mijn brieven posten.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten