BUIKLOOP

Al een paar dagen heb ik ‘de schijterij’. Ik wil natuurlijk weten hoe ik daar aangekomen ben.  Het was misschien drinken of eten, dat niet goed meer was of ik ben gewoon áángestoken door deze of gene. Dat laatste is een beetje moeilijk na te gaan want er zijn maar weinig mensen,  die er tegen relatief onbekenden voor uitkomen, dat ze de ‘big shits’ hebben. Ik zal het dus moeten zoeken in wat ik zelf gegeten of gedronken heb. Misschien was het wel mijn eigen voedsel dat bedorven was. Maar eigenlijk geloof ik dat niet.

Het is trouwens wel een heel rare diarree, die ik heb. Nooit eerder had ik hem zo. Ik laat heel langgerekte scheten en vervolgens spuit ik een, als water zo heldere, vloeistof uit mijn lichaam. Tussen die scheten door fliept er dan ook af en toe een klein echt poepje tussendoor. Heb nooit zo iets vreemds gehad. Maar hoe kóm ik er aan?

Een mogelijke schuldige is het eten van de maandagavond. Ik at toen niet thuis maar in het buurthuis de Prinsenhof.

Op het menu stond: uiensoep; bruine bonen, aardappelen met twee speklappen en een vlaflip toe. Het zag er lekker. Het smaakte ook allemaal prima. Maar dat zegt allemaal niks. In mijn jeugd ben ik, onvergetelijk, een week lang kotsmisselijk en strontziek geweest van een bedorven kroketje, dat er heel smakelijk uitzag. Dat was op een oudejaarsavond en ik was acht jaar. Zo veel als toen, heb ik in mijn hele leven niet meer gekotst.

Een grotere kans als ‘ware schuldige’ van mijn buikloop is de Chinees hier om de hoek.  Ik was daar woensdagavond samen mijn zoon. Hij is mij een dagje wezen helpen met het schonen van mijn pc en het installeren van m’n geluidsinstallatie. De Chinees was mijn traktatie voor zijn nuttige arbeid. We kozen allebei hetzelfde: mihoen met kipsaté (met pindasaus) en grote gebakken garnalen. Ook hier zag het er allemaal ‘fingerlicking good’ uit. Alles. Die garnalen, toen ik die twee gebakken garnalen zag, liep het water me gelijk uit de muil … achteraf gezien zagen ze er eigenlijk veel te lekker uit: … ze smaakten bij nader inzien ook véél te lekker. Alletwee. De eerste was alleen net  iets knapperiger. Ik heb ze allebei een beetje te vlug, te schrokkerig naar binnen gedrukt … maar van snel iets naar binnen drukken heeft denk ik nog nooit iemand de schijterij gekregen. Toch denk ik nu, dat het de garnalen waren, die me het dun door de broek doen lopen. Het waren mijns inziens kwaadaardig, zieke  garnalen, die zich met opzet zo vurrukkeluk hadden vermomd, dat ik geen weerstand kon bieden aan hun verleiding en ze veel te gretig opat … met alle gevolgen van dien..  misschien … want mijn zoon is weer helemáál niet ziek geweest … dus…

Maar als ik even goed nadenk moet het me meteen duidelijk worden waardoor ik nou aan de dunne ben: de sportdag voor werkers en vrijwilligers van ’t Klooster. Ik heb daar samen met Annie, een vriendin, en  zo’n 25 anderen, drie uren in de gestaag neervallende regen en kou lopen sporten. Ik was zeiknat en verkleumd aan het eind. Halverwege werden  uit een geparkeerd staande auto drie schalen met broodjes gehaald en melk en karnemelk. Drie broodjes heb ik daarvan gegeten. Met kaas en vleeswaren (halal). Van die paar uur sporten en het (halal) eten ben ik, zeker weten, een beetje ziek geworden. Het eten heeft veel te lang in die auto liggen wachten voordat het  gegeten werd …  dat weet ik nu wel zeker want Annie belde me en zei dat ze sinds de sportdag ook al diarree had.

Fijn dat ik het nu weet maar veel maakt het niet ut want ik moet nu toch wèèr.