HALLO LEONIE

Ondeugende tante, die Tinie. Een goede collega hoor, daar niet van. Laatst komt ze met een smoesje naar me toe … een belangrijk stuk van 2009 is zoek … of ik haar even wil helpen zoeken in het archief. Natuurlijk ligt dat stuk er helemaal niet en dat weet ze zelf ook wel maar ze wil gewoon even  met mij naar het archief, de kelder in … je weet hoe ze is, Leonie.  Na enig zoeken zeg ik ‘jammer Tinie, niks te vinden, zullen we maar weer gauw naar boven gaan?’ Op weg naar boven vraag ik terloops hoe het met haar man en dochter is. ‘O, goed,’ hoor ik meestal. Maar nu  zegt ze dat ze uit elkaar zijn, zo maar plotseling….. dat is me nou al zo vaak overkomen …. dat mensen vrijwel altijd zeggen dat het goed gaat …. en dan, als een donderslag bij heldere hemel zijn ze uit elkaar.

Bij jou ging het anders, Leonie, jouw scheiding zag ik al jarenlang aankomen. Die man van jou hield op den duur meer van de alcohol dan van jou … vertelde je me. Nadat hij je jukbeen verbrijzelde, had je het helemaal met hem gehad … je ging bij hem weg met je dochter……en huurde dat flatje in Gouda.

Wat een toestand trouwens, zeg, met je ex … verhangt hij zich in het trapgat! Wat nou, Leonie? Nou staat dat huis daar, leeg … 't is toch ook jouw huis nog … wat denk je, ga je terug? Neem rustig je tijd voor die beslissing; het is allemaal nog zo vers.

Tinie gaat naar Bonaire naar een warm strand: ‘want dan word ik veertig,’ zegt ze met een gelukzalige glimlach. Ze wil natuurlijk horen: ‘Goh, Tinie word je al veertig, ik dacht dat je begin dertig was?’ Daar begin ik niet aan, aan die flauwekul. Ze is  precies d’r  leeftijd. Klaar. Ze vraagt of ik zin heb om met haar mee te gaan naar Bonaire.’ Moet je wel zelf je ticket betalen, hoor’. Tsjoep! Ik vind haar heel leuk, dat weet je Leonie, maar het kan niet, het mag ook niet….ze is een naaste collega! Ik heb geen zin om voor haar mijn baan op het spel te zetten. Oké, als haar man zou meegaan, goed, dan valt er nog over na te denken, kunnen wij, mannen, nog es een potje voetballen of samen dollen in het water: bommetjes maken. Maar Tinie en ik samen naar Bonaire …. never.  Dat kan gewoon niet goed gaan. Je weet hoe Tinie is. Wil jij niet met haar mee?  Een goeie afleiding voor je, joh.

Sorry hoor, Leonie, ik blijf maar van de hak op de tak springen …. gek word ik zo langzamerhand van mezelf. Ja echt! Ben je aanstaande zaterdagavond thuis Leonie, dan wou ik even bij je langs komen. Niks bijzonders voor mij in huis halen, hoor: een zakje earl grey, een kratje bier, een fles jonge jenever (Ketel), een zakje Japanse mix…..en voor de rest weet jij beter dan ik, wat jij en je dochter op een doorsnee zaterdagavond wegdrukken.

Zaterdagavond repeteert het koor van mijn vrouw bij mij thuis. De hele avond met oordoppen zitten, daar heb ik niet zo’n zin in. Vandaar dus dat ik dan graag even bij jou langs wip. Mail je me even of het je uitkomt?

Veel liefs,

André

ROFFA MON AMOUR

In een van mijn vorige columns schreeuwde ik moord en brand over de afgelasting van het Openluchtbioscoop Rotterdam op de Wilhelminakade bij Hotel New York. Dat blijf ik heel vervelend vinden maar ik heb inmiddels een prachtig alternatief ontdekt: het Roffa Mon Amour Openlucht filmfestival.  Hieronder meer informatie daar over. Daarna voor wie er zin in publiceer ik nog twee korte columns.

De tiende editie van het magische Roffa Mon Amour Film Festival vindt plaats van 17 tot en met 28 augustus in de beeldentuin van Brutus. Tussen torenhoge kunstwerken van Atelier Van Lieshout kijk je de mooiste films van over de hele wereld. Het festival presenteert de beste New Makers in de filmwereld, Cinematic Favorites die je gezien moet hebben en live muziek bij film Cinema Concerts. Je kijkt de film met een koptelefoon op. Tijdens het openlucht filmfestival reist de bezoeker de hele wereld over met gedurfde films van nieuwe en bekende filmmakers, live filmconcerten, introducties en Q&A's. Het decor van het festival is de bijzondere beeldentuin Brutus in Rotterdam-West, op de Keileweg 10, waar bezoekers tussen grote  kunstwerken elke avond om circa 21.30 uur een prachtige film kunnen zien. Uniek zijn de Cinema Concerten met livemuziek bij film. Er is diversiteit in thematiek, genre, land van herkomst en gelijkwaardige verdeling in gender van makers. Bezoekers kunnen vanaf 20.00 uur al terecht op het terrein voor een drankje in de beeldentuin.

Hoe laat begint de film?

De film begint als het donker genoeg is. In augustus is dat tussen 21.00 uur en 22.00 uur.

Bekijk het hele programma en info over de kaartverkoop hier: roffamonamour.com

____________________________________________________________________

Meisje van dertien.

Schrijven is pijnlijk als ik verdwaal in angst en van verlangen smacht. Verlamd beef, huiver ik en besef: ik ben niks en tot niks keer ik weder. Beklemmend: Ik mag hier niet tot wasdom komen. Bonzend slaan de slapen de maat daar wìl ik niet in mee …  maar ik moet. Moed al verloren. Een spannend lijf, blond haar, stijl en lang tot op de schouders, gespierde lange benen, stevige,  ronde billen, slank is haar taille. Haar borsten zijn de Europese top …  maar: wat een lelijke puistenkop! De psych: schrijf je zo over een meisje van dertien? Dan ben je ziek. Je vraagt om problemen verlenging tbs. Door de beugel? Zeker niet Onder ogen? Niemand! Onder ons? Onder ons! Door de vingers? Nou vooruit dan maar nog één keertje: Een spannend lijf, blond haar, stijl en lang tot op de schouders gespierde lange benen, stevige,  ronde billen, slank is haar taille. Haar borsten zijn de Europese top ... maar: wat een lelijke puistenkop!

_______________________________________________________________________

Gieser Wildeman.

Stoofperen zijn morgen het toetje. Vandaag na de afwas even klaarmaken. Zodat de peertjes twintig uren kunnen afkoelen. De wildemannen, de soort peer bedoel ik, zijn geschild, gevierendeeld, ontdaan van klokhuis en gewassen. Ze liggen in een bad van wijn met vijftig gram suiker> Een pijpje kaneel geeft zijn heerlijke smaak en geur af. De pan met peren gaat op de elektrische kookplaat, op de laagste stand. Over een uur of vier zijn de vruchten om te zuigen. Tijd om even tv te kijken. Vreemd luchtje. Kan het niet direct thuisbrengen. Lijkt wel kaneel wat ik ruik zegt mijn vrouw… ‘Godverdomme! helemaal vergeten, die peren. Kut. Het kwaad is al geschied. Ik kijk in een pan met een pruttelende, bellenblazende substantie met zwarte kwarten peer. Tegen beter weten in snij ik met een lepel een stukje peer af, om te proeven. Niet te vreten! Bitter. Aangebakken. Ik pleur, woedend op mezelf, alles in de plee. Spoel door, dat wel. Op de bodem van de pan zit een aangebakken laag die minstens een week moet weken.

EEN MAN ALLEEN

Met een pepermolen zo groot als een honkbalknuppel maakt hij zijn tartaartje wat pittiger. Het is werkelijk een indrukwekkende aanblik: de kleine, stevige Jeroen bezig te zien met die design-pepermolen. Jeroen kookt vandaag. Hij heeft de tartaartjes met opzet niet gekruid: ‘Die speciale kruidensmaken verdwijnen allemaal tijdens het bakken. Kruid je vlees maar onder het eten, ik zet wel wat op tafel’. Zout, peper (in die molen dus) een basilicumplantje en knoflookpoeder. Ik breng het tartaartje op mijn bord op smaak.

Van mij had hij het vlees samen met de knoflook mogen bakken. Mijn vriend Jeroen maakt meestal wel iets lekkers. De ene week eet hij bij mij, de andere week eet ik bij hem . Dat doen we al jaren zo. Om precies te zijn 23 jaar. We eten lekker samen en daarna gaan we uit: meestal wordt dat een bioscopie, soms gaan we naar theater en heel af en toe naar een pop- of jazzconcert. Vanavond gaan we naar de film: een volgens de recensies uitstekende film:  ‘a single man’.

Het eten van vanavond is niet slecht. Jeroen heeft het zich alleen niet zo moeilijk gemaakt. We eten sperciebonen, caesarsalade, (oven)patat en een tartaartje. Als nagerecht heeft hij twee ‘karnetoetjes’ gekocht bij de Aldi.

Die film, ‘a single man’, die we zo gaan zien, gaat over een man, een vijftiger, homoseksueel, die te horen krijgt dat zijn vriend, zijn levensgezel, een veertiger, bij een auto ongeluk om het leven gekomen is. Nu zijn vriend, van wie hij zielsveel houdt, om het leven is gekomen, is zijn leven niet meer waard geleefd te worden. Hij wil zelf ook dood. Vanaf de eerste minuut van de film is hij bezig met het regelen van zijn zelfmoord. Daar is hij zo gedreven mee bezig dat hij er zowaar nog lol in krijgt ook.

Na het eten wassen we samen even af; gewoon, ouderwets de vaat doen in een teiltje met een soppie, een borsteltje, een afdruiprek en een theedoek. Zo’n afwasmachine vinden we allebei wat decadent. Alleen als we een maand niet zouden afwassen, zou de afwasmachine vol zitten. Nee dan doen we het liever met de hand en elke dag; dat vinden we nog gezellig ook. Vandaag mag ík lekker met mijn handen in het warme sop, Jeroen droogt af. Als de afwasser klaar is, vandaag ik dus, gaat die koffie zetten. Daar hebben we een Braun koffiezetapparaat voor, zo een met een reservoir voor koud water, een houder voor filter en koffie, met daaronder een glazen koffiekan en er is natuurlijk een systeempje, dat het koude water opwarmt en naar de koffie leidt. Nooit zetten we meer dan twee kopjes tegelijk: een voor Jeroen en een voor mij. Gelijk opdrinken als het klaar is. Koffie is toch kokendheet het lekkerst. Een enkele keer nemen we in de loop van de avond nog een bakkie. Van Senseo of koffiepads moeten we niks hebben … slappe kouwe koffie is niks voor ons. Vanavond trouwens geen tweede bakje. ‘Jeroen,’ zeg ik, ‘we moeten nu echt gaan, anders komen we te laat voor de film.’ ‘Ja, we gaan ook zo’, zegt Jeroen, ’ maar voor we gaan, wil ik je eerst nog wel even lekker vasthouden … jij bent zo’n ontzettend lief mens … ik hou heel erg veel van je … en zou je voor goud willen missen, Henk.’

Openluchtbioscoop afgelast

 Zwaar klote! Van 10 tot en met 28 augustus a.s. stond er op de Wilhelminapier weer een spetterende editie van de openluchtbioscoop voor ons klaar. STOND! Want deze zomer is er dus voor het eerst in 35 jaar géén openluchtbioscoop in Rotterdam. De reden is dat de Gemeente Rotterdam niet wil dat er na 23 uur nog naar films gekeken wordt in de open lucht.  Dat betekent dus de nekslag voor de pleinbios, want er is geen enkele film voor elven afgelopen.  Dat komt omdat de meeste films anderhalf a twee uur duren en er in de maand augustus niet eerder dan om 21.45 uur begonnen kan worden:  dan is het pas donker genoeg om films duidelijk te kunnen projecteren.

In 1987 was op het Schouwburgplein de eerste pleinbioscoop (zo werd de openluchtbioscoop toen genoemd).  Later verhuisde het gebeuren naar het Museumplein (met een capaciteit van 1500 bezoekers) en twee jaar terug ging het evenement tijdelijk naar de Wilhelminapier, op een locatie tussen Hotel New York en de Maas. Er hadden daar 15 avonden lang 600 bezoekers kunnen genieten van kleinere films van Nederlandse bodem tot Hoolywoodkaskrakers als The Batman.

Om overlast voor de buurt te voorkomen moeten volgens de gemeentelijk ‘Nota Evenementenvergunningen 2019’ alle buitengebeurens om 23 uur stoppen. Deze nota geldt voor alle evenementen of het nu de openluchtbioscoop betreft of een technofestival.

In Barcelona en Parijs hebben ze ook dit soort openluchtbioscopen … duizenden bewoners genieten samen met vele toeristen van films en van elkaar, tot in de kleine uurtjes ... maar ach, de Gemeente Rotterdam beschouwt iets dergelijks blijkbaar als overlast.

De organisatie heeft nog getracht aan de Gemeente duidelijk te maken dat deze openluchtbioscoop heel wat anders is dan een popfestival. De starre reactie is: ‘Deze nota  is bedoeld tegen de overlast. Zo staat het in de wet.’

Het bizarre is dat de openluchtbioscoop al jarenlang niet werkt met geluidsboxen maar met koptelefoons voor alle bezoekers  … ronduit belachelijk is het feit dat er op die locatie helemaal geen omwonenden zijn! Er staan vrijwel alleen kantoorpanden.

Inmiddels is er een petitie gestuurd naar de gemeente over die nota. Die petitie is 5000 keer ondertekend. Als alle leveranciers zijn afgezegd wordt de organisatie van de openluchtbioscoop opeens gek gebeld door allerlei gedreven politici die vragen of ze misschien nog wat kunnen doen.

Goh, als het kalf verdronken is dempt men de put.

WERK IS NIET ALTIJD LEUK.

 

Zullen we eerst effe lekker neuken?’ vraagt Bert ondeugend aan zijn naaste collega Marja. De werkdag is nog maar koud begonnen. Marja is met stomheid geslagen. Vol afschuw kijkt ze midden in zijn van begeerte kwijlende kop … met zijn waterige, begerige oogjes. Hij doet nu wel nèt of het een geintje is … maar ze weet dat hij haar pakt als ze hem ook maar een millimeter de ruimte geeft. Marja loopt naar de telefoon en zegt; ‘Bert, mij heb je … ik ben zo geil als boter … kom maar op … alleen … ik bel eerst effe je vrouw even om te horen hoe zij er over denkt.’. O. zij vindt het prima,’ zegt hij lacherig.

‘Dan weet je vrouw zeker ook van jou en Eveline?‘ vraagt Marja. Hij verschiet van kleur … weet even niet waar hij het moet zoeken. In het bedrijf zingen niet zulke frisse verhalen rond over Bert en Eveline, een vroegere groepsleidster hier. Bert en Eveline schijnen met grote regelmaat  ’s avonds samen te hebben overgewerkt v oor, zeg maar, de noodzakelijke handmatige correcties … daar werd gepeesd bij het leven, gezien de met vele verfrommelde tissues gevulde prullenbak.

Bert is de énige applicatiebeheerder binnen het bedrijf. Stom van want hij is er vaak afwezig. Een vervanger had er natuurlijk al lang moeten zijn. Maar Bert is degeen die zijn vervanger moet opleiden Dat gebeurt dus niet. Deze man is helaas te lomp, ongeduldig, oncollegiaal, asociaal, egoïstisch, dom,  onhandig en mist nodige vaardigheid en motivatie om in alle rust een collega c.q. een  vervanger in te werken.

En dus … als hij na een ziekte  weer aan het werk gaat of met een mooi kleurtje terugkeert van een vakantie in Thailand, Mallorca of Curaçao, liggen er altijd stapels werk te wachten op hem.

Elke ochtend, voordat hij aan de slag gaat, voert hij een klein Bert-showtje op. Hij geeft dan álle aanwezige collega’s een handje en mompelt: ’goedemorgen’. Marja walgt van dat harige, kleffe, vlezige, warme handje en de nabijheid van zijn glibberige oogjes … kotsmisselijk wordt ze van zijn stankmix bestaande uit: (oud) zweet, verkauwde knoflook, zware shag-adem en ondermaatse Kruidvatdeodorant. Sommige collega’s moeten niks hebben van deze Bert-act. Marja bijvoorneeld wacht in het belendende winkelcentrum op een seintje van de afdeling, dat hij klaar is met zijn ‘enge handjes geven’ en gaan dan pas naar kantoor.

Bert gaat na zijn act gelijk noest aan het werk. Collega’s mogen uitsluitend tussen 4 en 5 uur met vragen bij hem aankloppen. Wanneer hij daar toch gewoon geen trek in heeft, is hij wel zo bijdehand om net te doen alsof hij een heel belangrijke opdracht heeft van de directie. Of hij zegt doodleuk, dat hij toe is aan een sigaretje … en na zijn rookpauze is het de hoogste tijd voor hem om naar huis te gaan  bijvoorbeeld.

‘Morgen weer een dag nietwaar? ‘ pleegt hij dan te zeggen.

Bert’s laatste vakantiereisje gaat naar Curaçao. Hij dobbert voor de kust in een rubberbootje … onbewolkt, 27 graden, nauwelijks wind, naast hem een niet al te duur maar zeer gewillig hoertje … dat hem ondeugend over zijn veel te dikke, blote, glimmende, bruine buik streelt … enige tijd nadat hij het hoertje haar vraagt om hem wat lager te strelen, verstoort een iets grotere motorboot Bert’s stijgende opwinding: een geweldige dreun … en zowel hij als het hoertje worden overboord geslingerd … de vrouw is al bijna het strand opgerend, haar lelieblanke badpak is roodgekleurd … ze heeft een flinke hoofdwond. Ze gilt … oorverdovend hard, schel … strandgasten snellen naar haar te hulp.

De kapitein van de andere boot vist Bert uit het water. Bert gaat vreselijk tekeer, ‘als een speenvarken’ zegt men wel eens. ‘Nou, nou, nou,’ zegt zijn de kapitein,’ rustig nou maar, volgens mij valt het allemaal wel mee met jou. Die vrouw daar is er, zo te zien veel en veel erger aan toe.’

‘O ja? ‘ zegt Bert, ‘o ja????? … dan moet je eens kijken wat ze in d'r hand heeft!'

ZEEBRAAR

 Ik ben bij het oogziekenhuis geweest. Slenter  naar metrostation Beurs. Als ik de Westblaak wil oversteken is daar iemand bezig gekkigheid uit te halen. Is hij een toneelspeler? Is hij niet goed bij zijn hoofd? of allebei? Keer op keer steekt de kleine, gespierde man (een Spanjool?) met ontbloot bovenlijf, het zebrapad op de Westblaak over. Dan gaat hij gelijk weer terug. Blijft midden op de zebra  staan, houdt het voetgangerslicht goed in de gaten en vlak voordat het op rood springt loopt hij met grote stappen weer terug naar het trottoir. Ik heb hem dat tien keer achter elkaar zien doen. Hijgend staat hij daar met bezwete, glimmende borstkas te wachten tot het voetgangerslicht weer op groen staat. Snelt dan de zebra op, keert zoals gebruikelijk ook weer om en blijft halverwege de oversteekplaats stokstijf staan.

Na elf keer ben ik het wel zat. Ik ga verder. Richting Beurs. Maar wat gebeurt er?! De zebraloper grijpt mij vast. Hij omklemt me met zijn armen, tilt me op, sjokt met mij de zebra over en keert weer om. Natuurlijk probeer ik me los te vechten maar dat lukt niet. Hij is beresterk. Ik kan alleen om hulp roepen. ‘Hulp, hulp’ Maar het lijkt of niemand mij hoort. Is er dan niemand, die het raar vindt, dat deze man mij in bedwang houdt? Blijkbaar niet. Vlak voor dat het voetgangerslicht op groen springt neemt hij weer grote passen naar het trottoir. Daar zet hij me neer en houdt me met zijn grote harige hand stevig vast. Ik roep wèèr vergeefs om hulp. ‘Hulp, Hulp’ Het voetgangerslicht springt weer op groen. Hij gaat en trekt me mee. Het autoverkeer daagt ie weer uit midden op de zebra. Op het nippertje loopt hij door. Net op tijd voor hemzelf. Maar net te laat voor mij. Ik word aangereden door een bestelbusje. Geen voetganger die reageert, alsof hun neus bloedt. De automobilisten doen net of ze gek zijn, behalve de chauffeur van het bestelbusje.  Die komt uit zijn auto en begint tegen me te vloeken ‘fukking eshool!’. Ik brenh het verkeer en mezelf in gevaar. Hij belt 112. Dat wel. Snel komt de politie en een ziekenwagen. Ze zien gelijk dat ik mijn knie en mijn schouder gebroken heb. Ik zal geopereerd moeten worden. Tegen de politie en de ambulancebroeders vertel ik nog dat Spanjool (?) mij, tegen mijn zin, die zebra op gesleurd heeft. Ik kon geen kant op. Hij was veel sterker dan ik. ‘Ja, ja, dat zal wel’, was de reactie van zowel de politie en de ambulancers. Alsof ik het expres en voor de lol deed. Het bestelbusje was ondertussen al weggereden. Er is niemand, die mij gelooft. Ik had ook geen getuigen of een alibi.

Mijn knie en schouder doen verrot veel pijn. Mijn jas en mijn broek zijn gescheurd ... precies zoals jongelui hun broeken expres scheuren of die broeken kant en klaar met scheuren in de winkel kopen. Maar ik ben 49 jaar, op die leeftijd ga ik toch geen gescheurde kleren meer kopen?!

Bij aankomst in het ziekenhuis, staan ze  me in mijn gezicht hard uit te lachen: ‘Nou meneer, voorlopig is er hier geen plek voor u, hoor. Er zijn nog 40 wachtenden op een knie-operatie en 53 op een schouderoperatie.’ Er wordt een taxi voor me gebeld. Ik krijg wel bericht thuis als ze me kunnen helpen. ‘ Ze komen echt  niet meer bij, daar.

Waar moet die taxi me in hemelsnaam naar toe brengen … voor zover ik weet heb ik helemaal geen thuis, toch?.

DERTIEN DAGEN

Vorige week zag ik een documentaire met de titel: ‘Dertien dagen’.  Het programma gaat over een zelf gekozen dood. Niet over een gewelddadige zelfmoord. Ook niet over een geleide Euthanasie. De documentaire gaat over Floor Haak (86). Deze man kiest ervoor zijn leven te beëindigen door niet meer te eten en te drinken. Dit wordt ook wel  versterven genoemd. Floor Haak is lichamelijk broos maar geestelijk nog zeer goed bij. Hij is een  eigenzinnige man. Zo schreef hij ‘dwarse’ columns voor het Financieel Dagblad (Escapades) en weigerde tegen het advies van zijn artsen in, een nieuwe heup te nemen: ‘Het lichaam is geen auto waarvan je af en toe een onderdeel vervangt’ zei hij.

Floor Haak leert ons iets basaals: we gaan allemaal dood maar de weg daarheen hoeft niet persé vervelend of verdrietig te zijn. In tegendeel. Vrolijk en met humor neemt Haak de laatste trein van het leven. De dood is voor hem een welkome vriend; geen boze vijand. Wanneer zijn einde nadert en hij naakt in bed stapt, mompelt Floor Haak: ‘Hier heb ik me op verheugd, ik kom er nooit meer uit.’

Ik zie hem in de documentaire verschillende dingen voor het laatst doen: herinneringen ophalen aan zijn vader, in bad gaan, een jonge borrel en een laatste slokje witte wijn drinken (de huisarts: ‘Als het goede wijn is, mag het.’) Wat zou hij ervaren bij al die laatste dingen, vraag ik me af? Helemaal niks zwaars, zo blijkt. Op het moment dat Floor Haak een brief krijgt waarin iemand hem ‘heel veel rust’ toewenst, reageert hij spottend: ‘Maar waarom schrijf je me dan zo’n lang epistel?’

Die laatste dertien dagen wordt hij geholpen door zijn zonen, mannen van in de vijftig. Zij staan hem rustig en geduldig bij; maken eten, verschonen zijn bed, verzorgen zijn benen en zo meer.  Zijn huisarts komt af en toe langs. Hij weet wat Floor wil. De arts verzacht moeilijke momenten in Floors proces. Zo geeft hij Floor een bevochtigd wattenstaafje waarmee hij zelf voorzichtig zijn droge mond en lippen kan betten. Als Floor last krijgt van slapeloosheid mag de arts hem gedoseerd wat slaapmiddelen geven.

Nu zijn zelfredzaamheid is verdwenen, en het verpleeghuis wacht, wenkt de versterving. ‘Tevreden overleden’, is zijn suggestie voor op de rouwkaart. Of liever: ‘Héél tevreden overleden.’

Een grote troost moet het zijn voor de naasten, als een dierbare zo luchtig en dankbaar overlijdt. Dan kunnen ze daarna ook zelf weer makkelijker verder. Het is van overheidswege een huisarts toegestaan om iemand, die voor deze manier van sterven kiest, bij te staan.

Persoonlijk heb ik deze documentaire ’13 dagen’ ervaren als een geruststelling.  Ik hoef de dood niet persé te zien als een grote boze vijand. De door Floor Haak verkozen, rustige, vredige weg naar het levenseinde voelt goed voor mij. Het lijkt mij ook wel wat om te zijner tijd  zo uit te stappen.