BENG

Tenslotte was ik er nog net in geslaagd om op te staan. Ik hield me stevig vast aan de lantaarnpaal waar ik zojuist hard tegenaan gelopen was. Dat heb ik soms, dat ik de hele wereld om me heen vergeet. Zoals nu dus: kleun ik hard tegen die lantaarnpaal aan. Ik liep gewoon te denken of ik die mooie bos rozen zou kopen voor mijn vriendin of dat ik haar een evenzo leuke veel kolossalere bos gladiolen zou geven. Zo maar, ze was niet jarig of zo; ik vind dat je niet perse alleen bij verjaardagen bloemen moet geven. Ik geef ook bloemen op de dag van de maand dat we elkaar hebben leren kennen. Dat was bij ons 6 juni dus elke 6^e van de maand gaf ik een bloemetje. Maar daar zijn we na 17 keer (dus na 6 november 2017) mee gestopt. Ja, je kan met zoiets toch niet eindeloos doorgaan. Bovendien is het vandaag al de zeventiende december.  

Zou ik alleen aan bloemen hebben gedacht dat zou ik niet tegen die paal zijn gekleund; er was nog iets, dat me de laatste tijd dwars zit en dat is Sparta. Mijn favoriete voetbalclub staat onderaan in  de eredivisie van het vaderlandse voetbal en dat is het tweede getob dat me tegen de lantaarnpaal deed belanden. Het rood van de rozen en het  wit van de gladiolen en het rood en wit de kleuren van Sparta deden mij tegen de lantaarnpaal belanden. Het was ook koud en het miezerregende ... ik liep met mijn hoofd naar beneden, ik telde als het ware de straattegels en piekerde en tobde en toen BENG! Ik weet zeker dat ik paar seconden buiten westen ben geweest. Er stonden wel gelijk een paar behulpzame mensen om me heen. ‘’Gaat het wel meneer?’  ‘U liep met uw stevige pas recht op  die paal af, ik dacht dat kan niet goed gaan met zo’n snelheid’  ‘Zal ik  maar even 112 bellen?  ‘Neen,’ zei ik’ dat is nu ook weer niet nodig’ Toen zag ik pas dat er bloed van mijn hoofd op mijn jas sijpelde ... Het was geen gutsen ... Met een paar papieren zakdoekjes was het weg ... Ik stond moeizaam op en daarna  vroegen nog een paar omstanders of het wel weer ging en toe ik dat beaamde ging ieder zijns weegs.

Vandaag moet Sparta tegen Feijenoord spelen; ik vrees dat mijn cluppie na die wedstrijd nog duidelijker onderaan staat, daar liep ik ook een beetje over te piekeren en nu weer. Ik ben echt bang dat ze er weer uit gekegeld  worden … uit de hoogste divisie‘. Want Feijenoord gaat natuurlijk met een nulletje of 5 winnen. Sparta heeft geen goed elftal, er is geen enkele speler met power. Er speelt in dat team geen enkele voetballer waar je voor naar het stadion gaat … zoals vroeger ging ik naar Sparta kijken speciaal voor Tinus Bosselaar ,Charley Bosveld, Jules Ellerman, Louis van Gaal, Michel Valke, Johan Trompet, Jürgen  Kristenson, Ronald Lengkeek en ga zo maar door. Als 8 jarige jongen was ik er bij toen Sparta in 1958 kampioen van Nederland werd. Dat zal nooit meer gebeuren: die bloemen van de 6^e van de maand niet en Sparta kampioen niet … en dan loop ik te tobben en pieker ik over die bloemen met mijn kop naar beneden: BENG!

VRIJDAG

Het is weer een vrijdag zoals alle vrijdagen. Saai en vervelend. De wekker gaat om half acht, ik blijf nog een kwartiertje liggen voor ik op sta en dan komt dat moment dat ik er werkelijk uitga. Uit bed dus. Ik douche nooit op vrijdag omdat ik op donderdag en vrijdagnacht toch nooit vies word. Gelijk als ik uit bed ben ga ik me aankleden. Mijn t-shirt, mijn onderbroek mijn sportbroek en mijn warme groene tui. Mijn sokken doe ik nog niet aan omdat ik mijn tenen nog moet insmeren met een middeltje tegen schimmelnagel. Ik heb zo’n maand of twee geleden twee enorme schimmelnagel laten weghalen en, zo zei de pedicure, ‘om te voorkomen dat die schimmel weer terugkomt moet je twee keer per dag je nagels insmeren met die lak die ik je nu mee geef. Elke dag twee keer want anders…..’’ja, ja’ zei ik: ‘Nu weet ik het wel.’

Die lak staat in de badkamer dus ga ik daar naar toe en neem gelijk mijn kousen en sloffen mee. Het is in feite zo gebeurd. Werkje van niks. Nu ik toch bij de  wasbak sta, ga ik gelijk mijn haar nat maken. Als ik mijn haar laat zitten zoals ik uit bed stap, ben ik net een vogelverschrikker. Maar als ik het onder kraan gehouden heb en het naar achteren heb gekamd loop ik er weer netjes bij.

Omdat ik last heb van mijn urinewegen moet ik ook daar tegen iets doen. Twee pilletjes moet ik slikken om te voorkomen dat ik drie of meer keer per dag in mijn broek plas.  Verder heeft de dokter me gezegd dat ik tekort heb aan vitamine B: ‘Slik maar dagelijks twee van die D-pillen en doe dat maar nadat je je haar gekamd heb.’ Volgens mijn heeft hij daar niks mee te maken maar ja … ik laat het maar zo.

Dan wordt het tijd voor mijn ontbijt. Ik eet elke ochtend  een soort pap, noem het maar muesli . Er zit geprakte banaan, haver, rozijnen, olienoten in, en dat wordt overgoten met halfvolle yoghurt en door elkaar geroerd. Het lijkt niet te vreten maar het is heerlijk. Ik maak het papje klaar voor ik naar bed ga, donderdagavond heb ik dit papje dus gemaakt, op een bord, en als het klaar is dek ik het af met een ander bord. Meestal maak ik iets te veel klaar om in één keer op te eten.. Wat ik dan doe is het eerst voor de helft of iets meer opeten en de rest bewaren voor later op de ochtend.

De eerste en tevens laatste buitenshuisaktiviteit op deze saaie vrijdag is naar de sportschoolgaan.

Ik neem alleen een grote gele handdoek in een paarse tas mee. Ik sport in mijn sportbroek, sportschoenen en het shirtje dat ik thuis al aan had gedaan. Tegenwoordig vind ik de sportschool niks meer. Een verplicht nummer. Ik ga alleen maar om mijn kapotte schouder een beetje in beweging te houden. De sportschool is gelukkig dichtbij mijn huis. Nog geen tien minuten lopen. Ik weet niet hoe al die apparaten heten maar ik zal proberen uit te leggen wat ik op die sportschool doe: 10 minuten roeien; met mijn benen 20 kilo wegdrukken (3x15x);met mijn  schouders 20 kilo wegdrukken (eerst links (3x10x) dan rechts (3x10x); zenuwslopende armoefeningen met een gewicht van twee kilo (100x); met mijn armen een gewicht van 20 kilo naar beneden trekken (3 x 15x). Zittend met mijn rug 20 kilo naar voren trekken (3 x15x).Liesoefeningen 45 kilo (6x 15). Armoefening aan een soort web 20 kilo (3x 15 )links; 20 kilo rechts (3 x 15); buikspieroefening met bal (3x 15) en tot slot tien minuten fietsen op de handfiets. Klaar. Godzijdank.

Warme trui aan. Beetje koel drinken aan de bar. Heerlijk: grapefruitsap. Neem ook een bekertje mee voor mijn vriendin die beneden op mij wacht. Ze is ook in hetzelfde gebouw als dat van de sportschool naar de slanke lijnclub geweest en deze week driekwart kilo afgevallen. Ik wou dat ik eens driekwartkilo aankwam. Samen sjokken we naar huis.

INGEKOCHELD

Door al die sneeuw die er ligt vandaag de dag moet ik aan vroeger denken, toen ik nog kind was en ook dacht ik aan het ijs dat er nu nog niet is maar toen ook wèl. Wat fantastisch was het een sneeuwbal te maken, twee sneeuwballen te maken en er mee gaan gooien, zomaar gooien maar nog leuker, gooien naar iemand en het leukste was: gooien naar iemand z’n hoofd en dan raak! Wat waren mijn handen dan ijskoud. Ik was denk ik vier of vijf jaar. Ik ging met mijn vader een sneeuwpop maken…..ja, met mijn vader .Dat was heel bijzonder want mijn vader was haast nooit thuis maar nu gelukkig wel met die sneeuw en die kou toen. Mijn vader voer altijd en was daarom nooit thuis. We maakten een prachtige sneeuwpop met eierkolen als ogen en mond, een winterpeen als neus en een oude hoed van opa op zijn kop. Pa had nog een ouwe riem gevonden voor om het middel van de sneeuwpop maar die was al de tweede dag gejat. Wij hadden hem vlakbij onze deur gezet, die sneeuwpop en het duurde heel lang voordat ie weggesmolten was, wel  4 weken, dacht ik. Het was ook goed koud geweest die periode.

Toen ik zeven was werden op ons schoolplein twee sneeuwwallen gebouwd een helemaal vooraan en een helemaal achteraan. Daar kon je achter schuilen voor de sneeuwballen die van de andere kant gegooid werden. Er werd een soort oorlog gevoerd tussen twee groepen van de school: er was een A(pen) groep en B(eren) groep en het ging heel georganiseerd. Er was een groepje dat sneeuwballen maakte en er was een groepje dat die ballen gooide. Ik was sneeuwballenmaker bij de A-groep. Bij ons hadden een paar van de sneeuwballenmakers de opdracht om eierkolen in de ballen te stoppen, zodat ze lekker tegen de hoofden aan de overkant aan zouden kletteren. Je kon er natuurlijk op wachten dat ze zoiets aan de overkant ook zouden gaan doen en dat gebeurde ook : mijn vriendje René was de eerste die zo’n eierkoolsneeuwbal voor zijn kop kreeg en dat was niet te weinig pittig. Natuurlijk leidde de ontdekking  van de eierkool tot een stevige revanche. A-tjes  jaagden over het speelplein op B-tjes en andersom en wie gepakt werd, werd ingekocheld (dat wil zeggen: enige minuten werd het gezicht stevig ingewreven met sneeuw).

Er was toentertijd ook ijs…. er was zoveel ijs dat er met auto’s over de Maas gereden kon worden …ongelooflijk! Met mijn schoolvriendjes gingen we ‘ijssie kraken’ ….dan gingen we met zijn tienen naast elkaar staan, we hielden elkaars hand vast en op de derde tel van de ‘ijssie kraakleider’ holden en stampten we allemaal tegelijk in een sliert naar de overkant van het water in dit geval het water van de Spaanse Bocht (een sloot van 4 meter breed).  Dan hoorden we onder het hollen en stampen, het ijs vreselijk kraken maar het brak niet ….. maar dan terug … weer hollen en stampen op de derde tel van ‘de ijssie kraakleider’…… alleen nu ging het fout het ijs brak precies waar ik holde en stampte, ‘k was bijna aan de overkant….ik zakte  tot mijn middel in de sloot en werd er door mijn maatjes aan weerskanten naast me gelukkig op tijd weer uitgetrokken.

Ijskoud was ik en met de schrik vrij!   

GLADDIGHEID

Gisteren sneeuwde het toen ik mijn stukje aan het schrijven was en vandaag sneeuwt het nog steeds en niet te weinig. Het varieert van stuifsneeuw en kleine vlokken naar heel grote vlokken en het ergste daarvan is dat ik bang ben voor gladdigheid. Zoals alle lezers van me onderhand wel zullen weten heb ik 2015 mijn rechterschouder gebroken en sindsdien heb ik het: die angst voor gladdigheid. Want ik weet zeker, wanneer ik met gladdigheid de straat op ga, ga ik op mijn bek, ik bedoel op mijn schouder en dan is tie gelijk weer aan gruzelementen en kan ik weer opnieuw beginnen met revalideren en daar heb ik geen zin in.

Normaal ga ik op maandag sporten, vandaag dus niet. Vanmiddag heb ik een afspraak bij de psychiater, die ga ik afbellen. En toevallig, net als ik af wil bellen gaat de telefoon, is het iemand van het  secretariaat van de psychiater, die mij meedeelt dat mijn afspraak niet door kan gaan, omdat de psychiater thuis een ziek kind heeft. Dat vind ik nou grappig ...niet van dat zieke kind hoor!

Ik ben nu al twee jaar en twee maanden aan het revalideren en ik ben nog steeds niet hersteld. Ik hoor velen al zeggen :’Als je bang bent dan, dan ben je zenuwachtiger en dan is de kans groter dat je valt.’ Dat zal wel zo zijn … Ik ben nu eenmaal doodzenuwachtig bij die gladdigheid. Maar van mijn zus hoorde ik tot mijn grote geluk: ‘Er is dooi op komst.’ Woensdag (het is vandaag dus maandag) woensdag is alles weg. ‘Het is toch wel echt waar?’ vraag ik haar. ‘Ja,’ zegt ze,’ woensdag is alle sneeuw weg, het gaat dooien.’

Als woensdag alle gladdigheid weg is moet ik vandaag, maandag, en morgen , dinsdag, binnenblijven. Dat is niet zo’n probleem want er is genoeg te doen binnenshuis. Zo is er allereerst de maandagochtend sportkrant van de Volkskrant. Ik ga niet over alle sport lezen … Alleen maar over voetbal … alles over Sparta, Feijenoord PSV en Ajax ... in die volgorde … voor de rest lees ik stukjes over de (wereld)politiek, de EU, Trump, onderwijs, pensioenen, de columns van Arnon Grünberg en Aafje Brandt- Cortsius. Wat ik lees uit die Volkskrant is maar een fractie van wat er in geschreven staat. Ik denk dat ik elke dag 10% lees; meer niet. ‘Zeg die krant dan toch op als je er maar zo weinig uit leest, je kan met je geld vast wel betere dingen doen dan daar elke maand 28 euro aan betalen’. En dàt kan ik nou  niet over mijn hart verkrijgen; ik wil gewoon élke dag wàt van die krant te lezen krijgen  ook al is het maar 10%.

Verder stofzuig ik altijd op zondag en dat had ik deze zondag niet gedaan dus kwam die maandag noodgedwongen binnen zitten goed uit. Het was niet zo vuil: een klein beetje stof waar de was had staan drogen, een  klein beetje blaadjes bij de planten en onder het kleed lag wat stof want daar had ik al drie weken niet gezogen.

Na het stofzuigen wilde ik nog even mijn wc doen omdat mijn vriendin laatst had gezegd dat tie hier en daar een beetje smoezelig was. Binnen een half uur glom mijn wc weer als een zonnetje.  

SNEEUW

Toen ik vanmorgen de deur uitstapte voor een kleine wandeling naar mijn huis was het nog droog. Ik was nog geen kilometer op weg of het miezerde en dat miezeren hield ook aan totdat ik helemaal thuis was. Ik zou nieuwjaarskaarten gaan schrijven naar familie, vrienden en bekenden; logisch wel want naar onbekenden dat soort kaarten sturen heeft volgens mij weinig zin. Ik had twintig kaarten, enveloppen en postzegels gekocht. En daar had ik ruim genoeg aan. Ik heb er nu nog 5 van elk over. Neen, ik heb er nog vier over want er schiet me er plotseling nog een te binnen …..niet echt een persoon maar meer een organisatie waar ik lid van ben: de jokerclub, daar zitten zo’n 12 mensen op en die ga ik niet allemaal individueel een kaartje sturen, nee, daar gaat één kaart heen: Gelukkig Nieuwjaar allemaal.

Raar wel met die nieuwjaarskaarten, ….o ja wat ik ook nog moet melden is dat ik nooit ‘Prettige Kerstdagen en een goed 2018’ wens. Prettige Kerstdagen wens ik niemand toe……nou ja de mensen mogen het dan van mij best wel gezellig en leuk en prettig hebben maar ik stuur daar geen kaartjes voor. Ik stuur alleen maar kaartjes met bijvoorbeeld ‘Happy 2018’ met mijn naam er bij.

Ik ben even geconcentreerd bezig geweest met die kaartenrommel, kijk per ongeluk even naar buiten, zie ik tot mijn ontsteltenis dat het dikke vlokken is gaan sneeuwen. Het blijft gelukkig nog niet liggen, tenminste niet op de straatstenen maar wel op het gras, kunstgras, aarde  en zand. Hoe moet dat nu als de sneeuw werkelijk blijft liggen want ik moet straks nog naar buiten naar mijn vriendin en ik ben als de dood om te vallen, uit te glijden.

Ik ga maar weer verder met die kaarten in de hoop dat het binnenkort stopt met sneeuwen, als het niet stopt zit er niks ander op dan dat ik thuis blijf en een filmpje ga kijken. Ik heb vandaag ook een kaart geschreven aan iemand die ik al heel lang niet gezien heb. Meer dan een jaar denk ik. Haar adres zat nog tussen de adressen van vrienden familie en bekenden dus ik dacht laat ik haar toch ook maar een kaart sturen; we hadden het altijd wel gezellig; we zaten samen in het ziekenhuis. Ik ga al die kaarten natuurlijk pas opsturen na de Kerst….op 27 december stop ik ze allemaal in de brievenbus en niet bij Sandd, want daarvan is er geen een te vinden bij mij in de buurt.

Ik ga nog es even kijken hoe het met die vermaledijde sneeuw is. Het is zondag 11.55 uur en de grasvelden, de trottoirs, de parkeerterreinen, de bomen, de auto’s, alles is bedekt met sneeuw, dat wordt absoluut binnenblijven, dan maar es geen zondagse maaltijd bij mijn vriendin . Ik kan dat filmpje gaan kijken vanmiddag…….en ik heb ook nog een goed boek liggen van een Zweedse schrijver, Karl Ove Knausgärd, dat gaat over de liefde…..zijn vrouw bevalt, waar ik nu aan het lezen ben , van hun eerste liefdesbaby en het is een zeer zware langdurige bevalling, het duurt al 23 uur en de kraamvrouw schreeuwt en vloekt erg veel. Daar in Stockholm sneeuwt het ook volop, daar ligt de sneeuw al meer dan 5 cm hoog, en de baby is nog steeds niet geboren. Ze hoeven voorlopig tenminste niet naar buiten. Maar hoe zal dat aflopen? Blijft het sneeuwen hier en in Stockholm?

KORTEN

De decembermaand is niet alleen veel kouder dan de meeste andere maanden hij is ook veel rijker aan gesnoep. Het begint natuurlijk al eind november met de komst van de Goedheiligman. Maar de snoeperij bereikt een eerste hoogtepunt gedurende de eerste vijf dagen van december. Er gaan in het nieuwe kabinet stemmen op om paal en perk te stellen aan al die Sintniklaas lekkernijen omdat volgens een voorlichtingsmedewerker uit onofficiële bron vermeld wordt dat de volksgezondheid en met name die onder de lagere school kinderen, jong volwassen en vroeg bejaarden huizenhoge vormen dreigt aan te nemen. Het gewicht van de genoemde groepen neem in de periode eind november tot en met 5 december zienderoog toe ….. concreter gezegd de gemiddelde gewichtstoename van genoemde groepen is bij benadering 20 %. Even ter vergelijking,  we zitten nu in 2017, in 2015 lag de gewichtstoename nog duidelijk onder het huidige stijgingspercentage. Er werd toen gesproken van 13,5% en in 2013 was er bij genoemde groepen in het geheel nog geen sprake van gewichtstoename ……sterker:  de groep van 0 – 5 jaar en de groep van 30 tot 50 was in enorme mate aangekomen. Ongelofelijk haast. De overheid maakte zich toentertijd sterk voor een campagne om voor de gevaren van dit ongelimiteerde  eetgedrag te waarschuwen en raar is raar …..het hielp direct maar er kwamen  gelijk weer andere vraatzuchtige groepen voor in de plaats…..groepen, waarop de overheid nu dus weer haar pijlen zal moeten richten. En……dan hebben we het nog niet een gehad over de periode tussen 6 december en 27 december. (De tweede eetpiek genaamd.) Zijn op dit moment met name de lagere school kinderen, de jong volwassenen en de vroeg-bejaarden de zorgenkindjes van het ‘zeg maar’ vreetgedrag….in de decemberperiode zie je  met name van 6 tot 18 december de lagere school kinderen héél wat minder gaan snoepen, het lijkt wel of ze er een beetje genoeg van hebben, van al die zoete rotzooi. De jong volwassenen doen alsof er niks aan de hand is en gaan rustig door met alle vreterij maar wel moet worden gezegd dat er geen sprake is van een stijging hoe gering die ook had kunnen wezen. Dat de groep vroeg-bejaarden onbeschaamd gewoon doorgaat met zichzelf vol te proppen en beslist niet minder dan voor die tijd dat is toch minstens boven alle verbazing verheven mogen we haast wel zeggen. Het behoeft geen enkele verbazing te zeggen dat deze groep in de periode 19 december tot en met 27 december met kop en schouders boven alles en iedereen uitsteekt qua propgedrag. Wie is die groep nou precies vraagt u zich onderhand misschien af. Welnu dat zijn de veelal grijze, gehuwde (of gehuwd geweest zijnde)  mensen tussen de 65 en 70 jaar. Van alle kanten (en ook door zichzelf) worden zij verwend met snoep, koek, etentjes, drankjes en het heel typische is: zij slaan nooit iets af, nooit! Sterker nog, zij geven ook zelden iets weg.  Ho, ho, let wel, over het algemeen dan natuurlijk. Er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen.

Die groep gaat het nieuwe kabinet nu hard aanpakken. De groepsleden hebben blijkbaar inkomsten genoeg om zich dit luxe leventje te kunnen veroorloven dus het kabinet denkt in de richting van een fikse AOW-korting voor deze groep per 1 januari 2018.

GEWICHT

Op dit moment ben ik iets te licht voor iemand van mijn lengte (1,84m). Ik weeg nu 76 kilo en dat zou eigenlijk 80 a 82 kilo moeten zijn voor het mooie. Van de mensen om me heen hoor ik regelmatig dat ik een mager koppie begin te krijgen en van degene die me aanraakt (en me ook wel eens naakt ziet) krijg ik te horen dat mijn ribben onderhand te tellen zijn en ….. dat vind ik heel jammer ….dat ik spillebeentjes begin te krijgen.

Het is nu al een tijdje aan de gang dat vermageren maar het gaat met ups en downs. Ik woon nu bijna tweeëneenhalf jaar in dit huis en toen ik hier kwam wonen woog ik nog 84 kilo. Dat was in september 2015. Ik kreeg toen in oktober 2015 een ongeluk, daarbij brak ik mijn schouder. …..kort daarna merkte ik dat ik mijn eten minder makkelijk door kon slikken (er zat géén stukje schouder in mijn keel) maar alle gekheid op een stokje: het gebeurde wel geregeld dat ik een flinke portie eten voor mezelf had klaargemaakt, bijvoorbeeld:  gebakken aardappelen met speciebonen en vlees en dat ik halverwege geen trek meer had om verder te eten. Ik kreeg gewoon niet voldoende speeksel in mijn mond om mijn eten lekker te kauwen en sappig door te kunnen doorslikken.  Toen dat een paar weken aanhield ben ik maar eens naar de dokter gegaan (Ik was toen 75 kilo) en zij schreef  een receptje uit voor maagbeschermers. Dat heeft toen wel een beetje geholpen ….. mijn speekselproductie kwam weer wat op gang en ik ging iets meer eten . Mijn gewicht kwam in zo’n drie maanden tijd uit op de 78 kilo …. Nog veel te weinig maar het was in ieder geval een begin van herstel. Maar hoe ik ook snoepte en hoeveel ik ook at: zwaarder dan 78 werd ik toen niet.

Nu wil het toeval dat mijn vriendin ook tobt met haar gewicht; ze vindt zichzelf gewoon te zwaar. Om daar wat aan te doen is ze op een lijnclub gegaan. Elke donderdagochtend gaat ze naar de sporthal alwaar de lijnclub dan zitting heeft. Er zitten ongeveer vijftien vrouwen  op die club. Voordat de dames het lijnlokaal in mogen moeten ze eerst gewogen worden door de strenge Lijnjuf. Voor mijn vriendin is dat meestal een groot dramamoment want de laatste weken wordt ze alsmaar zwaarder en dat is allesbehalve raadselachtig want ze kan niet van haar snoeppotten afblijven en dat weet ze zelf ook wel…………….. het lukt haar nu eenmaal niet. De snoeppotten moet altijd gelijk helemaal leeg. Ze denkt er nu over om alleen maar water te gaan drinken en slechts twee á drie warme maaltijden per week te gaan nuttigen.  Het belangrijkste voor haar is gewoon van de snoep af te blijven want als dat haar lukt is ze binnen de kortste tijd vele kilo’s kwijt.

Zoals eerder geschreven weeg ik nu al weer een paar maanden 76 kilo en het is wel weer zo dat ik weinig trek heb. Vroeger at ik altijd elke broodmaaltijd 4 boterhammen, soms wel meer. Nu ben ik blij als ik er twee per maaltijd door mijn keel gepropt krijg.  Misschien moet ik toch gaan snoepen, de snoepvoorraad van mijn vriendin eens oppeuzelen; dan sla ik misschien wel twee vliegen in een klap.