LALLEN

We zitten in ‘Leuk’ een Rotterdamse kroeg in de buurt van de Bergweg. Volgens mijn vriend Iepe móét het daar nu wel gezellig zijn, want het is een Sparta-café. Mijn vriend is er duidelijk al eerder geweest want de barkeeper en hij noemen elkaar bij hun voornaam en ze feliciteren elkaar met het kampioenschap van Sparta. Het is een leuk open café met een warme uitstraling … het effect van het met oud, gebruikt  hout vervaardigd meubilair.  Tegen de ongeblindeerde ramen staat een zestal tafeltjes opgesteld. Daaraan zou gegeten kunnen worden.

Bij binnenkomst bestelde ik gelijk bier voor ons, een fluitje voor mij en vaasje voor Iepe. Hij is een echt zeikerd wat betreft glazen. Het glas van een fluitje moet ie niet, want dat is te breekbaar. Hij heeft al een paar keer zo’n glas kapot geknepen. Daarom neemt ie altijd een iets groter, steviger glas.

Aan de  bar treffen we de voorzitter van de Vriendenstichting van Sparta. Die stichting is eigenlijk een soort permanente lachen-vreten-zuipen vereniging, als ik de woorden van de voorzitter goed begrepen hebben. Ze huren een ruimte onder een tribune waar de feestelijke bijeenkomsten plaats vinden. Het mooiste van die stichting vind ik, dat de winst van al dat gefeest in zijn geheel naar de jeugdopleiding gaat … en dat zijn geen kleine bedragen hoor … dat zijn bedragen met vier nulletjes, vertelde de voorzitter openhartig en ladderzat..

De voorzitter gaat afrekenen, want het is bij negenen en hij moet negen uur thuis zijn. Dat had hij zijn vrouw beloofd; zijn vierde vrouw was dat …hij was nu al 17 jaar bij haar. Ze is nu al een paar maanden erg ziek. … gaatjes in d’r longen … de dokters vrezen voor longkanker; dat zijn ze nog aan het onderzoeken. De voorzitter is tevens haar enige mantelzorger … hij is in de AOW … doet alles voor haar …het hele huishouden … hij heeft nul komma nul hulp … wil hij ook niet.

Hij  moet al een tijd in de kroeg gezeten hebben, die voorzitter, want hij zwalkt behoorlijk als hij richting toilet gaat. Wat hij moet betalen is ook niet mis: 55 euro.  Nou is het wel iemand, die makkelijk een rondje geeft en dat loopt natuurlijk ook op … Hij zal niet echt voor 55 gulden in zijn eentje opgezopen hebben, dan was hij gelijk in elkaar gezakt toen hij van zijn kruk afgleed.

We nemen nog een jonge jenever van het merk Soof. Een Ooievaartje noemt Iepe het. Soof is de fabrieksnaam; Ooievaartje de naam van het jenevertje. Ik vind hem niet zo bijzonder; de dominante smaak van salmiakdrop bevalt me niet zo. Volgens mijn maat moet dit de lekkerste jongen jenever van de hele wereld zijn. Die jenever, die ik van mijn zoon kreeg voor de kerst is tien keer zo lekker. Een Zuiddam was dat.

We nemen om de avond af te sluiten beiden nog een Westmalle en we lallen wat over wie er nou de beste actrice van Nederland is. Mijn favoriet is Carice van Houten …volgens mij kiezen de meeste Nederlanders voor Katja Schuurman ….Iepe koos voor Moniek van der Ven (die is toch dood?!) Een vrouw, die stiekem achter ons had staan meeluisteren vond onze keuze maar niks. Volgens haar is dé actrice van het moment Georgina Verbaan.

Mijn vriend denkt, dat die vrouw zich met ons gesprek bemoeit, om mij te versieren … ‘Ja, zegt hij, ’ze staat al de hele avond zo naar je te kijken.’

En laat ik nou de hele avond nergens erg in gehad hebben. Jammer want ze ziet er best leuk uit: donkerblond lang haar, zachte  groen-bruine ogen en vriendelijk lach … ze neemt er uitgebreid de tijd voor om me te vertellen waarom Georgina Baan zo subliem is en Katja Schuurman zo ‘pet’. Jammergenoeg heb ik helemaal geen tijd voor haar gebabbel. We moeten betalen. Iepe gaat nù nog naar een andere kroeg. Ik moet de laatste trein naar Alexanderpolder zien te halen.

Jeejeepee stopt er even mee.

Voorlopig even geen schrijfsels dus.

Tot later.

RELINGPOTTEN

Gisteren (vrijdag) wilde ik rond vier uur in de middag al wat planten voor op mijn balkon kopen op het marktje vlak bij mij in de buurt maar de plantjeskraam was al ‘gevlogen’. Ik vroeg nog aan andere marktkooplieden waar de kraam ineens gebleven was … ze wisten me te vertellen dat die jongens er altijd al vroeg mee ophouden. Ergens tussen drie en vier vertrokken ze meestal. Dus ik had een typisch geval van pech gehad .. net te laat.

Ik heb bij Action een zestal grote bloempotten gekocht voor op het balkon. Niet voor op de vloer maar om over de reling van het balkon te zetten. Ze heten dan ook heel toepasselijk relingbloempotten. Ik heb in mijn hoofd gezet om die potten dit weekend met aarde en planten te vullen, dus nu die markt hier niks te bieden heeft, moet ik naar de markt in het centrum op de Binnenrotte. Van mijn buurvrouw, die toevallig net zulke relingbloempotten heeft als ik, hoor ik, dat zij de plantjeskraam hier vlakbij nog wel had aangetroffen. Ze had er alleen niks gekocht want ze vond de geraniums (ze wil uitsluitend geraniums) te duur. Ze verkochten er daar drie voor een tientje. Drie geraniums.

Met die prijs in mijn hoofd val ik bijna achterover van verbazing van de prijs van de geraniums bij de eerste de beste plantjeskraam, die ik zie op de centrummarkt: drie geraniums voor drie vijfenzeventig. Ik wil niet alleen geraniums in mijn potten. Ik koop 12 geraniums; in elke pot komen er twee. Ik wil ook vlijtige liesjes hebben, daarvan gaat er in elke pot één. De vlijtige liesjes kosten een euro per stuk. Daar ben ik dus zes euro aan kwijt. In totaal kosten die plantjes me dus eenentwintig euro. Maar nu gebeurt het vreemde: meestal geef je als koper de verkoper fooi … maar nu krijg ik een fooi van de plantjesverkoopster: ‘Geef maar twintig euro,’ zegt ze … dat is nog eens boffen!

Binnen vijf minuten ben ik klaar op de markt en stap weer snel de metro in naar  Prinsenland. Het is heerlijk rustig in de Metro, tot dat een Antiliaanse moeder met twee volwassen dochters instappen. Zelden heb ik mensen zo hard in het openbaar vervoer horen praten. … ze hadden geen ruzie … oh nee … ze hadden,  aan het lachen te horen een heel amusant gesprek maar voor mij helaas onverstaanbaar …  maar wel leuk. Ik zat vlak achter die drie met die achttien plantjes op mijn schoot … die waren allemaal erg rustig … ze verlangden duidelijk naar hun relingpotten.

Eerder deze week kocht ik bij de Bazar, ook een leuke zaak, echt, lijkt een beetje op Action maar dan anders, twee zakken potaarde, heel redelijk geprijsd: 1,50 per zak.

Dus toen ik met de plantjes thuis kwam, moe van het gesjouw, want voor mijn gekwetste rechterarm is een klein beetje sjouwen al gauw zwaar, maakte ik eerst een kopje koffie. Snel daarna ging ik met plezier aan de slag om de potten te vullen met aarde en plantjes.

Vanachter mijn PC kijk ik nu uit op mijn balkon dat duidelijk opgefleurd is met dat zestal kleurrijk gevulde relingpotten. Ook de relingpotten zelf zien er blij uit nu ze eindelijk gevuld zijn.

FEIJENOORD

Nu de Marathon is gelopen en Sparta kampioen is geworden van de Jupiler League valt er voorlopig weinig meer te doen in Rotterdam. Tuurlijk: Feijenoord moet de KNVB-beker nog winnen maar ik moet nog zien of dat ook daadwerkelijk gaat gebeuren. FC Utrecht is ook niet de gemakkelijkste tegenstander. Ik dacht zelfs dat Feijenoord dit seizoen al twee keer verslagen was door dat team. Maar dat weet ik niet zeker. Misschien dat Feijenoord die beker kan winnen als Kuijt weer helemaal de oude is, want in de laatste twee wedstrijden werd hij gewisseld en dat zal trainer Giovanni van Bronckhorst niet voor niets hebben gedaan. Misschien was die wissel hem wel ingefluisterd door adviseur Dick Advocaat … hoe dan ook, je zag heel duidelijk dat Kuijt er zwaar de pest over in had.

Zoals de trouwe lezer van deze stukjes wel zullen weten houd ik meer van Sparta dan van Feijenoord en toch was er een periode dat ik om de veertien dagen in de Kuip zat. Dat was in de periode 1963 – 1970 toen ik vlakbij de Kuip woonde (in IJsselmonde).

In die periode zag ik dat langzaamaan een Europees top-elftal gebouwd  werd met kettingroker Ernst Happel als de eigengereide trainer van het stelletje Rotterdamse doordouwers.

Met de keepers: Pieters Graafland en Treijtel;

de achterspelers: Laseroms, Israël, Kerkum en Veldhoen;

het gouden middenveld: Jansen, van Hanegem en Hasil;

en de voorhoede: Wery, Kindvall en Moulijn.

Ik zie ze allemaal nog zo voor me. Ook zie ik voor me hoe makkelijk de veel hoger aangeslagen Italiaanse topclub AC Milaan in 1970 verslagen werd door Feijenoord  via de fenomenale afstandsschoten en combinaties van Wim Jansen en Wim van Hanegem. Na de winst op AC Milaan stond Feijenoord in de Europa Cupfinale, die dat jaar gespeeld werd in Milaan. Tegen de Schotse club Celtic moest Feijenoord het toen opnemen. Ik was inmiddels al zo veel Feijenoord-  supporter geworden dat ik besloot om Feijenoord liftend achterna te reizen naar Milaan. Zelfs kreeg ik mijn toenmalige vriendin, die helemaal niets om voetballen gaf, nog zo gek om samen met mij daarheen te gaan. De liftreis was een fluitje van cent; binnen twee dagen (en een doorreisde nacht) waren we in Milaan en toen we er eenmaal waren hoefden we de rood witte sjaaltjes, shirtjes, toeters en andere attributen maar achterna te lopen om op de feestelijke supportersverzamelplek voor de kathedraal van Milaan te komen. Het was trouwens niet alleen rood en wit wat daar de toon aangaf ook wemelde het van het groen en wit van de Celtic-aanhang. Het prettige was dat destijds beide supportersgroepen geen enkele agressie in zich hadden. Er werd op dat grote plein met elkaar gepraat, gelachen, gevoetbald en … gedronken. Er zijn daar vriendschappen voor het leven gesloten. Ook tijdens en na de wedstrijd die Feijenoord, na verlenging, uiteindelijk met 2 – 1  won, bleef de sfeer gemoedelijk. De Schotten hadden alleen wel heel erg veel alcohol nodig om het verlies van hun cluppie te kunnen dragen.

Mijn vriendin en ik hebben de volgende dag de eerste trein terug naar Rotterdam genomen, omdat we (… ik) de huldiging op de Coolsingel ook nog wilden meemaken maar daarvoor kwamen we net te laat. We hebben echt wel wat gemist gezien de bergen feestelijk afval voor het stadhuis en op het Stadhuisplein: flesjes, bekers, veel rood gekleurd kantenpapier, gescheurde Feijenoordvlaggetjes en niet te vergeten de penetrante urinegeur

KAMPIOEN

Vandaag, 11 april 2016,  wordt Sparta kampioen. … althans dat hoop ik … zeker weten doe je zoiets nooit. We gaan vanavond  naar het Kasteel, de Sparta burcht. Met zijn vieren: mijn zus, mijn zoon en een vriend van me.  De kampioenswedstrijd Sparta  –  Jong Ajax, begint om acht uur. Mijn vriend  zie ik om kwart voor acht bij het eindpunt van lijn 8. Ik móét hem zien wat hij heeft het kaartje voor mijn zus. Hij had eerst iemand anders mee willen nemen maar die kon vanavond bij nader inzien niet. Die dacht dat het duel een week eerder was. Mijn zus ontmoet ik om tien voor zeven op het metrostation Prinsenlaan en mijn zoon zal rond kwart over vier bij mij thuis zijn. Hij werkt vlak bij mij in de buurt en ik heb hem uitgenodigd om een hapje bij mij mee te eten.  

Omdat het een lenteachtige middag is, heb ik besloten om witlofsalade met zalmburgers en puree te eten. Makkelijk en toch lekker … bovendien voordelig want de zalmburgers zijn deze week in de aanbieding bij Albert Heijn.

Het is altijd lekker om bij een ietsje warmer weer, zoals dat van vandaag bijvoorbeeld,  deze maaltijd voorgeschoteld te krijgen. Alleen in dit geval moet ik hem zelf bereiden. Nou, vooruit dan, even gauw het recept van witlofsalade voor twee personen.

4 witlofstronken klein snijden, harde stukken er uit halen.

2 appels schillen, in vieren delen, klokhuis eruit halen en de appelparten in kleine stukjes snijden

2 bananen (schil eraf natuurlijk!)in schijfjes snijden

2 flinke handen rozijnen

Dat allemaal in een grote pan doen, door elkaar scheppen en overgieten met twee kopjes sinaasappelsap.

De zalmburgers bakken volgens de aanwijzingen op het pak

De puree klaarmaken volgens de aanwijzingen op het pak.

Als de maaltijd is opgediend is het lekker om nog één of twee handjes  pinda’s door de salade te mengen.

Ik schreef het al: ‘Makkelijk en toch lekker’.

Ik kies bij deze maaltijd als toetje een Danoontje Muesli, trouwens ook al een aanbieding van Albert Heijn. Tja, ik moet, na mijn scheiding, op de kleintjes letten. Maar goed … wij hebben van deze licht verteerbare maaltijd genoten.

Mijn zoon blijkt erg moe te zijn geworden van zijn werkdag en omdat we toch vroeg klaar zijn met eten, half zes is het pas,  kan hij best wel even een dutje doen. Om half zeven zal ik wakker maken, zeg ik hem. Luid snurkend brengt hij dat uurtje door.  Vlak voordat ik hem wil wakker maken krijg ik een sms-je van mijn zus: ze staat al op het metrostation … twintig minuten voor de afgesproken tijd!! Daar word ik nu ‘un peu nerveux’ van. Goed, eerst mijn zoon wekken. Die komt tollend mijn bed uit en maakt zich gereed om met zijn auto richting Kasteel te rijden. Hij hoopt op een parkeerplekje dichtbij, tevergeefs denk ik. Samen stappen we om kwart voor zeven de deur uit. Hij naar zijn auto ik naar de metro waar mijn zus ongetwijfeld ongeduldig staat te wachten. Als ik bij het metrostation ben aangekomen, merk ik dat ik mijn OV-chipcard niet bij me heb. Die zit nog in mijn lentejasje, waar ik, gezien het aangename weer van vandaag, mee buiten heb gelopen. Omdat het nu, zo in de avonduren , wat frisser wordt,  heb ik voor alle zekerheid mijn winterjas maar aangetrokken … ja en je zit toch ook bijna twee uur roerloos naar dat voetballen kijken, dan kan je maar beter goed gekleed zijn dacht ik zo. Maar ja, die OV-chipcard zit thuis in dat lentejasje, dus ik kan wel weer mooi terug naar huis. Vijf minuten terug en ook weer vijf minuten heen. Het wordt al met al een zenuwachtige bedoening om nog op tijd in Spangen te zijn. Godzijdank waren wij op tijd … om kwart voor acht bij het eindpunt van lijn acht alwaar mijn zus het kaartje dat mijn vriend over heeft koopt.

Waar mijn zoon nu uithangt weten we niet maar we gaan gewoon het Kasteel in want we vinden elkaar toch wel: we hebben immers vier genummerde zitplaatsen naast elkaar.

Als ik de Kasteeltribune oploop zie ik mijn zoon al zitten, met drie lege plaatsen naast hem, die zijn voor ons natuurlijk. We zwaaien even naar elkaar. Mijn zoon koopt nog even wat te drinken voor ons vieren; drie bier en voor zichzelf een cola, want hij moet nog rijden.

Lang hoeven we niet te wachten voor de kampioenswedstrijd begint. Precies om acht uur.  Om een lang verhaal kort te maken: Sparta wint met 3 – 1 van Jong Ajax en is door dat resultaat kampioen van de eerste divisie en speelt volgend jaar weer eredivisie.  

Mijn zus, mijn zoon en ik keren na afloop blij verheugd huiswaarts en mijn vriend stort zich in de feestelijke drukte op het voetbalveld.

MARATHON 2016

Het is deze zondag weer Marathon in Rotterdam; lekker weer ook.

Gisteravond werd ik gebeld door vriendin Mies of ik samen met haar iets wilde doen. Op zich doe ik altijd graag iets met haar maar nu had ik al in mijn hoofd gezet dat ik ‘Marathon’ zou gaan kijken. Dat zei ik haar ook en ik kreeg het antwoord, dat ik al min of meer verwachtte:

‘Oeps. Dus jij wilt morgen de  drukte in … nou, ik had meer het idee de richting van Vlaardingen op te gaan …  meer de rust op te zoeken dus. Maar aan de andere kant , Jee, ik vind het wel weer leuk om jou weer eens te zien, het is alweer een tijd geleden… weet je wat, ik  laat je morgenochtend wel weten wat ik doe.’

Ik haal een slavinkje en geblancheerde snijbonen uit de vriezer voor het avondeten. Even na twaalf uur ga ik naar buiten. Ik ga lopen naar het Kralingse Bos, waar omheen veel Marathon is. Mijn rugzak heb ik gevuld met drinken, fruit en brood en al gauw moet ik mijn jasje er ook nog bij proppen.

Twintig minuten lopen is het van mijn flat naar de Boszoom. Die Boszoom oversteken is nog een hele toer. Een oneindige stroom hardlopers maakt dat vrijwel onmogelijk.  Ik moet zeker tien minuten wachten eer zich een mogelijkheid voordoet om over te steken. Het enthousiasme van zowel het publiek als de lopers is hartverwarmend.  Op het deelnemersnummer voor op het shirt van de loper, lees ik zijn of haar voornaam.  Het leuke daarvan is dat het toejuichende publiek, de naam van de loper gaat scanderen. Langs de Boszoom wordt  luid  geapplaudisseerd voor een loopster met de naam Leida op haar shirt. Als haar naam langs de kant wordt gescandeerd, geniet ze daarvan; het is voor Leida duidelijk een stimulans.

Maar goed, ik ben overgestoken en wandel nu door het bos naar Crooswijk waar ook hele hordes hardlopers en toeschouwers actief zijn.

In het Kralings Bos is het rustig. Ondanks het fraaie weer. 

Ik zie een zwaan met zijn kop voor voedsel naar de bodem van de plas duiken; zijn achterste helft steekt boven  het water uit. Twee grote ganzen passen samen langs het water op hun elf kleine donzige ganzenpropjes en een eindje verder, op een afgezet grasveld, staat een vijftigtal schapen het gras kort te grazen. Het valt me op dat veel van die schapen hier een vieze kont hebben alsof ze zich nog even in hun stront hebben rondgedraaid.

Ik check even mij smartphone. Mies heeft geprobeerd me te bereiken toen ik in de herrie langs de Boszoom stond. Ze heeft uiteindelijk een smsje gestuurd.’  ‘Sorry dat ik vanmorgen niet gebeld heb, maar nu je toch in  de buurt bent eet je toch lekker bij mij mee, ik heb allemaal l;ekkere verse dingen in huis.’

Ik antwoord,  dat Ik het heel jammer vind dat ik haar aanbod moet afslaan; thuis staat mijn avondeten al te ontdooien en aan eten weggooien begin ik niet.  Misschien kunnen we volgende week wat kunnen afspreken?

Ik ben nu op de dolle Marathonkermis op de Boezemweg. Een veel te luidruchtige deejee. Toeschouwers die door lopers gezien wil worden staan met grote en kleurrijke ballonnen in hun hand te springen; sommigen uit het publiek zijn op vuilcontainers gaan staan en zwaaien lachend met erg grote, fel gekleurde nephanden.

Wat me wel het meeste van alles deugt doet is dat ik zowel onder de lopers als bij het publiek veel meer dan andere jaren, duidelijk herkenbare  aanhangers zie van de Rotterdamse voetbalclub Sparta. Dat is ook wel een beetje logisch nu  Sparta morgen (maandag) kampioen zal worden.

Hongerig kom ik, na een metroritje,  tenslotte thuis van die paar uurtjes Marathon.  Ik kan me wel voor mijn hoofd slaan. Die snijbonen en die slavink zijn niet te vreten … had ik nou maar ‘ja’ gezegd tegen dat aanbod van Mies

Afspraakje

Op vrijdag is in mijn woonwijkje altijd een markt. Een vrij dure. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben.

Gisterenmiddag had ik van drie tot vijf in het Westerpaviljoen een afscheidsborrel met drie mensen, Oran, Arzu en Lisa van de ‘G-Groep Therapie’. Het was wel even gezellig; we hebben wat gepraat, bier en wijn gedronken en … Rotterdamse bitterballen gegeten … vraag me niet wat er Rotterdams aan die bitterballen was. Lang niet iedereen van de G-Groep was er. We waren in totaal met z’n negenen. Helaas konden er gisteren maar vier gisteren komen.

De G-Groep ‘Therapie’ wil helpen problemen op te lossen met behulp van een G-schema bestaande uit 5 G’s:  gebeurtenis, gedachten, gevoelens, gedrag, gevolgen. Om dat schema te kunnen invullen moet je jezelf de volgende vragen stellen:

1.        Gebeurtenis:    Waar was ik en wat gebeurde er

2.        Gedachten:       Wat ging er door mijn hoofd? Wat voor gesprek voerde ik in mezelf

3.        Gevoelens:        Wat voelde ik. Hoe voelde ik me?

4.        Gedrag:              Wat deed ik toen? Of: wat liet ik achterwege. Wat ging ik uit de weg.

5.        Gevolgen:           Wat waren de consequenties van mijn gedrag voor mijzelf of mijn omgeving? Is er verschil in de gevolgen op korte en de lange termijn?

De groep is tien keer bijeen geweest, tien keer anderhalf uur. Enkele dagen na de groepsbijeenkomst was er dan een individueel gesprek met een van de groepsleiders. De G-Groep is een behoorlijk arbeidsintensieve training omdat je bijna dagelijks G-schema’s moet maken als je tenminste wat aan deze training wil hebben.

Aan het einde van de training werd van iedereen gevraagd  een doel te formuleren waar hij naar aanleiding van deze training mee aan de slag wil gaan.

Ik heb mij ten doel gesteld om elke week minstens twee à drie ‘events’ (afspraken) te organiseren. Ik ben na mijn echtscheiding nogal bang geworden om te vereenzamen.

Als ik op een vrijdagmiddag bijvoorbeeld in mijn agenda zie dat er voor een komende week nog niet voldoende afspraakjes staan, dan moet ik iets gaan doen: bellen, mailen, praten … (dus lezer opgepast; ik zou op zomaar een vrijdagmiddag contact met je kunnen zoeken voor een afspraakje).

Nu is het vandaag toevallig vrijdag en een blik in mijn agenda leert dat de volgende week al helemaal ‘vol’ is. Het doel is gehaald!

Maandag komt mijn oudste zoon bij mij eten en daarna ga ik met hem en een nog een kennis naar Sparta kijken (Sparta; wordt misschien wel kampioen of is het dan al). Dinsdag ga ik, na de fysiotherapie bij een vriend eten en donderdag ga ik koken voor Lenie, de vrouw, die een paar weken mijn huis mooi schoon heeft gehouden.

Tot nu toe haal ik het doel vrij gemakkelijk en ik vind het nog leuk ook om te doen. Met mezelf heb ik afgesproken dat wanneer ik op vrijdag middag de afspraakjes rond heb, ik mezelf mag belonen. Ik gun mezelf dan een een Westmalle. Ter stimulans heb ik alvast wel een kratje Westmalle in huis gehaald.  Vandaag heb ik dat biertje zeker wel verdiend. Proost! 

BANEN ZWEMMEN

Misschien heb ik er al eerder wat over geschreven. Sedert 1 april jongstleden is  vlakbij mijn huis een  nieuwe wijkaccommodatie geopend met onder andere een zwembad en een fitnessruimte. Behalve sportactiviteiten worden er in het gebouw ook allerlei culturele en maatschappelijk werkachtige dingen gedaan. Ook kan je daar je bloed laten prikken, iedere week zit er iemand om je te helpen met belastingzaken en niet te vergeten: je kan er voor een zeer schappelijke prijs (7 euro) een driegangen maaltijd nuttigen. Dus het wonen in Prinsenland is een stukje aantrekkelijker geworden.

Vooral met dat zwembad en die fitnessruimte ben ik in mijn nopjes. Bij die fitness zit ook nog een ruimte voor groepsactiviteiten als yoga en spinnen.

Ik ben afgelopen zaterdag lid geworden van die sportclub. Zondagochtend lag ik al om zeven uur in dat zwembad om een uurtje banen te zwemmen. Ik had me heel stoer voorgenomen om daar elke dag  om zeven uur mee te beginnen. Maandag was ik er ook weer vroeg bij maar dinsdag kon ik het al niet opbrengen. Ik drukte de wekker in en bleef tot half negen in mijn bed liggen. Vandaag, woensdag, was ik wel weer om zeven uur present in het zwembad. Tijdens het zwemmen schrok ik even van een vrouw die langs de kant van het bad,  met een rood aangelopen hoofd,luidruchtig stond te hoesten. Ik zwom even naar haar toe om te kijken of ik wat voor haar kon doen; ze maakte me hoestend en proestend duidelijk dat ze een slok water naar binnen had gekregen en dat het zo wel weer zou gaan. Okee dan.

Het is een heel mooi zwembad met een lekkere watertemperatuur: achtentwintig graden. Fijn vind ik ook, dat de omgevingstemperatuur van het  zwembad aangenaam is. Ik sta niet gelijk te bibberen van de kou zodra ik uit het water kom. Desalniettemin is de toeloop nog niet groot … ja, zou je  zeggen: hoevelen zullen er nu zo achterlijk zijn om voor banenzwemmen zo vroeg uit bed te komen? Nou, niet veel dus. In die drie dagen dat ik er was waren er steeds hooguit tien anderen.  In andere zwembaden heb ik toch wel meegemaakt dat het zo vroeg in de ochtend veel drukker was … misschien komt dat hier nog wel. De douches zijn hier prima: goed warm en de kleedhokjes zijn lekker ruim. Meestal zijn die hokjes zo gemaakt dat je er nauwelijks je kont in kan keren. Dit stukje lijkt trouwens zo langzamerhand wel een reclamespot voor dat bad.

Ik wilde vandaag ook wat uitproberen in de fitnessruimte; kijken hoe mijn herstellende schouder en arm het houden. Ik heb gecrost, gefietst en geroeid en zowaar het ging allemaal goed. Nou is dat voor wat het fietsen betreft natuurlijk niet zo wonderlijk want daarvoor hoef ik in de sportschool alleen maar mijn benen in beweging te zetten.

Eigenlijk had ik vandaag ook nog aan een yogales willen meedoen; helaas ontbrak mij daarvoor de tijd. Ga ik volgende week uitproberen. Ik zal zeker niet aan alle oefeningen kunnen meedoen. Met de helft zou ik al blij zijn.

Een paar weken terug was ik al bij de sportschool wezen informeren naar de kosten en toen hoorde ik dat voor het zwembad en sportschool samen vijfendertig euro per maand gevraagd werd. Eerlijk gezegd vond ik dat nogal duur, want bij mijn laatste sportschool, FIT4FREE, betaalde ik vijftien per maand; dan zonder zwembad.  Vrijwel iedereen in mijn omgeving die ik hierover sprak vond het wel een goeie prijs, zeker met dat  zwembad inbegrepen.

Ik heb me toen die luxe maar gegund.