Ik stond op de galerij van mijn flatgebouw op mijn gemak in
de verte te turen. Het was lekker
weer….echt lekker weer geen 32 graden maar zo’n 24 graden…dat vind ik nou
lekker. Ik kijk uit over een lagere school, een schoolplein en een rij van een
aantal bomen. Daartussendoor zag ik op ongeveer 200 meter nog een stuk van de
belangrijkste straat bij mij in de buurt: de Prinsenlaan. Mijn oog viel op een
stel ( twee) jongens, die op die
Prinsenlaan druk gebarend met elkaar in de weer waren. De ene had een groen
truitje aan en een rode korte broek de ander een rood truitje en een groene
korte broek. Ze liepen een beetje tegen
elkaar aan te duwen maar het leek voor mij als verre toeschouwer vrij
onschuldig. Nu eens zette de een het op
een lopen en ging de ander daar achter aan, tot hij hem had ingehaald en zette
hem dan tegen de dichtstbij staande boom. Vervolgens liep degene die los was van de boom
( die met het rode truitje)weer door terwijl de groene trui tegen de boom bleef
staan. Enige tijd althans. Hooguit een minuut want was die minuut voorbij dan
stormde die groene weer op die rode af maar dit keer verliep het iets minder
ludiek dan ik eerst dacht dat het was. De groene was een enorm rappe loper die
in een mum van tijd zijn vriend (?) had ingehaald. De rode snelde in zijn
enthousiasme (of angst) het fietspad op ,waar juist een moeder met kind voòrop
de fiets aan kwam fietsen en waar hij met volle vaart tegenaan liep. De moeder
viel`, het kind viel en beiden bleven liggen. De rode die het ongeluk had
veroorzaakt was op de been gebleven. En boog zich over moeder en kind heen. De
groene wist zich geen houding te geven. Hij stond meer een beetje te springen
en met zijn lijf te draaien waarschijnlijk omdat hij zich wel schuldig voelde
maar niks aan de onstane situatie wist
te doen. Van de afstand waarop ik stond kon ik weinig zien en ook weinig doen.
Ja, hooguit als het nodig was zou ik als getuige mijn bijdrage kunnen leveren aan
dit voorval. Maar voorlopig bleef ik rustig op mijn galerij gefocust op het
verrassende voorval van zo even.
De groene begaf zich naar het drietal dat direct bij het
ongeval betrokken was. Die begon aan de rode te trekken. En in zijn oor de
praten (schreeuwen). De rode had zojuist de moeder op de been geholpen, haar
kindje (of het een dochter of zoon was kon ik niet zien)lag nog op de grond. Zo
te zien (voor mij) was er geen grote lichamelijk schade. De rode pakte het
kindje op van het fietspad en gaf het aan de moeder in haar armen. Toen kwam de
groene weer in actie. Hij nam de fiets op maar niet om hem terug te geven aan
moeder en kind; nee, hij spurtte er mee weg en de rode ging er achter aan de
groene sprong op de fiets en de rode sprong achterop en ze fietsten zo hard ze
konden in de richting van het Kralingse bos. Toen kon ik natuurlijk 112 bellen.
Hoe het afgelopen is weet in niet.
Die vrouw heeft daar nog lang gestaan met dat kindje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten