Ik heb nu eigenlijk alles
wel zo’n beetje in mijn nieuwe huis. Nog niet echt alles, qua spullen bedoel ik dan vooral. Een paar dingen nog niet, een
knoflookpers bijvoorbeeld en zo’n driehoekig afvalbakje voor in de ‘gootsteen’
zal ik maar zeggen. Hoe noem je dat eigenlijk in deze tijd … wasbak? Voor de
sfeer ’s avonds zou het mooi zijn, als
ik er twee schemerlampjes bij zou hebben … en zo zijn er nog wel wat dingetjes.
Laatst had ik hier iemand
over de vloer, ik weet niet eens meer wie precies, ik dacht, dat het een van
mijn zonen was, die me opeens verbaasd aankeek toen hij zag dat ik
eenpersoonsbedje in mijn slaapkamer had staan:
‘Waarom heb je geen
tweepersoonsbed genomen.’
‘Ja,’ dacht ik, ‘je mag
drie keer raden. De reden is natuurlijk heel simpel: ik zie mezelf niet zo gauw
een vrouw verleiden om bij mij in een tweepersoonsbed te kruipen. Vandaar dat
eenpersoonsbed, jongen ... voorlopig ruim voldoende.’
Eerder schreef ik al dat
ik voor mijn gevoel ‘maar’ twee vrienden had, mijn zoon Freek en Kawus, bij wie
ik een tijdje gewoond heb. Langzamerhand begin ik ook het gevoel te krijgen dat
er een vriendschap met een vrouw zou kunnen ontstaan. Zij heet Ina en we doen sedert
twee maanden wel eens wat vrijwilligerswerk samen, we zijn een keertje naar de
bios geweest, we fietsen soms een eindje en morgen ga ik voor haar koken.
Ina is tien jaar geleden
gescheiden en heeft een zoon van twintig, die ik nog nooit gezien heb. Mijn
zonen heeft zij trouwens ook nog nooit gezien. In de wijk Honderd-en-tien morgen woont ze, dat is voor
mij zo ongeveer aan de andere kant van de wereld. Er zijn op dit moment geen
andere vrouwen om mij heen.
Hoewel ik mijn ex ook nog wel
regelmatig zie en spreek in het kader van de afhandeling van de echtscheiding
en zelfs ook zo af en toe nog voor iets gezelligs zoals het bezoek in augustus aan
de 3 Parijse dierentuinen. Zij, mijn ex,
nodigde me ook uit om, twee keer zelfs, haar verjaardag te komen vieren. Een
keer op zaterdag 10 oktober (ze is eigenlijk vrijdag de 9e jarig)
dan komen haar vrienden en vriendinnen . Ze vroeg me: ‘vind je het niet eng om
dan te komen?’ … hoe dat zo?? vraag ik me af … zou ze haar nieuwe vriend dan die avond aan
ons voorstellen? … dat zou ik wel erg eng vinden! Acht dagen later viert ze
haar verjaardag nog een maar dan alleen voor het gezin en ondanks dat ik het
leven van drie van de vier leden van dat gezin geruïneerd zou hebben, ben ik
toch van harte welkom op die
gezinsverjaardag op zondag 18 oktober. Dat is nog es mooi!
Ik zie, spreek en mail Ina,
nu zo af en toe. Een klik is er (nog) niet. Dat komt waarschijnlijk, omdat ik
het gevoel heb dat zij mij als een zielig object beschouwt in haar
antivereenzamingsproject. Pas wanneer ze
die ‘drive’ loslaat en mij laat aanmodderen met mijn eigen worsteling tegen de
eenzaamheid, wordt het misschien wel wat. In ieder geval wordt het dan wel wat
rielekster.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten