DAMMEN

Om twee uur precies ging de bel. Nico was altijd keurig op tijd voor onze wekelijkse dampartij.  Ik liep naar de intercom om de deur te openen en in één moeite door, liep ik naar de keuken om het koffiezetapparaat aan te zetten. We damden altijd aan de eettafel en daar stond het dambord al klaar. Met alle stenen in de juiste startpositie.

‘Goeiemiddag,’ klonk, zoals gewoonlijk, het  opgeruimde stemgeluid van Nico. ‘Ha die Nico,’ antwoordde ik.

‘Zo.’ zei hij, ‘ik zie de stenen al in de starthouding liggen, zullen we dan maar meteen beginnen, Jee’?

‘Ik vind het goed maar wil je niet eerst wat drinken? Ik ben koffie aan het zetten, het is binnen vijf minuten klaar.’

‘Okee, dan wachten we toch even op de koffie, Jee.’

 ‘Zeg, Nico je weet toch nog wel dat we tot voor kort een volkstuin hadden?’

‘Ja, natuurlijk weet ik dat, zo lang is dat nou ook weer niet geleden.’

‘Kan je je nog herinneren dat we daar zo’n leuk klein koelkastje hadden staan? Zo eentje die op 12 volt, op gas en op 220 volt kon ‘draaien’.

‘Jaaaa, dat weet ik me nog wel te herinneren, die stond daar in het hoekje van het keukentje. Dat was nog geen goedkoop dingetje hè, Jee? Kan ik me tenminste herinneren.

‘Neen hij was nog uit de guldens tijd en we hebben er ruim veertienhonderd gulden voor betaald! Wat een geld hè? ‘

‘Nou, zeker een hoop geld,’ Jee.

‘En jammer genoeg hebben we er nooit zo veel aan gehad, want hij vrat energie. Onze accu was na een halve dag koelen al  leeg en dan begon het ijs al te smelten. Maar nu we de volkstuin hadden opgezegd was tie overbodig geworden en konden we hem dus verkopen. Het ding was nauwelijks gebruikt; zo goed als nieuw eigenlijk. Dus ik dacht daar kunnen we best nog wat voor terugkrijgen; toch op zijn minst wel 100 euro, ja, want hij was natuurlijk wèl 15 jaar oud. Een kennis van Carole, mijn ex, is havenmeester en die zou een advertentietje bij hem in de haven ophangen, want dit koelkastje is bij uitstek geschikt voor op een bootje.

Het duurde niet lang of er belde iemand, die belangstelling had. Waar moest ie wezen en hoe kwam die daar …  goed … hij kwam de volgende dag al en bekeek ons koelkastje van binnen en van buiten van onder en van boven en bracht toen zijn bod uit. Ik was er zelf niet bij, waar ik je nu over vertel , Nico,  dat heeft Carole me allemaal verteld.’

‘Ik ga nu eerst even koffie inschenken, wil jij er een stukje amandelspeculaas bij, Nico? Ja, ze hebben bij de Jumbo nu al allerlei Sinterklaassnoepgoed in de winkel liggen … belachelijk toch … wil je? Of niet?

‘Ja, doe maar Jee, maar niet zo’n groot stuk, hoor, want ik krijg de laatste tijd een veel te dikke pens.’

‘…. dus die knakker bood het astronomische bedrag van tien euro. Ik viel haast van mijn stoel toen ik dat hoorde. Ik zal toevallig op een stoel toen Carole me dat vertelde.’

Ik zei tegen haar: ’Je hebt dat bod toch zeker niet geaccepteerd en die vent de trap afgeschopt? ….. ze had het bod aanvaard ……  ja , zei ze nog eens, om haar gedrag te vergoelijken, het ding was al 15 jaar ouhoud ...

Ik durf er om te wedden dat hij die koelkast gaat verpatsen voor minstens tweehonderd euro.

Carole was al blij dat het ding uit mijn oude slaapkamer weg was, zei ze. Ik persoonlijk  had hem dan nog liever bij het grof vuil gezet, dan mijn hand op te houden voor dat lullige tientje.

Voor mezelf is het ook een lelijke tegenvaller dat dat koelkastje maar een tientje opleverde, want ik had op minstens 100 euro gerekend en daarvan had ik dan recht gehad op de helft als gevolg van de scheiding tussen Carole en mij. Voor die vijf euro ga ik echt mijn hand niet ophouden.