ADRIE

 

In de super schiet ze me opeens aan, mijn buurvrouw Adrie: ‘Ik ga dalijk naar Blijdorp!’

Wat leuk, kan je dat kleine olifantje zien; het zal wel druk zijn

O, ja? Ze lacht, haar mooie grote ogen stralen.  

Ze loopt een beetje moeilijk met die zware boodschappentas aan haar rechterarm. Haar linkerarm kan ze niet gebruiken; verminkt door een ongeluk met  een tram.  Ze was tien toen ze met een stel vriendinnetjes ‘trammetje ging piepen’: aan de zijkant van zo’n oude (rijdende) RET-tram op zo’n  opstapplank springen en dan voor de lol een eindje gratis meerijden …… haar vriendinnetjes deden het allemaal goed … Adrie zij sprong net mis en kwam met haar arm gedeeltelijk onder die tram ….

Je gaat met de Rotterdampas zeker?

Ja, dan kost het maar vijf euro, dus …..

Gaat je vriend ook mee?....

Ja, natuurlijk, maar hij heeft geen Rotterdampas;  hij moet 25 euro betalen, wel een beetje duur maar…

We zijn bijna bij onze flat, Adrie’s vriend is inmiddels tientallen meters achterop geraakt. Hij sjouwt zich een ongeluk aan die twee overvolle rode Dirk van der Broek tassen.

Hij heet Henk, mijn vriend, hij zit in Maasluis bij begeleid wonen …. het ene weekend komt hij bij mij en het andere weekend ga ik naar hem.  Nu is hij bij mij.

Okee, Adrie en Henk, veel plezier in Blijdorp; ik hoop dat het vandaag niet te veel plenst.

Ze vindt het duidelijk leuk dat Henk bij haar is. Hij is nog maar pas haar vriend en voor het eerst in de bijna zes jaar dat ik haar zie verft ze haar haren kastanje bruin, stift ze haar lippen en maakt ze haar ogen op. Sinds Henk in haar leven is, is ze actiever, levendiger, vrolijker  geworden … kleedt ze zich vlotter. Wat ook meespeelt is het feit dat ze een leuk, wat nerveus, hondje uit het asiel heeft opgevist, Lady noemde ze haar.

Ontroostbaar was ze toen ze haar vorige hondje, een wit poedeltje,  Blacky,  moest laten inslapen. Blacky was destijds haar ‘alles’. Ze was duidelijk depressief, liep traag, met gebogen hoofd over straat; ze leek wel een oud vrouwtje, terwijl ze nog niet eens veertig is. Maar nu straalt ze weer geluk uit met haar Lady en niet te vergeten met haar Henk.

Eind vorig jaar stond ze opeens voor mijn deur. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Met haar donkere bromstem vertelde ze me dat ze haar fietssleuteltjes bij de supermarkt verloren was. Ze vroeg  me, verlegen, of ze mijn fiets mocht lenen om naar de pedicure te gaan. Ik vond dat ‘geen probleem’, ging mijn fiets  uit de berging halen en liep met haar naar de super want ik wilde daar vragen of Adrie’s fietssleutels al gevonden waren.  Dat was dus niet zo.

Waar staat je fiets eigenlijk?

Hier om de hoek.

Kijk nou toch, Adrie, je sleutels zitten gewoon  in je fiets!

Ze vond het maar stom, dat ze niet goed gezocht had; durfde me haast niet aan te kijken … ze bleef me maar bedanken voor mijn hulp. Fijn dat ze nu op haar eigen fiets naar de pedicure kon. Herhaaldelijk heeft Adrie me nog bedankt; daar stopte ze pas na een dag of tien mee.

KLUSSEN

 

Lenie woonde al zo’n jaar of vijf met hond Bruto, een Ierse setter, in een appartement in Kralingen. De woning was duidelijk toe aan een opknapbeurt. Er moest gewit worden, het houtwerk geverfd en de wanden schreeuwden om een nieuw behangetje.  Maar voor het zo ver was wilde Lenie eerst een muurtje uitbreken; om precies te zijn de muur tussen de woonkamer en de kleine slaapkamer. Hoewel ze handig was, technisch behoorlijk begaafd, zag ze zichzelf niet al die klussen klaren … ze wilde wel meehelpen.  Dus ging ze op zoek naar een klusjesman. Het viel niet mee om een geschikt en betaalbaar persoon te vinden.  Ze probeerde het telefonisch en na twee dagen aan een stuk bellen kreeg ze iemand aan de lijn die haar wel beviel.  Het was een zzp’er, afkomstig uit Australië, doch al enkele jaren woonachtig en werkzaam  in Nederland. Lenie maakte meteen een afspraak met hem voor een kennismakingsgesprek.

Het klikte vrijwel direct tussen die twee. Ook Bruto scheen hem wel te mogen. Hij liet zich in ieder geval door Mick’s grote handen stevig aanhalen. Lenie liet hem zien wat er zo allemaal gedaan moest worden in huis en samen kwamen ze al snel tot een akkoord over wat het zo bij benadering zou kunnen gaan kosten. Het viel Lenie mee.

De zzp’er, Mick Endal, zou zo snel mogelijk aan de slag gaan maar eerst moest hij nog een klus in Vlaardingen afmaken; daar had hij nog twee weken voor nodig. Dat vond Lenie geen probleem want ze zat nu toch al een jaar te wachten op de opknapbeurt  …. die twee weken konden er ook nog wel bij.

Een dag of tien later werd Lenie gebeld door Sandy Endal, de echtgenote van Mick, die het slechte nieuws bracht dat Mick voor de klus in Vlaardingen zeker nog tien dagen extra nodig zou hebben.  Mick kon zelf niet bellen omdat hij het veel te druk had. Dat was een tegenvaller voor Lenie maar het was voor haar geen reden om de deal met Mick te cancelen. Voor Lenie speelde zeker ook mee dat ze Mick wel een geschikte vent  vond …..

Na een week stond Mick plotseling toch al bij Lenie voor de deur. ’t Was in Vlaardingen sneller gegaan dan hij dacht. Hij kon gelijk beginnen als Lenie dat wilde. Nou, zij was al lang blij.  Ze gingen eerst samen een werkplan maken, wat zo was gebeurd. Mick liet er geen gras over groeien en reed voor de spullen die hij het eerst nodig had naar de dichtstbijzijnde Gamma.

Lenie hield wel van de slagvaardigheid waarmee Mick aan de klus begon….. maar er was meer…. Lenie hield niet alleen van Mick’s slagvaardigheid, zij was gelijk op  de eerste de beste dag al gecharmeerd van die man …… opgewonden ……… kriebeltjes in haar buik …… en toen hij later op de dag terugkwam van de Gamma, was Lenie inmiddels zo geil als boter,  wat Mick onmogelijk onberoerd kon laten.

Hij ging naast haar op de bank zitten en liet haar zien wat hij allemaal bij de Gamma had gekocht; onderwijl schoof Lenie op de bank langzaam naar hem toe en legde haar hand op zijn bovenbeen …… ze streelde hem en in een mum van tijd …… zoenden ze elkaar en ….. in no time waren ze uit de kleren …… gretig betastten ze elkaar ……. ze klonken rauw en gulzig, alsof ze lange tijd geen seks hadden gehad …….  al snel was Mick bij haar naar binnen gegleden …….. en het duurde niet lang of beiden kwamen luid en duidelijk klaar. Bruto liep een beetje jankerig door het huis; hier was hij niet zo aan gewend …..aan die herrie.  De minnaars bleven nog even innig op de bank liggen; ze lachtten wat, zoenden en streelden elkaar.

Het werk vorderde gestaag, drie maanden was Mick nu  bezig en de ‘romance’ tussen de twee werd er niet minder om maar voor Mick was ‘werk is werk’ en dat betekende: geen seks onder werktijd, hoewel Lenie hem nogal eens probeerde te verleiden.

Hij had ook een hond, Barlo, een Duitse staander. Mick stelde Lenie voor om elke zondag af te spreken, om samen de honden uit te laten in het Kralingse Bos …….. om daarna ……. een lekker potje te  vrijen bij haar thuis.

Goed idee vonden ze alletwee!  Het klikte niet alleen tussen Lenie en Mick; ook de honden konden het goed vinden met elkaar.  Op een mooie zondagochtend in september,  waren ze met de honden naar het bos geweest; ze hadden samen geluncht  en vrijwel direct na de lunch lagen ze al hartstochtelijk met elkaar te dollen, toen de telefoon ging. Lenie pakte haar mobiel: het was Sandy, de echtgenote van Mick. Ze deed een beetje paniekerig.  Sandy  moest Mick snel spreken …. er was iets met hun zoon …… iets met drugs …..  ze zegt dat Mick zijn mobieltje niet opneemt. Ze dacht dat hij misschien samen met Lenie de honden aan het uitlaten was. Lenie zei tegen haar dat Mick en Barlo wel langs geweest waren maar dat ze al zeker anderhalf uur weg waren ‘en ik,’ zei  Lenie ‘ik lag nu net even mijn middagdutje te doen ….  ik hoop dat je hem gauw te pakken krijgt, hoor, dag Sandy, doei.’ Ze legde haar mobieltje weg, dook weer bij Mick in bed en ging weer wellustig  met zijn toch nog steeds keiharde plasser aan de slag.

Ja, Lenie is ècht goed in liegen!

‘Een leugentje voor het bestwil’ noemde ze het zelf, want als ze de waarheid gezegd had, zou Sandy witheet zijn geweest en was het voor Mick en Lenie ‘einde verhaal’.  Lenie moest daar niet aan denken, ze hadden nog zo veel te doen samen.

SAMENSPRAAK

 

Ik heb een goed gevoel over gehouden  aan de conversatie die ik had met Louis, een Portugese man (55), die een beetje beter Nederlands wil leren praten ….. en dat doet hij dan bij mij, in het buurthuis, dat tegenwoordig Huis van de Wijk heet. We praten elke donderdag een uurtje met elkaar en vandaag zijn er in  dat uurtje heel wat onderwerpen voorbij geschoten.  Van dementie, alzheimer, euthanasie tot de probleempjes, die hij heeft met de kat van zijn vriend, die hij te logeren heeft.  We praten over het algemeen rustig  door en ik laat ik hem gewoon al zijn fouten tegen de Nederlandse taal maken. Af en toe leg ik het gesprek  even stil  om hem wat bij te brengen van het Nederlands.

De moeilijkheid met Louis is dat hij redelijk goed is in Engels en denkt dat het Nederlands net zo georganiseerd is als die taal. Hij denkt bijvoorbeeld dat een boek in het Nederlands ‘een boek’ is (dat is ook zo) en dat dat twee boeken ‘twee boeks’ is. Hij plakt gewoon achter elk enkelvoudig zelfstandig naamwoord, in het meervoud  een ‘s’ zoals de Engelsen dat ook doen:  gardens, brooks and doors; Louis maakt daar dan in zijn Nederlands van: tuins, broeks and deurs……na vandaag weet hij dat wij dat dus niet doen, wij plakken er geen  ‘s’ achter maar ‘en’ zodat het wordt: tuinen, broeken, en deuren.

De volgorde van een zin is voor hem ook niet zo makkelijk met zijn Engelse bagage.  Altijd moet dat persoonlijke voornaamwoord voor die persoonsvorm gezet worden. Ik hoor hem dus vaak zoiets zeggen als: ‘Gisteren ik zijn heel goed.’  Terwijl wij allemaal weten wat het wel moet zijn: ‘Gisteren voelde ik me kiplekker’……  hoewel  hij zo’n woord als ‘kiplekker’ natuurlijk helemaal niet kent.  Wat Louis ook doet is uitsluitend hele werkwoorden gebruiken en dan nog uitsluitend in de tegenwoordige tijd: ‘ik hebben ’,’ jij dansen’, ‘hij spelen’,  heel moeilijk om daar  correct Nederlands van te maken. Soms neem ik dan even een time-out (in goed Nederlands …..) en zeg  dan één voor één de vervoeging van een werkwoord en laat Louis het dan nazeggen: ‘ ik …  heb, jij ….  hebt, hij …. heeft, wij …. hebben, jullie …. hebben, zij ….. hebben,’.   Dit soort dingen moet talloze malen herhaald worden. 

Een ander veel voorkomend foutje dat hij maakt is het gebruik van het werkwoord ‘doen’. Door dat werkwoord te gebruiken, in combinatie met andere Nederlandse werkwoorden, kan iemand die nog het een en ander moet leren in het Nederlands, zich redelijk goed verstaanbaar maken.  Zet ‘doe’ voor een heel werkwoord en de Nederlandse collega, vriend, dokter of apotheker begrijpt je moeiteloos: ‘Ik doe elke dag om 6 uur opstaan.’ ‘Ik doe naar werk fietsen.’ ‘Ik doe niet meer huiswerk maken.’ ‘Ik doe  eten maken bij hem.’

 Gelukkig heeft Louis naast de conversatie met mij ook  nog les op een echte school en hij doet een digitale cursus. Zodat hij uit verschillende invalshoeken de Nederlandse taal kan leren kennen. Hij is echt gemotiveerd en gaat zelfs ook nog naar een koffie-ochtend in het buurthuis waar, uitsluitend (oudere) Nederlandse vrouwen komen en Louis dan, als enige man.  

ER OP UIT

 

Ik denk dat ik er in augustus een paar dagen tussenuit ga. Mijn laatste ex durfde nauwelijks de grens van Alexanderpolder te overschrijden, dus moest ik daar noodgedwongen ook  vijf jaar lang blijven zitten.  Ze had ook altijd heimwee of was bang dat ze dat zou krijgen …… dus als we eens een klein stukje van huis waren moesten we als de wiedeweerga weer naar  terug. Maar ik moet eerlijk zijn: ik heb in die periode ook weinig tegengas geven: ik heb haar de kans gegeven om ons beiden vast te pinnen in Rotterdam. Dus, nu ik van haar af ben, heb ik eindelijk de ruimte om te kijken, waar wat leuks voor mij te beleven valt.

Ik ga niet meteen drie weken weg, neen, ik begin met drie dagen er op uit, alleen of met een groepje naar een leuk stukje Nederland.  Een hotelletje in een mooie stad of een  bosrijke omgeving, makkelijk met de trein bereikbaar, dat lijkt me wel wat. Er zijn aanbiedingen zat, op het eerste gezicht redelijk geprijsd, maar wat me tegenvalt, is dat je als alleen gaande gast in een hotel, toch mooi voor twee betaalt.

Den Bosch, Deventer en Groningen zijn steden, die ik aantrekkelijk vind om eens te bezoeken. In Den Bosch ben ik al een paar keer geweest ten tijde van het jaarlijkse Boulevard theaterfestival; dan is de stad in hogere sferen van creativiteit, dronken van vrolijkheid en uitgelaten van vrijheid. Het lijkt wel alsof alles daar dan kan. Van 5 t/m 22 augustus is het festival dit jaar weer en ik weet wel zeker, dat ik daar dan één of misschien wel meer dagen naar toe ga. Het zal trouwens niet meevallen om nog onderdak te vinden, in het dan zo drukke Den Bosch.

In Deventer ben ik  ook al eens een keer geweest.  Dat was in 1964; ik was toen veertien jaar  en het ging toen niet zo goed met mij. Ik zat in de tweede klas van de hbs; allemaal slechte cijfers had ik op mijn rapport….. behalve voor lichamelijke oefening, daar had ik een negen voor.  Mijn moeder maakte zich zorgen over mij en nam me mee om te praten met de maatschappelijk werkster, die vaststelde dat het voor mij, thuis te druk was  om rustig te kunnen studeren met vijf jongere broertjes en zusjes. Verder, vond ze,  maakte ik me nogal veel zorgen over ‘het geld’: de huishuur kon regelmatig niet betaald worden  en bij de kruidenier moest  vaak gepoft worden.  Af en toe was er zelfs niet voldoende te eten voor ons allemaal.

Ik wilde eigenlijk liever gaan werken om geld te verdienen voor mijn moeder en mijn broertjes en zusjes dan door te leren. Daar stak de maatschappelijk werkster gelijk een stokje voor. Ze vond me een beetje ‘in de war’ en zei dat ze voor mij een vakantie zou regelen bij een boerenfamilie, die ze kende, zodat ik wat kon aansterken en  tot rust kon komen.  

Korte tijd later was ik, als gedepriveerd jongetje,  met de trein op weg naar van Rotterdam naar Deventer en  dichtbij Deventer lag het dorpje Nieuw Heeten ….. en daar zou ik, gedurende drie weken,  bij de gastvrije, vrijgevige, vriendelijke  boerenfamilie Grollemans aansterken en tot rust komen.

Ja, in de buurt van Deventer en Nieuw Heeten zou ik  binnenkort  wel  willen wandelen ….. of  ik ga  gewoon naar Groningen, want daar ben ik nog nooit geweest.

HUISDIER

Je moet een huisdier nemen, krijg ik met regelmaat te horen, als ik zeg dat ik me niet altijd zo happy voel met mijn status van alleenstaande.  Vandaag kreeg ik dat weer te horen; ditmaal kwam het van Fred, een oude vriend van school, die ik lange tijd uit het oog was verloren. Hij bekommerde zich kennelijk  enigszins om mij.

‘Wat voor beest zou jij mij dan  aanraden, Fred?  Ik woon in een flat op vijf hoog in een twee-kamerwoning …. Ik trek er, ijs en weder dienende, dagelijks op uit …..wandelen, fietsen, naar het theater, de bios en ik wil er een paar keer per jaar wel enkele dagen op uit om, in een leuke omgeving,  ergens in Nederland met een stel mensen te gaan fietsen.’

‘Ja,’ zegt Fred,  met een glimlach, ‘het eerste dat er dan bij mij naar boven komt is: neem een hond, zeker met  dat wandelen van je, heb je aan zo’n beest goed gezelschap. Maar kijk ik naar je andere activiteiten, dan wordt een hond moeilijk. Moet je persé gaan fietsen op die kleine vakanties van je? Kan je daar ook niet gaan wandelen? Een hond doet niets liever!’

‘Neen’, zeg ik beslist, ’dat zijn meestal fietsvakanties  met groepen, Fred,  en een hond zou toch horendol worden van al die fietsers, waar tussen hij mij dan ook nog eens ergens moet zien te vinden …….. hij loopt continu de fietsers in de weg. Dat wordt een kwelling voor dat  beest en de fietsers.’

‘Wat ik bovendien nogal lastig vind,’ zeg  ik (met een beetje zuur kijkend gezicht): ‘dat ik dat beest drie of vier keer per dag uit zal moeten laten en als ik naar een verjaardag moet of naar de bios wil (en dat wil ik nogal eens) zal ik een oppas moeten regelen. Kortom een hond is te veel een handenbinder.  Eigenlijk moet je bij alles wat je wilt gaan doen, stilstaan bij wat dat voor gevolgen heeft voor mij, de hond en …… de buren. ‘

‘Vroeger,’ vervolgde  ik, ‘ toen mijn ex en ik nog jong waren en de kinderen klein,  hadden we een heel leuke hond, een bastaard Gordon Setter , Sita heette hij, een vrolijk beest waar het hele gezin van genoot.  Van de herinnering aan hem fleur ik gelijk wat op.  Zelfs de drie poezen, die we toen hadden, vonden hem wel tof, omdat hij hen rustig een deel van zijn eten liet oppeuzelen.  Toen moesten we óók vaak van alles regelen om bijvoorbeeld drie weken naar Frankrijk te kunnen en dat lukte eigenlijk altijd moeiteloos. Voor het overige  sleepten we Sita gewoon altijd overal mee naar toe en het uitlaten deden we, toen de kinderen wat groter werden, om de beurt, met zijn vieren …….. soms ‘vochten’ de jongens er om wie Sita mocht uitlaten. Veel plezier hebben we gehad aan die hond. Met zo’n gezin voelt een hond niet zo als een handenbindertje. Wanneer ik me echter zoals nu, op mijn oude dag, als hondenbezitter voorstel, dan zie ik huizenhoog op tegen al dat gesjouw en  geregel.’

‘Dan kan je misschien beter  een poes nemen,’ zegt Fred,  ‘dat is een solitair beest, die kan je makkelijk alléén thuis laten èn hoef je nooit uit te laten ……. die heeft immers zijn kattenbak.’

‘Oh neen, Fred,’ flap ik er gelijk uit, ‘ik wil die kattenbankstank niet in mijn huis hebben  en als ik alleen al denk aan die kattenharen overal in huis, krijg ik nu al de kriebels. ‘

‘Misschien is een goudvis dan wat voor jou,’ zegt Fred gekscherend, ‘daar heb  je een rustige, propere, niet zo bewerkelijke   huisgenoot aan.’

‘Wie weet,’ zeg ik serieus, ‘ik ga me er eens op oriënteren,  Fred.’ 

ZWART

Het zou misschien een leuk idee zijn om met Rotterdampaskorting naar Blijdorp, de dierentuin, te gaan. Ik betaal dan slechts een fractie van de normale entreeprijs. Scheelt toch bijna 20 euro. Maar ik zou niet alleen gaan.  Ik denk dat ik Dea daarvoor vraag. Ik heb al een tijdje niks met Dea gedaan en ik weet dat ze dol is op dieren. Of ze ook een Rotterdampas heeft weet ik niet. Als ze er geen heeft dan wordt het wel een dure aangelegenheid voor haar; ze betaalt dan bijna 25 euro. Zal ze niet doen, denk ik, want ze heeft het niet zo breed. Ik zal haar eens bellen.

Ze heeft dus geen Rotterdampas en ze vindt ‘dat hele Blijdorp’ maar shit met al die gefrustreerde beesten in kooien en veel te kleine buitenruimtes.  Dan gaat ze liever ‘op safari’ in de Beekse Bergen: met een auto langs de loslopende  dieren rijden.  Dát zou ìk nou weer eng vinden. Ik vind het juist wel fijn dat die beesten in de dierentuin  duidelijk van me gescheiden zijn door prikkeldraad, hekwerk, agressief groen,  een brede sloot of zoals bij die haaien in dat superaquarium,  door dat dikke glaswerk.

Dea had er ook niet zo veel zin in, in Blijdorp, proefde ik een beetje aan haar reactie. Nee, het ging niet om  de dierentuin of Beekse Bergen maar ze had er volgens mij geen zin om met mij, waar dan ook naar toe te gaan.

De laatste keer dat Dea, en ik met elkaar gingen stappen, gewoon in het centrum van Rotterdam: Witte de Withstraat en omgeving, hadden we best wel een leuke avond gehad. We hadden lekker zitten eten in ‘The Sixties’, allebei heerlijk vegetarisch; hoewel zij liever wat veganistisch had gehad maar ze wilde over dat ene eitje in haar gerecht niet moeilijk doen .……. naar mijn idee ging dat eitje trouwens met smaak naar binnen. Het was een leuke tent ….. paste goed bij ons,  zestigers. We waren niet de enigen van die leeftijdsgroep in die zaak. Er werd lekkere zestiger jaren muziek afgepeeld: Eagles, Crosby, Stills and Nash, dat werk; op de achtergrond  allemaal, hoor, zodat je elkaar nog goed kon verstaan.

Op een gegeven moment zei Dea tegen me: ’Hou nou toch eens op met dat geouwehoer  over die exen van je, Sef!’ Daar had ze wel een punt. Ik had inderdaad mijn eerste ex uitgebreid zitten ophemelen: dat ze zo fantastisch kon schilderen en zingen, daar wás ze ook echt bijzonder goed in. Van mijn tweede ex had ik eigenlijk alleen maar verteld hoe ongelooflijk ze kon liegen, over van alles en nog wat, ze kon echt liegen alsof het gedrukt stond. Bijvoorbeeld: we hadden eens een potje geneukt, toen ik haar brutaalweg vroeg wat de kleur van haar nu grijze schaamhaar was, toen ze nog jong was. Ze antwoordde me toen dat ze dat echt niet meer wist.  Dat loog ze dus, want , toen het jaren later weer eens ter sprake kwam, onder de douche, geloof ik, versprak ze zich en zei ze, dat ze vroeger een flinke bos zwart schaamhaar had. Maar dan toegeven dat ze eerst tegen me had zitten liegen? Welnee! Zoiets vergeet je toch zeker niet: de kleur van je schaamhaar?!

Het eten had ons lekker gesmaakt. Ik vroeg de ober om de rekening en nog één cappuccino. Dea hoefde niks meer:  ze zat vol.

Oké  Dea, ik zal verder ophouden over mijn exen.  Van de drie vrouwen in mijn leven, Dea,  hou jij het meest van dieren en ….. jij bent veruit het lekkerst in bed. Het heeft er natuurlijk helemaal niks mee te maken en …..ik durf het je haast niet te vragen: wie heeft jou eigenlijk ontmaagd?

Ik vermoed, dat Dea mij vanwege die vraag even op afstand wil houden. 

AFHANKELIJK

 

‘Je vindt het fijn, hè, dat ik zo afhankelijk van je bent,’ gilde ze en ZE schoot met haar ogen een flinke dosis haat in mijn richting.

En ze had gelijk. ‘De afgelopen jaren zijn de mooiste vijf jaren van mijn leven geweest; eigenlijk was ik hier al  lang naar op zoek geweest: naar iemand, zoals jij,  die bijna totaal (eigenlijk het liefst helemaal afhankelijk van mij was.  Het is jammer genoeg nu voorbij, want we zijn nu uit elkaar,  maar wat heb ik genoten van de momenten dat ik je kon troosten omdat je huilbuien vrijwel onstuitbaar waren …….. maar eigenlijk was je neerslachtigheid nog veel intenser, veel fijner ook,  daarbij kon ik heel intens  voelen, hoe afhankelijk je van me was …… zalig….. dat  is eerlijk gezegd lekkerder als de lekkerste seks…….. en dan die alsmaar weerkerende migraine aanvallen, die waren weliswaar een stuk minder heftig  qua afhankelijkheid , dan het gehuil en de depressie maar daar had ik en (dat vond ik juist ook zo fijn), tamelijk veel werk aan: ik moest dan voor een ice-pack zorgen voor je en om de ergste koude daarvan af te halen zorgde ik voor een theedoekje  voor over dat ice-pack heen.  Het was kicken om dat allemaal voor jou te kunnen doen …… jou zo machtig mooi  afhankelijk van mij te zien. Heerlijk. Fijn ook.

Je angst om alleen te zijn gaf voor mij de kans bij uitstek om, ja, het klinkt raar, zonder veel inspanning  te genieten van jouw afhankelijkheid van mij. Ik hoefde alleen maar  in je huis aanwezig te zijn en verder helemaal  niks te doen.  Op een gegeven moment, weet ik uit betrouwbare bron, heb je eens tegen een buurvrouw van mij, over mij, gezegd: ’Als ik niet zo bang was om alleen te zijn, had ik hem al lang mijn huis uit geschopt.’  Zelden zo genoten als toen ik dat hoorde, want daar deed ik het  allemaal voor: genieten van je angst.

Die angst om alleen te zijn gold vanzelf voor zowel de dag als de nacht. Menigmaal heb je me gesmeekt om bij je te komen slapen of dat je bij mij mocht komen pitten.

Ook kwam ik flink aan mijn trekken inzake mijn plezier van je afhankelijkheid  buitenshuis.  Voor roltrappen, vooral die naar beneden rollen,  was je als de dood en daar  had je mijn ondersteuning nodig om niet naar beneden te duvelen.  Voor dokters- en ziekenhuisbezoeken  was je vaak ook als de dood en hoe banger je was hoe meer ik je fijn kon bijstaan, hoe meer ik daarvan genoot.

Nooit had ik kunnen denken dat ik zó véél plezier kon hebben van jouw afhankelijkheid. Ik kan iedereen zo’n bezigheid aanraden. Zowel voor mijn lichaam als voor mijn geest zijn die vijf jaren,  die jij  mij zo nodig had bedwelmend, euforisch …… en ook reinigend geweest; ik geniet er tot op de dag van vandaag nog van. Eerlijk is eerlijk, ik denk , dat ik dat fijne gevoel nooit meer helemaal zal kwijtraken. Want wat is er nou fijner, mooier, bevredigender  en weldadiger dan iemand met wie het slecht gaat, een klein beetje verlichting te kunnen bieden? Ja toch? Niet dan!