KOTS, BEDELEN EN CATHY

Augustus is al een aardig eind op streek, de dagen korten, het wordt buiten allengs frisser maar onze dappere ouwe buurman laat zich op straat nog altijd zien in zijn korte broek … en naar ik aanneem houdt ie hem ook thuis doorgaans aan.

Het is normaal gesproken niet zo’n zooitje in ons portiek maar vandaag blijkt de buurman extra ontdaan. Hij komt walgend de trap afwankelen met een tot aan de nok toe gevulde tien-liter-gieter: ‘Ze hebben de portiek weer eens onder gekotst.’

Het is inderdaad een misselijk makende aanblik, dat overgeefsel, uitgestort over dat wat er al op de vloer van het trappenhuis ligt, zoals zonnepitschillen, sigarettenfilters, verfomfaaide chipzakjes, potato chips (paprika en naturel), lege sigarettenpakjes, alluminiumfolie van chocolade repen, ongewenste post van andere buren, verpakkingen van marsreepjes, gebruikte tissues, lege frisdrankblikjes, lege bierblikjes, een paar waterijsstokjes, kauwgum (van bijna veertig jaar oud), een stukje döner of kapsalon en een flinke homp pizza.

Eén gieter is duidelijk niet voldoende buurman gaat er met frisse tegenzin nog een gietertje … hij zal wel moeten, want ik kan het nu niet doen. Ik ga zoals altijd op zaterdagochtend namelijk naar Bas van de Heijden oh nee, dat heet tegenwoordig DIrk van den Broek. Als ie slim is, buurman, dan pakt die gelijk z’n  bezem om alle troep van het trottoir af naar het riool te vegen; dan zijn we er tenminste gelijk vanaf. Maar, goed dat zien we dadelijk wel weer als ik terug ben van Dirk van den Broek.

Bij binnenkomst bij Dirk van den Broek  staat een persoon met een groen veiligheidsjack met zijn rug naar mij toe  hinderlijk in de weg. Hij probeert een andere klant, die de winkel wil verlaten, iets duidelijk te maken. Als ik ‘het veiligheidsjack’ op zijn schouder tik draait hij zich om en meteen is het me duidelijk. Het is die Noordafrikaanse verstandelijk gehandicapte man  ….of … ach, ik zeg maar ronduit: die Marokkaanse gek. Hij wendt zijn blik meteen weer van mij  af en gaat verder met bedelen bij die andere klant, want dat was hij aan het doen. Hij heeft het gemunt op de halve euromunt van het boodschappenkarretje. De meeste klanten zijn bang … ze durven geen ‘neen’ te zeggen tegen die idioot. Ik weiger hem wat te geven. De filiaalchef komt aangelopen en dat ziet de Marokkaanse gek nu ook … hij duwt me bijna ondersteboven en rent de winkel uit … hij weet best dat hij hier niet mag bedelen, zo gek is ie nou ook weer niet.

’t Is eigenlijk altijd dezelfde riedel die zaterdagse boodschappen. Ik koop bij … nou, bij Dirk zal ik dan maar zeggen …  voor de hele week voornamelijk de wat zwaardere spullen zoals melk, yoghurt, bier, frisdrank, spa, appelen, aardappelen.  Mijn vrouw gaat voor kaas en de  vaak minder ‘gewichtige’ groente- en fruitinkopen naar de markt.

Als ik klaar denk te zijn met boodschappen doen, schiet me ineens te binnen dat ik nog een reep melkchocola mee moet nemen voor mijn zoon. Daarvoor moet ik wel bijna helemaal terug naar de ingang van de super. Daar zie ik opeens een leuke, mooie vrouw vrolijk op me af komen:

‘Hé, hallo Jee, hoe gaat het met jou?’ en ze geeft me de bekende kussen: twee links en een rechts.

‘Hallo,’ zeg ik tussen de kussen door, ‘hoe gaat het met jou?’ en eigenlijk weet ik niet eens wie ze is, realiseer ik me als ik haar alweer verder de supermarkt in zie lopen.

‘Ik weet niet eens meer hoe je heet; wat stom hè?’

‘Welnee joh, ik ben Cathy … weet je het nou weer?’

OPPASSEN

Ruim een half jaar zijn ik en mijn geliefde echtgenote opa en oma. Het was nog maar net Nieuwjaar geweest, toen Ben, onze kleinzoon geboren werd. Wat waren we trots op die kleine Ben. Als man krijg je er nooit helemaal hoogte van maar alle dames rondom mijn schoondochter Ina, waren het erover eens èn het was duidelijk van alle damesgezichten af te lezen: het was een extreem, extreem moeilijke bevalling geweest. Ook was iedereen het erover eens, dat het alle moeite dubbel en dwars waard was geweest want wat een heerlijk jong had ze ter wereld gebracht.

Moeder Ina was, zo gelijk na de geboorte, helemaal tevreden over haar zoon … op één klein detail na: ze vond dat hij van die dikke lippen had. Maar die dikke lippen? Die  zijn toch alleen maar mooi?! Veel mensen leggen vandaag de dag veel geld neer om hun lippen wat dikker te maken en Ben heeft ze van nature.

Mijn zoon Alf was natuurlijk ook apetrots op zijn zoon. Nooit zag ik hem zo  blij, trots, ontroerd en niet te vergeten beschermend. Zijn vrouw Ina en zijn zoon Ben hadden hun rust natuurlijk hoognodig. Het waren voor allebei (maar zeker ook voor Alf zelf) uiterst vermoeiende dagen geweest. De eerste paar weken schroomde hij ook niet tegen het kraambezoek te zeggen dat het de hoogste tijd was … of hij verzocht de bezoekers vriendelijk doch dringend het pand (zijn huis) te verlaten.

Mijn vrouw en ik zijn trouwens niet zomaar alleen opa en oma, neen we zijn oppasoma en oppasopa: vrijdags reizen mijn vrouw en ik van Rotterdam naar Dordrecht om op Ben te passen. Op de donderdagen wordt Ben naar ‘s-Gravendeel gebracht en daar zorgen de ouders van Ina voor hem en op woensdag gaat hij naar de kinderopvang.

Ik kijk met heel veel plezier uit naar de oppasdag: flesjes maken, fruit- en groentehapjes voeren, vieze luiers verschonen (meestal, godzijdank, alleen pies), speentjes oprapen, ze afspoelen en weer in het mondje doen; Ben een boertje laten doen (en dan een hele golf spuug over je rug heen krijgen), en ….. als het lekker weer is lopen deze trotse wandelopa en wandeloma achter de Maxi-Cosi te flaneren over de Dordtse markt. Tijdens deze wandelingen ligt Ben steevast te pitten. Slapen doe ie nog veel en dat moet ook wel gezien  de groei en ontwikkeling, die hij in relatief korte tijd heeft doorgemaakt; het is ook heel spannend en mooi om te zien hoe Ben zich van week tot week ontwikkelt.

Als oudste jongen uit een gezin met 10 kinderen, ben ik wel wat gewend, zo draai ik mijn hand niet om voor een vies luiertje meer of minder: vaak genoeg heb ik de poepluiers van mijn kleine broertjes moeten  verschonen. Bovendien heb ik me, in ons huwelijk, als progressieve huisvader, met onze eigen kinderen ook nooit afzijdig gehouden van de minder appetijtelijke klusjes. Alf en Ina weten zich dus verzekerd van een flink stuk baby-ervaring bij deze oppasopa.

Waar ik zelf eigenlijk wel van opkijk is dat het aantal tot nu toe door mij verschoonde (poep)luiers op de vingers van een hand te tellen is. Het is niet zo dat ik het niet wìl doen, absoluut niet, maar om de een of andere reden heb ik het steeds net iets te laat in de gaten dat het nodig is.

Ik moet er gewoon weer even aan wennen zeker.    

MOBIEL GESPREKJE

Hallo, waar ben je?

……….………………………………………………………………

Ook thuis! … Gaat ie?

………………………………………………………………………

Toe maar, heb je soms een prijsje gewonnen?

…………………………………………………………………….

Of voel je je zomaar zo lekker?

…………………………………………………………………..

Natuurlijk moet dat kunnen!

…………………………………………………………………

Inderdaad, ik heb dat zelf ook wel eens, ja.

………………………………………………………………..

Ik ben meestal niet zo uitbundig.

………………………………………………………………

Je doet net alsof het je niet bevalt.

……………………………………………………………

Mag best hoor … maakt mij echt niks uit; hé jij daar ga eens gauw  weg daar!

………………………………………………………………

Nee, dat heb ik niet tegen jou.

……………………………………………………………

Welnee joh, ik heb het tegen onze Poefie. Ze spring op mijn

net opgemaakte bed die kleine deugniet.

……………………………………………………………..

Die kattenharen hè, ja, heb je daar ook zo’n hekel aan?

………………………………………………………………

O, ja, dat is waar ook, daarom ben je toch gestopt met katten.

………………………………………………………………..

Ja, toen ben je toch aan honden begonnen?

…………………………………………………………….

Twee honden? Ik vind persoonlijk honden véél bewerkelijker dan poezen.

………………………………………………………………..

Ja, je krijgt misschien wel veel meer liefde van die beesten terug maar ondertussen moet je ze minstens wel drie keer per dag uitlaten en binnen het half jaar hebben ze je bankstel compleet verziekt.

………………………………………………………………

Ook heel kleine hondjes moet je toch zeker drie keer per dag uitlaten?

……………………………………………………………..

Wat zeggie nou? Op je balkon?

………………………………………………………………

Getverdemme, dat kejje toch niet maken ……… en sta je er dan per ongeluk nooit eens een keertje midden  in?

………………………………………………………………..

Hoe doe krijg je dat dan voor mekaar?

……………………………………………………………………

En vallen er dan nooit eens klodders uit die krant? Wordt die krant nooit eens  eh…… ik zal maar zeggen week?

……………………………………………………………………

Noem je dat soms geen werk?!

……………………………………………………………………….

Overal die kattenharen vanaf lopen borstelen dat is inderdaad ook een rotwerk, ja, daar kom ik zomaar rond vooruit. 

Effetjes wat anders …. waarom gaan die keffertjes van jou ineens zo tekeer? ………………………………………………….

Da’s toch bezopen, vind je ook niet? Dat doen ze toch zeker niet bij iedereen die bij je aanbelt?

…………………………………………………

en bij vrouwen en kinderen houden ze zich koest?... geef mij ook van die beesten.

………………………………………………….

Je raakt zelf ook een beetje opgewonden als er mannen in de buurt zijn, hè? Ik heb het laatst gemerkt, zeg het nou maar eerlijk.

………………………………………………………

Het is toch niet altijd slecht volk.

……………………………………………………

Waarom zou je bang zijn voor je buurman?

………………………………………………….

De nek omdraaien? Die kleine schatjes?

………………………………………………….

Ik weet niet of de dierenbescherming daar iets aan doet.

………………………………………………….

Waarom wil je buurman die schattige hondjes van jou nou de nek omdraaien?

………………………………………………..

Heb je hem dan aangeraden om vlak voordat hij naar bed gaat een glaasje warme melk met honing te drinken ……….; daar slaap je doorgaans zo heerlijk op, althans ik wel …...

……………………………………………….

O, hij slaapt er niet op …….. misschien kan hij eens melatonine proberen vòòr het slapen gaan.

………………………………………………….

Zo, dan schrik je je even rot hè? Dat geeft een flinke dreun op zo’n ruit.

……………………………………………………

Gelukkig dat hij alleen maar een heel grote ster in je ruit sloeg, want ja, als hij door de ruit heen geslagen had, nou, dan zou hij  een lelijke wond aan zijn hand gehad kunnen hebben.

……………………………………………….

Ja, dat is wel het verstandigste wat je kan doen … gewoon weggaan bij die deur en in de woonkamer gaan zitten: tv kijken ofzo ….

……………………………………………..

Bleef dat dan nog de hele nacht duren?

………………………………………..

Okee, op den duur slaat toch de vermoeidheid toe en verdwijnt hij wel weer naar zijn eigen huisje….dan kan jij rustig gaan slapen.

………………………………………..

Ga vanavond wat eerder onder de wol en doe voor de zekerheid iets aan de ruit van je voordeur.

………………………………………..

Wat? Je buurman …  in een grote plas bloed?

…………………………….………

Neen, niet de dierenbescherming natuurlijk niet!. Bel maar gauw 112; doei!

RIJDEN OP DE MARKT

Gelukkig was het vandaag niet zo druk op de markt. Meestal is het: hoe warmer hoe drukker. Ik schrijf ‘gelukkig’ omdat het er weer eens wemelde van de voertuigen en hulpmiddelen op wieltjes en als het dan mooi weer is er voor de normale marktklant zowat geen plaats.

Het is natuurlijk vreselijk dat mensen noodgedwongen van een scootmobile gebruik moeten maken. Maar ik vind het daarentegen bespottelijk dat ze zich rustig met hun ruimteverslindende voertuig tussen de overige marktklanten inwringen en zonder blikken of blozen tegen hielen botsen en over tenen rijden. Rijden in de scootmobile, vind ik, zou op de markt verboden moeten worden.

Ook rollators zijn zo’n bron van ergernis. Van een scootmobilist kan ik me nog voorstellen dat ie per ongeluk tegen enkels aan botst maar marktgangers met een rollator verdenk ik vaak van om hun hulpmiddel als wapen in te zetten in de strijd om de koopwaar: niks zeggen maar stevig met het rollatoortje duwen: ‘ga eens opzij’….’laat me er eens langs’. Gebruik van de rollator zou op de markt alleen toegestaan moeten zijn op daluren: voor negen uur ‘s ochtends en na vijf uur ‘s middags.

Het zou overdreven zijn om te stellen, dat het voor alle rollatorgebruikers geldt, maar ik heb er eens opgelet en het viel mij op, dat de persoon achter de rollator, doorgaans uitermate veel ruimte in neemt. Overigens mag dàt natuurlijk nooit een reden zijn voor strengere sancties in de richting van de omvangrijkere rolstoelgebruiker; die kan er natuurlijk ook niet altijd iets aan doen.

Kinderwagens horen eigenlijk ook thuis in de categorie rollator. O, sorry, tegenwoordig worden  kinderwagens, zo begrijp ik, maxi cosi’s genoemd. Die maxi cosi voor één kindje veroorzaakt qua ruimte een vergelijkbare irritatie-overlast als de  rollator; deze zou dus uitsluitend op daluren de markt op mogen. Die maxi cosi’s voor tweelingen echter zijn qua ellende net zo erg als scootmobiles en zouden dus helemaal van de markt geweerd moeten worden. Trouwens (en dit terzijde): er worden me de laatste jaren wel erg veel tweelingen geboren, zeg, … ze rijzen de pan uit, …. ik hoorde laatst iemand zeggen dat ‘de tweeling’ een degeneratieverschijnsel is … schijnt iets te maken te hebben met incest … ik weet ook niet hoe het precies  zit … zal ’t es googlen.

Van de boodschappenwagentjes op kleine wieltjes heb ik eigenlijk niet zo’n last. Ze worden meestal door de marktklant achter zich aan getrokken. Ze zijn voor mij als achterop komend verkeer altijd duidelijk zichtbaar en voor het zeldzame geval dat iemand me met zo’n karretje voor de voeten loopt, zie ik het direct en in het ergste geval kan ik het karretje altijd een rotschop geven … meestal zijn de bezitters van boodschappenkarretjes niet de sterksten …. dus dat kan ik rustig doen.

Helemaal onbeschoft vind ik de steeds vaker voorkomende, arrogante rotgewoonte van voornamelijk jonge mensen,  om, maakt niet uit hoe druk het ook is, met hun fiets aan de hand, laadbak voorop, grote fietstassen achterop de markt op te lopen … van vroeg tot laat  lopen ze te shoppen op de markt met hun fietsen, van aftandse roestige brikken tot gloednieuwe hybrides. Met de uitstekende fietssturen botsen ze tegen tegen ruggen, armen en borsten van niets vermoedende marktkopers aan. Deze categorie marktbezoekers zou niet alleen geweerd moeten worden van de markt, neen, deze categorie zou meteen bekeurd en hun fiets geconfisceerd moeten worden..

Ik heb trouwens een behoorlijk pijnlijke rib (gekneusd … gebroken) overgehouden aan een  botsing met een fiets op de markt deze middag. 

GRIJZE DUIF

Grijze Duif

In 1959 wonen mijn drie zusjes, mijn moeder en ik in Rotterdam, Spangen; in de van Lennepstraat op twee hoog in een vierkamerwoning. Mijn vader woont hier officieel natuurlijk ook maar hij is er alleen nooit: hij vaart als pantrybediende op een passagiersschip van de Holland Amerika Lijn; maar daar gaat het nu niet om.

Ik ben een jongen van negen, mijn zusjes zijn zeven, zes en twee. Mijn moeder is dan dertig. Ons (huur-) huis is gebouwd rond 1910. Van buiten veel steen; van binnen veel hout. Houten vloeren. Elke stap die in dat huis gezet wordt, elk stukje speelgoed dat daar valt, elke stoel die er verzet wordt, alles dreunt door naar de buren. De benedenbuurvrouw wordt gek van ons. Ze reageert meestal onmiddellijk; dan bonkt ze met een voorwerp tegen haar plafond … onze vloer dus. Ik weet nog steeds niet met welk voorwerp ze dat doet … met een zwabber, vermoed ik.

Mijn moeder lijkt daarna gelijk een beetje van slag:

‘Doe maar een beetje zachtjes, jongens; ik wil geen last met dat mens van beneden.’  ‘Jongens’ noemt ze  mijn zusjes ...  stom. Eigenlijk vindt mijn moeder die buurvrouw maar een zeikwijf.

‘Kinderen moeten toch gewoon kunnen spélen,’ vindt ze … dat denk ìk tenminste, alleen zegt ze dat nooit hardop. Wel stampt ze een enkele keer hard op vloer als reactie op het gebonk van de buurvrouw. Van die onduidelijke houding van mijn moeder heb ik wel een beetje last. Ik hou me thuis meestal maar koest; zit rustig in de stoel van mijn vader. Mijn zusjes trekken zich nooit iets aan van die buurvrouw en evenmin van mijn moeder, áls die zich al eens boos maakt tenminste. Soms zeg ik er, als grote broer, wel eens wat van. Maar naar mij luisteren? Ho maar! Ze blijven klieren, gillen en met speelgoed gooien en ze hebben er nog lol in ook. Maar dadelijk, als ik naar buiten moet, ben ik het weer die op zijn kop krijg van die ‘grijze duif’, want zo noemen wij onze ‘geliefde’ benedenbuurvrouw.

Het lijkt haast wel alsof ze achter haar voordeur staat te luisteren of ik naar buiten ga. Want net als ik voor haar deur sta trekt ze die met een ruk open en zegt dan met een gemeen snerpende heksenstem:

‘‘Waarom hebben jullie de hele ochtend weer zo’n rotherrie lopen maken? Ja jij! Jij en die ellendige rotzusjes van je. Het moet nou maar eens afgelopen zijn! Ik sterf de hele dag van de koppijn door jullie! Zeg maar tegen je moeder, dat ‘ik er werk van ga maken.’’

Ik word een beetje eng van die grijze duif, mompel ‘jjjjja buuv….’ en sluip verder zo geruisloos mogelijk de trap af.

Eigenlijk is het toch te gek voor woorden, dat ik het me zo aantrek: ik maak zelf helemaal geen herrie. Ik lees boekjes, maak moeilijke sommen en doe, in mijn eentje, rustige spelletjes, zoals bijvoorbeeld het vlooienspel en hoedje-wip. Dààr kan dat mens toch geen last van hebben?

En wat mijn moeder betreft: zij veroorzaakt al helemaal geen overlast: op haar sloffen beweegt ze geruisloos door het huis en iets als stofzuigen bijvoorbeeld: dat doet ze alleen als ze zeker weet dat de ‘grijze duif’ niet thuis is.

Je kan dus wel zeggen dat mijn moeder en ik heel erg rustig zijn thuis, ‘dooie vogeltjes’ bijna.  Aan ons ligt het dus niet. Het vreemde is alleen dat mijn drie zusjes, de drie kleine herrieschoppertjes, om de een of andere onduidelijke reden nooit door die grijze duif worden aangesproken. Het gevolg daarvan is dat ze zorgeloos en onbekommerd hun gang blijven gaan: ze bekogelen elkaar met hun knikkers (met veel gejank tot gevolg), ze maken hoge torens van mijn houten blokken, die omkieperen als ze  te hoog worden en soms gaan ze gewoon in de woonkamer touwtje staan springen … ze kunnen eigenlijk net zo luidruchtig zijn als ze maar willen. Dat doen ze dan ook naar hartenlust; mijn moeder doet er in feite nooit iets tegen en naar mij luisteren ze gewoon niet.

Pech voor de buurvrouw. Pech ook voor mij want ik ben en blijf de Kop van Jut al is dat wel minder sinds ik met wollen sloffen aan naar buiten sluip. 

VIERDAAGSE 2014

Grijze Duif
In 2014 ga ik in Nijmegen de vierdaagse lopen. Dertig kilometer per dag. Samen met mijn op één na oudste zus, zestig jaar inmiddels. Vooral zij wil heel graag meedoen en ze wil het niet alleen doen, dus ben ik haar maatje.

In februari 2014 start onze voorbereiding. De loopafstand wordt (tot juli) langzamerhand opgevoerd van tien tot vijfendertig kilometer per oefendag. Tot de twintig kilometergrens gaat alles vanzelf. Probleemloos. Beetje moe ben ik soms, dat wel, maar verder is alles oké.

Boven de twintig km wordt het lopen voor mij een klein drama; de ene na de andere blaar komt op en afplakken helpt geen zier. Vooral mijn kleine teentjes zijn erg pijnlijk. Zowel het linker als het rechter kleine teentje zijn een heel klein beetje naar binnen gegroeid. In plaats van recht vooruit. Ze worden nu bij elke stap geplet onder de teen ernaast. Al googlend ga ik op zoek naar iets dat dit euvel kan verlichten. Ik vind gelkokertjes. Die kokertjes kunnen over de teentjes worden geschoven (als een vingerhoed over een vinger) en verminderen zo de druk en dus de pijn enigszins. Het lopen in deze voorbereiding wordt zo iets minder een kwelling.

Tien dagen voor de start van de vierdaagse, val ik en stoot daarbij loeihard de grote teen van mijn linkervoet.  De teen zwelt op en doet vreselijk veel pijn bij elke stap die ik zet. (Mijn pijngrens is overigens wel erg laag; eerlijk is eerlijk.) Om die grote teen tijdens het lopen wat te ontzien, houd ik hem krampachtig wat omhoog, waardoor er een nieuw blessure ontstaat: nu aan de kuit. Dat kan er nog wel bij!

Acht dagen voor de start van de vierdaagse meld ik me bij fysio Rubroek. Fysiotherapeuten Evi en Christina gaan er alles aan doen om me snel van die kuitblessure af te helpen.

De behandeling bestaat uit:

- dry needling’: het laten ontspannen van de kuitspier door een klein naaldje in een                 kuitspierverharding te prikken;

-tapes aanleggen op het geblesseerde linkerbeen, van de hiel tot de knieholte.

-masseren van de kuit

Uiteindelijk blijken drie behandelingen genoeg. Daarna kan ik alweer pijnloos lopen. Op de dag dat ik naar Nijmegen ga, kan ik om acht uur ’s ochtends nog even terecht bij de fysio voor het aanleggen van nieuwe kuittapes, als voorzorg.

Ik heb in die vier dagen en honderdtwintig kilometer wandelen in Nijmegen geen centje pijn meer gehad aan mijn kuit. Prima werk dus van de fysiotherapeuten.  De dames hadden ook nog een paar goeie tips ter voorkoming van blaren mij:

-doe nooit de schoenen onderweg uit; de kans is groot dat ze dan niet meer aan te trekken zijn over  de dan opgezwollen voeten

-leg ’s avonds een kussen of zo onder de opgezwollen voeten, zodat zwelling kan wegebben.

Maar helaas de tips hebben niet geholpen. Elke stap die ik zet na de eerste twintig vierdaagse kilometers doet pijn en dat komt door de blaren op de voetzolen en op de kleine teentjes (die kokertjes helpen toch niet afdoende).

Ik heb die honderdtwintig vierdaagse kilometers uitgelopen … met pijn en moeite  … weliswaar een onvergetelijke ervaring … doch: ééns maar nooit meer!

Voor mijn zus is deze vierdaagse een soort zegetocht geworden. Vrolijk swingend legt ze, zonder ‘n centje pijn,  alle vier de dagen het parcours af, lachend en zwaaiend naar en meezingend met de talloze toeschouwers langs de route.  Volgend jaar gaat ze weer; zo weet ze zeker. Ze is al opzoek naar een maatje.

Het formulier

Laat in de ochtend, tegen de middag haast, heb ik afgesproken met mijn vriend Tim. Tim is een Engelsman die het in de vijftien jaar dat hij in Rotterdam woont nog niet voor elkaar heeft gekregen om een beetje behoorlijk Nederlands te praten. Dat is natuurlijk heel erg slecht maar aan de andere kant: wij Nederlanders maken het er ook wel naar, want wij vinden het allemaal zo ontzettend leuk en interessant om aan wie het maar horen wil te laten merken dat wij zo verdomd goed Engels kunnen praten (en Frans en Duits ook natuurlijk) zodat het vrijwel nooit noodzaak wordt voor Tim om echt werk te gaan maken van het Nederlands. Daar komt nog bij dat wij, Nederlanders, het wèl een schande vinden van Turken, Marokkanen of Kaapverdianen, dat ze na 15 jaar hier nog nauwelijks Nederlands spreken maar een Engelsman vergeven we die zonde graag.

Maar nu had Tim pech met z’n onbeholpen Nederlands. Hij moest een of ander formulier (IB60 over 2013) van de belastingdienst hebben en via het ‘klantvriendelijke’ keuzemenu belandde hij bij een dame, die geen Engels wilde of kon spreken … ze vertelde hem in ieder geval (uitermate klantonvriendelijk natuurlijk) dat zij hem  niet kon helpen als hij geen Nederlands sprak … dat had hij tenminste begrepen.

Het bestellen van dat IB 60 formulier is het doel van mijn bezoek aan Tim. Tim woont op pakweg een kilometer van mijn huis vandaan. Net als ik woont hij langs de Rotte. Een wandelingetje van ruim tien minuten over het voetpad langs het riviertje,  slalommend tussen de rijkelijk aldaar, onder de reusachtige platanen gedeponeerde vogelpoep … geen poepjes van mussen , merels, vinkjes, roodborstjes of koolmeesjes, nee, het waren van die grote klodders van meeuwen, kraaien, duiven of misschien wel reigers. Bij het zien van die vele klodders op het trottoir bekruipt me meteen de angst dat  er ieder moment eentje boven op mij neer splasht … en toch blijf ik een tikje nerveus weliswaar,  onder die bomen lopen … alsof het een uitdaging is, helemaal schoon bij Tim aan te komen. En wonderwel lukt me dat nog ook.

Tim staat voor zijn huisdeur mos tussen de stoeptegels weg te snijden en tegelijk de verkeerde richting op te kijken om te zien of ik er al aan kom. Ik had gezegd dat ik tussen  half twaalf en twaalf uur zou komen … en het is alweer bij twaalven … hij is dus waarschijnlijk al een beetje onrustig geworden … typisch Tim. Bij Tim moet alles precies, op de exact afgesproken tijd plaats vinden anders wordt hij een beetje gek … dus dan moet ie wat om handen hebben …  

Hij schrikt toch nog van me als ik iets te hard ‘Ha, die Tim’ zeg, hij staat met zijn kont omhoog naar mij toe, met z’n zakmesje in die stoep stenen voor zijn deur te wroeten.

’Hey, you’re there,’ zegt hij, net alsof hij niet geschrokken is. 

‘De gemeente doesn’t do dit,’ zegt hij duidend op de rijtjes stenen vlak voor zijn deur. ‘And I hate that stuff’.

Nu ik alweer een tijdje onregelmatig bij Tim over de vloer kom, vraagt hij me niet meer of ik wat wil drinken en zo ja wat, neen, hij loopt, als ik eenmaal binnen zit linea recta naar de keuken en schenkt een bak thee voor me in.

Ik had net thuis koffie gedronken, dus ik zeg hem maar geen thee te doen vandaag maar ‘the water is al hot now, it’s no trouble …’. 

‘Nou, doe dan maar een bakkie,’ zeg ik

Met dat IB 60 formulier, waarvoor ik kom, ben ik gauw klaar: daar hoef ik geen woord Nederlands voor te kunnen spreken … verstaan echter wel …want via het in het Nederlands gesproken keuzemenu van de belastingdienst en het intikken van Tims BSN-nummer is het formulier besteld. Binnen vijf dagen moet het bij hem in de bus liggen.