De hoge duik

Van mezelf zou ik absoluut niet durven zeggen dat ik moedig ben. Integendeel. Ik beschouw mezelf eerder als laf; soms kìès ik ervoor om laf te zijn en soms komt lafheid gewoon automatisch, instinctief als een soort bescherming. Maar de grens tussen keuze en instinct is moeilijk vast te leggen.

Soms kies ik ervoor om voor mijn doen eens moedig te zijn en dan wordt ik halverwege die aanvankelijk zo moedige actie overvallen door lafheid: opeens durf ik dan niet meer door te zetten.

Zo heb ik eens de moed opgevat om in het zwembad van de hoge duikplank te duiken. Halverwege de trap naar de ‘hoge duik’ bedacht ik me om er deze keer toch nog niet af te duiken maar het gewoon bij springen te laten. Op het randje van de sterk verende duikplank leek ook dat me weer niet zo’n goed idee en ik besloot toen noch te springen noch te duiken.  Er was vervolgens trouwens wel flink wat moed voor nodig om me, blauwbekkend en bibberend van de kou, langs de spottende, stoere jongelui naar beneden te wurmen.  Op deze laatste moedige daad kon ik allerminst trots zijn. 

Vrij risicoloos sprong ik daarna vanaf startnummer een, zo ver mogelijk bij de hoge duikplank vandaan, in het -zwembad om twintig baantjes schoolslag te zwemmen.  Twintig baantjes van vijfentwintig meter, die ik nodig had om de onrust in mijn lijf van mijn ondoordachte hoge duik avontuur weer kwijt te raken. Over die twintig risicoloze baantjes doe ik gemiddeld tussen de dertig en vijfendertig minuten; voldoende tijd om na te gaan hoe het toch kwam dat ik ineen zo lafhartig besloot niet te springen ….. want waar was ik zo ineens bang voor…… wat was het ergste dat er zou kunnen gebeuren?

Ik was er bang voor dat onderweg de adem me benomen zou worden door de snelheid waarmee ik daalde van de hoge duik naar het water of door de lange duur van onder water zijn. Misschien zou ik bovenop iemand knallen, die toevallig net op de plek zwom waar ik het water in plonsde, waardoor ik en die andere persoon ernstig geblesseerd zouden raken. Ik zou ook met mijn kop hard op de bodem van het zwembad terecht kunnen komen waardoor ik buiten westen zou raken of mijn nek zou breken, waardoor ik me mijn leven lang in een rolstoel zou moeten voortbewegen. Het kan ook zijn dat als ik zou sprìngen,  ik met mijn voeten zo hard op de bodem van het zwembad terecht zou komen dat ik mijn voeten, mijn hielen, mijn benen zou breken …. er zou wellicht een te grote druk op mijn oren ontstaan ……of mijn hart zou het zomaar ineens van schrik begeven ...   

Zo rustig en tevreden voortkabbelend met mijn schoolslag krijg ik er een steeds beter gevoel over dat ik toch maar besloten heb om noch te springen noch te duiken van de hoge duik. Waarom is het eigenlijk nodig om van drie meter hoogte in dat water te springen? Het water spat onnodig hoog op; er ontstaat een overdreven hogere golfslag en iedere zwemmer moet met een grote boog om de plek heen waar die duikers of springers in het water terecht kunnen komen. Afschaffen die hoge-duik, zo’n onding….bedacht ik me toen ik met baantje dertien schoolslag bezig was en op datzelfde moment hoorde ik een kinderstem hard joelen van plezier en tegelijkertijd was daar die dreun op mijn rug, de plek waar dat kind op neer plofte …….. hij wilde een bommetje maken zei die later; hij excuseerde zich nog wel, dat hij niet goed had uitgekeken.

Met twee gebroken ribben hees ik mezelf het water uit ….. een ongeluk zit in een klein hoekje in  zo’n zwembad.       

Voetbalverslaving

Als ik ergens aan verslaafd ben is het wel aan voetbal. Het is niet direct een groot probleem of zo. Ik ben nou niet bepaald een gevaar voor anderen of voor mezelf; het is hooguit wat lastig soms.

Elke dag is er die honger naar voetbal en dat terwijl ik zelf niet eens speel. Neen, ik lees en praat er vaak en graag over; eigenlijk kan ik geen dag zonder: hèt kenmerk van een verslaving toch: ergens geen dag zonder kunnen. Elke dag is er op de tv wel een wedstrijd of een praatprogramma over voetbal en de krant die ik lees heeft er elke dag minstens een klein berichtje over. Een heel enkele keer staat er in de krant tot mijn grote verdriet helemaal niks te lezen over mijn geliefde sport; dan moet ik wel even kijken op de voetbalpagina van NOS-teletekst met daarop het ‘heet-van-de-naald’ voetbalnieuws.

Hoe graag ik ook naar dat spelletje kijk of hoe graag ik er ook  over lees, ik bekijk en lees niet alles.  Ten eerste houd ik al sowieso niet van Feyenoord, niet van Ajax en al helemaal niet van PSV dus dat sla ik over. Althans, hele wedstrijden van die clubs …de samenvattingen vind ik nog net te pruimen. Als Rotterdammer ben ik vooral geïnteresseerd in Sparta maar dat clubje staat tegenwoordig niet meer zo in het centrum van de belangstelling. Ik zie natuurlijk wel dat het waarschijnlijk niet meer zo lang gaat duren of de club acteert in Nederland weer op het hoogste niveau. Sparta gaat, denk ik, wel kampioen worden van de Jupiler League ….. (en toen, alsof de duivel er mee speelde, verloor mijn clubje gisteravond de thuiswedstrijd tegen middenmoter FC Den Bosch met maar liefst 1-5!)

Waar ik beslist niet naar ga zitten kijken zijn wedstrijden van een lager niveau dan de Nederlandse ere-divisie. Dat hoeft ook helemaal niet want er is voldoende aanbod. De Champions League en de Europa League vullen veelvuldig de dinsdag t/m donderdagavond. Op maandag staat mijn krant bol van de wedstrijdverslagen en beschouwingen over het afgelopen weekeinde en van vrijdag tot en met zondag is het programma Studio Voetbal op de televisie te zien.

 Als ik om wat voor reden dan ook, niet zo lekker in mijn vel zit, ga ik kijken naar voetbalpraatprogramma’s: mannen met verstand van voetbal praten daar heel geamuseerd met elkaar over mijn geliefde sport. Behalve dat er beelden getoond worden van mooie acties en van gescoorde doelpunten wordt in zo’n programma ook gesproken over goede, middelmatige en zwakke spelers. Deze analisten, want zo worden de sprekers in zo’n programma genoemd, hebben er doorgaans veel plezier in, zwakke spelers verbaal met de grond gelijk te maken.  Nergens op de televisie wordt zo hard eigen grappen gelachen als in het programma ‘Voetbal International’ op RTL ……. heerlijk vind ik dat: Ik hoef meestal maar 10 minuten naar zo’n programma te kijken of ik zit weer helemaal prima in mijn vel. Na die 10 minuten zet ik de tv meestal ook meteen uit.

Het is duidelijk niet een verslaving waar ik met veel hulp van zou moeten afkicken …… ik vind het wel raar van mezelf dat ik zo graag zo veel mogelijk over dat spel wil lezen er zoveel van wil zien ……… waarom eigenlijk …….. waarschijnlijk om als mannetje te kunnen meepraten met de vele andere (verslaafde) voetbalmannetjes? Zou het echt zo zijn dat de man die niets van voetballen weet minder meetelt in het mannenwereldje? Het lijkt wel alsof ik daar erg bang voor ben.

Ik vind het wel makkelijk wanneer een man, die ik ontmoet,  er wat vanaf weet ….. dan is er gelijk op dat basale niveau alvast wat contact; het is vaak een makkelijk beginnetje; al het andere wel of niet nodige, komt dan vanzelf wel.

Een erg hoge hartslag

Een paar maanden heb ik met angst in mijn lijf gesport. Bij het spinnen, (een tak van sportschoolsport: in groepsverband een uurtje heel intensief fietsen en geen meter vooruitkomen) liep mijn hartslag binnen vijf minuten op van 88 naar 208; mijn hart bonsde zowat mijn lijf uit. Ik weet dat zo zeker omdat ik alweer een jaar nu gebruik maak van een hartslagmeter.  Mijn normale hartslag ligt zo rond de 90 en mijn maximale hartslag is 160 …. en dan zo maar ineens was het 208 slagen per minuut. Ik dacht dat ik dood ging. Mijn eerste reactie was: niet meer trappen op die pedalen maar dat hielp geen klote; ’t bleef zo hoog …..ik haalde zo goed en zo kwaad als het ging zo diep mogelijk adem, hield die adem even vast en ademde zo langzaam mogelijk weer uit. Waarom ik dat deed weet ik ook niet ….ik deed het gewoon! Mijn hartslag ging naar de 210. Instinctief stapte ik van mijn spinningfiets af keek met een ongetwijfeld benauwd gezicht naar een van mijn fietsmaatjes, klopte met mijn rechtervuist ter hoogte van mijn hart en zei:

‘Ik heb last…’ en liep  met mijn handdoek, mijn sportdrankje en mijn trainingsjasje de sportzaal uit. De hartslag was nog immer razendsnel: 205. Diep inademen langzaam uitademen deed ik nog steeds …… het hielp nog niks ….desondanks volhardde ik daarin ……. Om in de kleedkamer te komen moest ik eerst een trap oplopen …… mijn hartslag liep ook weer op: 210. Ook in mijn hoofd bonkte het.

In de kleedkamer plofte ik op een bank neer, onderuitgezakt met mijn rug tegen de muur, benen wijd gespreid, armen slap langs mijn lijf en eindelijk, langzaam, heel langzaam krabbelde de hartslag wat terug naar 198. Ik hield de zelfde manier van ademen aan… en ineens dreunde mijn hart toch weer naar 203 ….. maar dat bleek een schijnbeweging: het was de manier waarop mijn hart het verkoos weer wat rustiger te gaan kloppen: eerst een stukje langzamer ….dan weer een stukje sneller …..weer een stukje langzamer …… enzovoorts. Het duurde bij elkaar een half uurtje voordat ik op 110 zat. Pas toen voelde ik me weer in staat om wat te doen: mijn kleren uit het kluisje pakken en me omkleden. Douchen was vandaag niet nodig. Nog nooit was mijn lijf zo op de proef gesteld op de sportschool maar het had me vreemd genoeg,  geen druppel zweet gekost

Weer vrij ademend liep ik van de sportschool naar huis.

Eigenlijk voelde ik me weer prima toen ik eenmaal thuis was.

Mijn omgeving, vrouw, kinderen, vrienden konden mijn relaas haast niet geloven. Dat mijn hart de 208 kon halen …. ze deden er een beetje lacherig over ……. die hartslagmeter zal wel niet in orde geweest zijn  …… had je je goeie bril wel op …… zat er geen jonge meid op de sportschool bij je in de buurt ……… alsof ik er zelf geen getuige van was geweest dat mijn hart haast uit mijn lijf sprong.

Er werd niet alleen lacherig gedaan. Er was ook serieuze bezorgdheid. Mij werd aangeraden het even wat rustiger aan te doen met sporten, naar een arts te gaan en ik besloot me te laten onderzoeken op een sportmedisch centrum. De sportarts keerde me binnenstebuiten en kon me gerust stellen. Er is niks loos met  mij: met mijn hart niet; met alles niet. Mijn conditie is bovengemiddeld en die ultrasnelle hartslag was een vervelend incident, dat ik door mijn instinctieve manier van ademen in een goede baan heb weten te leiden.

Toch duurde het nog enige tijd voordat ik weer zonder angst hard durfde te fietsen, eigenlijk vandaag pas, drie maanden na dato, durfde ik voor het eerst weer voluit te gaan op mijn spinningfietsje ….. en het ging gelukkig helemaal geweldig!     

   

Ik vind het niet

‘Je lacht wel maar je bent niet blij’. Iemand zei me dat eens en dat was ook zo.

Normaal gesproken heb ik er nóóit zo’n moeite mee om mijn vrólijke kant te laten zien als ik het naar mijn zin heb op wat voor manier dan ook. Het komt echter ook nogal eens voor dat ik het helemaal niet naar mijn zin heb ….. geïrriteerd ben, bang ben en dan toch alleen maar die vrolijke kant laat zien. Boosheid en angst slik ik vaak weg, lach ik vaak weg met een vriendelijke smile, met een geforceerd grappigheidje of een gelaten stilzwijgen.

Ik moet wel heel moeilijk peilbaar zijn voor mijn omgeving.

Zo’n smile, geforceerde grappigheid of stilzwijgen is eigenlijk een tweede natuur van me geworden …… op de automatische piloot reageer ik zo …..in trance doe ik dat.

Die zwijgzame ‘in-trance-reactie’ is dus eigenlijk een soort dichtklappen …… niet bij machte zijn om adequaat te reageren op een vraag, opmerking of situatie ……… Mijn primaire reactie is dan blanco …… ik kan dan vrijwel nooit direct ergens een reactie op geven …… de werkelijke betekenis van woorden en situaties dringen doorgaans heel langzaam tot mij door …… ik zou dolgraag direct reageren maar ik weet niet waarop,  omdat de woorden, de gebeurtenissen nog niet bij mij aangekomen zijn …… ik ben blijkbaar een secundaire reageerder of trage ontvanger maar ook dat is niet altíjd zo. Soms weet ik zelfs in tweede of derde instantie geen reactie te verwoorden, een mening te geven, een oordeel te vellen. Ik vind het niet. En dat is niet omdat ik er niet voor durf uit te komen, dat ik het ergens niet mee eens ben maar ik heb er vaak gewoon nog geen woorden voor.

Daarvoor geneer ik me wel …….. als ik eerlijk ben zou ik steeds moeten zeggen:

‘Ik weet het niet of nog niet, misschien weet ik het de volgende keer en dan misschien nog niet ……. ik ben misschien ook wel een beetje langzaam van begrip….’

Ik moet mensen en ook mezelf vaak teleurstellen omdat ik het zo vaak niet weet.

Zelfs ten aanzien van zaken waar ik redelijk wat vanaf weet, treedt het ‘in trance gebeuren’ op. Ik ben bijna mijn hele arbeidzame leven financieel administrateur geweest en vanaf mijn twintigste gemotiveerd lid van linkse politieke partijen en toch kost het me razend veel moeite om primair te reageren op financiële en politieke uitspraken en toestamden.

Ik weet dingen meestal niet zo zeker …… maar alleen als ik iets héél zeker weet, kan ik wèl primair en krachtig uit de hoek komen.

  

Als kind van 8 á 9 jaar liep ik eens lekker ontspannen van school naar huis. Tot mijn verbazing zag ik dat er een grote winkelruit helemaal aan diggelen lag …….. ik stond de schade en de etalage even rustig in me op te nemen, totdat die winkelier (een handelaar in  beha’s, nylonkousen, jarretels en korsetten) naar buiten stormde en me ruw vastgreep:

‘Jij hebt die ruit ingeschoten, rotaap en je gaat hem betalen ook,’ tierde hij.

Dat vond ik zo onrechtvaardig, dat ik toen wèl adequaat en zeer primair wist te reageren:

‘Dat heb ik niet gedaan,  klootzak’, zei ik driftig en ik schopte de man zo hard tegen zijn scheenbeen, dat hij me van de pijn wel los móést laten, waarna ik hard naar huis rende, een eindje verderop in de straat.

Dan kàn en wéét ik het dus wel….dan weet ik het zeker… maar ook als ik het zeker weet dan reageer ik toch ook weer niet altijd zo. Tja …… ’t is soms om een beetje gek van te worden.

Ik ben echt een moeilijke man …….. 't is waar wat mijn vrouw tegen iedereen zegt.

Bios (17)

Theo gaat een lekker kopje thee zetten en vraagt onderwijl aan Petra:

‘ en hoe is ’t nou in de bios?’

‘Nog steeds erg rustig, hè, de verbouwing is nog in volle gang dus de goeie films gaan voorlopig nog even naar de andere zalen.’ Theo vindt dat ze de zaak beter even een paar weken stil hadden kunnen leggen, want nu zitten de mensen toch stof te happen in de bios…ook al hebben ze het zelf niet eens zo erg in de gaten. 

Duusjoo wordt  dus vervangen door Theo maar zolang hij nog ‘ziek’ thuis is krijgt Lumière tijdelijk te maken met een interim: meneer Fanteit, een voormalige, zeer autoritaire militair, die kort na de roofoverval fijntjes liet weten dat de dader wel eens iemand van het servicepersoneel zou kunnen wezen. Een van de eerste ‘heldendaden’ van  Fanteit was  Gerrit, de portier, op staande voet ontslaan omdat hij weer eens te laat was gekomen ….in de bus in slaap gevallen ……. Ook Fanteit was een man van regeltjes en regeltjes waren er niet voor niks.……………..

Petra vertelt dat er weer eens asbakken met brandende peuken in een van de  afvalcontainer waren leeggegooid…….. meneer Fanteit komt op een gegeven moment naar ons toe………………, we zitten met zijn allen lekker te genieten van onze welverdiende pauze,  en hij vraagt of wij ook die brandlucht ruiken ……… wij niet dus ………….. wij hebben een momentje pauze ….dan ruiken we niks….dan roken we, hè Theo……………… ja daaaaag, wie wel wat ruikt moet op onderzoek uit …… en daar heeft niemand van ons zin in…….kom nou!   

Fanteit zegt: ‘ ik ruik toch echt brand.’ En inderdaad er komt uit een van de afvalcontainers een pluimpje rook. Fanteit rent naar de brandslang en loopt met die slang naar de container ….maar die slang is in dertig jaar nooit gebruikt en de slijtage ging natuurlijk gewoon door ….die slang breekt af  ‘

Tot drie keer toe beveelt Fanteit dat Martin de brandkraan moet open zetten:

´Zet die brandkraan godverdomme open, Martin´  Fanteit is helemaal in paniek. Martin doet, laconiek, precies wat hem gevraagd wordt, met als gevolg dat de hele foyer onder water loopt en Fanteit voor lul staat met die  losgeschoten brandspuit in de aanslag bij die smeulende container……..geen druppeltje water komt er uit.

Terwijl wij vrolijk lachend toekeken, smeet Fanteit de brandspuit op de grond, snelde zich naar de toegangsdeuren, gooide die open, pakte de rokende afvalcontainer en zwiepte die naar buiten…………………………..tegen een daar geparkeerde glanzende Mercedes aan.  Het was net een daverende lachfilm. Met een emmertje water heeft die dappere brandbestrijder Fanteit de container nog geblust,  voordat hij met de Mercedes eigenaar het schadeformulier kon gaan zitten invullen.

Waarom doen jullie godverdomme niks vroeg Fanteit……

‘ Het is negen uur, meneer Fanteit, regeltjes hè, we moeten nu alweer aan het werk! zei ouwe Petra gemeen. Woedend stapte Fanteit weg. Zijn geblindeerde kantoortje in. Luxaflex bleef naar beneden. 

Het was niet zo’n leuke start voor Fanteit maar het was ook wel een beetje zijn eigen schuld….als hij niet als zo’n brigade generaal zijn entree had gemaakt was hij best wel  geholpen.

Theo vond het een prachtig verhaal en  kwam haast niet meer bij van het lachen! Hij verslikte zich bijna ook nog in een petit-fourtje.

(voorlopig even geen ‘Bios’ meer)

Bios (16)

Duusjo blijkt er inderdaad achter te zitten en het lijkt wel of hij blij is dat ie gesnapt is. De kleine ettterbak legt een volledige bekentenis af. Hij moest wel doorgaan met gokken want hij had zoveel geld geleend om te kunnen spelen……..eens zou hij toch moeten gaan winnen, dacht ie  ……..al is het alleen maar om zijn schulden af te betalen……….. hij sloeg ook gelijk door over dat diefstalletje van zo´n vijfhonderd piek uit de kas van Lumière een tijdje terug …..tóén had hij nog wel het geluk gehad, dat hij opeens een aardig winstje maakte…….maar dat bleef nú uit. Duusjo was die twee overvallers duizend  gulden schuldig, de deadline voor terugbetaling was verlopen en hij had geen rooie cent…………dus maakte hij het die jongens heel makkelijk om een nepovervalletje te plegen…..deurtje open laten staan en die jongens precies vertellen waar,  wanneer en hoe laat, succes verzekerd zou zijn. De leider van het tweetal overvallers was  inmiddels gepakt, nu de poen nog….in het personeelsbestand was snel de naam gevonden van die oude vakantiekracht, die Theo meende te herkennen ………..dat had hij goed opgemerkt …..en ook dat figuur sloeg door: hij en zijn maat hadden die duizend piek er echter al weer doorheen gejaagd. Ze worden net als Duusjo overigens wel even vastgehouden en voor het gerecht gedaagd. De bios zal via de rechtbank de schade op hen proberen te verhalen. Hiermee is de rol van die kleine oplichter Duusjo in de bioswereld  natuurlijk uitgespeeld.

Voor Theo, het slachtoffer van de roofoverval, krijgt die gebeurtenis toch nog een mooi vervolg want hij wordt gevraagd, gezien zijn gebleken leidinggevende capaciteiten en zijn stressbestendigheid, om Duusjo op te volgen. Dat is precies wat Theo wou vanaf het moment dat hij bij de bios binnenkwam. Hij kwam binnen als student (rechten) en is nu bijna klaar met zijn studie. Met die bagage kan hij die klus best klaren. Het dienstverlenend personeel is erg blij met hem. Hij werkt altijd hard, is niet vies van een geintje op zijn tijd…..althans als collega dan……als hij dadelijk in de leiding zit heeft hij natuurlijk andere verantwoordelijkheden en kan hij zich niet zo heel erg laten gaan.

Na de roofoverval krijgt Theo veertien dagen vrijaf om van de schrik te bekomen. De directie heeft hem een fruitmand gestuurd, die hij op zijn beurt direct meeneemt naar diergaarde Blijdorp, waar hij sowieso zeker een keer per week te vinden is. Dit keer kan hij de beesten laten smullen van die overheerlijke fruitmand. Alleen het blikje ananas heeft hij zelf maar  opengemaakt en opgepeuzeld. Dat zou de beesten nooit gelukt zijn.

Die middag heeft hij een afspraakje met Petra. Ze komt op ziekenbezoek zoals zij dat noemde. Petra heeft een zwak voor Theo en zo is het ook andersom. Petra heeft een lief klein bosje gele fresiaatjes voor hem meegenomen, ze weet dat hij daarvan houdt…….je moet bij hem niet aankomen met een bos gladiolen; dan vraagt hij je gerust of je ze weer mee terug naar huis wil nemen omdat hij daarvoor geen geschikte bloemenvazen in huis heeft. Voor bij de thee heeft Petra vier petits fours. Precies Theo zijn maat.

´Klein maar fijn,´ zegt hij altijd (behalve van die kleine rotte olienoot ‘Duusjo’ dan).

Hij  vertelt Petra, dat hij, als het aan hemzelf had gelegen,  gewoon door had gewerkt maar de leiding vindt het dus beter dat hij even wat gas terug neemt:

´Je weet maar nooit wat je er nog aan over gehouden hebt,´ zeggen ze.

 Ze spraken nog even over die klein rotmof Duusjo……zowel Petra als Theo wisten allebei dat hij wel heel veel te vinden was in de buurt van de gokautomaten maar ze hadden er nooit over gehad met elkaar….hadden ze het maar wel gedaan, dan was Theo waarschijnlijk een hoop ellende bespaard gebleven. 

(wordt vervolgd)

Bios (15)

Sigarenwinkeltjes worden overvallen, kruideniers groenteboeren en juweliers ook dus waarom een bioscoop niet. Het kan niet uitblijven: Theo zit in de personeelsruimte de opbrengst te tellen, de anderen zijn in de zaal aan het werk.  Komen er twee figuren, gehuld in vale spijkerbroeken, leren jacks en  bivakmutsen op hun kop, binnen zetten….. ze schreeuwen, duwen en schoppen Theo, de plaatsvervangend locatiemanager, tegen de radiatoren aan. Hij wordt met kettingsloten vastgeketend aan die verwarmingsradiatoren    …….  …… wat kan hij doen? …… er zit niks anders op dan ze dat geld maar te laten jatten ………… het verlies te nemen…………….. dat is ook de bedrijfspolitiek in dit soort zaken: niet stoer gaan lopen doen. De kans dat je het van die lui wint is zo klein. Het risico dat je levensgevaarlijk gewond raakt of  het leven verliest is zó groot dat zijn die vijftienhonderd guldentjes niet waard………………… maar…… Theo had al wel snel door dat dit het werk moest zijn van een bekende …………. hier, op deze plek, dit tijdstip, hij meende ook het postuur en de stem van een van de overvallers te herkennen. Hij kan er niet meteen opkomen wie precies……was het een vakantiekracht misschien?  Zo snel en lawaaierig als ze binnen waren gestormd zo geruisloos en snel waren ze de trap afgerend en verdwenen met inhoud van de kas in hun diplomatenkoffertje. Theo kon nog net met zijn voeten bij het interne raam van de personeelsruimte en zo trok hij de aandacht van Petra…. Theo was niet gewond of zo. De schoppen die hij kreeg voelt hij nog wel maar hij kan wel wat hebben. Om hem te bevrijden is wel een slijptol nodig, want er zit een slot op het kettingslot maar geen sleuteltje. Martin heeft er thuis wel een liggen; hij loopt wel even voor die slijptol heen en weer, hij woont toch in de buurt. Later merkte de ingeschakelde politie, dat een van de achterdeuren op een kiertje was gezet, een klein stukje touw weerhield de deur er van helemaal open te klappen. Als dat laatste zo zou zijn dan moet er ook iemand van het huidige personeel bij betrokken zijn …..misschien wel iemand die vanavond dienst had…...?

De verdenking van de leiding van het bedrijf ging altijd het eerst uit naar, zeg maar, het lagere personeel. Dat was wel zeer irritant. Ze zijn allemaal hard aan het werk als het gebeurt en dan worden ze ook nog eens van zoiets verdacht. Iedereen moet bij de politieréchercheur zijn verhaal komen doen na afloop van hun werkzaamheden van die avond. In de verhoren komt wel steeds de zelfde naam als verdachte naar voren: Duusjo…………Deze Duusjo werd steeds nonchalanter in zijn gokgedrag, nu ging hij al onder werktijd regelmatig weg:

‘Ik heb vanmiddag een bespreking,’zei hij dan……vroeger had hij nooit besprekingen en nu bijna elke middag. Om beurten keek zijn personeel hem na om te zien in welke richting hij die besprekingen ging voeren. Dat was meestal in het casino.

‘Ja in het casino ontmoet ik leidinggevenden van bioscopen uit andere steden, we praten en drinken en gokken wat, voor hooguis 25 euro per persoon en gaan dan weer elk ons weegs.

Omdat het zo vaak voorkwam dat ie wegging zijn Martin en Theo een poolshoogte gaan nemen in die goktent en toen zagen ze dat er helemaal geen sprake was van een overleg. Van een afstandje zagen ze hem grof gokkend bezig. De fiches van tien euro vlogen over de tafel…..meestal kreeg hij er niks voor terug …..verliezen dus…… en die kop van Duusjo, lijkbleek, strak van de spanning …… neen dit moest foute boel zijn ……… het kan nooit zo zijn dat Duusjo dit spelletje kan spelen met zijn alleen zijn eigen salaris…..zoveel verdien je nou ook weer niet in de bioscoopwereld.

Martin en Theo waren heel gedecideerd, die kleine handneuker, zoals ze Duusjo vaak gekscherend  noemden, belazerde de boel en ze meldden bij de politie hoe ze hun manager hadden bezig gezien, onder werktijd nog wel.

wordt vervolgd