Ik vind het niet

‘Je lacht wel maar je bent niet blij’. Iemand zei me dat eens en dat was ook zo.

Normaal gesproken heb ik er nóóit zo’n moeite mee om mijn vrólijke kant te laten zien als ik het naar mijn zin heb op wat voor manier dan ook. Het komt echter ook nogal eens voor dat ik het helemaal niet naar mijn zin heb ….. geïrriteerd ben, bang ben en dan toch alleen maar die vrolijke kant laat zien. Boosheid en angst slik ik vaak weg, lach ik vaak weg met een vriendelijke smile, met een geforceerd grappigheidje of een gelaten stilzwijgen.

Ik moet wel heel moeilijk peilbaar zijn voor mijn omgeving.

Zo’n smile, geforceerde grappigheid of stilzwijgen is eigenlijk een tweede natuur van me geworden …… op de automatische piloot reageer ik zo …..in trance doe ik dat.

Die zwijgzame ‘in-trance-reactie’ is dus eigenlijk een soort dichtklappen …… niet bij machte zijn om adequaat te reageren op een vraag, opmerking of situatie ……… Mijn primaire reactie is dan blanco …… ik kan dan vrijwel nooit direct ergens een reactie op geven …… de werkelijke betekenis van woorden en situaties dringen doorgaans heel langzaam tot mij door …… ik zou dolgraag direct reageren maar ik weet niet waarop,  omdat de woorden, de gebeurtenissen nog niet bij mij aangekomen zijn …… ik ben blijkbaar een secundaire reageerder of trage ontvanger maar ook dat is niet altíjd zo. Soms weet ik zelfs in tweede of derde instantie geen reactie te verwoorden, een mening te geven, een oordeel te vellen. Ik vind het niet. En dat is niet omdat ik er niet voor durf uit te komen, dat ik het ergens niet mee eens ben maar ik heb er vaak gewoon nog geen woorden voor.

Daarvoor geneer ik me wel …….. als ik eerlijk ben zou ik steeds moeten zeggen:

‘Ik weet het niet of nog niet, misschien weet ik het de volgende keer en dan misschien nog niet ……. ik ben misschien ook wel een beetje langzaam van begrip….’

Ik moet mensen en ook mezelf vaak teleurstellen omdat ik het zo vaak niet weet.

Zelfs ten aanzien van zaken waar ik redelijk wat vanaf weet, treedt het ‘in trance gebeuren’ op. Ik ben bijna mijn hele arbeidzame leven financieel administrateur geweest en vanaf mijn twintigste gemotiveerd lid van linkse politieke partijen en toch kost het me razend veel moeite om primair te reageren op financiële en politieke uitspraken en toestamden.

Ik weet dingen meestal niet zo zeker …… maar alleen als ik iets héél zeker weet, kan ik wèl primair en krachtig uit de hoek komen.

  

Als kind van 8 á 9 jaar liep ik eens lekker ontspannen van school naar huis. Tot mijn verbazing zag ik dat er een grote winkelruit helemaal aan diggelen lag …….. ik stond de schade en de etalage even rustig in me op te nemen, totdat die winkelier (een handelaar in  beha’s, nylonkousen, jarretels en korsetten) naar buiten stormde en me ruw vastgreep:

‘Jij hebt die ruit ingeschoten, rotaap en je gaat hem betalen ook,’ tierde hij.

Dat vond ik zo onrechtvaardig, dat ik toen wèl adequaat en zeer primair wist te reageren:

‘Dat heb ik niet gedaan,  klootzak’, zei ik driftig en ik schopte de man zo hard tegen zijn scheenbeen, dat hij me van de pijn wel los móést laten, waarna ik hard naar huis rende, een eindje verderop in de straat.

Dan kàn en wéét ik het dus wel….dan weet ik het zeker… maar ook als ik het zeker weet dan reageer ik toch ook weer niet altijd zo. Tja …… ’t is soms om een beetje gek van te worden.

Ik ben echt een moeilijke man …….. 't is waar wat mijn vrouw tegen iedereen zegt.