Als ik ergens aan verslaafd ben is het wel aan voetbal. Het
is niet direct een groot probleem of zo. Ik ben nou niet bepaald een gevaar
voor anderen of voor mezelf; het is hooguit wat lastig soms.
Elke dag is er die honger naar voetbal en dat terwijl ik
zelf niet eens speel. Neen, ik lees en praat er vaak en graag over; eigenlijk
kan ik geen dag zonder: hèt kenmerk van een verslaving toch: ergens geen dag
zonder kunnen. Elke dag is er op de tv wel een wedstrijd of een praatprogramma
over voetbal en de krant die ik lees heeft er elke dag minstens een klein
berichtje over. Een heel enkele keer staat er in de krant tot mijn grote verdriet
helemaal niks te lezen over mijn geliefde sport; dan moet ik wel even kijken op
de voetbalpagina van NOS-teletekst met daarop het ‘heet-van-de-naald’
voetbalnieuws.
Hoe graag ik ook naar dat spelletje kijk of hoe graag ik er
ook over lees, ik bekijk en lees niet
alles. Ten eerste houd ik al sowieso niet
van Feyenoord, niet van Ajax en al helemaal niet van PSV dus dat sla ik over. Althans,
hele wedstrijden van die clubs …de samenvattingen vind ik nog net te pruimen. Als
Rotterdammer ben ik vooral geïnteresseerd in Sparta maar dat clubje staat
tegenwoordig niet meer zo in het centrum van de belangstelling. Ik zie
natuurlijk wel dat het waarschijnlijk niet meer zo lang gaat duren of de club
acteert in Nederland weer op het hoogste niveau. Sparta gaat, denk ik, wel kampioen
worden van de Jupiler League ….. (en toen,
alsof de duivel er mee speelde, verloor mijn clubje gisteravond de thuiswedstrijd
tegen middenmoter FC Den Bosch met maar liefst 1-5!)
Waar ik beslist niet naar ga zitten kijken zijn wedstrijden
van een lager niveau dan de Nederlandse ere-divisie. Dat hoeft ook helemaal niet
want er is voldoende aanbod. De Champions League en de Europa League vullen
veelvuldig de dinsdag t/m donderdagavond. Op maandag staat mijn krant bol van
de wedstrijdverslagen en beschouwingen over het afgelopen weekeinde en van
vrijdag tot en met zondag is het programma Studio Voetbal op de televisie te
zien.
Als ik om wat voor
reden dan ook, niet zo lekker in mijn vel zit, ga ik kijken naar
voetbalpraatprogramma’s: mannen met verstand van voetbal praten daar heel
geamuseerd met elkaar over mijn geliefde sport. Behalve dat er beelden getoond
worden van mooie acties en van gescoorde doelpunten wordt in zo’n programma ook
gesproken over goede, middelmatige en zwakke spelers. Deze analisten, want zo
worden de sprekers in zo’n programma genoemd, hebben er doorgaans veel plezier
in, zwakke spelers verbaal met de grond gelijk te maken. Nergens op de televisie wordt zo hard eigen
grappen gelachen als in het programma ‘Voetbal International’ op RTL ……. heerlijk
vind ik dat: Ik hoef meestal maar 10 minuten naar zo’n programma te kijken of
ik zit weer helemaal prima in mijn vel. Na die 10 minuten zet ik de tv meestal ook
meteen uit.
Het is duidelijk niet een verslaving waar ik met veel hulp
van zou moeten afkicken …… ik vind het wel raar van mezelf dat ik zo graag zo
veel mogelijk over dat spel wil lezen er zoveel van wil zien ……… waarom
eigenlijk …….. waarschijnlijk om als mannetje te kunnen meepraten met de vele andere
(verslaafde) voetbalmannetjes? Zou het echt zo zijn dat de man die niets van
voetballen weet minder meetelt in het mannenwereldje? Het lijkt wel alsof ik
daar erg bang voor ben.
Ik vind het wel makkelijk wanneer een man, die ik ontmoet, er wat vanaf weet ….. dan is er gelijk op dat basale
niveau alvast wat contact; het is vaak een makkelijk beginnetje; al het andere wel
of niet nodige, komt dan vanzelf wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten