Blaffende honden (2)
Ik zit daar nog geen kwartier achter me bier of uit dat huis waar dat wijf net naar binnenging komt een enorm gespierde donkere vent naar buiten met diezelfde pleurishond.”
Weer zwaait Sanne-Jan met de stok, geeft die een enorme zwieper en Bruto
ijlt er achteraan. In een mum van tijd is de hond terug; met de knuppel tussen
zijn kaken geklemd.
“Af.”
“Grrrrrrr”
“Gaat af”
“Grrrrrrr”
Sanne-Jan sjort, trekt, rukt,
wrikt maar hij geeft geen millimeter toe.
“Af, gaat, af!”
Sanne-Jan tilt het dier nu omhoog aan de
stok die het beest tussen zijn kaken heeft geklemd.
“Grrrrrr….” Het kwijl stroomt zijn bek uit.
Maar hij houdt vast en Sanne-Jan nu ook. Zijn baasje gaat nu met hem slingeren;
naar voren naar achteren naar opzij links en naar opzij rechts …
“Grrrrrrr, grrrrrww, grwwww,
en dan laat hij los
“Grrroewf, grrroewf.,” flarden kwijl slaan
in Sanne-Jan’s gezicht.
“Zit!”
“Dus, omdat toevallig die ene mooie blanke vrouw met pitbull een donkere
partner heeft, hebben alle mooie blanke vrouwen met pitbull een donkere
partner. Is dat wat je wil zeggen?
“Oké, ik overdrijf misschien. Niet alle maar dan toch zeker bijna alle
…….’
“Zullen we samen eens op een mooie zondagmiddag op een bankje gaan zitten
in het park en gaan tellen hoeveel koppeltjes donker-pitbull we zien lopen?
Negen van de tien zei je, hè?”
“Ach, schei toch uit man, met dat slappe wetenschappelijke gelul van je. Misschien is het wel acht van de tien, daar wil ik van af wezen; je weet toch dat ik graag een beetje overdrijf. Moet je kijken daar: staat weer zo’n klootzak met zijn pleurishond op ons voetbalveldje. Ik heb toch zo de pest heb aan dat soort figuren. Hij laat dat gevaarlijke rotbeest maar vrij rondrennen, schijten en zeiken, waar onze kinderen straks lopen te ballen.”
Bruto zit braaf. Sanne-Jan slaat hem op zijn
kont.
“Ga los.”
Hij moet eerst even rennen, daarna doet hij pas wat. Hij verdeelt het heel eerlijk tussen beide delen van het voetbalveld. Piesen doet hij tegen de cornervlaggen op de ene helft, poepen in een van de doelen. Sanne-Jan staat geleund tegen een paal met het bord ‘verboden voor honden’. Als Bruto zich weer bij hem meldt, lijnt hij hem weer aan en loopt langzaam in de richting van de bankjes een eindje verderop, waar twee oudere heren druk met elkaar in gesprek zijn.
“Maakt het jou echt wat uit of die jongeman blank of donker is?
“Nee, man, wat maakt mij dat nou uit! Je denkt toch zeker niet dat ik
een racist ben. Neem nou maar van mij aan:
het zijn gewoon altijd kleurlingen, altijd.”
“Dan moet ik je nu toch teleurstellen. Kijk, daar, die pitbull, ja, die
is gitzwart maar zijn eigenaar is een bleekscheet. Mag ik je even voorstellen:
mijn schoonzoon Sanne-Jan en zijn hondje.’
‘’Sanne-Jan, dit is meneer van der
Zee, een kennis van me.”
“Voor jou is het ‘ome Karel. Pittig beesie, hè? Ik kan hem toch zeker
wel aaien? Of ben ik dan gelijk mijn hand kwijt, hahaha.”
