Alleen op donderdagmiddag kan je bij ons thuis van de grond eten. Voor de rest van de week kan ik je dat niet aanbevelen. Niet dat het nou een onhygiënisch rotzootje is, nee, dat nou ook weer niet. Ik ben zelf degene die altijd (één keer per week op donderdagochtend) loopt te stofzuigen en te dweilen. Mijn vriendin vindt dat te weinig. Twee keer per week is echt het minimum, vindt zij. Toch is mijn vriendin niet eens zo’n heel fervente poetster. Op dinsdagochtend gaat ze zich irriteren aan de ontelbare witte en lichtrode kattenharen op ons donkerblauwe vloerkleed. Mij deert het niet, althans niet zodanig ik persé moet gaan stofzuigen. Zij slaat dan meestal gelijk die dinsdagochtend al aan het zuigen. Heb ik een makkie die donderdag.
Als huisman met speciale zuig- en dweiltaken, weet ik, dat onze onophoudelijk verharende kater, vervuiler nummer één is in huis. Rondom zijn bak is het constant een zooitje van jewelste door zijn driftige gedoe met die kattenbaksteentjes. Onze kater stinkt. Ik doe er van alles aan maar hij blijft stinken! Geen enkel probleem: voor hem hóéft ons huis ook helemaal niet schoon en fris te ruiken.
Een goede tweede op de
vervuilersranglijst in ons huis is mijn vriendin. Overal waar ze komt ligt as.
De hoeveelheid as op een willekeurige plaats in huis is recht evenredig met de duur
van haar verblijf daar.
Op de keukenvloer vòòr
het aanrecht is ze nogal eens te vinden. Altijd met een peukie tussen d’r lippen.
De as wordt op de vloer vermengd met spatwater uit de wasbak en vandaar
uitgelopen in de keuken, naar de huiskamer en zo verder. Wat een dweilwerk heb
ik daar steeds weer aan!!
Op en rond de
driezitsbank, waar ze de krant leest, telefoongesprekken voert en televisie
kijkt, zuig ik me de rambam.
De sinds jaar en dag in huis hangende rooklucht: is dat dat dan clean? Blijkbaar toch niet, want van een vriendin heeft ze een spuitbus anti rookgeur aangepakt. Hij staat nog wel onaangeroerd naast de telefoon.
Op de ranglijst van
vervuilers sta ik dus op de derde plaats. Mijn vergrijp tegen de hygiëne is:
staand plassen.
Al vele jaren vraagt zij aan mij, voortaan ‘zittend te plassen’.
‘Okee,’ zegt ze nog, ‘jullie doen al de bril omhoog; prima, dus de dames zitten droog. Maar ben je je er van bewust, dat de spetters van jullie plas, vanuit de toiletpot alle kanten op gaan? Op de rand van de pot, tegen de muren achter en naast de wc, tegen de wc-deur en op de vloer. Dat is onhygiënisch. Dat gaat stinken Het moet daar vaker schoongemaakt worden en op de lange duur blijft het daar toch stinken. De urine trekt in de voegen van de tegelwand en –vloer.’
Ze heeft gelijk maar om nou voor elk plasje met mijn broek op mijn knieën te gaan zitten? Neen. Ik vind het zo’n gedoe: riem los, gulp open, broek en onderbroek laten zakken. Oké, vrouwen zijn niet anders gewend dan zittend en mannen zijn weer niet anders gewend dan staand.
Sinds kort ben ik mijn
vriendin toch iets tegemoet gekomen. Ik plas doe het zittend als ik in een
broek loop die heel makkelijk naar beneden te roetsjen is: een pyjama-, trainings- of korte broek. Vanmiddag voelde ik
aan den lijve wat mijn vriendin precies bedoelt:
Ik kom thuis na een fietstochtje en klap haast. Ren naar de wc. En plas een heeeeeele grote plas … staand. Door een pijp van mijn korte broek. Vergeet helemaal te gaan zitten. Met een lange broek aan zou ik niets van het gespetter gevoeld hebben.
