SPORTSCHOOLDAMES

Ze kennen me hier nog niet in sportschool . Wantrouwende blikken van de receptioniste, fitnesscoaches en eigenaar, voel ik in mijn rug. Misschien denken ze daar dat ik de boel aan het flessen ben.  Een van de eerste keren dat ik er ben, komt een coach me vertellen dat ik de chestpress anders moet doen. Mijn handen anders, mijn voeten anders. Bijna alles anders. ‘Aardig,’ denk ik dan. Maar die instructie blijkt voor ééns èn voor altijd. Hij wil me vermoedelijk een keertje van nabij zien. Ik lijk namelijk ab-so-luut niet op de foto, die ze bij de administratie van me hebben. Ik heb op die foto geen bril op maar wel een zwarte muts. En als ik sport heb ik juist wel een bril maar geen muts op. Dat is ongemakkelijk voor die lui. Vandaag zit ik te pull-downen. Dat wil zeggen ik ben bezig met een apparaat genaamd de ‘pull down’. Het gewicht dat ik naar beneden wil trekken is vijfendertig kilo … meer trek ik echt nog niet. Recht voor mij een witgekalkte muur. Rechts een persoon die, gezien zijn opbollende wangen en uitpuilende ogen, iets te veel kilo’s omhoog probeert te duwen. Links hangt een televisietoestel, dat staat op die rare zender TLC, waar trouwjurken worden verkocht. Dat soort programma’s hoef ik niet te zien.

Ik ga roeien.  De vrouw, die naast me zit te roeien, ziet er uit als 68 maar ze is (zegt ze zelf) 79. Ze spint en crosst. Zingen in een koor doet ze ook: ‘Bij de ‘ouwetjes’’, zegt ze met gevoel voor understatement. Energie en frisheid heeft ze behouden ondanks tegenslagen in haar leven. Haar man overleed kort geleden, 84 jaar oud. Droevig maar niet onverwachts. Veel erger is de dood van haar enige dochter, 39 jaar …  kanker. Oma neemt de opvoeding van haar kleindochters, tieners dan nog, voor haar rekening,

Geheel toevallig zie ik de sportschooldames kort daarop weer. Bij Dirk van den Broek. Dan verdwijnt de illusie. Zittend in het roeiapparaat op de sportschool, lijkt ze nog zo jeugdig.  Ze lacht haar tanden bloot, veegjes rode lipstick zitten op haar tanden. Rimpelloos lijkt ze, haar ogen stralen. Maar dan hier, in de supermarkt, is ze duidelijk die vrouw van 79, die ze ook in werkelijkheid is natuurlijk. Op gepaste afstand observeer ik haar. Het licht hier doet de illusie van haar relatieve jeugdigheid verdwijnen als sneeuw voor de zon. Hier vallen haar rimpels en grijze haren meedogenloos op. In de neproeiboot  van de sportschool, wordt haar enigszins gebogen houding, die past bij een 80 jarige, enigszins verhuld. Het licht hier in de supermarkt maakt haar gezicht wat harder en ouder tegelijk.

Ik heb  hier in de super, bij gebrek aan een spiegel,  nooit kritisch naar mijn eigen uiterlijk kunnen kijken. Dan had ik mezelf misschien ook wel tien of meer jaar ouder in moeten schatten. Bij Dirk van den Broek heb ik de vriendinnen alleen maar even vanuit mijn ooghoeken bekeken. Behoefte aan een praatje heb ik niet. Ook zij niet, merk ik. Want de sportschooldames schieten snel het ijskoude zuivelhok  in,  als ze zien dat ik hun kant op loop.