BODY

Het is vanmorgen (7 uur) eigenlijk veel te koud….drie en een halve graad Celcius ….en dat halverwege de lente! Maar ik heb beloofd aan mijn vriendin en aan mijn psych dat ik zou gaan zwemmen …… hartstikke gek ben ik…..ik ga het nog doen ook! Sinds september vorig jaar heb ik nauwelijks meer gesport. Toen is de meniscus uit mijn linkerknie verwijderd en is de klad er in gekomen ….  in het sporten.

In november zou ik op zich weer mogen gaan zwemmen maar toen vond ik het nog veel te koud.

Ik heb sinds april 2016 een abonnement bij Optisport, de sportschool hier in de buurt. Voor 35 euro per maand mag ik daar overal aan meedoen, van zwemmen tot yoga ; van spinnen tot verder alles wat fitness betreft.  Sinds september 2016, tot nu, heb ik daar dus geen gebruik van gemaakt; deels omdat het door die operatie niet kon maar ook (groten)deels en vooral door lamlendigheid.

Zoals al eerder vermeld heb ik de afgelopen maanden de wekker een aantal keer op kwart voor zeven gezet, dat wel, maar meestal zette ik hem snel uit en dook weer diep onder de dekens. Meestal kwam ik er dan om ongeveer half negen uit. Douchen, scheren, koffiedrinken en …. (met tegenzin) een paar boterhammen eten.

O ja, ik bewoog dus nauwelijks en ik werd vreemd genoeg geen grammetje zwaarder. Ik at wel wat maar niet meer dan een schijntje van wat ik normaal naar binnen werkte.  Ik had totaal geen eetlust: twee in plaats van acht boterhammen per dag; twee schepjes muesli, in plaats van vier. Ik schepte mijn bord warm eten altijd enthousiast vol …. vrijwel nooit at ik dat bord leeg soms kwam ik nog niet eens tot de helft. Ik at dus wel maar altijd heel erg weinig. En zo daalde mijn gewicht zonder lichamelijke inspanning van 82 kilo naar 75 kilo. Babs, mijn vriendin,  vond zo langzamerhand, dat ik wel wat meer ‘body’ mocht gaan kweken. Ik ben voor de slechte eetlust ook bij mijn huisarts geweest, die heeft mijn ontlasting onderzocht (laten onderzoeken) en daaruit bleek dat ik niets mankeerde: er werden geen bacteriën aangetroffen.

Met mijn huidige 75 kilo zie ik er niet zo voordelig meer uit: ingevallen wangen, slappe biceps, te 0makkelijk telbare ribben, steeds dunner wordende beentjes.   Sinds een week eet ik dan maar tegen mijn zin weer 8 boterhammen, 4 scheppen muesli en lepel ik mijn hele bord warm eten leeg. Ik heb nauwelijks voldoende speeksel om mijn eten behoorlijk te kauwen; daarom staat er tegenwoordig een grote kan water naast mijn bord om mijn eten mee weg te spoelen. Ook niet goed eigenlijk maar anders krijg ik het echt niet weg.  Ik weeg wel weer 78 kilo.

Nu ik met ingang van vandaag drie keer per week ga zwemmen en fitnessen zal ik nog meer moeten gaan eten om wat kilo’s aan te komen.

Aanstaande vrijdag heb ik dat gesprek met een instructeur van de sportschool. Met de gegevens van de fysiotherapie gaan we dan samen een oefenschema opstellen. Die instructeur zal mij ook wel kunnen adviseren hoe méér body te kweken.

VOOR LUL

Bijna 67 ben ik nu maar als ik naar het foebele ga kijken (Sparta, uitsluitend bij Sparta) kleed ik me als een zestien-jarige: Sparta pet of muts, Sparta sjaal, Sparta shirtje (over mijn  jack heen). Altijd vol goede moed begeef ik me naar het Sparta Kasteel. Natuurlijk zit ik voor lul als ouwe zak …. als enige zo uitgedost in een metrocoupé … ik ga meestal laat …… de andere, als Spartaan uitgedosten, zitten al lang te schreeuwen op de tribunes. Nou mogen de mensen van mij best vinden dat ik voor lul zit. Zelf voel ik trots in mijn lijf ….’ik ben een Spartaan in hart en nieren’ en zeer zeker zo voor de wedstrijd voel ik me super zo in mijn rood-witte outfit.

Vanuit het Metrostation Marconiplein wandel ik over de Spaansebocht naar het Sparta stadion. Halverwege de Spaansebocht duik ik even de struiken in voor een laatste grote plas voor ik het stadion betreed. Immers, in de urinoirs van voetbalstadions en dus ook dat van Sparta sta je tot aan je enkels in de zeik en stik je bijna in de penetrante urinegeur. Hier in de struiken mors ik enkel wat spettertjes op mijn schoenen.

Bij het stadion aangekomen ontmoet ik mijn vriend Henk. Mèt Sparta-pet en lange sjaal. We drinken voor de wedstrijd altijd een paar biertjes in het Sparta-supporters-home. Het is er altijd gezellig druk. Er wordt veel bier gedronken. Het is niet uitzonderlijk om een tweetal supporters een tray met zes grote (plastic) glazen te zien kopen en die achter elkaar te zien leegdrinken. Henk en ik houden het op twee kleintjes de man.

In het Sparta Supportershome hangen twee televisietoestellen waarop twee andere wedstrijden uit de hoogste voetbalafdeling te zien zijn. Aan de wanden hangen foto’s uit Sparta’s roemruchte verleden. De club voetbalt al bijna 130 jaar op hoog niveau. Namen als Bok de Korver, Dennis Neville, Tinus Bosselaar, Tonny van Ede zijn in het Nederlandse voetbalwereldje legendarisch. Natuurlijk ontbreken de foto’s niet van het jaar 1959, toen Sparta kampioen van Nederland werd. Henk en ik drinken ons biertje, praten wat over al eerder gespeelde wedstrijden, over wat wederzijdse kennissen en we genieten van de lichte staat van aangeschotenheid waarin al flink wat van de aanwezigen hier verkeren.

Een kwartiertje voor aanvang van de wedstrijd verlaten we het supporters-home om ons naar onze plaats in het stadion te begeven. Sparta speelt tegen Vitesse. Henk en ik zitten trouwens niet bij elkaar. Henk zit op de Bok de Korvertribune en ik zit op de Kasteeltribune. Henk zit ‘achter het doel’ en ik aan de zijkant. De zijkant vind ik prettiger omdat daar het overzicht op het spel beter is; achter het doel zie je de gemaakte doelpunten beter.

De Kasteeltribune, waarop ik zit is een hoge, vrij steile tribune waarop ik bijna helemaal bovenaan, een zitplaats heb. Het vervelende daarvan is, is dat die trap geen leuningen heeft. Het is al een paar keer gebeurd dat ik dreigde om te vallen hetgeen ik wist te voorkomen door me vast grijpen aan iemand bij mij in de buurt. Tot nu toe heeft dat geen noemenswaardige problemen gegeven; ik werd steeds ‘liefdevol’ opgevangen ……Spartanen onder mekaar nietwaar?! Nà de wedstrijd is afdalen niet zo erg omdat  dan de trap helemaal gevuld is met vertrekkende  mensen en omvallen bijna niet mogelijk is.

Henk en ik ontmoeten elkaar na de wedstrijd niet meer. Pas kort voor aan de volgende thuiswedstrijd drinken we weer een biertje met elkaar. Sparta heeft deze wedstrijd met 0 - 2 verloren.

Bij de struiken, waar ik vóór de wedstrijd nog plaste doe ik nu mijn Spartapet, Spartasjaal en Spartashirtje uit en stop ze in de gele plastic boodschappentas die ik altijd bij me heb. Rustig wandel ik naar het Metrostation Marconiplein.

Ik ga na zo’n nederlaag toch zeker niet voor lul lopen! 

DIERENVRIEND

  

DIERENVRIEND

Het gaat me wat te ver om me een dierenvriend te noemen. Echt een hekel aan beesten heb ik ook weer niet. De meeste beesten ken ik overigens niet eens van nabij. Ik heb een heel grappige hond gehad (Sita; ik heb een aantal jaren geleden paar leuke stukjes over hem geschreven). Ik had een aantal katten waarvan de een leuker was dan de andere en er was een walgelijk dwergkonijntje, dat zich gaandeweg ontpopte als Vlaamse reus: dat beest beet al roffelend alles los wat vast zat.

De meeste beesten ken ik (gelukkig) niet van nabij. Ratten bijvoorbeeld heb ik alleen maar op straat zien liggen. Doodgeslagen. Uit hun bekje bloedend. En toen ik eens bij mijn zoon op bezoek was, sprong, toen ik zijn vuilnisbak opende, een muisje pardoes in mijn gezicht en maakte zich vervolgens vliegensvlug uit de voeten.

Mijn jongste zoon heeft ooit een hamstertje (Pipi) gehad. Pipi leefde in een oud stinkend aquarium. Een enkele keer mocht ze wel eens uit haar kooi. Dan ging zoonlief met haar spelen. Hij ging Pipi leren koppetje-duikelen. Bij een van die lessen is mijn zoon over de kleine Pipi heen gerold. Dat heeft ze natuurlijk niet overleefd. Ze was zòòò plat!

Bijna onvoorstelbaar is het om sommige beesten als huisdier te houden. Hoe zou je huis er uit zien met een rondscharrelend varken. Of met een koe. De hele vloer bedekt met hooi. Of met een stuk of vijf kippen. Eén op de tv. Eén op de mooie kast (hoe lang zal die mooi blijven?) Eén op de staande schemerlamp. Eén op de pc. En één in de slaapkamer. Onder de dekens.

Om bijvoorbeeld een giraffe te kunnen houden  zal je sowieso een eengezinswoning moeten hebben, De voordeur moet worden verhoogd. Wat plafonds zullen gedeeltelijk moeten worden gesloopt.  Maar of je nou echt plezier zal hebben aan dat varken, die koe, de kippen  of die giraffe? Ik waag het te betwijfelen. Ik denk niet dat ze zich lekker zullen laten knuffelen. Of dat je ze gezellig in het Kralingse Bos kan uitlaten.

Waar je met dat soort beesten trouwens ook rekening mee moet houden: jouw hele huis is hun toilet. Ze piesen en poepen gewoon waar ze staan. Ook op jouw schone wasgoed.

Waar ik echt totaal niks van moet hebben zijn insecten. Toevallig heb ik er vanmiddag een vermorzeld. Onder mijn schoenzool. Het was een heel groot insect. Drie keer zo groot als een dikke groenblauwe bromvlieg. Hij had gemene wespenstrepen over zijn rug. Met een klap landde het insect op mijn vloerbedekking in de keuken. Zo’n groot insect had ik nog nooit gezien ….. het kippenvel liep over mijn hele rug….ik  dacht: ‘stel je voor dat hij gelijk weer opvliegt en bijvoorbeeld in mijn oog prikt …. wat dan??? …….dan ben ik misschien wel stekeblind.’ Dus ik tilde mijn voet heel rustig op. Hard kwam mijn voet neer op het veel te enge insect. Normaal doe ik dat eigenlijk nooit: insecten vermoorden. Ik jaag ze de deur uit……. vang ze in een lucifersdoosje en zet ze buiten……maar deze, deze was te erg.

O ja toevallig heb ik gisteren ook nog wel een insect doodgeslagen. Met een krant.  De Telegraaf. Het insect was een zilvervisje. Gatverdamme! Die beestjes vind ik toch wel zo smerig. Die moeten bij mij dood. Morsdood.

Normaal doe ik dat soort dingen dus never nooit.  

DIEREN

Babs, mijn vriendin dus, is een groot dierenliefhebster. De gróótste liefde van haar leven, ben ik natuurlijk maar op de glorieuze tweede plaats komt haar onvergetelijke hondje Pittie, door haar liefdevol ‘Pittekontje’ genoemd. Het lieve beestje is jammergenoeg alweer een aantal jaren geleden overleden maar haar herinnering wordt in Huize Babs bewaard door de vele foto’s van het hondje. Babs pc zit boordevol foto’s en video’s van Pittie; bovendien zien we haar beeltenis op kasten, tafeltjes, muren en op het bureau; bovendien is er een sereen en zeer sfeervol monumentje opgericht op een tafeltje alwaar geregeld ter ere van Pittie verse bloemen in worden geplaatst en een kaarsje wordt gebrand.

Ik heb Pittie nooit gekend, daarvoor ken ik Babs te kort. Nou ja kort …..we kennen elkaar alweer bijna 11 maanden …. maar  vergeleken met de zes  jaar dat Pittie alweer dood is, stelt dat natuurlijk niks voor.

Van honden weet ik eigenlijk te weinig om er iets zinnigs over te kunnen zeggen maar volgens mij was Pittie niet van een bepaald ras. Wat ik er zo van foto’s en filmpjes van heb kunnen zien was het vooral een heel klein hondje. Babs heeft me wel eens verteld dat Pittie in een heel klein mandje mee ging op de fiets naar het Kralingse Bos. Zo klein was ze dus, dat ze in zo’n klein mandje op de fiets mee kon naar het Kralingse Bos.

Babs hield echt veel van Pittie ….ze dansten zo wel eens samen in de woonkamer op oude tophits van Cliff Richard of Elvis Presley soms ook wel eens van de Beach Boys. Babs vond dat nou wel heel leuk maar Pittie vond er niet veel aan; die was de hele tijd aan het piepen en als ze de kans kreeg sprong ze van Babs af op de grond en snelde naar de verste uithoek van de kamer……en Babs maar lachen, die had de grootste lol.

Een echte dierenvriendin is ze, mijn Babs. Na het overlijden van Pittie had ze zich eigenlijk voorgenomen om geen beesten meer te nemen maar het bloed kruipt natuurlijk waar het niet gaan kan. Verschillende familieleden, vriendinnen en buurbewoners zagen met lede ogen aan hoe Babs verpieterde zonder dieren en ze drongen er dan ook heftig bij haar op aan om toch maar weer aan een beest te beginnen. En dat is dan een kanarie geworden. Een, knalrode kanarie, dat wel, die Babs de naam ‘Lange’ gaf omdat hij iets groter leek dan de gemiddelde kanarie (hij was trouwens ook een stuk roder dan normaal). Zingen (en ook allerlei dierengeluiden) deed hij al als de beste ….. en oorverdovend hard, omwonenden dachten dat er ruiten van zijn gezang zouden springen en mensen die bij Babs op bezoek waren drongen er bij haar op aan om een doek over Lange’s kooi te gooien, omdat ze krankjorum werden van zijn helse getetter. Met een doek over zijn kooi hield Lange gelukkig zijn kop dicht.

Waarschijnlijk door al die negatieve reacties, leeft Lange nu in stilte……..op een heel enkel deuntje na, dat hij zo nu en dan nog fluit. Babs treurt om haar zwijgzame vogelvriendje. Ze vermoedt dat de vogel ook zwijgzaam is omdat Babs te weinig thuis is. Maar Babs’ vogelliefde gaat nu ook weer niet zo ver, dat ze voor haar knalrode kanarie langer thuis gaat blijven zitten. Kom op zeg!

SPORTEN

Het kost me tegenwoordig heel veel moeite om vroeg mijn bed uit te komen. Maar lang in mijn bed blijven liggen mag ik nou ook weer niet van mezelf. Vroeger was ik altijd ‘haantje de vroegste’ (…is niet goed, weet ik). Voor zevenen was ik er uit en om half acht zat ik te spinnen in de sportschool. 

Mijn vriendin Babs zegt dat ik mijn bed niet uit wil komen door de slaappillen die ik slik maar dat is gelul want die slaappillen slik ik nu al bijna 20 jaar (sorry hoor Babs). Ik denk dat ik wel weet hoe het komt dat ik er niet uit wil komen: als ik vroeg uit mijn bed kom moet ik van mezelf naar het zwembad, het zwembad met het veelste koude water (18 graden!). Daarom blijf ik dan ook liggen tot half negen, als het banenzwemmen (van 7 uur tot half 9) voorbij is.

Om half negen kom ik er uit, eet en drink wat en ga opgewekt naar de sportschool om te crossen, te handfietsen, te roeien, gewichten te tillen, (tot maar liefst 15 kilo) op een apparaat te zitten waar ik buik- en rugspieroefeningen op kan doen en tot slot gebruik ik dan nog wat ‘sportschoolmachines’ voor mijn liezen en bovenbenen. Dat vind ik dan wel heerlijk om te doen. Hiervoor hoef ik dus niet vroeg mijn bed uit ….. de sportschool gaat pas om half negen open.

Ik kan op de sportschool nog niet alles doen wat ik wil. Ik heb namelijk anderhalf jaar geleden een smak gemaakt en daarbij mij rechterarm en -schouder gebroken en een zenuwbaan beschadigd. Nu is eindelijk de tijd aangebroken dat ik eens iets anders mag gaan proberen dan de oefeningen die ik van de fysiotherapeut op krijg. De fysiotherapeut wil me namelijk niet meer zien … ik ben meer dan een jaar bij haar onder behandeling geweest dat vindt zij (en ook de verzekeringsmaatschappij) wel genoeg  en de rest van de schade moet al doende herstellen; door te wandelen, fietsen en bezig zijn in de sportschool onder andere. De fysiotherapeute heeft voor de sportschoolinstructeur opgeschreven wat voor oefeningen ze allemaal met mij gedaan heeft en samen met hem ga ik volgende week een trainingsschema opstellen. Eindelijk breekt de tijd aan dat ik ook met links weer een beetje kan gaan trainen. De revalidatie van mijn rechterkant heeft zo belachelijk veel aandacht opgeslurpt dat de spierbundels aan mijn linker-kantje, tot zielige slappe rimpelige theezakjes zijn verworden. Totaal verwaarloosd!

Maar vanaf volgende week gaat daar weer aan gewerkt worden. Overigens wil ik helemaal niet de indruk wekken, dat ik voor mijn val een body-builder pur sang was. Verre van dat. Ik was een normale tamelijk slanke man met redelijke, op de sportschool gevormde arm-, borst-, buik- en beenspieren, niet meer en niet minder.

De fysiotherapeute vindt, dat ik twee keer per week naar de sportschool moet gaan voor een voorspoedig herstel. Dat lijkt me persoonlijk wel wat weinig. Ik heb me voorgenomen vier keer per week te gaan en eigenlijk zou ik ook vier keer per week moeten gaan zwemmen, maar dat komt dan wel als het wat 

SPANGEN

Vannacht had Babs, mijn vriendin, bij me geslapen. Daar valt deze keer niets bijzonders over te schrijven en dat zal ik deze keer dan ook niet doen.

Als ik wakker ben vind ik het leuk om een ontbijtje voor ons te maken. Heel simpel: koppie thee, koffie en boterhammetjes met banaan, chocopasta en aardbeienjam …. en dat drinken en eten we dan smakelijk en gezellig naast elkaar op, gezeten op mijn rode twee-persoonsbankje. Dat rode bankje zit echt hartstikke lekker en dat komt waarschijnlijk omdat we het samen uitgekozen hebben. Bij Piekfijn, die tweedehandszaak, weetjewel. We vonden het gelijk allebei erg leuk en het kostte nog haast niks ook: 45 euro.  Echt geen geld voor zo’n bankje.

We gaan vandaag eens in Spangen kijken. Babs kent Spangen nog niet zo goed. Ik wel …ik ben er geboren en getogen. We gaan met de metro en stappen bij Marconiplein uit. Het eerste dat me opvalt is het Justus van Effenwooncomplex, tegenwoordig een heus architectonisch monument. Het woonblok is voor de tweede keer gerenoveerd en is nu een prachtig wooncomplex geworden. Het gebouw was in het begin van de dertiger jaren van de vorige eeuw het eerste complex  met heuse galerijen……….de bakker, de melkboer, de visboer enzovoorts konden met hun bakfietsen via de lift de galerij op om hun koopwaar aan de bewoners van de eerste verdieping te slijten.  Helaas was vandaag  de toegang tot de galerijen afgesloten. Een toevallig passerende huismeester was zo vriendelijk om ons, op ons verzoek, het woonblok binnen te laten zodat wij met de lift naar boven konden en de galerijen en woningen op de eerste verdieping konden bewonderen. De huismeester vertelde ons nog dat de woningen op de eerste verdieping tot de zogenaamde sociale woningbouw hoorden en dat op de begane grond uitsluitend koopwoningen waren. Nou, dat was ook wel te zien. Die begane grond zag er stukken verzorgder uit. Sorry, maar het was wel zo: veel leuke plantjes daar, netjes gestalde fietsen, mooie raambekleding`.

Aan de relingen van galerijen waren grote betonnen bloembakken vastgemetseld. Helaas was het nu de tijd nog niet dat deze bakken een fleurig aanzicht boden.. Slechts in één bak hadden de bewoners blijkbaar bollen geplant want daarin stonden mooie tulpen te bloeien…de andere bakken stonden vol met onkruid.  

Toen we het Justus van Effenblok wel gezien hadden moest ik ineens vreselijk plassen. Ik had al wat druppeltjes gelekt, ja zo erg is het tegenwoordig met mij. Gelukkig wist ik in de buurt een elektriciteitshuisje te staan waar ik ongezien tegenaan kon plassen. Ik zei tegen Babs dat ze maar even een eindje door moest lopen ….heel rustig …..dat wel.

Na de plas gingen we via de Bilderdijkstraat  naar de van Lennepstraat waar ik tot mijn dertiende jaar gewoond had. Ons nummer 8b bestond niet mee. Ons huis was nu nummer 6 geworden en had een rechtopstaand dak gekregen. Ik wees Babs van de overkant vandaan waar onze keuken was en waar mijn slaapkamer en hoe ik de voetballers van Sparta kon zien trainen als ik uit mijn slaapkamerraam keek.

Ik vertelde haar ook nog van mijn vriend Ger, die met honkballen in de Brederodestraat, hard tegen een fietser aan knalde en een dubbele beenbreuk opliep waar hij wel zeker tien jaar last van zou houden. Ook moest Babs nog weten van de dochter van de melkboer uit de Spartastraat……….. Karin, die altijd trammetje piepte …… totdat haar rechterbeen er door de tram werd afgereden; sindsdien loopt ze met een kunstbeen.

Het was een leuk uitje in Spangen. We aten nog een broodje worst, dronken een vruchtensapje en gingen naar huis, eerst een stukje met de tram en vervolgens verder met de metro naar die gezellige Maximapolder.

SMARTPHONE

‘Goedemorgen buurman, wat zijn we weer sportief hè?’

 Ik loop zelf een beetje duf, slaperig de trap af. Het is gisteravond veel te laat geworden. Mijn vrouw (VOORAL MIJN VROUW)en ik hadden gisteravond gewoon eens zin in een lekker vrijpartijtje, om het maar eens netjes uit te drukken en daar wilde maar geen eind aan komen…… vandaar…

Hij dribbelt, met zijn doorzichtige vuilnisbakzakje ONDER ZIJN ARM GEKLEMD ……….ik zie eier- en mandarijnenschillen, fijngeknepen blikjes bier, Snelle Jelle en een Douwe Egberts fijngemalen koffie- verpakking ……. energiek naar beneden. We wonen allebei op de 6^e verdieping van de Sodampioflat in de Maximapolder. Ik weet dat hij niet zo sportief is, als hij zich voor doet ….want we zullen zo gaan meemaken dat hij, wanneer hij zijn vuilnisbakzakje buiten gedumpt heeft, hij naar boven gaat met de lift.

‘Zwak! Naar beneden een vent dan naar boven ook een vent, vind ik persoonlijk tenminste.

Ik moet toevallig weer even terug naar mijn woning omdat ik merk dat ik mijn smartphone ben vergeten. En, zoals ik al schreef, mijn sportieve buurman stapt gelijk met mij de 6^e verdieping weer op. Ik vanaf de trap, onze sportman vanuit de lift.

‘Wat is is dat  nou voor onsportief gedoe buurman? zeg ik misschien een beetje te sarcastisch … hoewel ik er absoluut geen ruzie met hem over wil hebben………………..  buurman mompelt iets nauwelijks verstaanbaars: … hij moet zo weer met een zware zak naar beneden, dacht ik dat ik hem hoorde zeggen ….. Afin, dat moet hijzelf maar weten. Ik ga mijn woning in voor mijn smartphone …. Nou dacht ik toch, dat ik hem op mijn bureau in mij slaapkamer had laten liggen maar daar lag van alles behalve mijn smartphone. Er stonden vier kaarsen, een leeg bier blikje, een vol glaasje jonge jenever, dat ik maar gauw even achterover sloeg, een wekker, een ‘lekker luchtje’ ………had ik alleen voor als mijn vriendin kwam ………..ik spoot vaak te veel op mijn nek …….. dan werd ze er misselijk van …….. een perforator, een nietapparaat, drie armbanden ….. een van leer , een MET witte en een MET roze kralen, een plastic tonnetje met veel pennen en potloden, een Raboscanner, een usb-stick twee linialen, de allergrootste stekkerdoos, die ik in huis had…….. een doosje met herrie stoppers (voor in me oren als de buren ’s avonds laat weer eens uit hun dak gaan met allerlei ‘gouwe ouwe’-muziek en een stapelstapel papieren, papieren met aantekeningen, papieren met advertenties, papieren met gebruiksaanwijzingen, papieren met lessen Nederlandse grammatica en verrek, wat lag daar onder de papieren Nederlandse grammatica EN .........Mijn smartmobile! Eigenlijk wel logisch ook want ik had gisteren mijn les voor Hassan, (mijn Somalische leerling Nederlandse taal) zitten voor te bereiden. Hassan wilde wat weten over tegenwoordige tijd en verleden tijd dus ik  had wat oefenstof uitgedraaid uit internet: komen-kwamen, lopen- liepen, zuipen-zopen, maken-maakten, gaan-gingen; dat leek me wel leuk voor hem om te weten. We hadden om 11.00 uur afgesproken in de bibliotheek maar om tien over elf was hij er nog niet. Ik belde  naar zijn smartphone, waar hij bleef …… ‘dubbel afspraak make mieneer Jos, sorry’. 

Was ik daarvoor nou voor lul vanuit Maximapolder naar het centrum gereisd…….. was ik daarvoor bezig geweest met die tegenwoordige en verleden tijd? Lulhassanhannes. Dit was toch alweer mooi de tweede keer dat ik voor jan lul naar het centrum was gereisd voor hem. Nog één keer en er gaat een dikke streep door de naam Hassan.

+