VOOR LUL

Bijna 67 ben ik nu maar als ik naar het foebele ga kijken (Sparta, uitsluitend bij Sparta) kleed ik me als een zestien-jarige: Sparta pet of muts, Sparta sjaal, Sparta shirtje (over mijn  jack heen). Altijd vol goede moed begeef ik me naar het Sparta Kasteel. Natuurlijk zit ik voor lul als ouwe zak …. als enige zo uitgedost in een metrocoupé … ik ga meestal laat …… de andere, als Spartaan uitgedosten, zitten al lang te schreeuwen op de tribunes. Nou mogen de mensen van mij best vinden dat ik voor lul zit. Zelf voel ik trots in mijn lijf ….’ik ben een Spartaan in hart en nieren’ en zeer zeker zo voor de wedstrijd voel ik me super zo in mijn rood-witte outfit.

Vanuit het Metrostation Marconiplein wandel ik over de Spaansebocht naar het Sparta stadion. Halverwege de Spaansebocht duik ik even de struiken in voor een laatste grote plas voor ik het stadion betreed. Immers, in de urinoirs van voetbalstadions en dus ook dat van Sparta sta je tot aan je enkels in de zeik en stik je bijna in de penetrante urinegeur. Hier in de struiken mors ik enkel wat spettertjes op mijn schoenen.

Bij het stadion aangekomen ontmoet ik mijn vriend Henk. Mèt Sparta-pet en lange sjaal. We drinken voor de wedstrijd altijd een paar biertjes in het Sparta-supporters-home. Het is er altijd gezellig druk. Er wordt veel bier gedronken. Het is niet uitzonderlijk om een tweetal supporters een tray met zes grote (plastic) glazen te zien kopen en die achter elkaar te zien leegdrinken. Henk en ik houden het op twee kleintjes de man.

In het Sparta Supportershome hangen twee televisietoestellen waarop twee andere wedstrijden uit de hoogste voetbalafdeling te zien zijn. Aan de wanden hangen foto’s uit Sparta’s roemruchte verleden. De club voetbalt al bijna 130 jaar op hoog niveau. Namen als Bok de Korver, Dennis Neville, Tinus Bosselaar, Tonny van Ede zijn in het Nederlandse voetbalwereldje legendarisch. Natuurlijk ontbreken de foto’s niet van het jaar 1959, toen Sparta kampioen van Nederland werd. Henk en ik drinken ons biertje, praten wat over al eerder gespeelde wedstrijden, over wat wederzijdse kennissen en we genieten van de lichte staat van aangeschotenheid waarin al flink wat van de aanwezigen hier verkeren.

Een kwartiertje voor aanvang van de wedstrijd verlaten we het supporters-home om ons naar onze plaats in het stadion te begeven. Sparta speelt tegen Vitesse. Henk en ik zitten trouwens niet bij elkaar. Henk zit op de Bok de Korvertribune en ik zit op de Kasteeltribune. Henk zit ‘achter het doel’ en ik aan de zijkant. De zijkant vind ik prettiger omdat daar het overzicht op het spel beter is; achter het doel zie je de gemaakte doelpunten beter.

De Kasteeltribune, waarop ik zit is een hoge, vrij steile tribune waarop ik bijna helemaal bovenaan, een zitplaats heb. Het vervelende daarvan is, is dat die trap geen leuningen heeft. Het is al een paar keer gebeurd dat ik dreigde om te vallen hetgeen ik wist te voorkomen door me vast grijpen aan iemand bij mij in de buurt. Tot nu toe heeft dat geen noemenswaardige problemen gegeven; ik werd steeds ‘liefdevol’ opgevangen ……Spartanen onder mekaar nietwaar?! Nà de wedstrijd is afdalen niet zo erg omdat  dan de trap helemaal gevuld is met vertrekkende  mensen en omvallen bijna niet mogelijk is.

Henk en ik ontmoeten elkaar na de wedstrijd niet meer. Pas kort voor aan de volgende thuiswedstrijd drinken we weer een biertje met elkaar. Sparta heeft deze wedstrijd met 0 - 2 verloren.

Bij de struiken, waar ik vóór de wedstrijd nog plaste doe ik nu mijn Spartapet, Spartasjaal en Spartashirtje uit en stop ze in de gele plastic boodschappentas die ik altijd bij me heb. Rustig wandel ik naar het Metrostation Marconiplein.

Ik ga na zo’n nederlaag toch zeker niet voor lul lopen!