DIEREN

Babs, mijn vriendin dus, is een groot dierenliefhebster. De gróótste liefde van haar leven, ben ik natuurlijk maar op de glorieuze tweede plaats komt haar onvergetelijke hondje Pittie, door haar liefdevol ‘Pittekontje’ genoemd. Het lieve beestje is jammergenoeg alweer een aantal jaren geleden overleden maar haar herinnering wordt in Huize Babs bewaard door de vele foto’s van het hondje. Babs pc zit boordevol foto’s en video’s van Pittie; bovendien zien we haar beeltenis op kasten, tafeltjes, muren en op het bureau; bovendien is er een sereen en zeer sfeervol monumentje opgericht op een tafeltje alwaar geregeld ter ere van Pittie verse bloemen in worden geplaatst en een kaarsje wordt gebrand.

Ik heb Pittie nooit gekend, daarvoor ken ik Babs te kort. Nou ja kort …..we kennen elkaar alweer bijna 11 maanden …. maar  vergeleken met de zes  jaar dat Pittie alweer dood is, stelt dat natuurlijk niks voor.

Van honden weet ik eigenlijk te weinig om er iets zinnigs over te kunnen zeggen maar volgens mij was Pittie niet van een bepaald ras. Wat ik er zo van foto’s en filmpjes van heb kunnen zien was het vooral een heel klein hondje. Babs heeft me wel eens verteld dat Pittie in een heel klein mandje mee ging op de fiets naar het Kralingse Bos. Zo klein was ze dus, dat ze in zo’n klein mandje op de fiets mee kon naar het Kralingse Bos.

Babs hield echt veel van Pittie ….ze dansten zo wel eens samen in de woonkamer op oude tophits van Cliff Richard of Elvis Presley soms ook wel eens van de Beach Boys. Babs vond dat nou wel heel leuk maar Pittie vond er niet veel aan; die was de hele tijd aan het piepen en als ze de kans kreeg sprong ze van Babs af op de grond en snelde naar de verste uithoek van de kamer……en Babs maar lachen, die had de grootste lol.

Een echte dierenvriendin is ze, mijn Babs. Na het overlijden van Pittie had ze zich eigenlijk voorgenomen om geen beesten meer te nemen maar het bloed kruipt natuurlijk waar het niet gaan kan. Verschillende familieleden, vriendinnen en buurbewoners zagen met lede ogen aan hoe Babs verpieterde zonder dieren en ze drongen er dan ook heftig bij haar op aan om toch maar weer aan een beest te beginnen. En dat is dan een kanarie geworden. Een, knalrode kanarie, dat wel, die Babs de naam ‘Lange’ gaf omdat hij iets groter leek dan de gemiddelde kanarie (hij was trouwens ook een stuk roder dan normaal). Zingen (en ook allerlei dierengeluiden) deed hij al als de beste ….. en oorverdovend hard, omwonenden dachten dat er ruiten van zijn gezang zouden springen en mensen die bij Babs op bezoek waren drongen er bij haar op aan om een doek over Lange’s kooi te gooien, omdat ze krankjorum werden van zijn helse getetter. Met een doek over zijn kooi hield Lange gelukkig zijn kop dicht.

Waarschijnlijk door al die negatieve reacties, leeft Lange nu in stilte……..op een heel enkel deuntje na, dat hij zo nu en dan nog fluit. Babs treurt om haar zwijgzame vogelvriendje. Ze vermoedt dat de vogel ook zwijgzaam is omdat Babs te weinig thuis is. Maar Babs’ vogelliefde gaat nu ook weer niet zo ver, dat ze voor haar knalrode kanarie langer thuis gaat blijven zitten. Kom op zeg!