Een vrouw gekleed in een wit ski jack stapt in. Ze heeft haar met bont afgezette capuchon ver over haar hoofd getrokken. Ik zie een lichtbruine huid en rode lippen. Haar benen zijn slank en steken in een goedkoop, zwart, strak joggingbroekje. In haar hand heeft ze een Aldi boodschappentas. Ze gaat een eindje achter me zitten. Ik zit in tram eenentwintig. In de spiegeling van een tramraampje probeer ik haar in beeld te houden. Tevergeefs. Het is vrijdagavond 23.40 uur; ben net weer in Rotterdam na een slechte try-out in theater de Passage in Schiedam … weet nu al niet meer wat ik gezien heb … Rineke Stauter geloof ik … bar slecht.
Het is flink op weg naar middernacht. Rotweer. Veel regen en
harde wind. Jammer genoeg moet ik bij de eerstvolgende halte al overstappen op de
bus. Zij niet. Mijn laatste poging om
nog iets meer van haar op te vangen mislukt. Haar capuchon verhult haar hele
gezicht. Bij Rotterdam-Centraal moet ik er uit … overstappen op de bus. Tot
mijn genoegen zie ik de dame ‘van de tram’ in de abri zitten. Ze is een halte
later dan ik uit de tram gestapt; vlak tegenover deze abri. Ze wist
waarschijnlijk dat de halte verplaatst was. Van haar gezicht krijg ik nog niet
veel te zien. Ze zit weggedoken op een bankje.
‘Zeg gewoon iets tegen haar, man!’, por ik mezelf. ‘Een
onschuldig praatje kan toch geen kwaad’. Neen, ik houd mijn mond en kijk af en
toe naar haar en probeer een glimp op te vangen van haar gezicht. Een jaar of dertig
is ze, vermoed ik.
Ze staat op om de dienstregeling te bekijken … loopt terug
naar haar veilige hoekje in de abri. Ik had het echt niet ingestudeerd: ineens
floept het er uit: ‘Duurt lang hè.’ (héél gedurfd!) Ze flapt haar capuchon nu
naar achteren. Ik zie een mooi gezicht van een jonge vrouw. Rastahaar, dunne
rood gestifte lippen, licht bruine huid (Antilliaanse?). Ik schat haar een jaar
of dertig.
‘Wat zegt u, meneer?’
‘Het duurt lang vandaag eer die bus er is.’ Breidde ik mij
floepzinnetje uit. ‘Normaal is tie er al om vijf voor twaalf nu is het al twee
over twaalf.’
Ze denkt dat het door het weer komt.
‘Ja dan hebben ze in ieder geval een goede smoes vanavond. Waar moet u naar toe als ik vragen mag?’
‘Ik moet naar het Oude Noorden’
‘Oh, Ik moet naar Crooswijk.’ Haar stem is jeugdig. Haar
ogen, middelgroot, glinsteren. Ze slaakt een diepe zucht als ze uit het busraam
kijkt.
‘Ben je moe?’ vraag ik. ‘Nee, maar ik heb wel slaap. Ik heb
vanavond gewerkt.’
‘Tot zo laat?’
‘Ja, tot half twaalf.’
‘Heb je het druk gehad?’
‘Nee, was het maar waar,’ lacht ze, af en toe haar rasta
haren naar achteren zwiepend. ‘Ik heb eigenlijk de hele avond niets te doen
gehad.’
‘Als ik vragen mag (ik aap haar na), wat voor werk doet u?’
‘Ik werk in een club…….’
‘Een seksclub?’
‘Ja, een seksclub.’
En, vraag ik met oprechte verwondering: ‘Is er dan de hele
avond niemand geweest die u gevraagd heeft?’
‘Nee, niemand, maar dat vind ik helemaal niet erg hoor. Want
ik ben maandag pas begonnen en eerlijk gezegd: tot op heden heeft niemand me
nog gevraagd.’
‘Nou dat begrijp ik niet.’
‘De baas daar heeft gezegd dat ik een paar dagen gewoon de kat uit
de boom moet kijken. Leren, noemt hij dat, dan komen de klantjes op den duur
vanzelf wel.’
‘Waren er vanavond dan wel klantjes voor de club?’
‘Ja, maar mij namen ze niet.’
‘Blijkbaar is niet iedereen is uit op een vrouw zoals zij’ denk
ik.
Eindelijk, daar komt de bus. Ze gaat uitnodigend op een duobank
zitten. Beleefd vraag ik toch maar of ik naast haar mag komen zitten.
‘Ga je gang.’
‘Je moet ook eens langs komen. De club is bij de ’s
Gravendijkwal, Ratasta heet hij.’
‘Dat kan ik echt niet betalen.’
‘Het is echt zo duur niet hoor, veertig euro met condoom,
vijftig zonder.’
‘Dat vind ik niet bepaald goedkoop … maar daarbij komen zeker
ook nog eens de peperdure drankjes.’
‘Nee, dat is bij ons niet. Het is veertig of vijftig euro plus
drankjes voor de gewone prijs.’
‘Het is alleen jammer,
dat, als je bij ons in de club geen klantjes hebt, je ook helemaal niks
verdient.’
‘Dus je hebt nu al 6
avonden niks verdiend? ‘
‘Ja, nop.’
Misschien wil ze vannacht nog wel wat verdienen, bedenk ik
me.
‘Werk jij ook aan huis?’….: ’I hope so, I hope so I hope so …
dan ga ik gelijk met haar mee en … en dan doen we het voor twintig euro, want
meer heb ik niet bij me … ’
‘Nee,' zegt ze, 'dan krijg ik problemen. De buren zitten
achter de gordijnen te gluren.’
Ik moet de bus uit bij de eerstvolgende halte. Zij ook. Ik check
nog even of ik voor háár kan kiezen als ik naar die club ga.
'Ja, dat moet lukken. Dan verdien ik ook nog eens wat.’
‘Nou, oké. Ik ga. Slaap lekker en … misschien tot ziens.’
Van de bushalte is het vijf minuten lopen naar mijn huis. Normaal
val ik binnen een minuut in slaap. Deze nacht echter niet. Er speelt van alles
… nou ja ….van alles … neen, alleen ‘zij’
speelt door mijn hoofd. Ga ik naar die club? … morgen? … overmorgen? Het is wel veel geld.
Misschien kan ik haar eens bij mij thuis uitnodigen voor een
kopje thee met wat lekkers … klinkt aanlokkelijk
maar volslagen irreëel… op die terugreis uit Schiedam ben ik geloof ik een
beetje verliefd op haar geworden.
