SERIE: OPA & OMA. 1. Rotkat.

‘Oma van mamma’, zo noemden mijn zusje en ik de moeder van onze moeder. Zij was een heel lieve vrouw … klein, mager, knotje, lange grijze jurk, schortje voor, ‘n erg zorgzame moeke, die er plezier in had haar kleinkinderen te verwennen met een glaasje ranja met een boterbiesje. In die tijd, de vijftiger jaren, was er nog niet zo’n groot assortiment aan drankjes en snoepjes als tegenwoordig.

Oma bedoelde het nooit zo kwaad maar ze noemde mij altijd ‘kleine deugniet’ … pff braver dan  ik, dat kon haast niet en mijn zusje was een kleine heks, nou, dàt klopte dan weer wel een beetje …

Ik weet niet beter of oma liep een beetje moeilijk. Dik verband om haar rechterbeen en daaroverheen een nylonkous.

‘Ze wordt al jarenlang alsmaar gekrabbeld door die rotkat,’ zei mijn moeder. Toch wel raar: als je steeds aangevallen wordt door je poes? Sorry hoor, dan doe je haar toch weg?!

Zolang er gegeten en gedronken kon worden was het goed toeven bij oma, maar als alles op was, verveelden we ons wel gauw binnen. Dan gingen we Mies een beetje pesten,  … achter haar aanrennen …   moet je oma maar niet zo krabbelen, rotkat … eigen schuld, dikke bult, … we gingen door tot Mies zich ergens goed verstopt had.

Op het balkon staan deden we ook en dan kijken naar de overburen, die eigenlijk ook alleen maar stonden te kijken … naar ons … oma vertelde dat die mensen van de overkant de hele zondag niet naar buiten mochten, nou ja, alleen om naar de kerk te gaan, mochten ze het huis uit. Ik vond dat wel zielig, want er waren ook drie kinderen zoals wij bij.

Als het lekker weer was en windstil, gingen we op straat badmintonnen; ook op zondag.

Oma en opa woonden in het centrum van Schiedam. Opa zat vaak lange tijd met  een boos gezicht uit het raam te kijken. Volgens mijn moeder kon je erg lachen met opa en terwijl ze dat zei, stond ze al te lachen. Ik vond dat opa er wel grappig uitzag: een tamelijk groot, rond, een beetje rood aangelopen hoofd, bril; een bolle buik en korte beentjes. Hij ging altijd gekleed in een afgedragen donker kostuum, wit overhemd, stropdas.

Opa knapte op zodra hij rond de klok van vier, kort na elkaar twee jonge borrels naar binnen had gegooid. Behalve een enthousiaste drinker was hij ook een enthousiaste tambour maître bij de Schiedamse fanfare en het eerste dat hij deed, nadat hij zijn borreltjes op had was het ‘zingen’ van de Radetzky mars.

We waren wel gewend aan deze uitspatting van opa en we wisten ook dat het nu spelletjestijd was. Hij ging op zolder de spelletjes halen. Waarschijnlijk zou hij naar beneden komen met het ‘kabouterspel’, ons lievelingsspel. Opa had dat spel zelf bedacht en vorm gegeven. Het is eigenlijk net zo’n soort spel als ganzenbord. Ik won vaak en dus vond ik het  ook een leuk spel!

Wat ik minder leuk vond is, dat opa me steeds weer feliciteerde, door met zijn dikke worstvingers over mijn bovenbenen te wrijven en zijn ongeschoren lippen tegen mijn wangen te drukken.

 

Morgen: 2. Zwanger.

KLEINE MANNEN (1).

Om nu te zeggen dat het in Nederland slecht toeven is: ‘Nee, dàt beslist niet!’ Over het algemeen gezegd, hebben we het hier wel goed. Minder bedeelden uit andere landen komen niet voor niets zo graag deze kant op. Dat zouden ze beslist niet doen als het hier armoe troef zou zijn. Kortom: er komen talloze instromers, die een graantje van onze welvaart meepikken. Onder die vele instromers van diverse pluimage zit, volgens professor Okkie Wubbels, etno-geograaf aan de Universiteit van Groningen ook een groep kleine volwassen mannen (mannen onder de 1.68 m.) niet zijnde chondroblasten (dwergen, lilliputters).

De laatst jaren worden, met name uit de grote steden, geluiden opgevangen van bewoners over kleine ergernissen, die steeds vaker uitgroeien tot gevoelens van boosheid over misdragingen van deze kleine volwassen man, ongeacht of deze nu autochtoon of allochtoon is.

Om misverstanden te voorkomen wil professor Wubbels hier nog uitdrukkelijk vermeld hebben, dat de groep kleine vrouwen (onder de 1,68m)nog nooit voor enige overlast heeft gezorgd. 

Waarom is tegen deze groep kleine mannen tot op heden nog zo niks ondernomen?

De minister van Binnenlandse Zaken, die tegenwoordig net als iedereen op de kleintjes moet letten,  heeft Professor O. Wubbels de opdracht verstrekt eerst eens een low budget onderzoek te doen naar de aard van deze overlast, alvorens tot maatregelen over te gaan. Het resultaat is schokkend te noemen: de kleine man (KM) wordt door deelnemers aan het onderzoek genoemd als: 

Streber, valsspeler, druktemaker, vechtersbaas, oproerkraaier, machtswellusteling, dwingeland, bluffer, elleboogwerker, haantje de voorste,  gewelddadig.

Van de ‘onderzoeksgroep’ blijkt 80% autochtoon en 20% allochtoon te zijn, wat overeenkomt met de hier te lande normale verdeling autochtoon - allochtoon. Geen sprake is er derhalve van een allochtonenprobleem. Heel opvallend is een van de uitkomsten van dit onderzoek, dat deze kleinen vrijwel altijd alleen opereren. De overlast die ze veroorzaken is omgekeerd evenredig met hun lengte.  Vele kleinen maken één grote geldt ook binnen dit vraagstuk.

De bezettingsgraad van onze ziekenhuizen in de onderzochte gebieden lag vijf jaar geleden, voordat het KM-vraagstuk zich aandiende, 13% lager.  In psychiatrische verpleeghuizen is de uitkomst veel schrikbarender: daar was de bezettingsgraad 20% lager! Ook het ziekteverzuim in de bedrijven is ten gevolge hiervan gestegen. Het ziekteverzuim was 5,4% nu, vijf jaar later 9,1%. In alle voornoemde gevallen is er een duidelijk verband geconstateerd met de toename van het aantal KM’ers in woonbuurten en bedrijven.

Het is, zo mag uit het onderzoek van professor O. Wubbels wel worden geconcludeerd: het is niet zomaar een kleine groep in onze samenleving. We hebben het hier over ruim één miljoen volwassen mannen, kleiner dan 1.68 m. , die voor geen kleintje vervaard zijn en waar onderhand ruim 90%  van de Nederlandse bevolking al eens meer of minder last mee heeft gehad. Zowel geestelijk als lichamelijk.

 

(wordt vervolgd)