SERIE: 'OPA & OMA' DEEL 28. GETROUWD.

 

Voorgaande delen van de serie ‘OPA & OMA’ nog eens lezen? Dat kan! Deze serie wordt ook gepubliceerd op mijn blog: ‘stukkiejee.blogspot.com’.  Daar kan de serie ‘Opa & Oma’ vanaf deel 1 nog eens gelezen worden.

Door daar op de knop ‘oudere blogs’ rechtsonder te drukken krijg je telkens meer voorgaande afleveringen van de serie te zien.

Ook eerder ‘werk’ van mij kan je daar lezen. Met de knop ‘homepage’ kom je dan weer terug bij het meest recente verhaal

Deel 28. Getrouwd.

Wat voorafging.

Maria is verkracht en daardoor zwanger. Ze baart Kareltje. Dan gaat ze bij een rijke familie (in ’t Hout) wonen en werken. De familie is goed voor haar. Ze wordt verliefd op meneer in ‘t Hout … tegelijk raakt ze ook in verwarring ... ze heeft wisselende stemmingen.

Ene Joop Kikkerd komt drukwerk afleveren. Mevrouw in ’t Hout speelt met Kareltje. Dat lijkt Maria te raken … maar het is schúldgevoel, dat haar beroert. Ze verzwijgt de huisarts haar zelfbeschadiging. In een nare droom worden haar gevoelens ‘duivels’ vergoeilijkt.

Kareltje brult iedereen wakker; hij is niet in zijn ledikantje en Maria slaapt nog diep. Meneer in ’t Hout is boos: ’Dit moet afgelopen zijn.’  Haar liefde voor die man is gelijk over.

Joop gaat Maria met de auto naar haar moeder in Den Bosch brengen.  Er is een roddel over Joop:  hij is een pedo. Maria is sceptisch. Onderweg naar Den Bosch praten ze erover. Joop raakt een beetje van slag. Hij kent de roddel. Twee gassies hebben leugens opgehangen. De politie was al bij Joop maar ze kunnen niks bewijzen.

Maria’s moeder herinnert zich raadselachtige verplaatsingen van dieren thuis, net zoals nu met Kareltje gebeurt. En steeds was Maria in de buurt.Maria onthult Joop dat haar verkrachter tevens de vader van Kareltje  is. Zou er een verband zijn tussen de verkrachting en de ‘verplaatsingen’? 

Kareltje ligt alwèèr niet in zijn bedje. Ze heeft, doordat hij door haar verkrachter verwekt is, wisselende gevoelens voor haar zoontje.

Maria gaat naar haar huisarts voor slaapwandelen. Ze krijgt medicijnen en  een verwijsbriefje voor de psychiater. Maria reageert goed reageren op de medicatie. Ze wordt energieker, wil ‘haar vleugels’ uitslaan. Samen met een leuke man in een klein huisje, daar droomt ze van.

Joop wordt door twee mannen in elkaar geslagen.  Buurman Klaas weet dat de gebroeders van Ooijen Joop mishandeld hebben. ‘Een volgende keer ga je er aan, viezerik’, roepen ze Joop na. Klaas, sjouwt hem naar zijn huis. Joop likt zijn wonden en steekt de hand in eigen boezem. Hij is aangeklaagd voor seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ook de misbruikte  kinderen hebben hun zegje gezegd. Minderjarigen mogen niet getuigen. Klaas was wèl getuige van het afrossen van Joop.

Joop wordt vrijgesproken. Ten onrechte. Dat weet hij. Zijn gedachten schieten alle kanten op. Één ding is zeker: hij heeft het vertrouwen van Maria. Inmiddels lijkt de woonwens van haar verwezenlijkt te worden.

In de auto, op weg naar de poffertjeskraam, pakt peuter Kareltje alles wat hij pakken kan, tot afgrijzen van Joop. Het trio laat zich de poffertjes goed smaken. Joop doet Maria daar een aanzoek om te gaan samenwonen.

Er moet nogal wat opgeknapt worden in het kleine huisje van Joop en Maria. Ze krijgen veel hulp. Maria zorgt goed voor de ‘inwendige mens’. Tè goed volgens Joop.

Maria raakt ondanks haar afkeer van Joops avances zwanger van hem. Haar tweede … hun eerste.

28. Getrouwd.

Maria en Joop Kikkerds. Zo heten ze officieel, nu ze getrouwd zijn voor de burgerlijke stand. Zij hadden ook wel graag voor de kerk willen trouwen maar dat mag weer niet omdat Maria al zo duidelijk zichtbaar zwanger is. Hun trouwdag is een succes. Ze zien er allebei goed uit: een heel ontspannen en blij bruidspaar.

Maria vraagt mevrouw van ’t Hout haar te helpen bij de keuze van haar bruidskleding. Dat doet ze met veel plezier en de nodige smaak. Maria draagt een half-lange bloemetjesjurk  met daarop een appelblauwzeegroen bolerootje. Haar witte schoenen hebben een klein hakje. In haar lange donkerblonde haar steekt een witte roos en op haar hoofd heeft ze een schattig klein hoedje van dezelfde stof als haar jurk.

Rika, de oudere zus van Maria is Joop komen helpen met het kiezen van zijn trouwkleding … en dat heeft ze naar behoren gedaan. Joop ken je haast niet meer terug in zijn driedelig donkergrijs kostuum, wit overhemd met ’n fijn grijs streepje en een rode stropdas. Hij loopt op keurig gepoetste, dus glimmende zwarte schoenen. Zo glad als hij vandaag geschoren is heeft nog nooit iemand hem gezien; en zijn kapsel? Stekeltjes als vanouds. Joop heeft er voor gekozen zonder hoed te trouwen. Hij vindt het zo, allemaal al chique genoeg. Bijna vergeten ze Kareltje nog. Hij krijgt een fraai grijs mini-kostuum aan met een wit overhemd en een blauwe stropdas. Hij krijgt geen nieuwe schoenen; hij moet het maar doen met zijn oude grijze paar  … mooi gepoetst, dat wel.

Er zijn meer mensen naar het stadhuis gekomen dan waarop ze gerekend hadden. De ouders van Maria, haar zus Rika en …. dat heeft ze heel goed geheim gehouden Rika’s aanstaande verloofde: Berend Knigge. Iedereen die in de buurt van de Sint Jan woont kent Berend. Hij werkt daar als koster.

Ook is er een leuk weerzien van Maria met drie oude schoolvriendinnen. Ook hun echtgenoten zijn gezellig meegekomen. De dames hebben nog regelmatig contact.  Zo eens per jaar doen ze iets leuks met elkaar. Vorig jaar zijn ze bijvoorbeeld gezellig met zijn vieren naar de landelijke Libelledag geweest. Zeer geslaagd!

Joop heeft tegen zijn ouders gezegd dat ze beter kunnen wegblijven maar z’n moeder kon het blijkbaar niet laten. Ze staat daar een beetje triestig, alleen, rillerig op de trap van het stadhuis. Zijn vader zit thuis of misschien ergens in een kroeg; die heeft het al jaren gehad met Joop.

Peter en Jan, zijn twee broers van Joop. Peter heeft verkering met Els, ze zijn deze dag samen gekomen. Broer Jan is in het geheim homoseksueel ...hij heeft een vriend, Frits, die óók stiekem homo is. Homoseksualiteit is in deze tijd absoluut onaanvaardbaar. Desalniettemin zitten Jan en Frits hier vrolijk naast elkaar bij deze huwelijksvoltrekking.  

Er is ook nog een oom van Joop met zijn drie kinderen, twee neven en een nichtje, alle drie van Joop z’n leeftijd. Het is jaren geleden, dat hij die mensen gezien heeft. Waarom, wordt niet direct duidelijk maar Joop is niet bepaald aardig tegen hen. Hij is een beetje nors terwijl die mensen zelf, vooral de neven en het nichtje, Joop allerhartelijkst begroeten.

Aan de overkant van het stadhuis staat een groepje mensen met andere belangen: ze ontrollen een spandoek met de tekst: ‘ Joop, we krijgen je nog wel!’

 

Morgen:  Deel 29. Definitief naar Schiedam.

PRAATJE POT

 

Praatje pot

O, shit, mijn lege flessen vergeten in te leveren. Als ik terugloop naar de fustautomaat van de Jumbo  zie ik Janny. Zij ziet of herkent mij niet. In ieder geval loopt ze door naar de winkelwagentjes.

Zou ze me echt niet gezien hebben of wilde ze me niet zien? We hebben elkaar twee keer  eerder ontmoet.  Dat was min of meer toeval. Één keer tijdens een wandeling en één keer bij een klassiek concert. Niet dat het zo klikte tussen ons … maar ik voelde me relaxed bij haar. Ze is niet echt een lekker stuk … wel heel aardig.  Ik weet  absoluut niet wat ze van mij vindt.

Het is een week of drie geleden dat klassieke concert en sindsdien hebben we elkaar niet meer gezien. Nu staat ze met haar rug naar me toe. Zal ik haar roepen? Hé, jij bent toch Janny? Ja, dat ga ik doen:

‘Hé, jij bent  toch Janny?’

Ze kijkt gelijk om. Ze vindt het leuk om me te zien: ‘Hallo Kor.’

Ik weet zo gauw niets te zeggen. Janny hopelijk wel.

Hij weet zeker niks te zeggen, denkt ze. Ze weet dat hij wat aan zijn knie heeft. Zal ik hem daar iets over vragen of  zou hij dat vervelend vinden als ik daar gelijk al over  begin. Ik vind het wel leuk om even een praatje te maken.  Misschien wil hij alleen maar even gedag zeggen.  Ik besluit toch maar tot een ‘praatje pot‘:

‘Gaat het alweer een beetje met je knie, Kor?’

Ik ben blij dat ze dàt vraagt. Daar kan ik over vertellen: ‘Het gaat iets beter, maar ik voel nog steeds pijn bij elke stap, die ik zet. Ik verga niet van de pijn …maar het is lastig … gevoelig bij elke stap die ik zet. Ik ben vanmorgen nog bij de fysiotherapeut geweest. Mijn knie is gescand … enne ik moet oefeningen doen. Over een week of acht moet het over zijn.’

 Pfoeh  … ik praat weer veel te veel, veel te hard en veel te vlug … struikel bijna over mijn tong … gebeurt nou altijd als ik praat met iemand die leuk vind.

Janny staat me met grote ogen aan te kijken.

Ik vind het wel grappig hoe hij praat  over zijn knie, denkt ze bij zichzelf, ga hem  eens vragen of hij nog op vakantie gaat dit jaar … neen, dat doe ik toch niet. Ik ga hem eerst vertellen wat ik zelf ga doen.

‘Weet je, Kor ik ga eind augustus met mijn dochter en de kleinkinderen kamperen in Zeeland … Ga jij nog weg dit jaar?’

‘Neen, ik heb nog geen concrete plannen, maar àls ik ergens naar toe ga, dan ga ik naar Berlijn. Ik ben daar in 1970 al eens geweest en toen was het Oost- en West-Berlijn, toen had je die top-hit van Harrie Jekkers ‘Alle vogels vliegen van Oost naar West Berlijn’, weet je nog? Als er een goeie aanbieding langs komt dan ga ik naar Berlijn … Ik hoop dat ik dan iemand vind, die het leuk vindt om samen met mij te gaan … alléén in Berlijn lijkt me weer niks aan.’

Ik moet haar toch echt wel leuk vinden anders ga ik niet ineens zo veel  staan te praten. Zal ze nou denken dat ik stiekem met haar naar Berlijn wil?

Janny moet een beetje lachen om hem. Leuk energiek mannetje, beetje adhd, beetje, dat wel, denkt ze, maar als dat het enige is:

‘Kor, ik ga winkelen, tot een volgende keer, hè’.

Zie je wel, ze vindt me vast te druk. Ze heeft al weer genoeg van me:

 ‘Ja, Janny, daar kom ik hier tenslotte voor. Als ik je niet meer zie, prettige vakantie, hè.’

 Nu eerst even mijn lege flessen inleveren. Zou ik het weer bijna vergeten.

BUITEN IS DE OCHTEND ER AL

 Er staat een behoorlijke windje. Grijze, donkergrijze wolken.  Het zal zo wel gaan regenen. ’t Is pas kwart over zeven. Ben net even wezen plassen. Heel vroeger had ik steevast een ochtendpies-erectie, waardoor ik steevast over wc-rand pieste. Gelukkig heb ik daar al een jaar of tien geen last meer van. ’t Is benauwd hier in de slaapkamer. Zet de balkondeur open.  Ga nog even terug naar bed ... ben nog een beetje duf. Acht uur op is vroeg genoeg.  Het is te warm voor dekbed over me heen ... Doe mijn pyjama-shirtje uit.

Slapen kan ik niet meer na zevenen. Lig meestal een beetje te denken aan allerlei dingen die ik te doen heb. Mijn vrijwilligerswerk bijvoorbeeld. Er heeft zich een cursiste voor conversatie aangemeld, een Chinese; ik kan haar nauwelijks volgen.  Tijdens de les merk ik dat ze nog niet tot tien kan tellen  in het Nederlands … het abc kent ze ook niet. Er moet voor mijn lessen conversatie wel een geringe basis zijn om met elkaar te kunnen praten. Ik vind het wel jammer maar ik zal haar naar een ander moeten verwijzen.

Ik lig dan ook wel eens te denken over een boek dat ik aan het lezen ben. Nu lees ik ’Sophie’choice’,  van William Styron, daar staan gruwelijke passages in over  wat de Duitsers (Nazi’s) de Joden in de Tweede Wereldoorlog hebben aangedaan.  Vreselijk. Ook schokkend maar dan op individueel niveau zijn de scenes tussen hoofdpersoon Sophie en haar vriend Nathan.  Nathan is schizofreen en wisselt poeslieve periodes af met het meest onvoorstelbare geweld tegen zijn vriendin. Het boek is zo  goed geschreven , dat Ik soms niet verder  kan lezen, zo’n pijn doet het me.

Onder mijn pyjamabroek zie ik mijn grote witte blote voeten  uitsteken.  De grote tenen zijn de laatste jaren vervormd, wat dikker geworden …  door artrose. Op allebei die grote tenen heb ik, ook alweer jaren,  schimmelnagels. ’t Is geen gezicht die geelbruine brokkelnagels. Ik ben nu al bij drie verschillende pedicures geweest. Maar helemaal weg krijgen ze het nooit.  Ondanks de dure smeersels, die ze me aanraden komt het schimmeltje steeds weer stiekem terug.

Het valt me, nu ik toch mezelf aan het bekijken ben, erg  op dat mijn buik, borst en armen ultra-wit zijn. Ik zie ze mijn rug en mijn benen nu wel niet maar die zijn net zo. Ik kan me ook niet herinneren dat ik in de zon ben geweest. Wel onder de zonnebank. Dat is ruim zeven jaar geleden kort voor mijn echtscheiding. Zonnen heeft voor mij trouwens geen zin, want door het medicijn dat ik moet gebruiken, lithium, zou ik toch alleen maar verbranden.  Ter compensatie van dat zonnen slik ik vitamine d.

Ik mag ook wel wat meer op mijn eten letten, want mijn buik van mij begint wat uit te puilen. Ik heb mijn hele volwassen leven 75 kilo gewogen; ik heb het vieze vermoeden dat het nu 78 is. Maar … eerlijk is eerlijk: ’t komt niet alleen van het eten: ook qua biertjes zal ik wat moeten minderen.

Het wordt me hier nu toch wel iets te warm in bed .. tijd om m’n pyjamabroek uit te doen. Binnen is de ochtend er nu ook.