Er staat een behoorlijke windje. Grijze, donkergrijze wolken. Het zal zo wel gaan regenen. ’t Is pas kwart over zeven. Ben net even wezen plassen. Heel vroeger had ik steevast een ochtendpies-erectie, waardoor ik steevast over wc-rand pieste. Gelukkig heb ik daar al een jaar of tien geen last meer van. ’t Is benauwd hier in de slaapkamer. Zet de balkondeur open. Ga nog even terug naar bed ... ben nog een beetje duf. Acht uur op is vroeg genoeg. Het is te warm voor dekbed over me heen ... Doe mijn pyjama-shirtje uit.
Slapen kan ik niet meer na zevenen. Lig meestal een beetje
te denken aan allerlei dingen die ik te doen heb. Mijn vrijwilligerswerk
bijvoorbeeld. Er heeft zich een cursiste voor conversatie aangemeld, een Chinese;
ik kan haar nauwelijks volgen. Tijdens
de les merk ik dat ze nog niet tot tien kan tellen in het Nederlands … het abc kent ze ook niet.
Er moet voor mijn lessen conversatie wel een geringe basis zijn om met elkaar
te kunnen praten. Ik vind het wel jammer maar ik zal haar naar een ander moeten
verwijzen.
Ik lig dan ook wel eens te denken over een boek dat ik aan
het lezen ben. Nu lees ik ’Sophie’choice’, van William Styron, daar staan gruwelijke
passages in over wat de Duitsers
(Nazi’s) de Joden in de Tweede Wereldoorlog hebben aangedaan. Vreselijk. Ook schokkend maar dan op
individueel niveau zijn de scenes tussen hoofdpersoon Sophie en haar vriend
Nathan. Nathan is schizofreen en wisselt
poeslieve periodes af met het meest onvoorstelbare geweld tegen zijn vriendin.
Het boek is zo goed geschreven , dat Ik soms
niet verder kan lezen, zo’n pijn doet
het me.
Onder mijn pyjamabroek zie ik mijn grote witte blote voeten uitsteken.
De grote tenen zijn de laatste jaren vervormd, wat dikker geworden
… door artrose. Op allebei die grote
tenen heb ik, ook alweer jaren,
schimmelnagels. ’t Is geen gezicht die geelbruine brokkelnagels. Ik ben
nu al bij drie verschillende pedicures geweest. Maar helemaal weg krijgen ze het
nooit. Ondanks de dure smeersels, die ze
me aanraden komt het schimmeltje steeds weer stiekem terug.
Het valt me, nu ik toch mezelf aan het bekijken ben, erg op dat mijn buik, borst en armen ultra-wit zijn.
Ik zie ze mijn rug en mijn benen nu wel niet maar die zijn net zo. Ik kan me
ook niet herinneren dat ik in de zon ben geweest. Wel onder de zonnebank. Dat
is ruim zeven jaar geleden kort voor mijn echtscheiding. Zonnen heeft voor mij
trouwens geen zin, want door het medicijn dat ik moet gebruiken, lithium, zou
ik toch alleen maar verbranden. Ter compensatie
van dat zonnen slik ik vitamine d.
Ik mag ook wel wat meer op mijn eten letten, want mijn buik
van mij begint wat uit te puilen. Ik heb mijn hele volwassen leven 75 kilo
gewogen; ik heb het vieze vermoeden dat het nu 78 is. Maar … eerlijk is
eerlijk: ’t komt niet alleen van het eten: ook qua biertjes zal ik wat moeten
minderen.
Het wordt me hier nu toch wel iets te warm in bed .. tijd om
m’n pyjamabroek uit te doen. Binnen is de ochtend er nu ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten