Tot mijn afgrijzen zie ik, als ik binnenkom die geniepige rooie kat uit mijn etensbak zitten eten … is ze helemaal gek … zoiets maakt me razend … ik jank, blaf en spurt naar mijn eten … de kat springt met een boogje over me heen en schiet langs Jee de trap op. Er is nog maar een klein beetje eten over in mijn bak. Alles schrok ik, als een uitgehongerde naar binnen. Ik proef het niet eens. Rotkat!
Slaap hier wel goed … op die comfortabele driezitter … goed
voor mijn rug … ruikt nog wel een beetje naar die muffe kat … maar dat is nog maar effe. Heb die rooie niet
meer gezien sinds ze aan me eten zat … en dat is haar te geraaien ook.
Ik lig er in alle vroegte nog voor dood bij, als ik opeens
een schuiver krijg … van Jee nog wel. Vind me terug op het tapijt. Baasje Jee
staat tegen me te foeteren. De stoom komt uit zijn oren, … wat ik er van begrijp
is dat ik nooit meer op die bank mag. Hoe kon ik dat nou weten? ‘Allemaal hondenharen
… je krabt het leer kapot … hondenstank,’ dat is wat ik van zijn gebral opvang.
Daar gaan we alweer, de vriendelijkheid is gesmolten als sneeuw voor de zon.’ Jee
kijkt woedend en wijst naar het halletje. Dáár moet ik liggen, bij mij mand … in
dat tochtige halletje, vlakbij de etensbak van die ellendige kat.
Ik doe net alsof ik lig te pitten. Jee gaat naar de wc … onder
de douche … ik geef geen sjoege … hij pakt mijn riem … normaal blaf, hijg en
ren ik, spring ik tegen hem op, als hij
me gaat uitlaten … maar nu effe niet … nu doe ik ijzig … kom nou! ‘Hé, Sita,
kom op we gaan.’ Hij laat de riem zachtjes tegen m’n rug vallen.
Ik ren de trappen af; moet dan voor de buitendeur wachten op
die slome Jee. Buiten ga ik gelijk
snuffelen. Ruik zo veel mogelijk kleine plasjes. Als ik al zowat een halve
kilometer weg ben, roept Jee me terug … ik moet aan de riem … de angsthaas.
Voor mij hoeft hij niet bang te zijn, mij overkomt niks. Ik heb een goede engelbewaarder.
Jee moet er maar aan wennen, dat ik hou van doorlopen … en
als ik erg moet poepen, plassen of ik ruik een loops vrouwtje, dán ben ik niet
te houden … zeker niet door Jee … toch al niet bepaald het type krachtpatser.
‘Rustig, Sita!’, zegt Jee herhaaldelijk; hij trekt dan overdreven
hard aan de riem. Hij wurgt me zowat. Ik geloof dat ik me lelijk vergist heb in
hem. Maar oké, ik hou me rustig, … tòtdat
ik een loopse teef ruik. Ze loopt aan de overkant en ziet er sappig uit: glad,
strak, slank, grote, dikke, natte lippen, helemaal mijn type. Ik ruk me los en
sprint naar de overkant. Op het zelfde moment hoor ik een rauwe kreet, achter
me … ligt Jee te jammeren. Fietsers en automobilisten kunnen hem ter nauwer
nood ontwijken. Een passerende fietser stopt en helpt hem op de been. Daar staat
hij dan met z’n kapotte broek en bloedende knieën aan de overkant. Met mijn
riem nog om mijn nek, maak ik een vluggertje met een héél gretige loopse boxer.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten