‘Ik heb gedroomd’ zegt Carola tegen mij … ‘maar het is geen leuke droom. We rijden op onze nieuwe e-bikes door het drukke centrum van de stad naar Hoek van Holland. In je enthousiasme over je nieuwe fiets rijd je veel te hard. Ik heb het je al een paar keer gezegd maar jij blijft kraaien van plezier. Als je van verre ziet dat er een stoplicht op oranje springt versnel je je vaart en sjees je het kruispunt over ook al is het al rood. Tot nu toe gaat goed. Je jaagt automobilisten de schrik op het lijf. Luid getoeter. Dat kan natuurlijk niet goed blijven gaan. Op de kruising van Erasmusbrug met de Maasboulevard flik je weer hetzelfde kunstje . De auto’s waarvoor het licht al op groen stond kan je nog makkelijk ontwijken maar de tram is al aan het optrekken, begint paniekerig te rinkelen, kan niet meer stoppen en rijdt je aan. Ik sta netjes voor dat stoplicht te wachten en zie je een meter of vijf door de lucht vliegen en je splinternieuwe e-bike vermorzeld worden door de tram. Jij ligt buiten westen midden op de Maasboulevard. Er ontstaat een verkeersopstopping van jewelste.
Ik heb geen zin om al dat gedoe af te wachten van
politiewagens, ambulances en zo. Jij moet je toch zo nodig onverantwoord en
onuitstaanbaar uitsloven op je nieuwe e-bike, dan moet je ook maar de consequenties nemen.
Ik zie je daar liggen, met je ogen dicht, zonder bril, in je onderbroek
… je spijkerbroek is van je lijf gescheurd door die zwieper. Het bloed gutst
uit je hoofd en zo te zien is je linkerbeen gebroken; zo heb ik dat been tenminste nooit zien
liggen. Met je rechterarm zal ook wel wat ‘aan de hand’ zijn, want die zie ik
in de gauwigheid niet meer terug. Hoe dan ook: je bekijkt het maar ik ga
e-biken over de Westzeedijk en de Rotterdamsedijk richting Hoek van
Holland.
Als ik in Schiedam ben realiseer ik me dat jij alle spullen
in je fietstassen gestopt hebt. Zonder de handdoeken, mijn bikini, lekkere
broodjes, drankjes, bananen is het gauw gedaan met de strandpret. Dat die bal
en de badmintonrackets nog in je fietstassen zal me worst wezen. Jij bent er
toch niet bij dus er valt dan niet veel te ballen of badmintonnen samen. Nu
moet ik dus weer helemaal terug over de Rotterdamsedijk en de Westzeedijk naar
dat kruispunt waar jij van pampus ligt. Alsof de duvel er mee speelt heb
ik alle stoplichten tegen; het lijkt wel
een rode golf. Als ik alles gehad denkt te hebben gaat er ook nog een brug vlak
voor mijn neus open. Hoewel ik er
helemaal niet van houd, rij ik nu op mijn hardst: 30 kilometer per uur. Ik wil wel op dat kruispunt zijn, vóórdat jij
in de ambulance geschoven bent. Maar … ik ben veel te gehaast, kijk niet goed
uit, rijd tegen een e-bikester op die van rechts komt. Heb een dubbele
beenbreuk en een hersenschudding … en nu
lig ik hier naast je. Wat is er eigenlijk
gebeurd?’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten