Het moest er ééns van komen. Wij, van Sonja’s wandelclub (met voorop Rob),lopen al wekenlang aan Sonja’s hoofd te zeuren: ‘Wanneer gaan we nou eindelijk eens naar Hoek van Holland’. Met de metro natuurlijk, want na jarenlang zweten en zwoegen was de ideale verbinding met Rotterdam gerealiseerd. Vandaag 19 juni 2023 gaan we op pad: lunchen en badderen in de Hoek. En wie schittert tot onze grote verbazing door zijn afwezigheid? Precies: Rob, onze onvolprezen metrospecialist, de man die hier het meeste om heeft lopen jengelen.
Met negen wandelaars, acht dames en een heer, hebben we om elf uur afgesproken op station
Prinsenlaan. Alleen Janny kon niet op
ons wachten; zij heeft, heel flauw eigenlijk,
een metro eerder genomen. Ze wilde er als eerste zijn om even in haar
uppie ‘pootje baaien’.
Om elf uur is het zwaar bewolkt en nog niet echt warm.
Sommigen van ons hebben dan nog een vestje of een licht jasje aan.
Nog voordat we een halte verder zijn zit de stemming er al goed
in. Vergelijk het maar met de schoolreisjessfeer. Heerlijk die positieve
spanning. Het is een omgeving waarin het makkelijk babbelen en lachen is. Dat
is wat je wil zien en horen als je een
uitstapje als dit regelt, hè Carla?
Ik mag naast Elisabeth zitten (de enige plaats, die nog open
is) en we hebben een klik. Normaliter zijn we niet van die praters. Maar onze
monden staan geen moment stil. Ik weet zeker dat ik, vanavond, wanneer ik thuis
zit te borrelen, blij ben dat ik naast Elisabeth gezeten heb op de heenweg. Na
al die weken weet ik nu dat Elisabeth een
leuke meid is. En Elisabeth weet wat voor vlees ze met mij in de kuip heeft;
althans dat denkt ze … want eerlijk gezegd ben ik niet zo’n open boek. Zeker
niet voor alleenstaande vrouwen; bij ons clubje zijn alle vrouwen alleen
behalve Ans en Janny.
Carla heeft in Hoek van Holland gereserveerd bij een voor
mij onbekende strandtent. Ik dacht dat de lunch-locatie een verrassing voor de
groep moest blijven, maar ik hoorde onderweg van iemand dat ze thuis al wat
gekozen had uit de menukaart. Toen had ik er wel een beetje de pest over in,
dat ik van niks wist, want ik had gisteravond thuis ook best willen weten of ze
daar bruin brood met zalm en salade zouden verkopen.
Om half een zitten we op een terras in de schaduw van een
kunstmatig bladerdek, met uitzicht op strand en zee te smikkelen en te smullen
van een heerlijke lunch. Mijn gewenste broodje zalm staat gelukkig ook op de
kaart. Naast me zit Sonja, te zwoegen achter een enorme berg salade en zachte
geitenkaas, haar ogen waren kennelijk groter dan haar maag. Ze wil nog wel wat
sla aan mij kwijt maar daar pas ik voor. Moet ze maar niet zo veel hooi op haar
vork nemen. Elisabeth, ze zit weer naast me, probeert amechtig haar gisteravond
thuis uitgekozen kipsateetje en patatjes binnen te houden.
Ik zit aan het hoofd van de tafel, dus ik kan niet precies zien
wat er zo al gegeten wordt. Van een afstandje kan ik zo wel zien dat, Marijke,
Trudie, Marga, Janny, Carla zitten te genieten van hun lunch.
Maar … en … we zijn hier niet alleen om te eten, we moeten
ook nog wat calorieën wegwerken. Dus gaan we het strand op, sommigen (zoals ik)
gaan zelfs de zee in, tot halverwege de kuiten. (Leuke foto van mij Marga!) Volgens de
stappenteller werken we slechts vijf kilometer weg … veel te weinig om het
aantal verbruikte calorieën te kunnen weergeven.
De piepkleine metro terug naar Rotterdam zit propvol en is adembenemend
benauwd. Weer zit ik naast Elisabeth; dat kan haast geen toeval meer zijn. Ze
fluistert zachtjes in mij oor dat ze niet zo lekker gegeten heeft. ‘De patatjes
waren een beetje droog.’ Dat hoeft ze
mij niet te vertellen.
Kwart over vier komt er een eind aan ons uitstapje. Dan
volgt het nagenieten: een sessie van een uur fotootjes uitwisselen , bewonderen
en bedanken.
WAT EEN MOOIE DAG! Daar doen we het allemaal voor, toch?! Bedankt
Carla!!
