Zijn ex-vriendin, Sophie en hij leefden apart en toch samen. In vier jaar tijd waren zij verworden tot een naargeestig kabbelend en kibbelend koppel. Als hij Sophie ontmoet is hij bijna een jaar alleen. Gescheiden van Carola, een prachtige vrouw met wie hij ruim 30 jaar getrouwd is geweest. Bij Carola vergeleken is Sophie een foeilelijk vogeltje. Dat vindt hij gelijk al, als hij haar voor het eerst ziet. Hij schaamt zich voor haar tegenover zijn familie, zijn kinderen, zijn buren en zijn vrienden. Hij excuseert zich bij voorbaat al voor haar: ‘We hebben niks met elkaar, hoor. We maken alleen af en toe een wandelingetje.’ Tegen zijn zoon zegt hij letterlijk: ’Morgen komt Sophie óók bij me op bezoek, maar ik wil niks met haar hoor, ze is zó afstotelijk. Je zal het morgen zelf wel zien!‘
Hij nodigt haar wel uit voor een kopje thee. Al bij het
eerste kopje begint ze hem op zijn woordgebruik te corrigeren. Het woord
‘kanker’ mag hij van haar niet gebruiken. Nogal brutaal. Ze kan bij deze eerste
ontmoeting haar dominantie al niet beheersen. Hij wil haar wegsturen … neen, hij
stuurt haar ook weg maar ze blijft zitten. Ze weigert gewoon weg te gaan, zoals
je ook wel eens hebt met een strontvlieg.
Het komt zelfs nog tot een tweede cup of tea en weer bij hem
thuis. Als ze haar thee op heeft maakt ze aanstalten om zich uit te kleden. Hij
weet niet wat hij ziet! Een rood uitslaand uitgelubberd lijf. Ze gaat op zijn bed liggen, op haar zij, hand
onder haar hoofd, lachend, uitdagend … nou wat vind je van me? Kom maar op,
jongen. Kotsneigingen moet hij onderdrukken en tegelijk merkt hij toch dat hij
wat opgewonden raakt. Meer dan twintig jaar heeft hij geen seks gehad. Carola, zijn
eerste vrouw is mooi en lief maar helaas wars van seks. De vrouw, die nu op zijn
bed ligt stoot hem enorm af èn trekt hem nu een beetje aan. Het beest in hem
heeft trek en vreet in uiterste nood van dit misselijk makend hapje. Beter iets
dan niets.
Onophoudelijk biedt ze zich aan als een loopse teef. Hoe
vaak hij haar van zich af heeft moeten slaan? Hij weet het niet meer.
Ontelbaar. Ze is zo geil als boter. Dat
komt hem eerlijk gezegd, zo af en toe
wel goed uit. Erg lekker is het beslist niet maar wel lekker goedkoop. Het
scheelt hem de kosten van een bezoek aan de ‘meisjes van plezier’.
Ze loopt eeuwig te janken en als het haar zo uitkomt zit ze met
een coldpack op d’r kop te zijken over haar vreselijke migraine en wurgende angstaanvallen.
En … let op, nou komt het: op een dag krijst ze als een halve gare tegen mij: ‘Jij
vindt het leuk hè, dat ik zo moet huilen, dat ik zo vaak migraine- en angstaanvallen heb. Jij vindt
het leuk dat ik afhankelijk van je ben.’ Nu moet hij toegeven: er zijn maar
weinig dingen leuker dan een jankende
vrouw en een vrouw met migraine- en angstaanvallen. Het ‘feest’ met haar is nu
bijna een jaar voorbij. Het duurt vijf jaar. Precies vijf jaar.
Als mensen hem vragen:’ Heb je het nou echt nooit eens naar
je zin gehad in al die jaren met Sophie?’, dan zegt hij: ‘Nee. Het zijn vijf
verloren jaren. Ik mis haar als kiespijn.’
