ALS KIESPIJN

Zijn ex-vriendin, Sophie en hij leefden apart en toch samen. In vier jaar tijd  waren zij  verworden tot een naargeestig  kabbelend en kibbelend koppel. Als hij Sophie  ontmoet is hij bijna een jaar alleen. Gescheiden van Carola, een prachtige vrouw met wie hij ruim 30 jaar getrouwd is geweest. Bij Carola vergeleken is Sophie een foeilelijk vogeltje. Dat vindt hij gelijk al, als hij haar voor het eerst ziet. Hij schaamt zich voor haar tegenover zijn familie, zijn kinderen, zijn buren en zijn vrienden. Hij  excuseert zich bij voorbaat al voor haar: ‘We hebben niks met elkaar, hoor. We maken alleen af en toe een wandelingetje.’ Tegen zijn zoon zegt hij letterlijk: ’Morgen komt Sophie óók bij me op bezoek, maar ik wil niks met haar hoor, ze is zó afstotelijk. Je zal het morgen zelf wel zien!‘ 

Hij nodigt haar wel uit voor een kopje thee. Al bij het eerste kopje begint ze hem op zijn woordgebruik te corrigeren. Het woord ‘kanker’ mag hij van haar niet gebruiken. Nogal brutaal. Ze kan bij deze eerste ontmoeting haar dominantie al niet beheersen. Hij wil haar wegsturen … neen, hij stuurt haar ook weg maar ze blijft zitten. Ze weigert gewoon weg te gaan, zoals je ook wel eens hebt met een strontvlieg.

Het komt zelfs nog tot een tweede cup of tea en weer bij hem thuis. Als ze haar thee op heeft maakt ze aanstalten om zich uit te kleden. Hij weet niet wat hij ziet! Een rood uitslaand uitgelubberd lijf.  Ze gaat op zijn bed liggen, op haar zij, hand onder haar hoofd, lachend, uitdagend … nou wat vind je van me? Kom maar op, jongen. Kotsneigingen moet hij onderdrukken en tegelijk merkt hij toch dat hij wat opgewonden raakt. Meer dan twintig jaar heeft hij geen seks gehad. Carola, zijn eerste vrouw is mooi en lief maar helaas wars van seks. De vrouw, die nu op zijn bed ligt stoot hem enorm af èn trekt hem nu een beetje aan. Het beest in hem heeft trek en vreet in uiterste nood van dit misselijk makend hapje. Beter iets dan niets.

Onophoudelijk biedt ze zich aan als een loopse teef. Hoe vaak hij haar van zich af heeft moeten slaan? Hij weet het niet meer. Ontelbaar.  Ze is zo geil als boter. Dat komt hem eerlijk gezegd,  zo af en toe wel goed uit. Erg lekker is het beslist niet maar wel lekker goedkoop. Het scheelt hem de kosten van een bezoek aan de ‘meisjes van plezier’. 

Ze loopt eeuwig te janken en als het haar zo uitkomt zit ze met een coldpack op d’r kop te zijken over haar vreselijke migraine en wurgende angstaanvallen. En … let op, nou komt het: op een dag krijst ze als een halve gare tegen mij: ‘Jij vindt het leuk hè, dat ik zo moet huilen, dat ik zo vaak  migraine- en angstaanvallen heb. Jij vindt het leuk dat ik afhankelijk van je ben.’ Nu moet hij toegeven: er zijn maar weinig dingen leuker dan een  jankende vrouw en een vrouw met migraine- en angstaanvallen. Het ‘feest’ met haar is nu bijna een jaar voorbij. Het duurt vijf jaar. Precies vijf jaar.

Als mensen hem vragen:’ Heb je het nou echt nooit eens naar je zin gehad in al die jaren met Sophie?’, dan zegt hij: ‘Nee. Het zijn vijf verloren jaren. Ik mis haar als kiespijn.’

COLLEGA

 

Net als familie, zoek je ook collega’s meestal niet zelf uit. De stem van Leo vult met gemak het hele verzorgingshuis Avondlucht. Hij is daar kassier. Alle deuren van de andere kantoorruimtes worden gesloten als Leo aan het vertellen gaat. Mijn ogen, oren en gelaat trillen bij elke kleine anekdote. Ook bewoners van het tehuis weten inmiddels, dat de deuren dicht moeten, ter wille van de rust. Ik kan er niet bij werken maar zeg er niks van. Waarom niet? Pure lafheid.

Ik heb zo ontzettend veel te doen. Leo heeft het blijkbaar minder druk, want hij vindt het nodig om allerlei invallen mijn richting op te knallen. Over zijn nieuwe huis. Over een nieuwe collega. Over de nieuwe baan van een oud lid van de ondernemingsraad. Over de dommigheden van de ING met de betaalafschriften. Over hoe het de verkeerde kant op gaat met onze werkgever. Over waarom dingen bij ons niet kloppen. Over collega’s die het ontbreekt aan teamspirit en niet willen overwerken als het werk af moet maar nog niet af is. Over zijn vrouw, die kanker heeft gehad. Over dat hij gestopt is met roken. Over dat hij in de Gelredome naar Sting is geweest en hoe kut dat was. Over hoe geweldig Normaal in Ahoy was. Over zijn vrouw die, nadat ze de kanker overwon bij SuperdeBoer is gaan werken Over klanten die erg hechten aan caissières.  Over de tennisvereniging waarvan hij penningmeester is.

Tsja, ik heb het zó vreselijk druk èn ik kan niet werken bij het getetter van Leo. En ik, laffaard die ik ben, zeg er niks van. Leo heeft kleine, platte, vette oogjes, die tamelijk ver uit elkaar staan. Zijn bek is breed. Zijn hoofd loopt van smal van boven, tot breed van onderen, daar, waar die brede bek zit dus. Zijn dunne zwarte haar heeft hij strak achterover gekamd en blijft, dankzij de gel, spiegelglad zitten. Om de vijf minuten gooit hij een ademfrisje achter in zijn keel. Zijn bek trekt hij wijd open zoals een nijlpaard zijn muil opent, wanneer er een heel gesneden brood in zijn richting geslingerd wordt. Als Laura en Paulien er zijn, werpt Leo ze vette blikken toe….kleedt de meisjes met zijn ogen uit. Is er een jonge dame de buurt, dan dimt hij zijn geluid………vandaag is er helaas geen jonge dame in de buurt. Er vloeit dan waarschijnlijk energie naar andere delen van zijn lichaam.

Ik mag hem wel. Maar …och….mijn arme, arme hoofd….. en wat had ik allemaal niet kunnen doen vandaag, als Leo er niet geweest was.