We zitten lekker gezellig te eten, Petra en ik. Met ‘lekker gezellig
te eten’ bedoel ik het opeten van de makkelijke maaltijd die Petra heeft bereid. Ze roept zelf tegen iedereen, die het maar horen wil:
‘Ik ken helemáál niet koken, hoor’ en dat klopt ook helemaal.
In feite doet ze niks anders dan bij de supermarkt ‘kant en klare’ producten
kopen, die opwarmen en netjes, zeg maar pittoresk, op een bordje rangschikken.
Zo presenteert ze me vandaag een bord met worteltjes (uit een pot), een paar
(Kapitein Iglo) vissticks, een hamburger (uit een pak), een lepel mayonaise
(uit een pot), frites (uit een Aviko-zak) met als groenvoer een mix van sla,
tomaten en olijven. Het is een behapbaar stilleven. Voor zichzelf heeft ze ook
iets dergelijks gecreëerd. Voor dit soort gelegenheden is naar mijn gevoel de
uitdrukking ‘een vorkje mee prikken’ uitgevonden. Ik prikken een vorkje mee en
we babbelen over onze wederzijdse partners, de kinderen, haar broers, zussen en
vrienden.
Haar man, Dolf, is voor een week naar Duitsland, op
studiereis. Hij is roostermaker op een heel grote scholengemeenschap en omdat
ze in Duitsland van ouds her, heel goed zijn in het maken van ultra strakke
roosters, moet hij daar de cursus ‘een strak rooster maken’ gaan volgen. Petra is blij met die cursus, in die zin dat
hij dan een weekje ‘opgehoepeld’ is’, zoals zij het uitdrukt. Dolf is helemaal
geen slechte vent maar ik kan me voorstellen dat Petra het af en toe een beetje
benauwd van hem krijgt.
‘Die worteltjes zijn trouwens heerlijk zoetig van smaak en zó
waanzinnig gaar … bijna om te zuigen, Petra.’
Nee, aan Dolf is zo’n schilderachtig bord eten niet besteed.
Hij wil niks anders dan (scharrel)kip met, au bain-marie: bloemkool, broccoli
en worteltjes met zilvervliesrijst. Natuurlijk gaat ze niet voor zichzelf iets
anders klaarmaken. Dat is een van de redenen, dat ze zo blij is dat Dolf even
een paar dagen weg is. Dan kan ze zich lekker uitleven met haar pittoresk
koken. Deze week heeft ze elke dag iemand anders aan tafel om van haar
kookkunst te genieten. Vandaag ben ik aan de beurt.
‘Lekker, Petra, die knoflookolijven … van de markt?’
‘Nee, uit een potje van de Jumbo.’
Haar zussen en broers, haar ouders komen nog, maar er zijn
ook mensen die Dolf niet hoeft te kennen. Bijvoorbeeld van haar vriendschap met
Bernardo en Franco, die de cursus ‘Zumba’ geven, hoeft Dolf niks te weten. Ze
is op allebei een beetje verliefd … op Bernardo
een beetje meer dan op Franco. Ze wil Dolf niet onnodig jaloers maken. Want
Petra weet dondersgoed dat Dolf het meteen in de smiezen heeft als ze verliefd
is. Dat kan ze niet verhullen. ‘Het is alweer jaren geleden, dat hij me verliefd
heeft gezien: vrolijk, lichtvoetig zwierend door het huis, stralend in mijn zwoele, meest
uitdagende minirokje’.
‘Je moet die hamburger eens samen met een klodder mayonaise
weghappen Leen, … dat is me toch lekker!’
