Normaal gesproken dammen we op de woensdagmiddag, Peter en ik. Dan eens bij hem, dan eens bij mij thuis. Vandaag zouden we bij mij spelen maar het is zalig weer. We kunnen beter samen een eindje fietsen. Wat fruit en drinken mee. Dat lijkt me prima. Ook de damspullengaan mee. Misschien kunnen we op een schaduwrijkplekje een potje dammen. (Dammen doe je in ‘potjes’).
Tegen de middag belt Peter. Meestal krijgen zijn vissen de
schuld als hij geen zin heeft om te dammen.
‘ Jee, moet je eens luisteren, ik vind het veel te warm om bij
jou binnen te gaan zitten schuiven. Laten we gewoon eens een keertje over slaan
… het is bovendien al weer veel te lang
geleden dat ik het aquarium schoongemaakt heb. Sorry, Jee, volgende week gaan
we weer dammen!
‘Peter,‘ zeg ik, ‘groot gelijk, … en dan vertel ik hem mijn
idee voor deze middag. Hij is gelijk om.
‘Goed plan, ik ga gelijk wat spullen bij elkaar zoeken …
neem jij je damspel mee?’
Over vissen geen woord meer.
‘Nee, neem jij je damspel maar mee, da’s steviger. Dan zien
we elkaar bij jou om één uur.
‘Okido, Jee, vergeet je pet niet, met die kale knar van je,
ha ha. Zonder gekheid, de zon is scherp , je kop is in een mum van tijd
verbrand. Nou, tot één uur dan.’
Het is nog ruim voor één uur. Peter is druk aan het sleutelen
aan zijn mountain bike. Nu eens zit hij op zijn knieën, dan weer op zijn hurken
of loopt hij om zijn fiets heen. Het lijkt alsof die fiets jaren niet gebruikt is.
Hij controleert banden, remmen, stuur, zadel en bel.
Naast zijn mountain bike, op de stoep, ligt allerlei ‘troep’
voor onderweg: een bidon, bandenplakspullen, eten, drinken en zijn fototoestel.
Vóór Jee zich meldt zit alles in zijn fietstassen.
‘Prima idee van jou, echt top, Jee! Moet me alleen nog even
omkleden. Tot zo..’
Niet veel later is Peter weer terug, gekleed in een veel te
strak kanariegeel wielrenshirt (rugnummer 1) en dito wielrennersbroek; zo een
met een zeemleren kruis. Verder behoort tot zijn outfit: een grijze helm, waar z’n
kleine grijze paardenstaart eigenwijs onderuit wappert.
Jee kan zijn mond niet houden: ‘Kijk nou toch eens aan,
uitslover die je d’r bent! Kan dat nou echt niet een tandje minder, Peter? We
gaan toch zeker vanmiddag de Mont Ventoux niet bedwingen!’
Peter grinnikt om de woorden van Jee. Nu, zo naast Peter
staand, voelt Jee zich opeens wat
onzeker met zijn opoefiets, de kaki
driekwartbroek en zijn grote, blote voeten in Jezussandalen.
