NIET NODIG.

Marieke heeft er he-le-maal geen zin in: logeren bij haar nicht Femke, oom Karel en tante Fiep. Ze mag de hele vakantie blijven. Marieke’s pa en ma zijn blij, dat ze even is ‘opgehoepeld’. Haar ouders vinden Marieke nogal druk: ze trommelt vaak op een drumstel, zit luid schreeuwend haar poes achterna en luistert naar keiharde popmuziek. De arme vader en moeder van Marieke kunnen haar niet meer aan. Het is nu de derde keer dat Marieke in Egmond gaat logeren. Ze heeft ze er ab-so-luut geen zin trek in.

Marieke gaat alleen. Met de trein. Van Leiden, haar woonplaats, naar Egmond. Oom Karel en misschien ook wel nicht Femke staan op het perron om Marieke op te halen. Hun huis is dichtbij het station en de duinen. Bij de eerste logeerpartij is Marieke zeven en Femke  pas vijf en toch hebben ze veel lol met elkaar. Die eerste keer slapen ze nog samen op één kamer … in één bed. Maar dat gaat niet goed, want die twee houden elkaar zo af en toe de hele nacht wakker en niet alleen elkaar maar ook oom Karel en tante Fiep. En hoe ze dat nou precies deden? Een beetje giechelen over hoe stom ze andere mensen en ook dieren, er uit vinden zien. Ze laten vieze scheetjes, soms echt, soms namaak … of ze gaan elkaar ‘doodkietelen’. Dat soort stomme dingen. Als oom Karel dan op hoge poten in de slaapkamer komt om de meisjes te waarschuwen dat ze wat rustiger aan moeten doen, komen ze het eerstvolgende kwartier al helemaal niet meer bij van het lachen … oom Karel liep echt voor gek in die lubberende witte onderbroek.

Met dat eerste jaar hebben oom Karel en tante Fiep leergeld betaald: Marieke mag wel voor een tweede keer komen, dat vinden ze erg leuk, máár dan moeten Marieke en Femke wel op aparte slaapkamers. In dat tweede jaar genieten de meisjes volop van elkaar, van het strand en de duinen. Met oom Karel en tante Fiep maken ze lange strandwandelingen. Soms is het tè warm,  staat er veel wind en zijn er volop meeuwen. Op een dag liggen er vier dooie meeuwen op het strand, vlak bij elkaar. Die hebben ze daar toen alle vier begraven… alle vier bij elkaar in één kuil.

Marieke moet er wel even wennen om alleen te slapen. Oom Karel brengt haar nu naar bed. Hij leest haar eerst een verhaal voor over een ondeugend driftig mannetje met een lieve maar ongehoorzame grote hond. Marieke moet erg lachen om het verhaal. Dan legt oom Karel het voorleesboek weg en geeft hij Marieke kusjes, veel kusjes: op haar voorhoofd, op haar wangen, op haar mond, op haar borst, op haar buik en op allebei haar benen. Marieke ligt daar maar in haar barbie-pyjama en laat de kusjes van oom Karel over zich heen komen. 

Dan gaat oom Karel haar kamer uit:

‘Welterusten Marieke.’

‘Welterusten oom Karel.’

 Marieke is er helemaal beduusd van. Zó veel kusjes achter elkaar, dat is toch nergens voor nodig?

SPOORLOOS.

Karel vindt Joep een leuk beest, heeft hem al een paar keer over de trap zien lopen en hem over zijn grote kop geaaid: ‘Als je hem niet meer wil, dan neem ik hem wel,’ bromt hij. Dit fantastische aanbod kan ik niet afslaan: ‘Oké,  Joep is van jou!’ Karel blij, ik blij , Joep blij en vooral ons kleine poesje Hannie is dolblij dat die grote engerd opgehoepeld is.

De eerste week, gaat alles prima tussen Karel en Joep, de tweede en derde week ook. In de vierde week loopt Karel ineens rond met een flinke haal op zijn wang.

‘Hij wil blijkbaar niet onder zijn voorpoten opgepakt worden … ja, dat kan ik toch niet weten … Joep haalt meteen uit … oké … dan heeft hij aan mij ook een goeie: ik geef hem gelijk een knal voor zijn kop terug. Joep smeert hem meteen … het dak op volgens mij. Ik ga daar even kijken.’

‘Joepie, Joep, Joep, Joep, Joepie, pssss,pssss, psss; kom, Joepie, kom … maar Joep geeft geen sjoege, hij is in geen velden of wegen te bekennen.’

Hannie is sinds Joep verhuisd is, een veel aardiger poesje geworden voor mij. Ze spint harder, ze komt vaker op schoot zitten en ze geeft veel meer kopjes dan voorheen. Jammer genoeg maakt ze nog niet zelf haar kattenbak schoon (want die is nu wèl weer helemaal voor haar alleen).

Een doffe knal, voorafgegaan door glasgerinkel en een schreeuw van helse pijn. Dat is Karel; hij ligt bij mij voor deur … door het draadglasdak heen gezakt en de trap afgedonderd. Die zwaargewicht (bijna 150 kilo) is dus op dat draadglasdak gaan staan om Joep te pakken te krijgen. Zijn licht blauwe broek kleurt donker van het bloed … ik schuif zijn broekspijp op en zie een gapende vleeswond bij zijn enkel … een flinke jaap in zijn kuit … misschien wel een slagaderlijke bloeding … Karel zelf is gelukkig wel zo bijdehand om met zijn overhemd meteen zijn been af te binden … boven op dak staat Joep te gluren door het gat waar Karel net doorheen gevallen is. Ik bel 112, In een mum van tijd staat er een ambulance voor de deur.

Zijn linkervoet is gebroken; hij heeft ‘n zwaar gekneusde enkel en een slagaderlijke bloeding. Als Karel hiervan hersteld is staat zijn Indonesische bruidje zowat voor de deur.

Joep is na de aanblik van zijn gewonde baasje vlug terug het dak op gegaan. Sindsdien is hij spoorloos.

Voor Karel zelf is het knap lullig maar ik vind het prima dat hij te geblesseerd is om boven op de derde étage te komen slapen. Zijn bed en het mijne zijn door een flinterdun hardboardwandje van elkaar gescheiden.  Ik val sowieso al moeilijk in slaap maar met Karel zo vlakbij … zo hóórbaar vlakbij: zwaar ademen, hoesten, neus ophalen, snuiten, scheten laten, snurken, woelen in zijn krakende bed … heb ik nogal eens slapeloze nachten.